ΔΕΝ είμαστε πολίτες. Δεν είναι καιρός να γίνουμε; Καταναλωτές ως Πολίτες – ασκώντας οικονομική, κοινωνική και εξωτερική πολιτική.

Καιρό έχω να γράψω. Για την ιστορία, λείπω από την πατρίδα και ασχολούμαι με ακαδημαϊκά θέματα – ως εκ τούτου δε ζω την καθημερινότητά μου στην Ελλάδα ώστε να παίρνω αφορμές μεν, κι από την άλλη δε μου λείπει πια το γράψιμο!

Αφορμή, πάντως, γι’αυτό το κειμενάκι, ήταν μία ακόμα βόλτα μου σε σούπερ μάρκετ εδώ, στην Ελλάδα. Το σούπερ μάρκετ θα μπορούσε να είναι και άλλο εμπορικό κατάστημα, με ρούχα για παράδειγμα. Κι εκεί έχω προσέξει το ίδιο. Ότι, δηλαδή, κάθε φορά που ψωνίζω οτιδήποτε, βλέπω ότι είμαι η μόνη που κοιτάει μία-μία τις συσκευασίες, ή τα ρούχα, για να δει από πού είναι το προϊόν.. Κάτι που έκανα ανέκαθεν, για πολιτικούς (με την ουσιαστική σημασία του όρου) λόγους. Κι έχουμε όλοι ένα λόγο παραπάνω, υπό τις παρούσες συνθήκες, να το κάνουμε, για να στηρίξουμε και την οικονομία μας. ΜΑΣ.

Πέρα, όμως, από τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, θα έπρεπε, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι είναι μεγάλη υποκρισία να γκρινιάζουμε για την πολιτική της τουρκίας απέναντι στη χώρα μας, για παράδειγμα, και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ή για την πολιτική του ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους, να τα βάζουμε με τη δική μας εξωτερική πολιτική – που δεσμεύεται από διεθνείς συμβάσεις, συμμαχίες και συγκυρίες – και εμείς οι ίδιοι να στηρίζουμε τις οικονομίες αυτών των χωρών – ή όποιων άλλων με την πολιτική των οποίων διαφωνούμε (με την προϋπόθεση ότι έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο) – αγοράζοντας τα προϊόντα τους!

Πολιτική ασκούμε ΟΛΟΙ μας, στην καθημερινότητά μας, και εφόσον ζούμε σε μία καπιταλιστική κοινωνία, ενταγμένη σε ένα ευρύτερο καπιταλιστικό σύστημα – καλώς ή κακώς, δεν κρίνω αυτό εδώ τώρα –, σαν καταναλωτές έχουμε περισσότερη δύναμη, παρά σαν διαδηλωτές. Πιο πολλά θα καταφέρναμε με έναν συνειδητοποιημένο τρόπο ζωής, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, παρά βγαίνοντας κάθε τρεις και λίγο στους δρόμους ακόμα και για ψύλλου πήδημα, ή γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε – οπότε πλέον και η διαδήλωση χάνει την αξία της και κανείς πολιτικός, συνεπώς, δεν της δίνει σημασία. Δεν μπορείς να φωνάζεις «λύκος» κάθε μέρα, επειδή δε σου χαρίζει πια η Ευρωπαϊκή Ένωση χρήματα για χωράφια που δεν έχεις ώστε να πάρεις μερσεντές και κλείνεις με τρακτέρ τους δρόμους, επειδή θέλουν να αξιολογούν τη δουλειά που κάνεις στα πανεπιστήμια, επειδή σου ζητούν να αποδεικνύεις ότι είσαι ικανός για τη θέση που θέλεις να καταλάβεις, επειδή δεν έχουν ζαμπόν τα σάντουιτς του κυλικείου – οπότε τι πιο λογικό απ’το να κάνεις κατάληψη του σχολείου! – , δε μπορεί κάθε μειοψηφία να θεωρεί εαυτόν το απόλυτο δίκαιο, και να παρακωλύει όποτε γουστάρει, γιατί έτσι κρίνει ότι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, την ομαλή λειτουργία του κράτους ΜΑΣ, και να περιμένεις όταν ο λύκος πραγματικά φανεί, κι έχεις πραγματικό λόγο να βγεις στους δρόμους ή να απεργήσεις – το ότι έχουμε χάσει το νόημα της απεργίας, που είναι παύση των υπηρεσιών που προσφέρουμε και ΟΧΙ κλείσιμο δρόμων και άλλα παρόμοια είναι άλλη ιστορία – να σου δώσει πραγματικά σημασία ο πολιτικός.

