Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο η ανάρτηση δύο πανό στην Ακρόπολη κάνει κακό στον τουρισμό της Ελλάδας.. Από τη στιγμή, μάλιστα, που ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοικτός, και τα πανό κρέμονται στη μία πλευρά του βράχου. Ναι μεν δε μου φαίνεται σωστό να μην αφήνει κανείς τους τουρίστες να αποβιβαστούν, ή επιβιβαστούν στα πλοία που τους μεταφέρουν – σίγουρα αυτοί δεν ευθύνονται για κανένα από τα δεινά μας, και δεν είναι θεμιτό να δεινοπαθούν για τα δικά μας δίκαια. Όμως πιστεύω ότι δύο πανό στην Ακρόπολη που καλούν τους λαούς της Ευρώπης να εξεγερθούν, ένας τουρίστας θα το αντιμετώπιζε είτε με συμπάθεια, είτε σαν happening. Έτσι θα αντιμετώπιζα κι εγώ ένα αντίστοιχο πανό στον πύργο του Άιφελ, στο Άγαλμα της Ελευθερίας, ή στο Stonehedge, για παράδειγμα. Μάλλον το'χουμε ξεφτιλίσει λίγο με τον “αντιαγωνιστικισμό” μας. Κι αν μη τι άλλο, προσωπικά δε δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί, όχι όμως στις ομάδες που καταστρατηγούν την ελευθερία των υπολοίπων. Όπως για παράδειγμα, δε δίνω δίκαιο σε αγρότες που κλείνουν δρόμους (τη στιγμή που η ΕΕ ζητά πίσω τα χρήματα που παρανόμως εισέπραξαν – όχι μόνο με δική τους ευθύνη, είναι αλήθεια – και ξόδεψαν σε αυτοκίνητα, σπίτια και μπουζούκια, τα οποία θα πληρώσουμε όλοι εμείς που ταλαιπωρηθήκαμε εξ'αιτίας τους, μέσω της φορολογίας). Αλλά γιατί πρέπει να μας τη δίνουν κι όσοι απλώς νιώθουν ότι αδικούνται και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και μας, απέχοντας μονάχα από την εργασία τους, συμμετέχοντας σε προγραμματισμένες πορείες, ή αναρτώντας πανό;
Κατά τα άλλα, όλα καλά πήγαιναν με τον τουρισμό στην Ελλάδα, από την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και τις τιμές στα ξενοδοχεία, μέχρι τα καθαρά και γρήγορα μεταφορικά μέσα, ή την τιμιότητα όσων εμπλέκονται με τους τουρίστες, για παράδειγμα, δύο πανό στη μία πλευρά του Ιερού Βράχου τον κατέστρεψαν..
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημοσιογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημοσιογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
6 Φεβ 2009
Ελληνικά εισαγόμενα
Άνοιξα το περιοδικό «on off» της ελευθεροτυπίας και διάβασα « Η παιδοφιλία […]», «κατάφερε να κλέψει κυριολεκτικά την παράσταση-ερμηνεία που της αξίζει να βραβευτεί το Όσκαρ δεύτερου ρόλου.». Απορώ πώς γίνεται να κλέψει κάποιος κυριολεκτικά μια παράσταση, ή μια ερμηνεία…. Απορώ, επίσης, πώς γίνεται κάποιος να βραβευτεί κάτι(!) και όχι ΜΕ κάτι. Κι αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη νεοεισαχθείσα μορφή…βράβευσης, τα υπόλοιπα τα βλέπει να χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους πάντες.
Έτσι το «κυριολεκτικά» χρησιμοποιείται για να δηλώσει…μεταφορά! Η δε «παιδεραστία» έχει γίνει «παιδοφιλία». Από την Αγγλική, προφανώς. Ενώ ρήματα όπως το «βραβεύομαι» στην προαναφερθείσα περίπτωση, η το «επικοινωνώ» έχουν αλλάξει πια χρήση∙ «βραβεύομαι το βραβείο» και «επικοινωνώ τη στρατηγική/ το προϊόν», ελληνικά κινέζικα….
