20 Δεκ 2009

Καταγάλανο φέτος το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη!


Ωραία η ιδέα το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την πλατεία Συντάγματος να αποτελείται από φυσικά έλατα που θα μεταφυτευθούν σε πυρόπληκτες περιοχές της Αττικής. Παρ’όλα αυτά, αυτός ο κιτς ψυχρός γαλάζιος φωτισμός, είναι λίγο ύποπτος∙ για αστείο λόγο πάντως, όχι σοβαρό! Αν μη τι άλλο, μέσα στην ψυχρότητα του χειμώνα, του χιονιού και του πάγου, το δέντρο, υποτίθεται, στολίζεται ζεστά, να μας ζεστάνει τις καρδιές. Άλλωστε, τα πρώτα του φωτάκια προέρχονταν από κεριά, που για λόγους ασφάλειας κι ευκολίας μετεξελίχθηκαν στα γνωστά χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια∙ άλλοτε με γλυκό υπόλευκο, κιτρινωπό φως, άλλοτε με πολλά, παιχνιδιάρικα χρώματα – είναι η κατεξοχήν γιορτή της πιτσιρικαρίας, τα χριστούγεννα, άλλωστε, και τα παιδιά αναζητούν χρώματα, σχήματα και υφές που τους εξάπτουν τη φαντασία. Εσχάτως, έχουμε και το τόσο γήινο και οικολογικό την ημέρα, και τόσο high-tech/ spaced out/ ουάου/ γαλάζιο/ η-ΝΔ-ποτέ-δεν-πεθαίνει, συνάμα, τη νύχτα, χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, γιέα!

Χρόνια μας πολλά και καλά!

22 Οκτ 2009

Συχνά λάθη στον δημόσιο λόγο

Το παρόν κείμενο είναι μετατροπή από έναν πίνακα που είχα συντάξει πριν από καιρό. Έβλεπα τηλεόραση, κι αποφάσισα να κάτσω να μαζέψω όλα τα συχνά «μαργαριτάρια» σε έναν πίνακα.

Τα αντίστοιχα βιβλία (γραμματικής, συντακτικού, καθώς κι ένα καλό λεξικό της ελληνικής γλώσσας) σίγουρα τα λένε πιο εμπεριστατωμένα και έχουν καλύτερες εξηγήσεις. Εδώ μάζεψα όσα ακούω, ή διαβάζω συχνότερα, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στη συναναστροφή μου με άλλους ανθρώπους (παρεμπιπτόντως, είναι οι άνθρωποι, και όχι οι ανθρώποι :p) και οι εξηγήσεις που δίνω είναι αρκετά απλές, αφού δεν έχω ασχοληθεί ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά με τη Γλώσσα.

ΣΩΣΤΟ: συγγνώμη
ΛΑΘΟΣ: συγνώμη
ΕΞΗΓΗΣΗ: Όταν ενώνεται λέξη που τελειώνει σε –ν- με λέξη που αρχίζει από –γ- το –ν- μετατρέπεται σε –γ-. Παράδειγμα: Συγγενής. Με βάση το «συγνώμη» θα έπρεπε να το λέμε «συγενής»….

ΣΩΣΤΟ: επικοινωνώ
ΛΑΘΟΣ: επικοινωνώ κάτι
ΕΞΗΓΗΣΗ: Το επικοινωνώ είναι αμετάβατο ρήμα. Δεν παίρνει αντικείμενο. Μπορεί κανείς να επικοινωνήσει, σκέτο. Μια ιδέα /πολιτική/ οτιδήποτε μπορεί να την κοινωνήσει /δημοσιοποιήσει /κοινοποιήσει /μοιραστεί /μεταφέρει, σίγουρα, πάντως, δε μπορεί να την…επικοινωνήσει….

ΣΩΣΤΟ: διαρρέω
ΛΑΘΟΣ: διαρρέω κάτι, διαρρέομαι
ΕΞΗΓΗΣΗ: Το διαρρέω είναι αμετάβατο ρήμα. Δεν παίρνει αντικείμενο. Μπορεί κανείς να αφήσει κάτι να διαρρεύσει (από μόνο του). Δε γίνεται να το…διαρρεύσει….

ΣΩΣΤΟ: επανάλαβε, κατάργησε (προστακτική ενεστώτα, 2ο πρόσωπο)
ΛΑΘΟΣ: επανέλαβε, κατήργησε (προστακτική ενεστώτα, 2ο πρόσωπο)
ΕΞΗΓΗΣΗ: Οι μετατροπές του –α- σε –ε-, ή –η-, ή του –ε- σε –η- γίνονται μόνο σε παρελθόντες χρόνους. Έτσι τα «επανέλαβε» και «κατήργησε», εν προκειμένω, είναι στον 3ο ενικό αορίστου.

ΣΩΣΤΟ: χαιρόταν (3ος ενικός) – χαίρονταν (3ος πληθυντικός)
ΛΑΘΟΣ: χαίρονταν (3ος ενικός) – χαιρόταν (3ος πληθυντικός)
ΕΞΗΓΗΣΗ: χαιρόμουν - χαιρόσουν - χαιρόταν - χαιρόμασταν - χαιρόσασταν - χαίρονταν (το «χαίρομαι» το έχω χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα)

ΣΩΣΤΟ: ό,τι (οτιδήποτε)
ΛΑΘΟΣ: ότι (οτιδήποτε)
ΕΞΗΓΗΣΗ: χωρίς το -,- το "ότι" γίνεται ειδικός σύνδεσμος, που εισάγει πρόταση, αλλάζει, δηλαδή, νόημα. (πχ: "ό,τι και να πω..." - "είπα ότι θα πάω")

ΣΩΣΤΟ: μέτρον άριστον
ΛΑΘΟΣ:
παν μέτρον άριστον
ΕΞΗΓΗΣΗ: μέτρον άριστον = είναι καλό να έχεις μέτρο, το μέτρο είναι το σωστό / παν μέτρον άριστον = κάθε μέτρο είναι σωστό

ΣΩΣΤΟ: ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον
ΛΑΘΟΣ: ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον
ΕΞΗΓΗΣΗ:
καταλαβαίνετε τι σημαίνουν και τα δύο, η σωστή είναι η πρώτη.

ΣΩΣΤΟ: αβγό – αφτί
ΛΑΘΟΣ: αυγό - αυτί
ΕΞΗΓΗΣΗ: Παραπέμπω στον Μπαμπινιώτη: «[…]Άρα το –β– στη λ. προήλθε από φωνητική εξέλιξη και δεν δικαιολογείται να γραφεί με δίφθογγο –αυ–, σαν να υπήρχε εξαρχής στη λέξη.» (Γ.Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, 2005∙ σ.43 (&σ.331-αφτί))

ΣΩΣΤΟ: όσον αφορά + αιτιατική
ΛΑΘΟΣ: όσον αφορά + για
ΕΞΗΓΗΣΗ: αυτό το τελευταίο ευτυχώς τείνει να εκλείψει (κι αυτό δεν είναι εξήγηση, ξέρω :p)

ΣΩΣΤΟ: έπεσε στο τσουβάλι με το αλεύρι κι έγινε κάτασπρη στην κυριολεξία ( ωραίο παράδειγμα ;ρ)
ΛΑΘΟΣ: έπεσε κυριολεκτικά από τα σύννεφα / έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση (την πήρε στον ώμο κι έφυγε)
ΕΞΗΓΗΣΗ: Το «κυριολεκτικά» περιγράφει κάτι που έχει πραγματικά συμβεί όπως το περιγράφουμε. Αλλιώς μιλάμε μεταφορικά.

