Πτυχιούχος Πανεπιστημίου χωρίς Ακαδημαϊκά και Επαγγελματικά Δικαιώματα.

Αυτό είναι όποιος έχει bachelor από το εξωτερικό. Το αντίστοιχο, παγκοσμίως, δηλαδή, του ελληνικού πανεπιστημιακού πτυχίου, εκτός από την Ελλάδα.

Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.

Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.

Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.

Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.

Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.

Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.

Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;

Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.

Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.

Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.

Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.

Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.