Καταγάλανο φέτος το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη!

Ωραία η ιδέα το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την πλατεία Συντάγματος να αποτελείται από φυσικά έλατα που θα μεταφυτευθούν σε πυρόπληκτες περιοχές της Αττικής. Παρ’όλα αυτά, αυτός ο κιτς ψυχρός γαλάζιος φωτισμός, είναι λίγο ύποπτος∙ για αστείο λόγο πάντως, όχι σοβαρό! Αν μη τι άλλο, μέσα στην ψυχρότητα του χειμώνα, του χιονιού και του πάγου, το δέντρο, υποτίθεται, στολίζεται ζεστά, να μας ζεστάνει τις καρδιές. Άλλωστε, τα πρώτα του φωτάκια προέρχονταν από κεριά, που για λόγους ασφάλειας κι ευκολίας μετεξελίχθηκαν στα γνωστά χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια∙ άλλοτε με γλυκό υπόλευκο, κιτρινωπό φως, άλλοτε με πολλά, παιχνιδιάρικα χρώματα – είναι η κατεξοχήν γιορτή της πιτσιρικαρίας, τα χριστούγεννα, άλλωστε, και τα παιδιά αναζητούν χρώματα, σχήματα και υφές που τους εξάπτουν τη φαντασία. Εσχάτως, έχουμε και το τόσο γήινο και οικολογικό την ημέρα, και τόσο high-tech/ spaced out/ ουάου/ γαλάζιο/ η-ΝΔ-ποτέ-δεν-πεθαίνει, συνάμα, τη νύχτα, χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, γιέα!

Χρόνια μας πολλά και καλά!

Τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας στο ΣΚΑΪ

Και μετά τους «μεγάλους Έλληνες», έρχεται ο ΣΚΑΪ στο βωμό της τηλεθέασης να θυσιάσει την πατρίδα. Διότι η ανάδειξη κάποιων Ελλήνων ως «μεγάλων», δε θα μπορούσε να προξενήσει ουσιαστικά κάποιο κακό. Η προβολή κάποιων κρυφών μικρών, ή μεγάλων παραδείσων στο ευρύ ελληνικό κοινό, όμως; Αφού μην ξεχνάμε, ότι η εκπομπή σε Έλληνες απευθύνεται.

Υπάρχουν μέρη μαγικά κι ανέγγιχτα, που φοβάμαι ότι θα χάσουν τη μαγεία τους μετά την «επέλαση των βαρβάρων». Το έχω δει να συμβαίνει, και θα αναφερθώ σε αυτό στη συνέχεια. Ο κάθε «ελληνάρας», όμως, με χαρά θα σπεύσει να αποκαλύψει το σούπερ μέρος το οποίο ανακάλυψε κάποιος φίλος του, ώστε να νιώσει «ψαγμένος». Κι έτσι τα υπέροχα μέρη που θα ψηφιστούν ως τα ωραιότερα της πατρίδας μας, λίγα χρόνια μετά από αυτή την ψηφοφορία δε θα είναι πια τόσο ωραία.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ελαφόνησο. Στην οποία δε θέλω πια να πηγαίνω, γιατί πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι να πηγαίνω εκεί με την οικογένειά μου, και να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ κάτω από τους κέδρους, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε δρόμος για την παραλία. Υπήρχαν άλλες δυο-τρεις σκηνές τότε εκεί, κι αυτό ήταν. Ένιωθες ότι σε έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιον παράδεισο, τροπικό μάλλον, παρά μεσογειακό.

