Είσαι ό,τι λες

Ο Στάλιν ήταν χειρότερος από τον Χίτλερ, γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά η Γαλλία δεν είχε ποτέ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Οτσαλάν είναι κολλητός της οικογένειας Μπους – γι'αυτό άλλωστε βρίσκεται και σε φυλακή της Τουρκίας και όχι σε κάποιο τροπικό νησί αυτή τη στιγμή – ενώ οι Κούρδοι πολεμούν για λόγους οικονομικών συμφερόντων. Η τουρκία είναι μια μοντέρνα δημοκρατική χώρα, η ΠΓΔΜ είναι η Μακεδονία, “η Κύπρος και η Κρήτη δεν ανήκουν στην Τουρκία;” (ερώτηση Βάσκου..) Οι ιστορικές και πολιτικές αλήθειες Ιταλών, Γάλλων, Άγγλων, Ισπανών (συγγνώμη, Βάσκου), Βουλγάρας, Σέρβας και τουρκάλας με τους οποίους συναναστρέφομαι στη Γαλλία τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Κι ό,τι κι αν πει η Ελληνίδα αντιμετωπίζεται ντε φάκτο με απαξιωτικό χαμόγελο, ως γραφικό, διότι είμαστε γραφικοί ως χώρα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα απονομής ιστορικής και πολιτικής δικαιοσύνης, όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας, και η δύση πρέπει να βοηθήσει τα αφρικανικά κράτη να προοδεύσουν. Ωραία λόγια, ευγενή, όποιος τα ξεστομίζει χαρακτηρίζεται αμέσως καλός άνθρωπος, “αριστερός”, από τους ομοίους του. Ή μήπως είναι υποκριτικά; Χωρίς καμία χρησιμότητα; Χωρίς καμία πρόταση για το πώς αυτά μπορούν να εφαρμοστούν, ρεαλιστικά; “Μπορούμε να τους στέλνουμε τρόφιμα που δε θα είναι ποτέ αρκετά, φάρμακα που δε θα είναι ποτέ αρκετά. Το σημαντικό είναι να φτάσει η ίδια η κοινωνία τους σε ένα σημείο που να θέλει να διεκδικήσει κάποια πράγματα. Αυτά που θέλει η ίδια. Διότι αυτά που θεωρούμε εμείς ιερό δισκοπότηρο, δεν είναι εξίσου ιερά σε άλλες κουλτούρες. Η ελευθερία και τα δικαιώματα στην ιστορία της ανθρωπότητας κερδίζονται με αίμα, δυστυχώς, ποτέ δεν έχουν χαριστεί. Κι η επανάσταση δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο, σαν να επέμβει η δύση στα κράτη τους και να τους επιβάλλει το “σωστό”. Απαιτεί από την κοινωνία να έχει φτάσει να συνειδητοποιεί και να επιζητά το δικό της δίκαιο”. Απαξιωτικά χαμόγελα, μα τι λέει αυτή, δεν είναι δίκαιο να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους οι άνθρωποι, εμείς πρέπει να τους τα παράσχουμε, οι δυνατοί της δύσης που τους εκμεταλλευόμαστε (γιατί κατά τα άλλα στα κράτη τους όλα είναι ρόδινα). Ωραία, ας τους τα παράσχουμε, λοιπόν, μαζί σας. Πώς;

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, παντού. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο όσων λες, φτάνει όσα λες να ακούγονται όμορφα. Σημασία έχει να γίνεσαι αρεστός, όχι εποικοδομητικός. Και οι συμμετέχουσες στα καλλιστεία είναι οι πιο άξιες πολίτες (πολίτισσες) του κόσμου! (σύμφωνα με αυτή τη λογική)

Σημασία έχει στο προσωπικό σου blog να γράφεις απρόσωπα, σαν σωστός δημοσιογράφος. Όχι τη γνώμη σου, γιατί καταργεί τη σοβαρότητα όσων γράφεις – γνώμη Έλληνα δημοσιογράφου, αυτή, κι ας μην είμαι δημοσιογράφος, ούτε και το blog μου ενημερωτικού χαρακτήρα.