ΣΩΣΤΟ: Τα cd, τα play off, τα won ton κοκ
ΛΑΘΟΣ: Τα cds, τα play offs, τα won tons κοκ
ΕΞΗΓΗΣΗ: Οι ξένες λέξεις στα ελληνικά είναι γένους ουδετέρου, στον ενικό, και άκλιτες. Η ελληνική γλώσσα μας έχει κάνει αυτή τη χάρη, ώστε να μην είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε τη γραμματική όλων των ξένων γλωσσών! (σημ: έχω ακούσει να λένε – στην τηλεόραση – ακόμα και «Gastarbeiters», τη στιγμή που ο πλυθηντικός της συγκεκριμένης λέξης στα Γερμανικά, είναι όπως και ο ενικός της, δηλαδή, «Gastarbeiter»)

ΣΩΣΤΟ: ερώτημα – ερωτήματα.
ΛΑΘΟΣ: ερωτηματικό: έχω ένα ερωτηματικό, μου δημιουργήθηκε ένα ερωτηματικό, προκαλεί ερωτηματικά, κλπ.
ΕΞΗΓΗΣΗ: Το ερωτηματικό είναι σημείο στίξης, το ερώτημα δηλώνει απορία.

ΣΩΣΤΟ: ουκ εν τω πολλώ το ευ
ΛΑΘΟΣ: less is more
ΕΞΗΓΗΣΗ: ουσιαστικά κανένα από τα δύο δεν είναι λάθος. Παρ’όλα αυτά, το δεύτερο είναι η ελεύθερη απόδοση του πρώτου, , του αρχαίου ρητού, δηλαδή, το οποίο, άλλωστε , αποδίδει το νόημά του καλύτερα. Μιλώντας Ελληνικά, γιατί αποποιούμαστε τη Γλώσσα μας για να χρησιμοποιήσουμε την ελεύθερα αποδιδόμενη μετάφρασή της, που στερείται εύρους;

ΣΩΣΤΟ: το ποσό αυξάνεται, το πανί τεντώνεται
ΛΑΘΟΣ: το ποσό αυξάνει, το πανί τεντώνει
ΕΞΗΓΗΣΗ: υπάρχει και η παθητική φωνή – τη χρησιμοποιούμε όταν η ενέργεια επιστρέφει στο υποκείμενο ή όταν το υποκείμενο δέχεται κάποια ενέργεια.


ΣΩΣΤΟ: τοις εκατό, στα εκατό
ΛΑΘΟΣ: τα εκατό

Επίσης έχω έναν ενδοιασμό όσον αφορά το «παιδοφιλία» σε σχέση με το «παιδεραστία» (αφού έχω την υποψία ότι το πρώτο είναι εισαγόμενο).. Το «όσον αφορά το» το έγραψα εν γνώσει μου έτσι.

Οι παρατηρήσεις και οι προσθήκες είναι ευπρόσδεκτες!

Συγχωρέστε μου τυχόν λάθη! :]

____________________


(Σχετικά άρθρα)
http://maria-iliana.blogspot.com/2009/01/blog-post_25.html
http://maria-iliana.blogspot.com/2009/02/blog-post_06.html

8 Σεπ 2009

Καρτ-ποστάλ από την Εθνική + υστερόγραφο στο Μονοπάτι των Χρωμάτων (μέρος 3ο)

Τα τούνελ στην Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως έγιναν πάλι ένα. Πάλι καλά, γιατί είχα αρχίσει να νιώθω μοναξιά!

Ευτυχώς, επίσης, που φρόντισαν και το καινούριο οδόστρωμα να κρατάει νεράκι, ώστε τα αυτοκίνητά μας να συνεχίσουν να μπορούν να πλένονται και από κάτω.

Στην Αθηνών-Λαμίας, κι αργότερα προς Βόλο, είδα σε ταμπέλες: «η ταλαιπωρία είναι προσωρινή, τα έργα είναι μόνιμα»…. Χρειάζεται να πω ότι στην Ελλάδα που μένουμε, αυτά συνήθως, αν όχι πάντα, ισχύουν ανάποδα; Τουλάχιστον εκεί δεν πληρώνουμε διόδια για να οδηγούμε σε μονούς παράδρομους.


Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως ^

Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

30 Αυγ 2009

Μαστουρώνοντας στο «Μονοπάτι των Χρωμάτων» (μέρος 2ο)

Τελικά αυτός ο δρόμος είναι προσφορά προς την Κοινωνία, επιτελεί έργο πέρα από τα στενά όρια ενός δρόμου για να κινούνται αυτοκίνητα. Επιστρέφω σε αυτό το δώρο, λοιπόν (παραθέτω το προηγούμενο αφιέρωμα έτσι: http://maria-iliana.blogspot.com/2009/01/t.html γιατί δεν ξέρω ακόμα πώς να αφήνω link..), για να αναφέρω κάτι που ξέχασα την προηγούμενη φορά – ντροπή μου!

Αυτό το υπερθέαμα χρώματος και φωτός, λοιπόν, δε θα ήταν ολοκληρωμένο χωρίς να μας βοηθήσει να μπούμε και στην ανάλογη κατάσταση, ώστε να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν πάντα και μερικοί παράλογοι τύποι – τσκ τσκ – που δε μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που τους προσφέρεται στην ευτελή τιμή των 2,90 ευρώ και παραπονιούνται, ή και τσαντίζονται! Κι όμως, όλα έχουν προβλεφθεί από τους υπεύθυνους. Και το καταλαβαίνει κανείς μόλις μπει στη Σήραγγα του Αρτεμισίου!

Παρεμπιπτόντως, μετά από περίπου 20 χρόνια, το δεύτερο τούνελ άνοιξε κι αυτό! Η υπομονή μας ανταμείφθηκε! Και τα δύο έχουν τη μία λωρίδα κλειστή βέβαια, για να μη διαταραχθεί η ισορροπία και χαλάσει η άσκηση στωικότητας και υπομονής – παραπέμπω στο πρώτο κείμενο, ξανά.

Πίσω στη σήραγγα, λοιπόν. Αν η πανδαισία χρωμάτων και οι πιο ανθρώπινοι ρυθμοί οδήγησης δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να σε ηρεμίσουν, πόσο μάλλον αν έχουν καταφέρει το αντίθετο – γιατί όπως είπαμε υπάρχουν και περίεργοι άνθρωποι – λίγο αφού μπεις στο τούνελ, σε πιάνει μια ζαλάδα, μια βαθειά χαλάρωση, μια μαστούρα! Μέχρι να βγεις νιώθεις σαν να έχεις πιει 10 μπάφους. Τονίζω ξανά, ΜΟΝΟ με Ε2,90, σκεφτείτε πόσα θα δίνατε σε αντίστοιχο σπα! Υπεύθυνες γι’αυτό είναι οι τουρμπίνες στην οροφή των (ΤΩΝ!) τούνελ, που είναι σοφά μονίμως κλειστές. Προτιμήστε τις ημέρες και ώρες αιχμής, παρεμπιπτόντως, εάν θέλετε να βιώσετε αυτή την εμπειρία στο μέγιστο, τίποτα δε συγκρίνεται με τα μποτιλιαρισμένα στο τούνελ αυτοκίνητα και νταλίκες!

Έτσι, λοιπόν, αφήνεις όλες τις σκοτούρες πίσω σου, και φτάνεις στον προορισμό σου βαθειά χαλαρωμένος και καλύτερος άνθρωπος!

Και αν έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, και δεν ξέρεις πώς να την εγκαταλείψεις, συστήνω μια βόλτα στην εθνική οδό Κορίνθου – Τριπόλεως. Το πιθανότερο είναι να δεις ότι η ζωή είναι ωραία, και κάθε αρνητική σκέψη μέσα σου θα διαλυθεί. Αν, παρόλα αυτά, είσαι ΤΟΣΟ αποφασισμένος, μπορείς να παρκάρεις το αυτοκίνητο έξω από τη σήραγγα. 10 λεπτά μέσα σε αυτή σε ώρα αιχμής, πιστεύω αρκούν να σε βοηθήσουν να φύγεις ευτυχισμένος!

Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως. Κοντά μας για μια καλύτερη ζωή, ή έναν ευτυχισμένο θάνατο!

Διόδια για το χωράφι.

Πάνω που νομίζεις ότι δε γίνεται να συναντήσεις κάτι πιο παράλογο από αυτό που βίωσες την τελευταία φορά, συμβαίνει κάτι που σου υπενθυμίζει ότι ζεις στην Ελλάδα.

Χθες πήγα στην ορκωμοσία του αδερφού μου στον Αυλώνα. Για την παράλογη μεταχείριση των χιλιάδων συγγενών και φίλων των φαντάρων από τους όποιους υπεύθυνους εκεί, δε θα «μιλήσω» σήμερα. Διότι υπήρξε κάτι που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση.

Στην έξοδο, λοιπόν, από την εθνική οδό προς Αυλώνα, υπήρχε μια μεγάλη σταματημένη ουρά από αυτοκίνητα. Σκέφτηκα ότι, ή η μισή Ελλάδα πήγαινε στην ορκωμοσία, ή είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Κάποιοι εργάτες έστηναν μια μεγάλη κατασκευή πάνω στην είσοδο της Εθνικής, φαντάστηκα πως θα γινόταν βενζινάδικο – τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκεί;

Και πάνω στη στροφή της εξόδου – αυτού του δαχτυλιδιού που σε βγάζει απ’τους μεγάλους δρόμους, ΠΑΝΩ στη στροφή, κάποιος είχε στήσει σταθμό διοδίων, κι η κατασκευή που έβλεπα στην είσοδο, προορίζεται για σταθμός επίσης! Πάνω στη στροφή, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η έξοδος από την εθνική. Επιπροσθέτως, αυτά τα διόδια ΔΕΝ ήταν για την εθνική – προφανώς, αφού είχαμε ήδη πληρώσει γι’αυτή, και βρίσκονταν έξω από το δρόμο. Ούτε πάνω, ή έστω πριν από κάποιον συγκεκριμένο δρόμο ήταν. Πληρώσαμε 2,75 ευρώ απλώς γιατί κάποιος έστησε διόδια στην έξοδο! Μετά τα διόδια ακολουθήσαμε ένα μικρό δρομάκι που οδηγούσε στο στρατόπεδο και σε κάτι χωράφια.

Συνήθως τα διόδια μπαίνουν στην αρχή – πριν πολλά χρόνια και στο τέλος – του έργου για το οποίο πληρώνουμε. Όχι σε συνδετικές οδούς. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ακόμα κι αν το κράτος γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του σταθμού διοδίων. Τόσο γιατί μπλοκάρει την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, με αποτέλεσμα να μποτιλιάρεται μία λωρίδα την εθνικής οδού σ’εκείνο το ύψος, όσο και γιατί δεν είναι πάνω σε κανέναν παλιό, ή καινούριο δρόμο. . Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα μας προκαλεί καθημερινά να αμφισβητούμε αυτά που νομίζαμε πως ξέραμε, μας κάνει ανήσυχα πνεύματα! ….

Όχι άλλο πεύκο!

Αυτή την εμμονή με το πεύκο στα ελληνικά βουνά, πόσω μάλλον στα αστικά, δεν την καταλαβαίνω. Η Πεντέλη, παραδείγματος χάριν, καίγεται σχεδόν κάθε χρόνο, και κάθε φορά στην αναδάσωση χρησιμοποιούνται πεύκα∙ μάλλον τα πλέον εύφλεκτα δέντρα. Ποιος ο λόγος; Ακόμα κι αν είναι πιο φθηνά από άλλα είδη δέντρων – αυτό δεν το γνωρίζω, είναι απλώς η μόνη λογική υπόθεση που μπορώ να κάνω – ποιο το νόημα να φυτεύονται αν είναι να χρησιμεύουν απλώς σαν προσάναμμα για την επόμενη και μεγαλύτερη πυρκαγιά του χρόνου; Και να ξαναφυτεύονται.

Δεν ξέρω τι δέντρα είχε η Πεντέλη και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής κατά την αρχαιότητα, δεν πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο ο χαρακτήρας της πόλης αν τα πεύκα αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικά στη φωτιά δέντρα. Το πεύκο με το ρετσίνι, τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια, είναι η χαρά της φωτιάς. Υπάρχουν δέντρα που είναι δύσκολο να καούν. Θα μπορούσαν να φυτευτούν ελαιόδεντρα, για παράδειγμα, ή, όπως έμαθα – προφανώς δεν είμαι φωτεινή παντογνώστης – βελανιδιές, ή οξιές. Έμαθα, για παράδειγμα, ότι σε πυρκαγιά στον Όρβηλο (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας) το 2000 , το δάσος με τις βελανιδιές γλύτωσε, αφού η φωτιά κατέκαψε τη χαμηλή βλάστηση, τα δέντρα, όμως, έμειναν ανέπαφα. Ουσιαστικά η φωτιά έκανε απλώς αποψίλωση! Επιπλέον, τα δέντρα αυτά ευνοούν τη χλωρίδα σε έναν τόπο, σε αντίθεση με τα πεύκα. Ενώ τα ελαιόδεντρα, εκτός από δέντρο-σύμβολο για την Αθήνα, θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι δήμοι, ή και απλώς οι πολίτες, να τα φροντίζουν και να τα εκμεταλλεύονται.

Ποιος ο λόγος, λοιπόν, σε κάθε αναδάσωση να χρησιμοποιούνται πεύκα; Δε θα θέλατε ένα σκιουράκι στην αυλή σας;

23 Αυγ 2009

Ο κόσμος καίγεται κι η «κυβέρνηση» κάνει μπάρμπεκιου

Αντί ν’ανοίξουν καμία αντιπυρική ζώνη όταν έπεσε ο αέρας, μπας και γλυτώσει και τίποτα, βασίστηκαν, για ακόμα μία φορά, στη φαντασία τους. Δε φαντάστηκαν ότι θα φυσούσε έτσι ώστε να εξαπλωθεί η φωτιά προς Ντράφι, Πεντέλη και Ανθούσα, όπως δεν κατάκαψε χθες ολόκληρη, σχεδόν, τη βορειοανατολική Αττική ( τις προαναφερθείσες περιοχές που είχαν περισσέψει, τις άφησαν σήμερα απροστάτευτες για να μη μείνουν παραπονεμένες), και αφού τους το είπε η φαντασία τους, κοιμήθηκαν ήσυχοι. Από τότε που έγιναν κυβέρνηση έχει καταστραφεί ο τόπος από κάθε άποψη, κι έχουν μούτρα όλοι τους μετά, και κυρίως το επικεφαλής τους μοσχάρι, να βγαίνουν και στα κανάλια….. Ας ορίσουν κι ένα υπουργείο Μαντείας, αφού στηρίζονται τόσο πολύ στους οιωνούς και τα προαισθήματα, να καταργήσουν κι όλα τα υπόλοιπα υπουργεία, αφού δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ξεπλένουν χρήμα, μπας και το αντιληφθούν ποτέ και οι ψηφοφόροι τους – αυτοί είναι χειρότεροι κι από το κόμμα που ψηφίζουν, τελικά – ότι πάμε όλοι για φούντο….

Και το Δεκέμβρη έκαιγαν την Αθήνα, αντί να τους κάψουν τα σπίτια…..

ΥΓ1: Τελικά, ίσως να μην έφταιγε καν και η φαντασία τους, πιθανότερο μου φαίνεται απλώς να βαριούνταν….

ΥΓ2: Δεν πιστεύω ότι όλες αυτές οι φωτιές (από πρόπερσι ήδη) μπαίνουν για να γίνουν οικόπεδα, πάντως. Εκτός κι αν ενδείκνυνται για οικόπεδα ο Ταΰγετος, πχ, ή οι είτε δύσβατες, είτε ήδη κατοικημένες περιοχές που κάηκαν. Εκτός κι αν αυτές οι περιοχές αναβαθμίστηκαν με τη φωτιά….