Κι ύστερα ήρθε ένα περιοδικό και μια φωτογράφιση κάποιας, που δε θέλω να διαφημίσω από τη σελίδα μου. Κι ο Σίμος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή φτιάχτηκε εκεί μια καντίνα. Για τον μέσο «ελληνάρα» αυτό ήταν καλό. Εμένα μου χαλούσε εκείνη την αίσθηση του «ναυαγού» που είχα, σε κάποιο παρθένο νησί. Και με ανάγκαζε, στο κάτω-κάτω, να ακούω μουσική (όποια διάλεγε ο ιδιοκτήτης της καντίνας), αντί για το πάφλασμα των κυμάτων, και το θρόισμα των φύλλων. Στη συνέχεια ήρθαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, ταπεράκια με κεφτεδάκια. Κι ένα κάμπινγκ, το οποίο απευθύνεται σε κόσμο που αποφεύγει τα κάμπινγκ και προτιμά τα ξενοδοχεία. Ένα κάμπινγκ με χαλίκι και καλαμωτές, και πολύχρωμα κτίρια-κουτιά, εντελώς ασύμβατα με το τοπίο, άσχετα με την τοπική αρχιτεκτονική, φτιαγμένα να ξεχωρίζουν, και όχι να εναρμονίζονται με, ή να αναδεικνύουν τη φύση γύρω τους – πιστά στη νεοελληνική αισθητική (ή απουσία της). Σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν κι άλλα παρόμοιας λογικής κτίρια, σε όλο το νησί. Κι έτσι ο κάποτε επίγειος παράδεισος μετατράπηκε σε μία ακόμα θαλάσσια αρπαχτή. Κάποια από τα δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων μετατράπηκαν σε πανάκριβα «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα», μπαράκια που θα ταίριαζαν θαυμάσια στο βουνό εμφανίστηκαν στο λιμάνι, στην παραλία προσπαθείς να βγάλεις την πατούσα του ενός από το στόμα σου, και τον αγκώνα του άλλου από το μάτι σου, και το μικρό νησάκι «βούλιαξε» από ένα μάτσο «ψαγμένους», που θέλησαν να είναι οι πρώτοι καινούριοι θαμώνες αυτής της νέας «Μυκόνου» όπου κάτι (ή μάλλον τα πάντα) πήγε στραβά.

Αυτό το παραπάνω είναι αυτό που φοβάμαι ότι θα συμβεί στις περιοχές που θα προβάλλει η τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Έχω ακούσει και για άλλα μέρη που θεωρώ μαγικά (όχι απλώς μαγευτικά), ότι έχουν αρχίσει να δέχονται επιδρομή «ψαγμένων», μαζί και τα απορρίμματά τους, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστούν κι εκεί κτίσματα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα όλους αυτούς τους τουρίστες, και ο λόγος για τον οποίο ήθελε κανείς να τα επισκεφθεί, θα εκλείψει, κι εκεί.

Ναι, μερικά μέρη δεν είναι για όλους. Δεν τα αξίζουν όλοι. Είναι μόνο γι’αυτούς που τα θαυμάζουν, τα σέβονται, τα προσέχουν και τα προστατεύουν, με τον τρόπο τους. Και σίγουρα δεν τα αξίζουν όσοι σκοπεύουν να τα εκμεταλλευτούν για τηλεθέαση και χρήμα, αδιαφορώντας για την τύχη τους μετέπειτα. Ελπίζω να νιώθουν το ίδιο αρκετοί ακόμα συμπατριώτες μας, και να τα προστατέψουν. Είναι καλύτερα να διαδίδονται από στόμα σε στόμα ατόμων που αγαπούν και σέβονται. Γενικά. Και ειδικά.

ΥΓ: Τον τίτλο της εκπομπής, «I love GR», τον αφήνω ασχολίαστο….

Το απογοητευτικό Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Όσο όμορφα είναι τα εκθέματα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο άσχημο, πρόχειρο, και άρπα-κόλλα μου φαίνεται το ίδιο το μουσείο. Την ιδέα των εκμαγείων που ολοκληρώνουν την εικόνα και τονίζουν τη σοβαρότητα της καταστροφής του μνημείου, καθώς και την ανάγκη επανένωσής του, τη βρήκα έξυπνη, και αισθητικά και πολιτικά αναγκαία, το οικοδόμημα, όμως, μου δίνει την εντύπωση ότι έγινε όπως-όπως, απλώς και μόνο για να μπορέσει να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή, ώστε να επιστραφούν τα Μάρμαρα· και μόνο.