Κι εμένα πρέπει να με νοιάζουν όλα τα παραπάνω. Ίσως, αλλά ας με νοιάξουν πάλι από αύριο. Σήμερα ήθελα απλώς να γράψω αυτό που σκέφτομαι, σαν σκέψεις, δικές μου, όχι σαν πανανθρώπινη αλήθεια.


________


ΥΓ: Και βέβαια τα “ντολμαδάκια”, οι “ντολμάδες”, το “μπριάμ”, ο “μπακλαβάς”, ίσως ακόμα και το “γαλακτομπούρεκο” και τα “μπουρέκια” γενικότερα, είναι όλα τούρκικα, γιατί είχαν κολοκυθάκια και μέλι, και κάτι αμπελώνες εκεί στη Μογγολία, φημισμένοι οινοπαραγωγοί! ;ρ
Μήπως πρέπει να τους αλλάξουμε ονόματα;

ΥΓ2: Να ενημερώσω, επίσης, ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα νέα Ελληνικά.

I blog because I can («ιστολογώ» γιατί μπορώ)

Γράφω blog γιατί έχω κάτι να πω. Και γιατί θέλω να το μοιραστώ με τον κόσμο.

Την αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, blog αν προτιμάτε, μου την έδωσε ο κύριος Φυντανίδης, σε εκπομπή του ΣΚΑΙ τη βραδιά των εκλογών. Αυτό που είπε το έχω ακούσει κι εγώ, και όλοι μας, τόσες πολλές φορές που έχει γίνει πια γραφικό. Και σίγουρα δε θα περίμενα να το ακούσω από κάποιον σαν αυτόν.

Στην «παρέα» ήταν δημοσιογράφοι, και «blogger». Κατά τη γνώμη μου πολύ ειδική κατηγορία «blogger», που στην Αμερική αποκαλούνται «nerds», και σαφώς δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ατόμων που ασχολούνται πια με το ίντερνετ για επικοινωνία. Κατηγορία που, δυστυχώς, επιβεβαίωνε στον κάθε άσχετο με το ίντερνετ κόσμο την εικόνα του παιδιού που έχουν για όσους περνούν κάποιες ώρες της ημέρας ή της νύχτας τους να κοινωνικοποιούνται και να επικοινωνούν σε κλίμακα μεγαλύτερη της παρέας, μέσω του διαδικτύου.

Ο κ. Φυντανίδης, λοιπόν, αναρωτήθηκε γιατί αυτά τα παιδιά μιλούν μέσω της σελίδας τους στο ίντερνετ, αντί να βγαίνουν έξω και να τα λένε με την παρέα τους πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή, όμως, δεν ήταν η απορία μίας νοικοκυράς, ενός εμπόρου, μίας γιατρού, ενός εφοπλιστή, κοκ. Ήταν η απορία ενός επί πολλά χρόνια εκδότη, μίας από της μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας. Και με τη σειρά μου απορώ κι εγώ. Πώς ένας δημοσιογράφος δε μπορεί να κατανοήσει την ανάγκη κάποιου να κοινωνήσει τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις απόψεις του σ’ένα μεγαλύτερο κοινό, παρά να τις μοιραστεί μόνο με τα 5 άτομα της παρέας του;