3 Αυγ 2009

Τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας στο ΣΚΑΪ

Και μετά τους «μεγάλους Έλληνες», έρχεται ο ΣΚΑΪ στο βωμό της τηλεθέασης να θυσιάσει την πατρίδα. Διότι η ανάδειξη κάποιων Ελλήνων ως «μεγάλων», δε θα μπορούσε να προξενήσει ουσιαστικά κάποιο κακό. Η προβολή κάποιων κρυφών μικρών, ή μεγάλων παραδείσων στο ευρύ ελληνικό κοινό, όμως; Αφού μην ξεχνάμε, ότι η εκπομπή σε Έλληνες απευθύνεται.

Υπάρχουν μέρη μαγικά κι ανέγγιχτα, που φοβάμαι ότι θα χάσουν τη μαγεία τους μετά την «επέλαση των βαρβάρων». Το έχω δει να συμβαίνει, και θα αναφερθώ σε αυτό στη συνέχεια. Ο κάθε «ελληνάρας», όμως, με χαρά θα σπεύσει να αποκαλύψει το σούπερ μέρος το οποίο ανακάλυψε κάποιος φίλος του, ώστε να νιώσει «ψαγμένος». Κι έτσι τα υπέροχα μέρη που θα ψηφιστούν ως τα ωραιότερα της πατρίδας μας, λίγα χρόνια μετά από αυτή την ψηφοφορία δε θα είναι πια τόσο ωραία.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ελαφόνησο. Στην οποία δε θέλω πια να πηγαίνω, γιατί πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι να πηγαίνω εκεί με την οικογένειά μου, και να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ κάτω από τους κέδρους, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε δρόμος για την παραλία. Υπήρχαν άλλες δυο-τρεις σκηνές τότε εκεί, κι αυτό ήταν. Ένιωθες ότι σε έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιον παράδεισο, τροπικό μάλλον, παρά μεσογειακό.

Κι ύστερα ήρθε ένα περιοδικό και μια φωτογράφιση κάποιας, που δε θέλω να διαφημίσω από τη σελίδα μου. Κι ο Σίμος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή φτιάχτηκε εκεί μια καντίνα. Για τον μέσο «ελληνάρα» αυτό ήταν καλό. Εμένα μου χαλούσε εκείνη την αίσθηση του «ναυαγού» που είχα, σε κάποιο παρθένο νησί. Και με ανάγκαζε, στο κάτω-κάτω, να ακούω μουσική (όποια διάλεγε ο ιδιοκτήτης της καντίνας), αντί για το πάφλασμα των κυμάτων, και το θρόισμα των φύλλων. Στη συνέχεια ήρθαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, ταπεράκια με κεφτεδάκια. Κι ένα κάμπινγκ, το οποίο απευθύνεται σε κόσμο που αποφεύγει τα κάμπινγκ και προτιμά τα ξενοδοχεία. Ένα κάμπινγκ με χαλίκι και καλαμωτές, και πολύχρωμα κτίρια-κουτιά, εντελώς ασύμβατα με το τοπίο, άσχετα με την τοπική αρχιτεκτονική, φτιαγμένα να ξεχωρίζουν, και όχι να εναρμονίζονται με, ή να αναδεικνύουν τη φύση γύρω τους – πιστά στη νεοελληνική αισθητική (ή απουσία της). Σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν κι άλλα παρόμοιας λογικής κτίρια, σε όλο το νησί. Κι έτσι ο κάποτε επίγειος παράδεισος μετατράπηκε σε μία ακόμα θαλάσσια αρπαχτή. Κάποια από τα δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων μετατράπηκαν σε πανάκριβα «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα», μπαράκια που θα ταίριαζαν θαυμάσια στο βουνό εμφανίστηκαν στο λιμάνι, στην παραλία προσπαθείς να βγάλεις την πατούσα του ενός από το στόμα σου, και τον αγκώνα του άλλου από το μάτι σου, και το μικρό νησάκι «βούλιαξε» από ένα μάτσο «ψαγμένους», που θέλησαν να είναι οι πρώτοι καινούριοι θαμώνες αυτής της νέας «Μυκόνου» όπου κάτι (ή μάλλον τα πάντα) πήγε στραβά.

Αυτό το παραπάνω είναι αυτό που φοβάμαι ότι θα συμβεί στις περιοχές που θα προβάλλει η τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Έχω ακούσει και για άλλα μέρη που θεωρώ μαγικά (όχι απλώς μαγευτικά), ότι έχουν αρχίσει να δέχονται επιδρομή «ψαγμένων», μαζί και τα απορρίμματά τους, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστούν κι εκεί κτίσματα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα όλους αυτούς τους τουρίστες, και ο λόγος για τον οποίο ήθελε κανείς να τα επισκεφθεί, θα εκλείψει, κι εκεί.

Ναι, μερικά μέρη δεν είναι για όλους. Δεν τα αξίζουν όλοι. Είναι μόνο γι’αυτούς που τα θαυμάζουν, τα σέβονται, τα προσέχουν και τα προστατεύουν, με τον τρόπο τους. Και σίγουρα δεν τα αξίζουν όσοι σκοπεύουν να τα εκμεταλλευτούν για τηλεθέαση και χρήμα, αδιαφορώντας για την τύχη τους μετέπειτα. Ελπίζω να νιώθουν το ίδιο αρκετοί ακόμα συμπατριώτες μας, και να τα προστατέψουν. Είναι καλύτερα να διαδίδονται από στόμα σε στόμα ατόμων που αγαπούν και σέβονται. Γενικά. Και ειδικά.

ΥΓ: Τον τίτλο της εκπομπής, «I love GR», τον αφήνω ασχολίαστο….

21 Ιουν 2009

Το απογοητευτικό Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Όσο όμορφα είναι τα εκθέματα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο άσχημο, πρόχειρο, και άρπα-κόλλα μου φαίνεται το ίδιο το μουσείο. Την ιδέα των εκμαγείων που ολοκληρώνουν την εικόνα και τονίζουν τη σοβαρότητα της καταστροφής του μνημείου, καθώς και την ανάγκη επανένωσής του, τη βρήκα έξυπνη, και αισθητικά και πολιτικά αναγκαία, το οικοδόμημα, όμως, μου δίνει την εντύπωση ότι έγινε όπως-όπως, απλώς και μόνο για να μπορέσει να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή, ώστε να επιστραφούν τα Μάρμαρα· και μόνο.


Δεν καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με την «ομορφιά» του. Μου θυμίζει εκείνα τα άσχημα κτίρια - κουτιά της δεκαετίας του 50, ένα τραγικό κακέκτυπο του Πολεμικού Μουσείου.. Ακόμα και για το εσωτερικό του έχω κάποιους ενδοιασμούς, πιστεύω θα μπορούσαν να έχουν αναδειχθεί πιο όμορφα, απ’το να αναρτηθούν πάνω σε κάτι που μοιάζει με χύμα ψευδότοιχο…. Θυμάμαι το εσωτερικό του Pergamon Museum του Βερολίνου, όπου νιώθεις σαν να ταξίδεψες πίσω στο χρόνο, έχεις τον χώρο να δεις και να θαυμάζεις από απόσταση ολόκληρη την πύλη της αγοράς της Μιλήτου, το ναό της Περγάμου, την Πύλη της Ισθάρ, την οποία περνάς, περπατάς στην «πόλη», περιηγείσαι μέσα σε Βαβυλώνια δωμάτια, και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και απογοητευτική για το ελληνικό μουσείο.