Σας παρακαλώ, σεβαστείτε λίγο τη Γλώσσα και τους αναγνώστες/μαθητές/ακροατές/θεατές/πελάτες σας, και αν σας είναι τόσο δύσκολο, αλλάξτε, απλώς, επάγγελμα….
25 Ιαν 2009
«Συγνώμη»
Μετά «τον προβλήτα»,τις αυξήσεις αορίστου στην προστακτική, το «όσον αφορά για», το «εν δυνάμει», το «παν μέτρον άριστον» – όποιος νομίζει ότι είναι σωστά τα τονισμένα, ας ξαναδιαβάσει λίγα ελληνικά – κι ένα σωρό άλλες «ταρζανιές» εις βάρος της ελληνικής γλώσσας, δυστυχώς και από την πλειοψηφία δημοσιογράφων και καθηγητών, ακόμα και φιλολόγων, μπορεί κάποιος να μου πει πότε η «συγγνώμη» μετατράπηκε σε «συγνώμη»; ….
Τι ακριβώς περιμένουμε κι από ποιόν, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε το λιγότερο που περνά απ’το κεφάλι μας, για την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, εμάς τους ίδιους;
Σίγουρα έχετε ακούσει κι εσείς την κλασική απαλλακτική ευθυνών δικαιολογία: «δεν πήγα τρίτη δέσμη/ θεωρητική κατεύθυνση»/ «δεν είμαι φιλόλογος», λες κα το να μιλά κανείς σωστά Ελληνικά είναι αγγαρεία, και όσοι διάλεξαν συγκεκριμένες σπουδές ας πρόσεχαν…. Που τελικά, ακόμα και αυτοί, ΔΕΝ προσέχουν…. Λες και είναι καθήκον του καθηγητή φυσικής ή μαθηματικών, για παράδειγμα, να μιλά λάθος ελληνικά. Και δικαίωμα του φιλόλογου να καθιερώνει ως σωστό το λάθος του, επειδή, και μόνο, έχει τελειώσει – μακάρι να’ξερα πώς – ένα πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτα ουσιαστικό.
Όταν σαν Έλληνας δε σέβομαι τη γλώσσα της Ελλάδας, δε σέβομαι την Ελλάδα. Την Ιστορία της, την ουσία της, τους πρόγονούς μας, τους σύγχρονούς μας, τα παιδιά μας. Πώς μπορώ μετά να μιλώ για «Ευρωπαίους βάρβαρους που κρέμονταν από τα δέντρα όταν ΕΜΕΙΣ χτίζαμε την Ακρόπολη» (ποιοι «εμείς» ακριβώς τη χτίσαμε; Αυτοί που ούτε καν να μιλήσουμε σωστά δε μπορούμε;). Πώς μπορώ να γκρινιάζω για «πρόοδο», και «πολιτισμό» και «πολιτική»; Ειδικά όταν υποτίθεται πως έχω κάποια μόρφωση. Ειδικά όταν βρίσκομαι σε θέσεις που η γλώσσα είναι το εργαλείο μου, και με ακούν/διαβάζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μου.
Πότε έγινε η «συγγνώμη» «συγνώμη»;
________
ΥΓ: το κείμενο είναι γραμμένο στα νέα ελληνικά της εποχής που πήγα σχολείο.... ίσως η γραμματική να έχει αλλάξει από τότε..
Τι ακριβώς περιμένουμε κι από ποιόν, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε το λιγότερο που περνά απ’το κεφάλι μας, για την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, εμάς τους ίδιους;
Σίγουρα έχετε ακούσει κι εσείς την κλασική απαλλακτική ευθυνών δικαιολογία: «δεν πήγα τρίτη δέσμη/ θεωρητική κατεύθυνση»/ «δεν είμαι φιλόλογος», λες κα το να μιλά κανείς σωστά Ελληνικά είναι αγγαρεία, και όσοι διάλεξαν συγκεκριμένες σπουδές ας πρόσεχαν…. Που τελικά, ακόμα και αυτοί, ΔΕΝ προσέχουν…. Λες και είναι καθήκον του καθηγητή φυσικής ή μαθηματικών, για παράδειγμα, να μιλά λάθος ελληνικά. Και δικαίωμα του φιλόλογου να καθιερώνει ως σωστό το λάθος του, επειδή, και μόνο, έχει τελειώσει – μακάρι να’ξερα πώς – ένα πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτα ουσιαστικό.