Το ίντερνετ έδωσε σε όλο τον κόσμο ένα προνόμιο που μέχρι πρόσφατα μόνο πρόσωπα της επικαιρότητας και μεγαλοδημοσιογράφοι είχαν∙ βήμα. Διότι ως τώρα, η φωνή του καθένα από εμάς μπορούσε να ακουστεί μόνο στα πλαίσια της οικογένειας και του φιλικού μας περιβάλλοντος. Άποψη στο ευρύ κοινό μπορούσε να περάσει μόνο κάποιος ήδη καθιερωμένος δημοσιογράφος, ή κάποιο πρόσωπο του δημόσιου βίου. Οι απλοί δημοσιογράφοι, ούτως ή άλλως, ακόμα και στην περίπτωση που υπογράφουν τα άρθρα τους, πρέπει να συμβαδίζουν με τη γραμμή του εκάστοτε μέσου στο οποίο δουλεύουν. Όσο για τους υπόλοιπους πολίτες, τι τους προβληματίζει μπορούσαν να το πουν μόνο στα κοντινά τους πρόσωπα. Όταν όμως θες να μιλήσεις για κοινωνικά προβλήματα, για πολιτική, για το περιβάλλον, δεν αρκεί να τα κουβεντιάσεις με τη μαμά σου, για να προσφέρεις κάτι σε τομείς που θεωρείς σημαντικούς για τον κόσμο. Και το να προσληφθείς σε μια εφημερίδα, και να έχεις και την ελευθερία να εκφράζεις την άποψή σου για θέματα που ο ίδιος θεωρείς σημαντικά, είναι σαν να κερδίζεις το λόττο – ίσως και δυσκολότερο, σε μια εποχή που όλα έχουν να κάνουν με δημόσιες σχέσεις.

Έτσι, λοιπόν, το ίντερνετ μας έδωσε αυτή την ελευθερία. Την ελευθερία έκφρασης. Που με τη σειρά της διευρύνει κι ελευθερώνει και τη σκέψη. Αυτό είναι που βρίσκουμε στον κόσμο του ίντερνετ, που δε μπορούμε να βρούμε στον άμεσό μας κοινωνικό κύκλο.

Άλλωστε, ακόμα κι αυτή η απλή, ανθρώπινη συνεύρεση, δεν είναι πια το ίδιο απλή όσο στην εποχή των πατεράδων μας. Ο πατέρας μου πήγαινε γυμνάσιο στο Χαλάνδρι. Τότε στο Χαλάνδρι υπήρχε ένα γυμνάσιο, στο οποίο πήγαιναν παιδιά και από όλες τις γύρω περιοχές. Τα Βριλήσσια, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν, πολλές από τις σημερινές περιοχές δεν «φαντάζονταν» καν ότι θα κατοικούνταν τότε. Έτσι όλοι οι συνομήλικοι σε μια μεγάλη ακτίνα συναντιόνταν στο ίδιο μέρος, κι ήταν εύκολο να διαλέξουν τα άτομα με τα οποία ταιριάζουν καλύτερα, να κάνουν μεγάλες παρέες, να επικοινωνήσουν σε ευρύτερη κλίμακα. Στην εποχή που διανύουμε, ο κόσμος έχει μεταφερθεί απ’τα χωριά στις πόλεις (δε μιλάω απόλυτα, αλλά για την πλειοψηφία), και οι πόλεις έχουν απλωθεί τόσο, που είναι πολύ δύσκολο, και καμιά φορά αδύνατο, να έχει κανείς την τύχη να μεγαλώσει κοντά σε ένα άτομο με το οποίο θα ταιριάξει αρκετά. Οι συνομήλικοι από πολλές διαφορετικές περιοχές συναντιούνται πλέον στα club. Πόσο καλά μπορείς να γνωρίσεις κάποιον σε ένα μέρος με πολύ ποτό και δυνατή μουσική; Πιστεύω ότι πιο πολύ για εκτόνωση πηγαίνουμε εκεί, για να αδειάσει το κεφάλι μας από τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, για να ξεσκάσουμε για οποιονδήποτε ή και για κανένα λόγο, παρά για να μιλήσουμε για το μεσανατολικό πρόβλημα. Το οποίο, όμως, μεσανατολικό πρόβλημα, προσωπικά, μπορεί να μας ενδιαφέρει! Και να νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι’αυτό σ’ένα ευρύτερο κοινό, που μπορεί επίσης να ενδιαφέρεται.