Θυμάμαι, κυρίως, την πρώτη φορά που είδα το μουσείο, λίγους μήνες πριν, κατά τύχη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «κάνε να μην είναι *αυτό*, αυτό που νομίζω…κάνε να μην είναι αυτό το πράμα (χωρίς το –γ–) το μουσείο της Ακρόπολης!».. Στεναχωρήθηκα, και τότε, και τώρα. Πολύ. Αντί να γίνει ένα κτήριο που να σηματοδοτήσει μια καινούρια εποχή για την Αθήνα και την Ελλάδα, μια επιστροφή στην καλαισθησία, ήταν ένα πισωγύρισμα στη χειρότερη αισθητικά εποχή στην ιστορία της πατρίδας μας! Και τώρα έγινε. Και το σημαντικότερο μουσείο της Ελλάδας θυμίζει κουτί στα Μεσόγεια.


Νιώθω στεναχώρια, στεναχώρια….

(Το παρόν είναι άσχετο υστερόγραφο στο παραπάνω κείμενο)

ΥΓ άσχετο: επίσης μου τη δίνει αφάνταστα που το «internet on the go» δουλεύει όποτε θέλει – και συνήθως ΔΕ θέλει, ενώ ΟΤΑΝ συνδέεται, ούτε λόγος για οποιοδήποτε «G» – στην επαρχεία όπου πρόσφατα μετακόμισα, με αποτέλεσμα να αναρτώ τα post μου καθυστερημένα, ΑΝ τελικά τα αναρτήσω…. Στην Ελλάδα της ευριζωνικότητας….τρομάρα μας…. Για την ιστορία, το κείμενο γράφτηκε στις 20.6.09, σε έναν υπολογιστή που δε μπορούσε να συνδεθεί στο internet. Θα το αναρτήσω όταν θα έχω πρόσβαση σε land-line!

9 Ιουν 2009

Το υψηλό κόστος ζωής ρίχνει τον πληθωρισμό

Ας μου εξηγήσει κανείς, πώς γίνεται οι μισθοί να παραμένουν ίδιοι, οι τιμές των αγαθών συνεχώς ν’ανεβαίνουν, και ο πληθωρισμός να πέφτει; Αναφέρομαι στο σημερινό ιστορικό χαμηλό του 0,5%….καθότι ο πληθωρισμός δεν είναι ένα νούμερο ξεκομμένο από την καθημερινή ζωή και οικονομία.. Μήπως κάποιος μας δουλεύει;

3 Ιουν 2009

Ελλάδα η Πράσινη – από την πολλή οικολογική συνείδηση

Ταξιδεύοντας ανά την Ελλάδα, δεν έχω δει κολώνα για κολώνα στους δρόμους και τις εθνικές οδούς, που να μην υπάρχει η αφίσα του Καραμανλή για τις ομιλίες του (μα πώς το κατάφεραν αυτό;). Οι οποίες, πιστεύω, έχουν γίνει από 100% ανακυκλωμένο χαρτί, ενώ μετά το πέρας των ομιλιών για τις οποίες τυπώθηκαν, θα ξεκρεμαστούν και θα επανανακυκλωθούν. Φυσικά. Όπως, βεβαίως, και των υπολοίπων κομμάτων που έχουν κατακλείσει ταπεινά τις πόλεις.

Διότι στην Ελλάδα ζούμε, η οποία, σύμφωνα με τις προευρωεκλογικές διαφημίσεις της Νέας Δημοκρατίας, είναι η μόνη ανάμεσα στις δύο χώρες στον κόσμο που τηρεί τη συμφωνία του Κιότο για το περιβάλλον. Τι φτουράνε μπροστά μας οι σκανδιναβικές χώρες και η Γερμανία! Εμείς είμαστε οι απόλυτοι Οικολόγοι!

Γι’αυτό και είμαστε πηγμένοι στο παρθένο δάσος, εδώ στην Αθήνα περπατάς, και σε κουτσουλάνε παραδείσια πουλιά που αράζουν στα δέντρα ανάμεσα στα οποία πρέπει να ελιχθείς. Γι’αυτό άλλωστε και δε χρησιμοποιούμε καθόλου αυτοκίνητα, επειδή μέσα σε τόσο πυκνή βλάστηση, βολεύει το mountain bike. Ενώ τα ποτάμια μας, είναι τόσο γάργαρα και καθαρά, που δεν ξέρω και κανέναν να πίνει νερό από τη βρύση του σπιτιού του. Όλοι στο ποτάμι πάμε και γεμίζουμε τις στάμνες, για να ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση μέσα-έξω, και για να διαφυλάσσουμε τους φυσικούς πόρους συνάμα. Όπως κάνουμε, άλλωστε και με το ρεύμα. Για την παραγωγή του οποίου, η χώρα μας έχει αξιοποιήσει στο έπακρον τη χαρισματική της γεωγραφική θέση, πλούσια σε νερό, αέρα, και ήλιο. Και όχι μόνο δε σπαταλάμε νερό και ρεύμα, αλλά ακόμα και ξεραμένο φύλλο να δούμε στο δρόμο, το μαζεύουμε, και το πηγαίνουμε σε ειδικά διαμορφωμένους κάδους όπου μετατρέπεται σε λίπασμα.

Όσο για τις βιομηχανίες που εδρεύουν στην Ελλάδα, όλες επεξεργάζονται τα λύματα σε τέτοιο βαθμό, που τα στέλνουν σε σπα του εξωτερικού ως οξυγόνο και ιαματικό νερό.

Ε, με κάτι τέτοια, πώς να αμφισβητήσει κανείς, πόσω μάλλον εμείς που βιώνουμε αυτή την πραγματικότητα, ότι δίπλα στο λήμμα «οικολογία» στα λεξικά, υπάρχει ο χάρτης της Ελλάδας;


ΥΓ: Από την προεκλογική αφίσα της ΝΔ «με σύμμαχο εσένα» (την οποία δε βρίσκω ΠΟΥΘΕΝΑ online), του Καραμανλή του λείπει μόνο το μουστάκι ;ρ

17 Μαΐ 2009

Ευχάριστο Διάλειμμα με Eurovision

Είδα κι εγώ χθες τη Eurovision, όπου κάποια από τα τραγούδια τα άκουσα για πρώτη φορά. Ή ίσως και όχι. Ωραίο το τραγούδι της Εσθονίας, για παράδειγμα. Ωραίο, μόνο που είχε γραφτεί και παιχτεί 43 χρόνια πριν από τους Four Tops με τον τίτλο «Reach out (I’ll be there)» και μου έκανε εντύπωση που δεν το επεσήμανε κανείς και έφτασε μέχρι το διαγωνισμό. Όσο για το ρεφρέν του Σάκη, ήταν το «falling in and out of love» του van Buuren, με στίχους στη θέση του «ουυυυ».. Και παρ’όλα αυτά δεν κατάφερε να συγκινήσει όσο το πρωτότυπο. Ακόμα και το βιολί του φωνακλά – «κολοκυθόπιτα» είναι αυτό τώρα, αλλά δε μου αρέσουν οι τραγουδιστές που φωνάζουν – Νορβηγού, μου θύμισε τη λύρα της Παπαρίζου, αφού πάνω στα ίδια μέτρα πατούσε.

Κατά τα άλλα μου άρεσε το τραγούδι της Ισλανδίας, που βρήκα χάρμα οφθαλμών και αφτιών. Όπως και της Βοσνίας και της Αλβανίας – για τα «γιουροβιζιονικά» μέτρα, δε φαντάζομαι να το ακούω και στο αυτοκίνητο. Όσο για τον Sakis, πήρε τη θέση που μάλλον πολλοί περιμέναμε.

Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται στην υπέροχη Ελλάδα και καταραμένο Ελλαδιστάν συνάμα.

ΥΓ: Πολύ θα ζηλέψω αυτούς που θα πάνε Νορβηγία του χρόνια, παρ’όλα αυτά. Θυμήθηκα τις εποχές που άκουγα το «tequila sunrise» από τους Solefald κι ονειρευόμουν να γίνω πρέσβης στο Όσλο!