Όταν σαν Έλληνας δε σέβομαι τη γλώσσα της Ελλάδας, δε σέβομαι την Ελλάδα. Την Ιστορία της, την ουσία της, τους πρόγονούς μας, τους σύγχρονούς μας, τα παιδιά μας. Πώς μπορώ μετά να μιλώ για «Ευρωπαίους βάρβαρους που κρέμονταν από τα δέντρα όταν ΕΜΕΙΣ χτίζαμε την Ακρόπολη» (ποιοι «εμείς» ακριβώς τη χτίσαμε; Αυτοί που ούτε καν να μιλήσουμε σωστά δε μπορούμε;). Πώς μπορώ να γκρινιάζω για «πρόοδο», και «πολιτισμό» και «πολιτική»; Ειδικά όταν υποτίθεται πως έχω κάποια μόρφωση. Ειδικά όταν βρίσκομαι σε θέσεις που η γλώσσα είναι το εργαλείο μου, και με ακούν/διαβάζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μου.
Πότε έγινε η «συγγνώμη» «συγνώμη»;
________
ΥΓ: το κείμενο είναι γραμμένο στα νέα ελληνικά της εποχής που πήγα σχολείο.... ίσως η γραμματική να έχει αλλάξει από τότε..
10 Νοε 2008
Ένας Ρουσόπουλος, πέντε σπίτια, και σκανδαλισμένοι δημοσιογράφοι που σοκάρονται. Γιατί είναι τόσο αγγελικά πλασμένος τούτος ο κόσμος μας!
Μπορώ να καταλάβω πολλούς λόγους για τους οποίους κάποιος τα βάζει με τον Ρουσόπουλο. Με αρκετούς συμφωνώ κι εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, αυτή την εμπάθεια των ελλήνων δημοσιογράφων. Γιατί αυτό είναι το θέμα μου εδώ, όχι ο Ρουσόπουλος.
Τους πειράζει που έχει 4 σπίτια. Πόσοι έλληνες δεν έχουν σπίτι-κληρονομιά από παππούδες σε κάποιο χωριό; Μήπως τα έχει στην Αθήνα τα σπίτια; Σε χωριά τα έχει.. Και αυτή τη «βίλα», πια, στο Κολωνάκι την έχτισε, ή στην Εκάλη; Στο Καπανδρίτι είναι! Δεν κοστίζει το ίδιο, ούτε το οικόπεδο, ούτε το σπίτι…. Και όχι, για μένα, τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου τρομερό να χτίσει κανείς «βίλα» στο Καπανδρίτι μετά από κάμποσα χρόνια δουλειάς σε ένα από τα πιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα στην Ελλάδα. Ή μήπως οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» που λύσσαξαν πια με τα σπίτια του Ρουσόπουλου έχουν λιγότερα περιουσιακά στοιχεία; Αν και πολλοί εξ’αυτών δεν έχουν και πολλά στο δικό τους όνομα, φοβούμενοι τις εκάστοτε αγωγές εναντίων τους. Τα γράφουν σε συγγενείς, ή σε «εταιρίες» κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ή μήπως έπρεπε ο άνθρωπος να πουλήσει την περιουσία του απλώς και μόνο για τα μάτια του κόσμου – κι ας μάζευε εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα από την πώλησή τους; Στη δημοσιογραφική Ελλάδα μόνο ό,τι φαίνεται μας απασχολεί.
Δεν υπερασπίζομαι τον Ρουσόπουλο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρω ποιον να πιστέψω, και ως συνήθως δεν πολυπιστεύω κανέναν – και το δάχτυλο στην πληγή να βάλω, πάλι αμφισβητώ. Δεν μπορώ, όμως, να παρακολουθώ, ή να διαβάζω, εμπαθείς δημοσιογράφους. Που μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τον Έλληνα, που επειδή ο γείτονας έχει δύο γαϊδάρους ενώ ο ίδιος έναν, ζητά απ’το θεό να σκοτώσει τον έναν απ’τους γάιδαρους του γείτονα.