Το διαδίκτυο μας έχει δώσει βήμα. Τη δυνατότητα οι προβληματισμοί μας ν’ακουστούν. Δεν αντικαθιστά την παρέα. Μπορεί όμως να δημιουργήσει παρέες. Να είναι η πλατφόρμα πάνω στην οποία θα δημιουργηθούν σχέσεις φιλικές ή ερωτικές, πολύ αληθινές, πολύ ανθρώπινες, και πολύ απτές. Και έχει ήδη συμβεί, πολλές φορές.

Αυτό το blog για μένα είναι το περιοδικό μου. Αυτό που θα γράψω για ό,τι θεωρώ σοβαρό, ή αστείο, πάντως άξιο αναφοράς. Για ό,τι θεωρώ ότι πρέπει να προβληματίσει κι άλλους. Για ό,τι θεωρώ ότι και άλλοι πρέπει να καταλάβουν. Αυτό το blog είναι για μένα ό,τι ήταν τόσα χρόνια η «Ελευθεροτυπία» για τον κ. Φυντανίδη. Γιατί πρέπει να είναι δυσνόητο αυτό για έναν δημοσιογράφο;

Και αλήθεια, δεν είναι πιο αυθεντικό ένα κείμενο που έχει γραφτεί από πραγματικό ενδιαφέρον κι απ’την καρδιά, από ένα που γράφτηκε για να γεμίσει ένας συγκεκριμένος χώρος, με συγκεκριμένες λέξεις, επί πληρωμή και με το deadline πάντα στην άκρη του μυαλού;

Σαφώς και δε βάζω τους blogger πάνω από τους ερευνητές, επιστήμονες, σοβαρούς δημοσιογράφους, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη σωστή πληροφόρηση, στην έρευνα, στη βαθύτερη γνώση. Είναι, όμως, σίγουρα πιο αυθεντικοί από χιλιάδες παιδιά, απόφοιτους αμφιβόλων σχολών δημοσιογραφίας, χωρίς παιδεία, χωρίς γνώση της γλώσσας τους, χωρίς καν ενδιαφέρον για τα κοινά, άρα και χωρίς προσωπικό έναυσμα ν’ανακαλύψουν, να ερευνήσουν, να μάθουν, να προβληματιστούν, να κουραστούν, παρά μόνο την ελπίδα των 10 λεπτών διασημότητας, της παρουσίασης μιας εκπομπής, της γνωριμίας με πολιτικούς ή καλλιτέχνες. Που τους αρκεί να τους ανατεθεί ένα οποιοδήποτε άρθρο το οποίο θα διεκπεραιώσουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους….

I blog because I can. Γιατί δε με καλύπτει να τα διαβάζω έτοιμα. Γιατί όταν τα διαβάζω σκέφτομαι, κι όταν σκέφτομαι νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ με τον κόσμο, να μην περάσουν αυτές οι σκέψεις και πέσουν στο πάτωμα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Γιατί, στο κάτω-κάτω, ενδιαφέρομαι. Είμαι κοπέλα, είμαι πολίτης, είμαι άνθρωπος, είμαι νέα, είμαι άνεργη, είμαι πτυχιούχος, έχω σκυλάκι, τραγουδάω, σέβομαι το περιβάλλον, κάνω camping, έχω ταξιδέψει στον κόσμο, είμαι τόσα πολλά πράγματα κι ακόμα παραπάνω, κι όλα αυτά μου δίνουν κι από ένα ερέθισμα, ένα λόγο και μία οπτική γωνία. Τα οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με τον κόσμο. Να βρω κι άλλον κόσμο που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς, και μακάρι να τους προκαλέσω και σε κάποιους που δεν τους είχαν ποτέ. Τότε θα έχω πετύχει κάτι, σαν κοπέλα, σαν πολίτης, σαν άνθρωπος, σαν νέα, σαν….

Γι’αυτό «ιστολογώ». Γιατί το έχω ανάγκη. Γιατί μπορώ!