14 Μαΐ 2009

Τι φτουράνε μία Siemens, ένα «Βατοπέδι», ομόλογα, αυθαίρετα, αναψυκτήρια, Πακιστανοί, υποκλοπές, και κάτι «ψηλά», μπροστά σε 3 ντεσιμπέλ!

Μερικά χρόνια πριν, κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, δούλευε σαν υπεύθυνος σε ένα μπαράκι. Μπήκε η αστυνομία να ελέγξει την ένταση της μουσικής, και σε μία αλλαγή ανάμεσα σε δύο τραγούδια, ξεπέρασε το όριο κατά 3 ντεσιμπέλ (το όριο είναι 80, για να καταλάβετε το μέγεθος της….παράβασης). Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το αυτόφωρο. Ως υπεύθυνος, πέρασε τη νύχτα του στο κρατητήριο, κι ακολούθησε δίκη. Η οποία, ως είθισται στη χώρα μας, πήρε αναβολές.

Γιατί το αναφέρω; Ο φίλος μου πήγε σήμερα στην πόλη όπου δούλευε τότε, για να δικαστεί για εκείνη την παράβαση. 3 χρόνια μετά, αν δεν κάνω λάθος, για 3 ντεσιμπέλ. Η δίκη αναβλήθηκε πάλι, λόγω απεργίας των δικηγόρων, οπότε θα χρειαστεί να «ξανατραβηχτεί» εκεί πέρα. Την ίδια στιγμή που η Κυβέρνηση, κλείνοντας τη Βουλή, παραγράφει εγκλήματα κατά του Δημοσίου και της χώρας, ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ν’ανοίξει ρουθούνι. Όσοι πλούτισαν σε βάρος όλων μας, στη χειρότερη περίπτωση θα πάνε σπιτάκι τους να απολαύσουν τους καρπούς των κομπίνων τους. Κι ο κάθε άνθρωπος σαν κι εμάς θα συνεχίσει να τρέχει σε δίκες για 3 ντεσιμπέλ..

Αναρωτιέμαι, χωρίς να ελπίζω πραγματικά· άραγε γίνεται να ψηφιστεί ποτέ κάποιος νόμος που να καταργεί τις παραγραφές των αδικημάτων – εγκλημάτων εις βάρος όλων μας, από Κοινοβουλευτικά και επιχειρηματικά στελέχη; Είναι νομικά εφικτό να ψηφιστεί ένας νόμος που να αποδίδει δικαιοσύνη, επιτέλους; Ή θα ήταν τουλάχιστον αφελές να ελπίσω;

14 Απρ 2009

Barbie Dildo!

Απορία: Μετά τα παιχνίδια και τα παιδικά ρούχα που συνοδεύονται από σκιές ματιών, κραγιόν, βερνίκια νυχιών, για να μπορούν τα κοριτσάκια να μεταμορφώνονται σε γυναικάκια, η μύηση στον κόσμο της «πιπινούλας» θα συνεχιστεί και με εκπαίδευση στις χαρές του σεξ; «Barbie Dildo, σε πέντε υπέροχες γεύσεις! Βατόμουρο, μπανάνα, μήλο, καρπούζι, ανανάς! Δοκίμασέ τα ΟΛΑ! Ουυυυ!»…… Έτσι, για να έχουμε σωστά μικρομέγαλα. Και μετά απορούμε πώς υπάρχουν τόσοι παιδεραστές…..

Και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος σώζει!

Σύντομο σημείωμα (μέχρι να έχω ξανά μόνιμη πρόσβαση στο διαδίκτυο):

Ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος βγαίνει κάθε έξι μήνες στα ΜΜΕ και κομπάζει για τα κατορθώματα της υπηρεσίας του. Το κατά πόσο αυτοί που πιάνει για να δείξει ότι κάνει δουλειά είναι όντως ένοχοι, ή επικίνδυνοι, είναι ένα ερώτημα. Ένα άλλο είναι κατά πόσο ισχύει ότι έχουν σώσει ένα σωρό πιτσιρίκια από την αυτοκτονία, μυρίζοντας τις διαδικτυακές τους κουβέντες όπου εξομολογούνται τις προθέσεις τους.

Είναι τόσο προηγμένοι τεχνολογικά που σε ολόκληρο διαδίκτυο μπορούν να βρίσκουν ποιος μιλάει για αυτοκτονία (εν προκειμένω), είναι τόσο καλοί χάκερ που μπορούν να βρίσκουν προσωπικά μηνύματα που ανταλλάσσουν παιδιά μεταξύ τους, και δε μπόρεσαν να δουν ολόκληρη σελίδα δημοσιευμένη φόρα-παρτίδα στο myspace;

Μήπως ακριβώς επειδή το τμήμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ο επικεφαλής τους νιώθει την ανάγκη να επιδεικνύει κατορθώματα αναπόδεικτα κάθε τρεις και λίγο, ενώ για να παρουσιάζουν έργο «μαζεύουν» όποιον τους κάτσει, χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες; Ή μήπως δεν την έχει πληρώσει αρκετός κόσμος, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας της υπηρεσίας, όταν έπρεπε να επιδείξουν έργο για να επιχορηγηθούν, δημιουργώντας «ενόχους», τραβολογώντας πολίτες που ούτε έκαναν, ούτε σκόπευαν να κάνουν ποτέ κακό σε κανέναν, στους οποίους έτυχε να απλώς λάχει ο «κλήρος»; (Είναι που μπήκε και η άνοιξη και σφυρίζουν πολύ τα άτιμα τα πουλάκια..)

Καλές νέες επιτυχίες.

20 Φεβ 2009

Η ΕΛ.ΑΣ. σώζει!

Παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο έξω από τα κεντρικά γραφεία της city bank στην Κηφισιά «μυρίστηκε» η αντιτρομαροκρατική (18.2.09)και απέτρεψε το αιματοκύλισμα!

Καημό άλλο δεν έχουν οι «τρομοκρατικές οργανώσεις» στη χώρα μας, απ’το να τινάζουν άσχετα οικοδομικά τετράγωνα στον αέρα, έτσι γιατί τους κατέβηκε. Κι η αστυνομία μας είναι τόσο σπίρτο που είδε το αυτοκίνητο και κατάλαβε ότι είναι παγιδευμένο, σώζοντάς μας από τον αφανισμό.

Δε μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους και μας ζητούν να γίνουμε καταδότες. Και μάλλον ό,τι «φυτεύουν» οι ίδιοι μόνο, μπορούν και «βρίσκουν».

6 Φεβ 2009

Ελληνικά εισαγόμενα

Άνοιξα το περιοδικό «on off» της ελευθεροτυπίας και διάβασα « Η παιδοφιλία […]», «κατάφερε να κλέψει κυριολεκτικά την παράσταση-ερμηνεία που της αξίζει να βραβευτεί το Όσκαρ δεύτερου ρόλου.». Απορώ πώς γίνεται να κλέψει κάποιος κυριολεκτικά μια παράσταση, ή μια ερμηνεία…. Απορώ, επίσης, πώς γίνεται κάποιος να βραβευτεί κάτι(!) και όχι ΜΕ κάτι. Κι αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη νεοεισαχθείσα μορφή…βράβευσης, τα υπόλοιπα τα βλέπει να χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους πάντες.


Έτσι το «κυριολεκτικά» χρησιμοποιείται για να δηλώσει…μεταφορά! Η δε «παιδεραστία» έχει γίνει «παιδοφιλία». Από την Αγγλική, προφανώς. Ενώ ρήματα όπως το «βραβεύομαι» στην προαναφερθείσα περίπτωση, η το «επικοινωνώ» έχουν αλλάξει πια χρήση∙ «βραβεύομαι το βραβείο» και «επικοινωνώ τη στρατηγική/ το προϊόν», ελληνικά κινέζικα….


Σας παρακαλώ, σεβαστείτε λίγο τη Γλώσσα και τους αναγνώστες/μαθητές/ακροατές/θεατές/πελάτες σας, και αν σας είναι τόσο δύσκολο, αλλάξτε, απλώς, επάγγελμα….