Για να μη μιλήσω, πια, γι’αυτόν τον ανδριάντα του Πρετεντέρη που έχει στηθεί από τα ΜΜΕ.. Μόνο δική μου εντύπωση ήταν ότι οι ερωτήσεις του προς τον Ρουσόπουλο ήταν σαν να παίρνει συνέντευξη από τον κολλητό του που θέλει να του φτιάξει την εικόνα; Μου θύμισε συνέντευξη του Ρουβά στον Χατζηνικολάου – νομίζω έδωσα σαφή εικόνα. Επειδή είπε τη φράση «συλλογή κατοικιών», πχ, έγινε ξαφνικά δημοσιογράφος με πυγμή. Ή επειδή έλεγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής «εγώ δε συμφωνώ μαζί σας, αλλά εντάξει». Τους έχει μάθει ποτέ κανείς να παίρνουν συνεντεύξεις;! ΠΟΙΟΝ ενδιαφέρει αν ο ίδιος συμφωνεί, ή όχι με τον εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο; Το αντικείμενο μίας συνέντευξης ΔΕΝ είναι ο δημοσιογράφος που την κάνει, ο δημοσιογράφος υποτίθεται πρέπει να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος, όχι να παίρνει θέση. Μου έφερε στο μυαλό εικόνες από τον γλείφτη της τάξης. Αυτός και ο Αυτιάς, παρεμπιπτόντως. Που είναι σπασικλάκι στο διάβασμα, αλλά όχι και το πρώτο μυαλό, οπότε δεν καταφέρνει να μάθει ποτέ πραγματικά τίποτα, μόνο αποστηθίζει με ευλάβεια. Και που ρίχνει το απαραίτητο γλείψιμο στον καθηγητή, ενώ καρφώνει και τους υπόλοιπους συμμαθητές του, προσπαθώντας να έχει την εύνοιά του και να ξεχωρίσει. Δυστυχώς και οι περισσότεροι καθηγητές αντί να αποθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, συνήθως τις εκτιμούσαν δεόντως, και τελικά κάτι τέτοια ανθρωπάκια έφτασαν να έχουν πολύ σημαντικά πόστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Και φεύγοντας από τους «μεγαλοδημοσιογράφους» - τρομάρα τους – ήρθε η ώρα και των «μικρών». Αυτών που συνήθως γράφουν σε εφημερίδες. Όχι ρεπορτάζ. Για πολλούς πάνε αυτά. Τώρα πια γράφουν τη γνώμη τους (αν δεν παρουσιάζουν «φωτοτυπίες»), και πληρώνονται γι’αυτό. Πληρώνονται για να μας λένε συνέχεια πόσο κομπλεξικοί και τιποτένιοι είναι οι Έλληνες – όλοι μας, δηλαδή – σε αντίθεση με εκείνους – πού τι είναι; Που έχουν βαλθεί να αποδείξουν – στους εαυτούς τους όταν ξαναδιαβάζουν τα «άρθρα» τους τυπωμένα στις εφημερίδες τους – ότι ακόμα και κάτι παρακμιακό που μπορεί να τους αρέσει, είναι στην πραγματικότητα δείγμα κουλτούρας και ανώτερου πολιτισμού και όχι απλώς μία δική τους αδυναμία– ακόμα κι αν αναφέρονται σε «σκυλάδικα» τραγούδια, ή μελό κινηματογραφικές ταινίες με τον Καΐλα στην καλύτερη περίπτωση – κι αν σε κάποιους αυτά δεν αρέσουν, είναι δήθεν και βλάχοι που ντρέπονται να αγκαλιάσουν την κουλτούρα τους…. Αν δεν είσαι ίδιος με μένα είσαι παρακατιανός, κι αν είσαι ίδιος με μένα είναι γιατί με μιμείσαι. Έπιασα μια πένα και καβάλησα.