Σαν καταναλωτές, όμως, έχουμε δύναμη. Ακόμα κι αν ένα ελληνικό προϊόν είναι πιο ακριβό, ας το προτιμήσουμε. Εάν τα εισαγόμενα μένουν στα ράφια, κάποια στιγμή και οι άλλες εταιρίες θα αναγκαστούν να προμηθεύονται από Έλληνες παραγωγούς. Και αν λειτουργήσει σωστά και το κράτος – εμποδίζοντας τη δημιουργία καρτέλ, πχ – τότε οι τιμές θα πέσουν. Και είναι σημαντικό να μην κοιτάμε μόνο τη «μάρκα», αλλά κυρίως τη χώρα παραγωγής / προέλευσης. Διότι πολλές ελληνικές (;) εταιρίες εισάγουν από άλλες χώρες. Σχεδόν όλη η κάπαρη, οι λιαστές ντομάτες, τα στραγάλια, αλλά και οι κάλτσες – για παράδειγμα – έρχονται από την τουρκία. Ακόμα κι αν η εταιρία είναι ελληνική, τα προϊόντα έχουν καλλιεργηθεί / φτιαχτεί εκεί. Και αγοράζοντάς τα στηρίζουμε κυρίως την οικονομία εκείνης της χώρας. Και γιατί, στο κάτω-κάτω, να αγοράσω φασολάκια που έχουν έρθει από την Πολωνία, και όχι ελληνικά; Γιατί να πάρω γιαούρτι από γάλα Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, και όχι από ελληνικό; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βλέπουμε, πριν βάλουμε κάτι στο καλάθι μας, πριν δοκιμάσουμε ένα ρούχο, από πού προέρχεται; Γιατί ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ τόσο πολύ να είμαστε πολίτες;

Η μικρή Ελλάδα, καλώς ή κακώς, μέχρι ένα σημείο μπορεί να διαπραγματεύεται, τουλάχιστον όπως έχουν έως τώρα τα πράγματα, και ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν μπορεί επισήμως το κράτος να μπλοκάρει ή να μποϊκοτάρει τις εισαγωγές για να στηρίξει την εγχώρια οικονομία ή να ασκήσει εξωτερική πολιτική, ούτε να ζητήσει επισήμως από τους καταναλωτές να το κάνουν. Ανήκει σε ένα πλήθος διεθνών οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, για παράδειγμα, και κάτι τέτοιο θα επέσυρε ποινή. Οι Έλληνες Πολίτες, όμως, δε δεσμεύονται από καμία σύμβαση, και μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική πολιτική, ως συνειδητοποιημένοι καταναλωτές, εν προκειμένω, και μεταξύ άλλων. Όχι να θεωρούν ότι ασκούν το πολιτικό τους καθήκον με το να ρίχνουν ένα φακελάκι στην κάλπη κάθε τόσα χρόνια (συνήθως τέσσερα ;ρ), και να ησυχάζουν τη συνείδησή τους κατεβαίνοντας σε κάθε λογής πορεία ή αποκλεισμό διαμαρτυρίας.

ΔΕΝ είμαστε πολίτες. Δεν είναι καιρός να γίνουμε;

Είσαι ό,τι λες

Ο Στάλιν ήταν χειρότερος από τον Χίτλερ, γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά η Γαλλία δεν είχε ποτέ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Οτσαλάν είναι κολλητός της οικογένειας Μπους – γι'αυτό άλλωστε βρίσκεται και σε φυλακή της Τουρκίας και όχι σε κάποιο τροπικό νησί αυτή τη στιγμή – ενώ οι Κούρδοι πολεμούν για λόγους οικονομικών συμφερόντων. Η τουρκία είναι μια μοντέρνα δημοκρατική χώρα, η ΠΓΔΜ είναι η Μακεδονία, “η Κύπρος και η Κρήτη δεν ανήκουν στην Τουρκία;” (ερώτηση Βάσκου..) Οι ιστορικές και πολιτικές αλήθειες Ιταλών, Γάλλων, Άγγλων, Ισπανών (συγγνώμη, Βάσκου), Βουλγάρας, Σέρβας και τουρκάλας με τους οποίους συναναστρέφομαι στη Γαλλία τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Κι ό,τι κι αν πει η Ελληνίδα αντιμετωπίζεται ντε φάκτο με απαξιωτικό χαμόγελο, ως γραφικό, διότι είμαστε γραφικοί ως χώρα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα απονομής ιστορικής και πολιτικής δικαιοσύνης, όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας, και η δύση πρέπει να βοηθήσει τα αφρικανικά κράτη να προοδεύσουν. Ωραία λόγια, ευγενή, όποιος τα ξεστομίζει χαρακτηρίζεται αμέσως καλός άνθρωπος, “αριστερός”, από τους ομοίους του. Ή μήπως είναι υποκριτικά; Χωρίς καμία χρησιμότητα; Χωρίς καμία πρόταση για το πώς αυτά μπορούν να εφαρμοστούν, ρεαλιστικά; “Μπορούμε να τους στέλνουμε τρόφιμα που δε θα είναι ποτέ αρκετά, φάρμακα που δε θα είναι ποτέ αρκετά. Το σημαντικό είναι να φτάσει η ίδια η κοινωνία τους σε ένα σημείο που να θέλει να διεκδικήσει κάποια πράγματα. Αυτά που θέλει η ίδια. Διότι αυτά που θεωρούμε εμείς ιερό δισκοπότηρο, δεν είναι εξίσου ιερά σε άλλες κουλτούρες. Η ελευθερία και τα δικαιώματα στην ιστορία της ανθρωπότητας κερδίζονται με αίμα, δυστυχώς, ποτέ δεν έχουν χαριστεί. Κι η επανάσταση δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο, σαν να επέμβει η δύση στα κράτη τους και να τους επιβάλλει το “σωστό”. Απαιτεί από την κοινωνία να έχει φτάσει να συνειδητοποιεί και να επιζητά το δικό της δίκαιο”. Απαξιωτικά χαμόγελα, μα τι λέει αυτή, δεν είναι δίκαιο να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους οι άνθρωποι, εμείς πρέπει να τους τα παράσχουμε, οι δυνατοί της δύσης που τους εκμεταλλευόμαστε (γιατί κατά τα άλλα στα κράτη τους όλα είναι ρόδινα). Ωραία, ας τους τα παράσχουμε, λοιπόν, μαζί σας. Πώς;

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, παντού. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο όσων λες, φτάνει όσα λες να ακούγονται όμορφα. Σημασία έχει να γίνεσαι αρεστός, όχι εποικοδομητικός. Και οι συμμετέχουσες στα καλλιστεία είναι οι πιο άξιες πολίτες (πολίτισσες) του κόσμου! (σύμφωνα με αυτή τη λογική)

Σημασία έχει στο προσωπικό σου blog να γράφεις απρόσωπα, σαν σωστός δημοσιογράφος. Όχι τη γνώμη σου, γιατί καταργεί τη σοβαρότητα όσων γράφεις – γνώμη Έλληνα δημοσιογράφου, αυτή, κι ας μην είμαι δημοσιογράφος, ούτε και το blog μου ενημερωτικού χαρακτήρα.

Κι εμένα πρέπει να με νοιάζουν όλα τα παραπάνω. Ίσως, αλλά ας με νοιάξουν πάλι από αύριο. Σήμερα ήθελα απλώς να γράψω αυτό που σκέφτομαι, σαν σκέψεις, δικές μου, όχι σαν πανανθρώπινη αλήθεια.


________


ΥΓ: Και βέβαια τα “ντολμαδάκια”, οι “ντολμάδες”, το “μπριάμ”, ο “μπακλαβάς”, ίσως ακόμα και το “γαλακτομπούρεκο” και τα “μπουρέκια” γενικότερα, είναι όλα τούρκικα, γιατί είχαν κολοκυθάκια και μέλι, και κάτι αμπελώνες εκεί στη Μογγολία, φημισμένοι οινοπαραγωγοί! ;ρ
Μήπως πρέπει να τους αλλάξουμε ονόματα;

ΥΓ2: Να ενημερώσω, επίσης, ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα νέα Ελληνικά.

Τι φτουράνε μία Siemens, ένα «Βατοπέδι», ομόλογα, αυθαίρετα, αναψυκτήρια, Πακιστανοί, υποκλοπές, και κάτι «ψηλά», μπροστά σε 3 ντεσιμπέλ!

Μερικά χρόνια πριν, κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, δούλευε σαν υπεύθυνος σε ένα μπαράκι. Μπήκε η αστυνομία να ελέγξει την ένταση της μουσικής, και σε μία αλλαγή ανάμεσα σε δύο τραγούδια, ξεπέρασε το όριο κατά 3 ντεσιμπέλ (το όριο είναι 80, για να καταλάβετε το μέγεθος της….παράβασης). Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το αυτόφωρο. Ως υπεύθυνος, πέρασε τη νύχτα του στο κρατητήριο, κι ακολούθησε δίκη. Η οποία, ως είθισται στη χώρα μας, πήρε αναβολές.

Γιατί το αναφέρω; Ο φίλος μου πήγε σήμερα στην πόλη όπου δούλευε τότε, για να δικαστεί για εκείνη την παράβαση. 3 χρόνια μετά, αν δεν κάνω λάθος, για 3 ντεσιμπέλ. Η δίκη αναβλήθηκε πάλι, λόγω απεργίας των δικηγόρων, οπότε θα χρειαστεί να «ξανατραβηχτεί» εκεί πέρα. Την ίδια στιγμή που η Κυβέρνηση, κλείνοντας τη Βουλή, παραγράφει εγκλήματα κατά του Δημοσίου και της χώρας, ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ν’ανοίξει ρουθούνι. Όσοι πλούτισαν σε βάρος όλων μας, στη χειρότερη περίπτωση θα πάνε σπιτάκι τους να απολαύσουν τους καρπούς των κομπίνων τους. Κι ο κάθε άνθρωπος σαν κι εμάς θα συνεχίσει να τρέχει σε δίκες για 3 ντεσιμπέλ..

Αναρωτιέμαι, χωρίς να ελπίζω πραγματικά· άραγε γίνεται να ψηφιστεί ποτέ κάποιος νόμος που να καταργεί τις παραγραφές των αδικημάτων – εγκλημάτων εις βάρος όλων μας, από Κοινοβουλευτικά και επιχειρηματικά στελέχη; Είναι νομικά εφικτό να ψηφιστεί ένας νόμος που να αποδίδει δικαιοσύνη, επιτέλους; Ή θα ήταν τουλάχιστον αφελές να ελπίσω;

Και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος σώζει!

Σύντομο σημείωμα (μέχρι να έχω ξανά μόνιμη πρόσβαση στο διαδίκτυο):

Ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος βγαίνει κάθε έξι μήνες στα ΜΜΕ και κομπάζει για τα κατορθώματα της υπηρεσίας του. Το κατά πόσο αυτοί που πιάνει για να δείξει ότι κάνει δουλειά είναι όντως ένοχοι, ή επικίνδυνοι, είναι ένα ερώτημα. Ένα άλλο είναι κατά πόσο ισχύει ότι έχουν σώσει ένα σωρό πιτσιρίκια από την αυτοκτονία, μυρίζοντας τις διαδικτυακές τους κουβέντες όπου εξομολογούνται τις προθέσεις τους.

Είναι τόσο προηγμένοι τεχνολογικά που σε ολόκληρο διαδίκτυο μπορούν να βρίσκουν ποιος μιλάει για αυτοκτονία (εν προκειμένω), είναι τόσο καλοί χάκερ που μπορούν να βρίσκουν προσωπικά μηνύματα που ανταλλάσσουν παιδιά μεταξύ τους, και δε μπόρεσαν να δουν ολόκληρη σελίδα δημοσιευμένη φόρα-παρτίδα στο myspace;

Μήπως ακριβώς επειδή το τμήμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ο επικεφαλής τους νιώθει την ανάγκη να επιδεικνύει κατορθώματα αναπόδεικτα κάθε τρεις και λίγο, ενώ για να παρουσιάζουν έργο «μαζεύουν» όποιον τους κάτσει, χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες; Ή μήπως δεν την έχει πληρώσει αρκετός κόσμος, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας της υπηρεσίας, όταν έπρεπε να επιδείξουν έργο για να επιχορηγηθούν, δημιουργώντας «ενόχους», τραβολογώντας πολίτες που ούτε έκαναν, ούτε σκόπευαν να κάνουν ποτέ κακό σε κανέναν, στους οποίους έτυχε να απλώς λάχει ο «κλήρος»; (Είναι που μπήκε και η άνοιξη και σφυρίζουν πολύ τα άτιμα τα πουλάκια..)

Καλές νέες επιτυχίες.

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το χασαπομάχαιρο της Σαντορίνης.

Που δεν ξέρω και αν είναι σχιζοφρενής. Δεν ξέρω από τι ψυχική ασθένεια πάσχει. Και που για μένα είναι το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Αυτός που χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, και που τώρα παρουσιάζεται σαν τέρας που έσφαξε τη «δασκάλα με το χαμόγελο» (το’χουμε σαν έθνος να ξεφτιλίζουμε κάθε τι σοβαρό). Αυτός που όταν ξυπνήσει θα έχει χάσει τα πάντα. Τη γυναίκα του, την ελευθερία του, τη ζωή του. Που θα χρειαστεί να ζει με τις τύψεις γι’αυτό που έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί. Αυτός που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος – άλλο ένα αγαπημένο σπορ της ελληνικής κοινωνίας η εύρεση τέτοιων. Μιας ελληνικής κοινωνίας που τους ψυχικά ασθενείς τους θεωρεί «τρελούς», τους κάνει αντικείμενο κοροϊδίας, ή φόβου. Που τους διώχνει μακριά από τη θεραπεία, φοβούμενη το στίγμα.

Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.

Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.

(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)

Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.

Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».

Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.

Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.

Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.

Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.

Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».

Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.

Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..

«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.

Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.

Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!

Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.

Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».

Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.

Προς κάθε λογής υπερασπιστές της Ηθικής και του Ορθού.

Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους δε σημαίνει ότι τα υποβαθμίζεις. Καλό είναι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις να ξέρουμε τι σημαίνουν και πώς τις χρησιμοποιούμε. Άλλο πράγμα σημαίνει «ρατσισμός», παραδείγματος χάριν, άλλο «κοινωνική διάκριση», χωρίς το ένα να βαραίνει σε σχέση με το άλλο.

Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.

Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!

Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….

Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.