3 Φεβ 2009

Ξέρουν οι απεργοί τι σημαίνει «απεργία»;

Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία και ΜΟΝΟ. Ώστε να στερήσεις την κοινωνία από τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες σου, με σκοπό να εκτιμηθεί η αναγκαιότητά τους, και να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τα αιτήματά σου που σχετίζονται με την εργασία σου. Αυτό.

Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.

Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.

Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;

Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.

Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.

Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.

Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..

Πτυχιούχος Πανεπιστημίου χωρίς Ακαδημαϊκά και Επαγγελματικά Δικαιώματα.

Αυτό είναι όποιος έχει bachelor από το εξωτερικό. Το αντίστοιχο, παγκοσμίως, δηλαδή, του ελληνικού πανεπιστημιακού πτυχίου, εκτός από την Ελλάδα.

Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.

Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.

Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.

Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.

Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.

Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.

Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;

Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.

Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.

Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.

Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.

Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.

Εθνική Οικονομία και κόστος ζωής. Γιατί το απλό να θεωρείται αφελές;

Απλώς μια σκέψη,
δεδομένου ότι το κόστος ζωής στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια έχει τριπλασιαστεί, αφού οι μισθοί έμειναν λίγο-πολύ σταθεροί, τα προϊόντα, όμως, μετά την έλευση του «ευρώ» ακρίβυναν υπερβολικά.


ΔΕΝ είναι αφελής πρόταση, αν κάτι θα ήταν αφελές, θα ήταν να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση με διάθεση να ασχοληθεί πραγματικά με τη χώρα και τι είναι καλό για τους πολίτες.


Εάν λοιπόν, αύριο ψηφιζόταν και εφαρμοζόταν ένας νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η τιμή ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ στη χώρα θα έπρεπε να μειωθεί κατά 50% (σε περιπτώσεις που οι πρώτες ύλες είναι εισαγόμενες και η μείωση στο 50% δεν αφήνει περιθώρια κέρδους, μπορεί να εφαρμόζεται ένα πλαφόν που να μην επιτρέπει την αισχροκέρδεια), ενώ οι μισθοί θα παρέμεναν σταθεροί; Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα; Οι μισθοί ουσιαστικά θα διπλασιάζονταν, αφού η αγοραστική δύναμη θα διπλασιαζόταν. Και κανείς δε θα έχανε τίποτα, αφού μπορεί το κέρδος από το προϊόν, ή την υπηρεσία που παρείχε, να ήταν χαμηλότερο, τα έξοδά του, όμως, θα μειώνονταν, επίσης, στο μισό, σε περισσότερους τομείς, οπότε κι αυτός κερδισμένος θα ήταν. Ο πληθωρισμός θα εξαφανιζόταν.


Όταν ήρθε το Ευρώ, βρήκαν όλοι οι ψαροκωσταίοι την ευκαιρία να «πλουτίσουν». Δεν φταίνε οι ασύδοτοι πολίτες, όμως. Φταίει το κράτος, που δεν πήρε κεφάλια σε όσους εκμεταλλεύτηκαν το νέο νόμισμα για να κερδοσκοπήσουν. Όταν έπρεπε να παρέμβει, και να κρατήσει τις τιμές χαμηλά, για το καλό ΟΛΩΝ, δεν το έκανε. Με αποτέλεσμα τώρα για τα ίδια πράγματα όλοι να πληρώνουμε παντού περίπου το τριπλάσιο. Και σε κανένα να μη φτάνουν τα χρήματα. Κι αντί η πολιτική να είναι ελεγκτική ως προς την αγορά, αφού, προφανώς, οι Έλληνες ΔΕΝ ξέρουν από κανόνες εμπορίου, και να συγκρατεί τις τιμές, είναι αδιάφορη. Κι έχει γίνει «σφαγή». Κι ο κάθε «εμποράκος» (είτε πρόκειται για μικρούς επιχειρηματίες, είτε για μεγαλέμπορους, είτε για προϊόντα, είτε για υπηρεσίες) θεωρεί ότι θα πλουτίσει ανεβάζοντας κι άλλο τις τιμές, παρασέρνοντας έτσι όλη την αγορά προς τα πάνω, και τελικά κάνοντας κακό και στον ίδιο. Όπως προείπα, όμως, δε γίνεται να περιμένουμε από τον κάθε πολίτη χωριστά να γνωρίζει από Οικονομία. Πρέπει να το περιμένουμε, όμως, από την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας να το κάνει ΓΙΑ εμάς.


Δυστυχώς, είναι πιο εύκολο να είναι απούσα. Από ΟΛΑ τα προβλήματα. Να νίπτει τας χείρας της, είτε πρόκειται για την Παιδεία, είτε για την Υγεία, είτε για το Περιβάλλον, είτε για την Εξωτερική Πολιτική, είτε, εν προκειμένω, για την Οικονομία. Είναι πιο βολικό να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη, και να αφήνει τους πολίτες στο έλεος της ανοργανωσιάς τους. Να τα κάνουμε μόνοι μας μαντάρα, και να μη βλέπουμε ούτε εμείς ποιος πραγματικά έχει την ευθύνη.


Προτείνω, λοιπόν, στο θέμα της Οικονομίας, να ψηφιστεί αυστηρός νόμος, να πέσουν παντού οι τιμές στο μισό. Κι όποιος δεν ακολουθήσει, να στερηθεί την άδειά του. Αντί να κοιτάμε πώς να απομυζήσουμε τον διπλανό, να κοιτάξουμε πώς μπορούμε όλοι να ζήσουμε καλύτερα.

25 Ιαν 2009

«Συγνώμη»

Μετά «τον προβλήτα»,τις αυξήσεις αορίστου στην προστακτική, το «όσον αφορά για», το «εν δυνάμει», το «παν μέτρον άριστον» – όποιος νομίζει ότι είναι σωστά τα τονισμένα, ας ξαναδιαβάσει λίγα ελληνικά – κι ένα σωρό άλλες «ταρζανιές» εις βάρος της ελληνικής γλώσσας, δυστυχώς και από την πλειοψηφία δημοσιογράφων και καθηγητών, ακόμα και φιλολόγων, μπορεί κάποιος να μου πει πότε η «συγγνώμη» μετατράπηκε σε «συγνώμη»; ….

Τι ακριβώς περιμένουμε κι από ποιόν, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε το λιγότερο που περνά απ’το κεφάλι μας, για την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, εμάς τους ίδιους;

Σίγουρα έχετε ακούσει κι εσείς την κλασική απαλλακτική ευθυνών δικαιολογία: «δεν πήγα τρίτη δέσμη/ θεωρητική κατεύθυνση»/ «δεν είμαι φιλόλογος», λες κα το να μιλά κανείς σωστά Ελληνικά είναι αγγαρεία, και όσοι διάλεξαν συγκεκριμένες σπουδές ας πρόσεχαν…. Που τελικά, ακόμα και αυτοί, ΔΕΝ προσέχουν…. Λες και είναι καθήκον του καθηγητή φυσικής ή μαθηματικών, για παράδειγμα, να μιλά λάθος ελληνικά. Και δικαίωμα του φιλόλογου να καθιερώνει ως σωστό το λάθος του, επειδή, και μόνο, έχει τελειώσει – μακάρι να’ξερα πώς – ένα πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτα ουσιαστικό.