Άσχετο 1: Ο Αλογοσκούφης υποστηρίζει την κίνηση της Κυβέρνησης (λέμε και κανένα αστείο να περνά η ώρα) να χρηματοδοτήσει με 28 ΔΙΣ ευρώ τις τράπεζες, με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα: Μπορεί να δώσουμε 28 ΔΙΣ ευρώ στις τράπεζες, αλλά θα κερδίζουμε 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ το χρόνο από αυτή τη συμφωνία! Ουάου! Μα τελικά κορόιδο τις πιάνει τις τράπεζες η «κυβέρνηση». Ποιος του έμαθε μαθηματικά; Αν και έτσι εξηγούνται διάφορα σχετικά με την ελληνική οικονομία..
Άσχετο 2: Ο Ομπάμα μας συμφέρει στην ηγεσία των ΗΠΑ. Επίσης συμφέρει και την Κένυα πάρα πολύ, αν κρίνουμε από τους πανηγυρισμούς της γιαγιάς του που δεν τον είδε ποτέ γιατί είναι μάνα του πατέρα του, με τον οποίο ο Ομπάμα δεν είχε και πολλά πάρε-δώσε. Ναι, όλους μας συμφέρει ο Ομπάμα. Γιατί γι’αυτό τον εξέλεξαν οι αμερικάνοι. Για να δώσει πίσω τη Μικρά Ασία στους Έλληνες και για να καθαρίσει την Αφρική από τη διαφθορά, την πείνα και τις αρρώστιες. Οι ΗΠΑ μπορεί να’χουν ένα σωρό εσωτερικά προβήματα, αλλά ποιος ασχολείται μωρέ; Εξάλλου, από πού κι ως πού να είναι πιο σημαντικό για τον μέσο Αμερικάνο αν θα έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας, ή αν θα σταματήσουν να υπάρχουν οικοδομικά τετράγωνα με τους άστεγους στη σειρά στο πεζοδρόμιο, από το να πιάσει ο Μπαράκ τον Κωστάκη απ’τον ώμο και να πει «Πάμε να δείξουμε στους παλιότουρκους τι εστί βερίκοκο!» (είναι πιο εκλεπτυσμένος απ’τον Μπους);
Άσχετο 3: και καθόλου πολιτικό. Μα φυσικά και κανένα μοντέλο δεν ξέρει καν τι είναι κοκαΐνη!
Άσχετο 4: Ο καλός πρωθυπουργός φαίνεται όταν πηγαίνει κόντρα σε αυτά που θέλει ο λαός και σε αυτά που ζητά η βουλή! Δεν το φαντασιώνεται τα βράδια ο Καραμανλής, ούτε τα είπε κάποιος δικτάτορας κάπου στον κόσμο. Λόγια του Μπλερ ήταν (θυμάται κανείς πώς συνεχίστηκε ο «πόλεμος» στο Ιράκ;). Έχει γίνει το σιωπηρό μότο των πολιτικών παγκοσμίως. Αν δεν ήταν ανέκαθεν. Τουλάχιστον εκείνος ο «θεματοφύλακας» της «δημοκρατίας» το δήλωσε και δημοσίως. (Λόγω των ημερών θυμάμαι μεγάλες πολιτικές στιγμές της εποχής μας….)
Άσχετο 5: Μόνο από τα ΜΜΕ έχω πάρει χαμπάρι τη διεθνή οικονομική κρίση. Στο «μεγάλο κραχ» ο κόσμος πηδούσε από τα μπαλκόνια, αν μη τι άλλο. Σε αυτή την κρίση, μεταξύ άλλων, έχει πέσει η τιμή της βενζίνης. Κατά τα άλλα, τα τελευταία 10 χρόνια σε «κρίση» βρισκόμαστε στην Ελλάδα, κι αν τώρα τη ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς τι να καταλάβουμε από αυτήν; Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια..
