Ή αλλιώς, ό,τι δε χάσαμε με τις φωτιές, ας το καταστρέψουμε από μόνοι μας.
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