Όταν σαν Έλληνας δε σέβομαι τη γλώσσα της Ελλάδας, δε σέβομαι την Ελλάδα. Την Ιστορία της, την ουσία της, τους πρόγονούς μας, τους σύγχρονούς μας, τα παιδιά μας. Πώς μπορώ μετά να μιλώ για «Ευρωπαίους βάρβαρους που κρέμονταν από τα δέντρα όταν ΕΜΕΙΣ χτίζαμε την Ακρόπολη» (ποιοι «εμείς» ακριβώς τη χτίσαμε; Αυτοί που ούτε καν να μιλήσουμε σωστά δε μπορούμε;). Πώς μπορώ να γκρινιάζω για «πρόοδο», και «πολιτισμό» και «πολιτική»; Ειδικά όταν υποτίθεται πως έχω κάποια μόρφωση. Ειδικά όταν βρίσκομαι σε θέσεις που η γλώσσα είναι το εργαλείο μου, και με ακούν/διαβάζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μου.

Πότε έγινε η «συγγνώμη» «συγνώμη»;

________
ΥΓ: το κείμενο είναι γραμμένο στα νέα ελληνικά της εποχής που πήγα σχολείο.... ίσως η γραμματική να έχει αλλάξει από τότε..

17 Ιαν 2009

Κόρινθος – Τρίπολη∙ το μονοπάτι των χρωμάτων, αχ! (μέρος 1ο)

Μα γιατί μόνο 2,90 ευρώ τα διόδια Κορίνθου-Τριπόλεως; Είναι τόσο ωραίος δρόμος! Κατ’αρχάς, όλες αυτές οι όμορφες μπλε-άσπρο-κόκκινες ταμπελίτσες (από κάποια κοσμική ειρωνία, ό,τι βγαίνει σε μπλε-άσπρο-κόκκινο καταδυναστεύει ζωές άλλων), οι οποίες είναι παρατεταγμένες εδώ και κανα-χρόνο κατά μήκος όλης της διαδρομής για την οποία πληρώνουμε αυτό το ευτελές αντίτιμο, πρέπει να κόστισαν μια περιουσία!

Μετά, είναι και το θείο έργο που επιτελούν∙ μετατρέπουν τις δυόμιση λωρίδες κυκλοφορίας (μισή είναι η εκτάκτου ανάγκης) σε ΜΙΑ! Έτσι, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αμέ! Εξασκούν την υπομονή και τη στωικότητα μας. Επίσης μας κάνουν να γνωριζόμαστε καλύτερα με τους υπόλοιπους οδηγούς, αφού περνάμε τόσες ώρες κολλημένοι το ένα αυτοκίνητο πίσω απ’το άλλο. Έχει βέβαια και 5 διαλείμματα ο δρόμος, των 200 μέτρων πάνω-κάτω, έτσι να ξεπιαστούν λίγο οι ρόδες, να αλλάξουμε σειρά, και ξανά στο χρωματιστό μονοπάτι της ελπίδας (ότι κάποτε θα φτάσουμε)!

Επίσης δεν έχει φώτα, αλλά αυτό το προνόμιο το μοιράζεται με όλο το εθνικό οδικό δίκτυο. Για να γυμνάζουμε τα μάτια μας, προφανώς! Έτσι, όταν θα μπούμε σε νυχτερινό πόλεμο με κάποιον, οποιονδήποτε, ποιός Έλληνας θα έχει ανάγκη από «night-vision»! Γάτες θα έχουμε γίνει όλοι! Θα ήταν πολύ εύκολο να τοποθετήσουν ηλιακά πάνελ στα φώτα των εθνικών οδών, ώστε να φέγγουν ανέξοδα όλη νύχτα χωρίς να καταναλώνουν ηλεκτρική ενέργεια, και να μη στραβώνονται οι οδηγοί, είτε προσπαθώντας να δουν πού πάει ο δρόμος (που συνήθως δεν έχει ούτε διαγραμμίσεις, ή έχει παραπάνω από μία, που κάποιες οδηγούν σε γκρεμό), είτε τυφλωμένοι από τα απέναντι φώτα. Αλλά γιατί να το κάνουν αυτό, και να καλομαθαίνουμε, και μετά να γίνουμε φλούφληδες που δε θα μπορούμε να πάρουμε μόνοι μας μια απόφαση και θα πηγαίνουμε σαν τα πρόβατα όπου μας καθοδηγούν, έχοντας συνηθίσει να κοιτάμε τη διαγράμμιση στο οδόστρωμα; Ή να μην μπορούμε να βρούμε το φακό μας τα καλοκαίρια που πέφτει το ρεύμα στα σπίτια μας;

Το κράτος μας μάς εκπαιδεύει! Μας κάνει μέρα με τη μέρα καλύτερους και πιο ικανούς ανθρώπους! Αχάριστοι συμπολίτες, ακόμα μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν ξέρουμε να εκτιμούμε τα ζηλευτά προνόμια που η χώρα μας μπορεί και μας παρέχει!

5 Ιαν 2009

Πυροβολώντας στο «γάμο του Καραγκιόζη». Η νέα μόδα στους στόχους.

Κάποιοι άγνωστοι άνοιξαν πυρ τα ξημερώματα στα Εξάρχεια κατά των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Πολιτισμού. Με καλάσνικοφ, και χειροβομβίδα – έστω για να διαφύγουν. Πυρ, στα Εξάρχεια, «στο γάμο του Καραγκιόζη», κατά όποιου να’ναι, φτάνει να’ναι μπλε. Με τον ίδιο τρόπο που πυροβόλησε κι ο αστυνομικός το μαθητή, στην ίδια περιοχή, το Δεκέμβρη. Η 17Νοέμβρη, κάποτε, διάλεγε τους στόχους της, να είναι συμβολικοί. Δεν τα έβαζε με τον κάθε τυχάρπαστο υπαλληλάκο, αλλά με τον «μάνατζερ». Κάτι που καλό θα’ταν να ακολουθούμε όλοι μας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Αυτοί οι τύποι, τι πιστεύουν ότι κατάφεραν; Πέρα από το να στρέψουν εναντίων τους κόσμο που είχε κάποια συμπάθεια προς ορισμένες «τρομοκρατικές οργανώσεις» (γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι), οι οποίες, στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν τρομοκράτησαν απλούς πολίτες;

Όταν ακόμα και εκείνοι που θεωρούν ότι παλεύουν για κάποιο δίκαιο, χάνουν και την ιδεολογία και την πολιτική τους και ενδιαφέρονται μονάχα να εκτονώσουν κάπου, οπουδήποτε, την οργή τους, γίνονται πραγματικά τρομοκράτες. Με την κακή έννοια. Κι αυτό είναι κρίμα, πάνω απ’όλα για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για την οποία θεωρούν ότι αγωνίζονται. Τη δική μου κατανόηση, πάντως, πόσο μάλλον υποστήριξη στις προσωπικές απρόσωπες βεντέτες τους, δεν την έχουν.

3 Ιαν 2009

Καλά θα ήταν να έπιαναν οι ευχές

Και να έχουμε ένα καλό 2009. Κι εμείς, και όλοι οι άνθρωποι που υποφέρουν στον πλανήτη (και όχι, δεν έχω σκοπό να πάρω μέρος σε καλλιστεία, σοβαρά το λέω). Μακάρι να σταματήσουν να υπάρχουν όσοι δε σέβονται και δεν αγαπούν. Μακάρι να γίνουν πόλεμοι που να φέρουν δικαιοσύνη (όχι αυτή που μας βολεύει) – αφού η ελευθερία ποτέ δε χαρίστηκε και πολλοί λαοί ΔΕΝ είναι ελεύθεροι. Μακάρι να μην υπάρχουν άλλο λωποδύτες, αγνώμονες, να μην ξαναδεί ο κόσμος πολιτικούς σαν τους δικούς μας (και των περισσότερων χωρών στον πλανήτη), να μην ξαναδεί άτομα που μας «καβαλάνε» επειδή βρήκαν «εξουσία», μακάρι να μην υπάρχει άλλο μιζέρια….

Μακάρι να υπάρχει αγάπη, από όλους προς όλους, ώστε να κατοικήσουμε τον παράδεισο όσο ζούμε.

Μακάρι. Όπως είπα, όμως, δεν πιστεύω πια στις ευχές. Ούτε και στους ανθρώπους….