Τους πειράζει που έχει 4 σπίτια. Πόσοι έλληνες δεν έχουν σπίτι-κληρονομιά από παππούδες σε κάποιο χωριό; Μήπως τα έχει στην Αθήνα τα σπίτια; Σε χωριά τα έχει.. Και αυτή τη «βίλα», πια, στο Κολωνάκι την έχτισε, ή στην Εκάλη; Στο Καπανδρίτι είναι! Δεν κοστίζει το ίδιο, ούτε το οικόπεδο, ούτε το σπίτι…. Και όχι, για μένα, τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου τρομερό να χτίσει κανείς «βίλα» στο Καπανδρίτι μετά από κάμποσα χρόνια δουλειάς σε ένα από τα πιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα στην Ελλάδα. Ή μήπως οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» που λύσσαξαν πια με τα σπίτια του Ρουσόπουλου έχουν λιγότερα περιουσιακά στοιχεία; Αν και πολλοί εξ’αυτών δεν έχουν και πολλά στο δικό τους όνομα, φοβούμενοι τις εκάστοτε αγωγές εναντίων τους. Τα γράφουν σε συγγενείς, ή σε «εταιρίες» κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ή μήπως έπρεπε ο άνθρωπος να πουλήσει την περιουσία του απλώς και μόνο για τα μάτια του κόσμου – κι ας μάζευε εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα από την πώλησή τους; Στη δημοσιογραφική Ελλάδα μόνο ό,τι φαίνεται μας απασχολεί.
Δεν υπερασπίζομαι τον Ρουσόπουλο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρω ποιον να πιστέψω, και ως συνήθως δεν πολυπιστεύω κανέναν – και το δάχτυλο στην πληγή να βάλω, πάλι αμφισβητώ. Δεν μπορώ, όμως, να παρακολουθώ, ή να διαβάζω, εμπαθείς δημοσιογράφους. Που μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τον Έλληνα, που επειδή ο γείτονας έχει δύο γαϊδάρους ενώ ο ίδιος έναν, ζητά απ’το θεό να σκοτώσει τον έναν απ’τους γάιδαρους του γείτονα.
Για να μη μιλήσω, πια, γι’αυτόν τον ανδριάντα του Πρετεντέρη που έχει στηθεί από τα ΜΜΕ.. Μόνο δική μου εντύπωση ήταν ότι οι ερωτήσεις του προς τον Ρουσόπουλο ήταν σαν να παίρνει συνέντευξη από τον κολλητό του που θέλει να του φτιάξει την εικόνα; Μου θύμισε συνέντευξη του Ρουβά στον Χατζηνικολάου – νομίζω έδωσα σαφή εικόνα. Επειδή είπε τη φράση «συλλογή κατοικιών», πχ, έγινε ξαφνικά δημοσιογράφος με πυγμή. Ή επειδή έλεγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής «εγώ δε συμφωνώ μαζί σας, αλλά εντάξει». Τους έχει μάθει ποτέ κανείς να παίρνουν συνεντεύξεις;! ΠΟΙΟΝ ενδιαφέρει αν ο ίδιος συμφωνεί, ή όχι με τον εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο; Το αντικείμενο μίας συνέντευξης ΔΕΝ είναι ο δημοσιογράφος που την κάνει, ο δημοσιογράφος υποτίθεται πρέπει να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος, όχι να παίρνει θέση. Μου έφερε στο μυαλό εικόνες από τον γλείφτη της τάξης. Αυτός και ο Αυτιάς, παρεμπιπτόντως. Που είναι σπασικλάκι στο διάβασμα, αλλά όχι και το πρώτο μυαλό, οπότε δεν καταφέρνει να μάθει ποτέ πραγματικά τίποτα, μόνο αποστηθίζει με ευλάβεια. Και που ρίχνει το απαραίτητο γλείψιμο στον καθηγητή, ενώ καρφώνει και τους υπόλοιπους συμμαθητές του, προσπαθώντας να έχει την εύνοιά του και να ξεχωρίσει. Δυστυχώς και οι περισσότεροι καθηγητές αντί να αποθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, συνήθως τις εκτιμούσαν δεόντως, και τελικά κάτι τέτοια ανθρωπάκια έφτασαν να έχουν πολύ σημαντικά πόστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Και φεύγοντας από τους «μεγαλοδημοσιογράφους» - τρομάρα τους – ήρθε η ώρα και των «μικρών». Αυτών που συνήθως γράφουν σε εφημερίδες. Όχι ρεπορτάζ. Για πολλούς πάνε αυτά. Τώρα πια γράφουν τη γνώμη τους (αν δεν παρουσιάζουν «φωτοτυπίες»), και πληρώνονται γι’αυτό. Πληρώνονται για να μας λένε συνέχεια πόσο κομπλεξικοί και τιποτένιοι είναι οι Έλληνες – όλοι μας, δηλαδή – σε αντίθεση με εκείνους – πού τι είναι; Που έχουν βαλθεί να αποδείξουν – στους εαυτούς τους όταν ξαναδιαβάζουν τα «άρθρα» τους τυπωμένα στις εφημερίδες τους – ότι ακόμα και κάτι παρακμιακό που μπορεί να τους αρέσει, είναι στην πραγματικότητα δείγμα κουλτούρας και ανώτερου πολιτισμού και όχι απλώς μία δική τους αδυναμία– ακόμα κι αν αναφέρονται σε «σκυλάδικα» τραγούδια, ή μελό κινηματογραφικές ταινίες με τον Καΐλα στην καλύτερη περίπτωση – κι αν σε κάποιους αυτά δεν αρέσουν, είναι δήθεν και βλάχοι που ντρέπονται να αγκαλιάσουν την κουλτούρα τους…. Αν δεν είσαι ίδιος με μένα είσαι παρακατιανός, κι αν είσαι ίδιος με μένα είναι γιατί με μιμείσαι. Έπιασα μια πένα και καβάλησα.
Άσχετο 1: Ο Αλογοσκούφης υποστηρίζει την κίνηση της Κυβέρνησης (λέμε και κανένα αστείο να περνά η ώρα) να χρηματοδοτήσει με 28 ΔΙΣ ευρώ τις τράπεζες, με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα: Μπορεί να δώσουμε 28 ΔΙΣ ευρώ στις τράπεζες, αλλά θα κερδίζουμε 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ το χρόνο από αυτή τη συμφωνία! Ουάου! Μα τελικά κορόιδο τις πιάνει τις τράπεζες η «κυβέρνηση». Ποιος του έμαθε μαθηματικά; Αν και έτσι εξηγούνται διάφορα σχετικά με την ελληνική οικονομία..
Άσχετο 2: Ο Ομπάμα μας συμφέρει στην ηγεσία των ΗΠΑ. Επίσης συμφέρει και την Κένυα πάρα πολύ, αν κρίνουμε από τους πανηγυρισμούς της γιαγιάς του που δεν τον είδε ποτέ γιατί είναι μάνα του πατέρα του, με τον οποίο ο Ομπάμα δεν είχε και πολλά πάρε-δώσε. Ναι, όλους μας συμφέρει ο Ομπάμα. Γιατί γι’αυτό τον εξέλεξαν οι αμερικάνοι. Για να δώσει πίσω τη Μικρά Ασία στους Έλληνες και για να καθαρίσει την Αφρική από τη διαφθορά, την πείνα και τις αρρώστιες. Οι ΗΠΑ μπορεί να’χουν ένα σωρό εσωτερικά προβήματα, αλλά ποιος ασχολείται μωρέ; Εξάλλου, από πού κι ως πού να είναι πιο σημαντικό για τον μέσο Αμερικάνο αν θα έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας, ή αν θα σταματήσουν να υπάρχουν οικοδομικά τετράγωνα με τους άστεγους στη σειρά στο πεζοδρόμιο, από το να πιάσει ο Μπαράκ τον Κωστάκη απ’τον ώμο και να πει «Πάμε να δείξουμε στους παλιότουρκους τι εστί βερίκοκο!» (είναι πιο εκλεπτυσμένος απ’τον Μπους);
Άσχετο 3: και καθόλου πολιτικό. Μα φυσικά και κανένα μοντέλο δεν ξέρει καν τι είναι κοκαΐνη!
Άσχετο 4: Ο καλός πρωθυπουργός φαίνεται όταν πηγαίνει κόντρα σε αυτά που θέλει ο λαός και σε αυτά που ζητά η βουλή! Δεν το φαντασιώνεται τα βράδια ο Καραμανλής, ούτε τα είπε κάποιος δικτάτορας κάπου στον κόσμο. Λόγια του Μπλερ ήταν (θυμάται κανείς πώς συνεχίστηκε ο «πόλεμος» στο Ιράκ;). Έχει γίνει το σιωπηρό μότο των πολιτικών παγκοσμίως. