Γεννημένοι το 1900..

Τι έχουν ζήσει όσοι γεννήθηκαν γύρω στο 1900.. Δύο παγκόσμιους πολέμους, και βαλκανικούς αν ήταν στην περιοχή μας, εμφυλίους, μοναρχίες, δικτατορίες, δημοκρατίες, “δημοκρατίες”, βασίλεια να καταρρέουν, κράτη, έθνη να δημιουργούνται, να κατακερματίζονται, ή να χάνονται, είδαν να μπαίνει στη ζωή τους το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, το ηλεκτρικό ρεύμα, το τρεχούμενο νερό, το τηλέφωνο, το πλυντήριο, η τηλεόραση, οι υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα, είδαν τον άνθρωπο να επεμβαίνει, ή και να καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, να πηγαίνει στο διάστημα, να πατά και στο φεγγάρι, να νικά τις αρρώστιες, πρόλαβαν ζωντανούς μεγάλους συνθέτες, γνώρισαν και τη ροκ μουσική.. δέος και συγκίνηση

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το χασαπομάχαιρο της Σαντορίνης.

Που δεν ξέρω και αν είναι σχιζοφρενής. Δεν ξέρω από τι ψυχική ασθένεια πάσχει. Και που για μένα είναι το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Αυτός που χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, και που τώρα παρουσιάζεται σαν τέρας που έσφαξε τη «δασκάλα με το χαμόγελο» (το’χουμε σαν έθνος να ξεφτιλίζουμε κάθε τι σοβαρό). Αυτός που όταν ξυπνήσει θα έχει χάσει τα πάντα. Τη γυναίκα του, την ελευθερία του, τη ζωή του. Που θα χρειαστεί να ζει με τις τύψεις γι’αυτό που έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί. Αυτός που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος – άλλο ένα αγαπημένο σπορ της ελληνικής κοινωνίας η εύρεση τέτοιων. Μιας ελληνικής κοινωνίας που τους ψυχικά ασθενείς τους θεωρεί «τρελούς», τους κάνει αντικείμενο κοροϊδίας, ή φόβου. Που τους διώχνει μακριά από τη θεραπεία, φοβούμενη το στίγμα.

Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.

Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.

(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)

Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.

Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».

Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.

Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.

Αγαπη

Το μόνο που αξίζει πραγματικά στον κόσμο αυτόν είναι αγάπη. Η αγάπη των γονιών, η αγάπη του συντρόφου, η αγάπη των παιδιών. Η αγάπη προς όλους. Μακάρι από όλους. Το μόνο που αξίζει στη ζωή, το μόνο δώρο στη ζωή είναι η αγάπη. Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Είναι δώρο.

Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη ούτε καν ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Η αγάπη είναι πάντα δώρο. Και όποτε μας δίνεται, όποτε τη νιώθουμε, είναι ένα δώρο για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω τυχερή. Τελικά είμαι τυχερή. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή που «θα έπρεπε» να είναι δεδομένη, έρθει αργά, αργότερα έστω. Δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Είναι δώρο. Κι είναι τύχη, είναι ευτυχία να την αποκτήσεις.

Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που να την αγοράζει, τίποτα που να την πουλάει, τίποτα που να αξίζει όσο εκείνη, τίποτα που να μπορεί να σταθεί σε μια σύγκριση μαζί της. Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα.

Και μπορεί να κάνει πολλά χρόνια να εμφανιστεί. Και τελικά να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της όταν πια πιστεύεις ότι είναι μια ουτοπία. Και τότε κάνει την καρδιά σου να λιώσει, και να εκτιμήσεις το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να σου δώσει. Να εκτιμήσεις τη ζωή, γιατί υπάρχει αυτή, η αγάπη. Γιατί δίνει πνοή στην ύπαρξη, και λόγο.

Η αγάπη είναι όλα. Και μακάρι όλα να ήταν αγάπη. Αν όλοι αγαπούσαν όλους δε θα χρειαζόταν να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο. Κι είναι κάτι τόσο απλό. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, και δε χρειάζεται να θυσιάσουμε ή να στερηθούμε τίποτα. Γιατί όσο πιο πολλή αγάπη δίνουμε, τόσο πιο πλούσιοι πραγματικά γινόμαστε. Υπέροχος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ζει με αγάπη. Ανιδιοτελή, προς όλους, αγάπη.

Τελικά είμαι τυχερή. Δεν ήμουν πάντα. Είχα απελπιστεί. Όμως η αγάπη αγαπάει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της είμαστε κάθε τι με ζωή, με ψυχή μέσα του. Από ένα λουλούδι ως ένα σκυλάκι, κι έναν άνθρωπο. Μας διαλέγει και μας χτυπάει την πόρτα. Να μας προσφέρει το δώρο της. Κάποιοι το δέχονται αμέσως. Κάποιοι δεν της ανοίγουν ποτέ την πόρτα – αληθινή δυστυχία. Κάποιοι αργούν – κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι είμαι τόσο ευγνώμον γι’αυτό. Αγάπη σ’αγαπάω. Και σ’ευχαριστώ που τελικά υπάρχεις και στη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που you didn’t give up on me. Τελικά είμαι τυχερή. Και σ’αγαπώ. Πάντα αγαπούσα.

Όποιος πραγματικά αγαπά, όποιος έχει αγάπη μέσα του, αγαπά. Αγαπά τα πάντα, αβίαστα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή. Αγαπά τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την πατρίδα του, τα παιδιά, τα ζώα, τα φυτά, τη φύση, τον ήλιο. Αγαπά. Είναι ο ίδιος αγάπη. Kι όταν είναι ο ίδιος αγάπη και δεν μπορεί να τη δει πουθενά γύρω του απογοητεύεται, νομίζει ότι ζει σε μια ουτοπία. Όμως υπάρχει. Τελικά υπάρχει. Και νικά τα πάντα, γιατί είναι survivor. Κι όταν πιστεύεις πραγματικά σ’αυτήν, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Κι όσοι γύρω σου δεν μπορούσαν να τη βρουν μέσα τους, γιατί η ζωή τους κρατούσε μακριά της, θα τη βρουν, τη βρίσκουν. Και ξαφνικά άξιζε που υπέμενες όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα γυρνούν πίσω, και συνάμα ανοίγουν το δρόμο για το μέλλον. Που πια βλέπεις φως, όχι ένα σκοτεινό μαύρο κλουβί. Αυτό το μαύρο κλουβί υπάρχει πάντα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Και θα μας ακολουθεί. Ξέρεις πια όμως ότι έχεις το φως μέσα σου, και μπορείς να το φωτίσεις. Μπορείς να το φωτίσεις. Και να φτιάξεις τον δικό σου παράδεισο. Με τους δικούς σου όρους. Τώρα που υπάρχεις. Τώρα που – τελικά για κοίτα! – είσαι ζωντανός, πραγματικά ζωντανός! Τώρα έχεις δύναμη, γιατί υπάρχει η αγάπη. Τώρα γιατί έχεις τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Γιατί τίποτα δεν αξίζει χωρίς την αγάπη, ούτε το χρήμα, ούτε καν αυτή η υγεία. Γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Εκεί που τελειώνουν και ξεκινούν και ζουν όλα.

Αγάπη. Τα πάντα είναι η αγάπη. Κι αν όλοι αγαπήσουμε όλους, δε χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο.
_______________________________



Στην Αγάπη∙ τον Πέτρο∙ τον Φοίβο∙ το Ζίγκυ∙ την Παντίτσα∙ τη Μαρία∙ τον Ηλία∙ τη Χρηστίνα. Σε όλο τον κόσμο ♥ (