Αγαπη

Το μόνο που αξίζει πραγματικά στον κόσμο αυτόν είναι αγάπη. Η αγάπη των γονιών, η αγάπη του συντρόφου, η αγάπη των παιδιών. Η αγάπη προς όλους. Μακάρι από όλους. Το μόνο που αξίζει στη ζωή, το μόνο δώρο στη ζωή είναι η αγάπη. Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Είναι δώρο.

Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη ούτε καν ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Η αγάπη είναι πάντα δώρο. Και όποτε μας δίνεται, όποτε τη νιώθουμε, είναι ένα δώρο για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω τυχερή. Τελικά είμαι τυχερή. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή που «θα έπρεπε» να είναι δεδομένη, έρθει αργά, αργότερα έστω. Δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Είναι δώρο. Κι είναι τύχη, είναι ευτυχία να την αποκτήσεις.

Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που να την αγοράζει, τίποτα που να την πουλάει, τίποτα που να αξίζει όσο εκείνη, τίποτα που να μπορεί να σταθεί σε μια σύγκριση μαζί της. Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα.

Και μπορεί να κάνει πολλά χρόνια να εμφανιστεί. Και τελικά να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της όταν πια πιστεύεις ότι είναι μια ουτοπία. Και τότε κάνει την καρδιά σου να λιώσει, και να εκτιμήσεις το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να σου δώσει. Να εκτιμήσεις τη ζωή, γιατί υπάρχει αυτή, η αγάπη. Γιατί δίνει πνοή στην ύπαρξη, και λόγο.

Η αγάπη είναι όλα. Και μακάρι όλα να ήταν αγάπη. Αν όλοι αγαπούσαν όλους δε θα χρειαζόταν να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο. Κι είναι κάτι τόσο απλό. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, και δε χρειάζεται να θυσιάσουμε ή να στερηθούμε τίποτα. Γιατί όσο πιο πολλή αγάπη δίνουμε, τόσο πιο πλούσιοι πραγματικά γινόμαστε. Υπέροχος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ζει με αγάπη. Ανιδιοτελή, προς όλους, αγάπη.

Τελικά είμαι τυχερή. Δεν ήμουν πάντα. Είχα απελπιστεί. Όμως η αγάπη αγαπάει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της είμαστε κάθε τι με ζωή, με ψυχή μέσα του. Από ένα λουλούδι ως ένα σκυλάκι, κι έναν άνθρωπο. Μας διαλέγει και μας χτυπάει την πόρτα. Να μας προσφέρει το δώρο της. Κάποιοι το δέχονται αμέσως. Κάποιοι δεν της ανοίγουν ποτέ την πόρτα – αληθινή δυστυχία. Κάποιοι αργούν – κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι είμαι τόσο ευγνώμον γι’αυτό. Αγάπη σ’αγαπάω. Και σ’ευχαριστώ που τελικά υπάρχεις και στη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που you didn’t give up on me. Τελικά είμαι τυχερή. Και σ’αγαπώ. Πάντα αγαπούσα.

Όποιος πραγματικά αγαπά, όποιος έχει αγάπη μέσα του, αγαπά. Αγαπά τα πάντα, αβίαστα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή. Αγαπά τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την πατρίδα του, τα παιδιά, τα ζώα, τα φυτά, τη φύση, τον ήλιο. Αγαπά. Είναι ο ίδιος αγάπη. Kι όταν είναι ο ίδιος αγάπη και δεν μπορεί να τη δει πουθενά γύρω του απογοητεύεται, νομίζει ότι ζει σε μια ουτοπία. Όμως υπάρχει. Τελικά υπάρχει. Και νικά τα πάντα, γιατί είναι survivor. Κι όταν πιστεύεις πραγματικά σ’αυτήν, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Κι όσοι γύρω σου δεν μπορούσαν να τη βρουν μέσα τους, γιατί η ζωή τους κρατούσε μακριά της, θα τη βρουν, τη βρίσκουν. Και ξαφνικά άξιζε που υπέμενες όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα γυρνούν πίσω, και συνάμα ανοίγουν το δρόμο για το μέλλον. Που πια βλέπεις φως, όχι ένα σκοτεινό μαύρο κλουβί. Αυτό το μαύρο κλουβί υπάρχει πάντα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Και θα μας ακολουθεί. Ξέρεις πια όμως ότι έχεις το φως μέσα σου, και μπορείς να το φωτίσεις. Μπορείς να το φωτίσεις. Και να φτιάξεις τον δικό σου παράδεισο. Με τους δικούς σου όρους. Τώρα που υπάρχεις. Τώρα που – τελικά για κοίτα! – είσαι ζωντανός, πραγματικά ζωντανός! Τώρα έχεις δύναμη, γιατί υπάρχει η αγάπη. Τώρα γιατί έχεις τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Γιατί τίποτα δεν αξίζει χωρίς την αγάπη, ούτε το χρήμα, ούτε καν αυτή η υγεία. Γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Εκεί που τελειώνουν και ξεκινούν και ζουν όλα.

Αγάπη. Τα πάντα είναι η αγάπη. Κι αν όλοι αγαπήσουμε όλους, δε χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο.
_______________________________



Στην Αγάπη∙ τον Πέτρο∙ τον Φοίβο∙ το Ζίγκυ∙ την Παντίτσα∙ τη Μαρία∙ τον Ηλία∙ τη Χρηστίνα. Σε όλο τον κόσμο ♥ (

Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση

Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.

Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.

Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.

Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.

Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.

Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!

Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.

Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.