Η πρότασή μου για μια προσοδοφόρα και ωφέλιμη για την Οικονομία, μισθολογική πολιτική:

Να οριστεί ανώτατος μηνιαίος μισθός στο δημόσιο τα 5.000 ευρώ. Για διευθυντές σε οποιονδήποτε οργανισμό έχει σχέση με το δημόσιο. Νοσοκομεία, δικαστήρια, ΔΕΚΟ, Βουλή, κοκ. 5.000 ευρώ είναι ένας αξιοπρεπέστατος μισθός. Και τα τεράστια ποσά που εξοικονομηθούν από αυτήν τη μισθολογική εκλογίκευση μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ανεβεί ο κατώτατος μισθός στα 1000 ευρώ. Που μετά βίας επιτρέπει σε κάποιον να ζήσει αξιοπρεπώς. Ώστε να κλείσει κάπως η ψαλίδα. Ώστε να ζουν ανθρώπινα όσοι εργάζονται. Ώστε να αναλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο άνθρωποι που το επιδιώκουν γιατί θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία, και όχι γιατί αποσκοπούν στον πλουτισμό.

Όσοι θέλουν να πλουτίσουν, μπορούν να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, με τους όρους του ιδιωτικού τομέα και της ελεύθερης αγοράς. Ο δημόσιος τομέας έχει λόγο ύπαρξης για να εξυπηρετεί τον πολίτη, όχι για να τον απομυζά ώστε να εξυπηρετεί τους επικεφαλής του. Μόνο έτσι μπορεί να εξυγιανθεί το Δημόσιο. Όταν αποκοπεί η υπηρεσία σε αυτό από ευκαιρίες και προσδοκίες πλουτισμού. Πάντα σε βάρος του κοινού καλού.

Δεν είναι παιδιάστικο αυτό που γράφω. Είναι εφικτό, βιώσιμο, και τίμιο. Προσωπικά το βλέπω σαν μονόδρομο για ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται «κράτος πρόνοιας». Μένει να δούμε αν υπάρχουν πολιτικοί αρκετά αξιοπρεπείς ώστε να προχωρήσουν σε ανάλογες μεταρρυθμίσεις.

Ποιο το νόημα της Βουλής;

Γιατί όχι απλή αναλογική; Γιατί πειράζει να μην υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία ενός κόμματος; Γιατί θεωρείται κακό να είναι πολυσυλλεκτική μια βουλή; Και ποιο το νόημα της βουλής όταν δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση; Όταν για να περάσει ένας νόμος αρκεί να τον ψηφίσει το κυβερνόν κόμμα, χωρίς την έγκριση των υπολοίπων. Και πόσω μάλλον όταν το κυβερνόν κόμμα κυβερνά με τη συναίνεση κάτω του μισού των πολιτών..

Το νόημα του κοινοβουλευτισμού δεν είναι να συζητούνται όλες οι απόψεις, και να επικρατεί αυτή που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πολιτών, που εκπροσωπείται από τα κόμματα που ψήφισαν; Αντ’αυτού επικρατεί η άποψη μιας μειοψηφίας, μεγάλης μεν, αλλά μειοψηφίας, που με αλχημείες καταλαμβάνει πάνω από τα μισά έδρανα της βουλής, αφήνοντας, ταυτόχρονα, χωρίς εκπροσώπηση χιλιάδες πολίτες.

Όλο το σύστημα είναι λάθος. Πάνω απ’όλα καθόλου αντιπροσωπευτικό της βούλησης των πολιτών. Ως εκ τούτου και καθόλου «δημοκρατικό».

Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να καταργηθούν τα κόμματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια ξεκάθαρες ιδεολογίες, και να ψηφίζουμε άτομα. Ώστε να δημιουργείται μια βουλή από ικανούς ανθρώπους. Και η θητεία του εκάστοτε πρωθυπουργού να περιορίζεται στις 2 τετραετίες. Είναι απλώς η γνώμη μου. Στην οποία αναλυτικά θα επανέλθω εν καιρώ. Την παραθέτω περιληπτικά και εδώ όμως, για να μη θεωρηθεί ότι απλώς αφορίζω, χωρίς να έχω κάτι ν’αντιπροτείνω..

Να ευχηθώ σε όλους καλό κουράγιο στις καθημερινότητές μας!