Δεν καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με την «ομορφιά» του. Μου θυμίζει εκείνα τα άσχημα κτίρια - κουτιά της δεκαετίας του 50, ένα τραγικό κακέκτυπο του Πολεμικού Μουσείου.. Ακόμα και για το εσωτερικό του έχω κάποιους ενδοιασμούς, πιστεύω θα μπορούσαν να έχουν αναδειχθεί πιο όμορφα, απ’το να αναρτηθούν πάνω σε κάτι που μοιάζει με χύμα ψευδότοιχο…. Θυμάμαι το εσωτερικό του Pergamon Museum του Βερολίνου, όπου νιώθεις σαν να ταξίδεψες πίσω στο χρόνο, έχεις τον χώρο να δεις και να θαυμάζεις από απόσταση ολόκληρη την πύλη της αγοράς της Μιλήτου, το ναό της Περγάμου, την Πύλη της Ισθάρ, την οποία περνάς, περπατάς στην «πόλη», περιηγείσαι μέσα σε Βαβυλώνια δωμάτια, και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και απογοητευτική για το ελληνικό μουσείο.

Θυμάμαι, κυρίως, την πρώτη φορά που είδα το μουσείο, λίγους μήνες πριν, κατά τύχη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «κάνε να μην είναι *αυτό*, αυτό που νομίζω…κάνε να μην είναι αυτό το πράμα (χωρίς το –γ–) το μουσείο της Ακρόπολης!».. Στεναχωρήθηκα, και τότε, και τώρα. Πολύ. Αντί να γίνει ένα κτήριο που να σηματοδοτήσει μια καινούρια εποχή για την Αθήνα και την Ελλάδα, μια επιστροφή στην καλαισθησία, ήταν ένα πισωγύρισμα στη χειρότερη αισθητικά εποχή στην ιστορία της πατρίδας μας! Και τώρα έγινε. Και το σημαντικότερο μουσείο της Ελλάδας θυμίζει κουτί στα Μεσόγεια.

Νιώθω στεναχώρια, στεναχώρια….

Barbie Dildo!

Απορία: Μετά τα παιχνίδια και τα παιδικά ρούχα που συνοδεύονται από σκιές ματιών, κραγιόν, βερνίκια νυχιών, για να μπορούν τα κοριτσάκια να μεταμορφώνονται σε γυναικάκια, η μύηση στον κόσμο της «πιπινούλας» θα συνεχιστεί και με εκπαίδευση στις χαρές του σεξ; «Barbie Dildo, σε πέντε υπέροχες γεύσεις! Βατόμουρο, μπανάνα, μήλο, καρπούζι, ανανάς! Δοκίμασέ τα ΟΛΑ! Ουυυυ!»…… Έτσι, για να έχουμε σωστά μικρομέγαλα. Και μετά απορούμε πώς υπάρχουν τόσοι παιδεραστές…..

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.

Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.

Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.

Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».

Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.

Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..

«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.

Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.

Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!

Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.

Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».

Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.

Ο «ιππότης» της δημοσιογραφίας…..

Ο κύριος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δηλώνει την αντίθεσή του για τις άσεμνες φωτογραφίες που παρουσιάστηκαν από την εφημερίδα του, καθώς και εν γένει για τα «ροζ» ρεπορτάζ. Θα ήθελα να ήξερα τι γνώμη έχουν δύο εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα της πατρίδας μας σχετικά, οι κύριοι Ασλάνης και Κορκολής.

Με τόση υποκρισία, διαπλοκή και παρανομία παντού τριγύρω, προτιμώ ώρες-ώρες να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο.

Λατομείο Λαϊλιάς

Ή αλλιώς, ό,τι δε χάσαμε με τις φωτιές, ας το καταστρέψουμε από μόνοι μας.

Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.

Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.

Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.

Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….

Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση

Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.

Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.

Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.

Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.

Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.

Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!

Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.

Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.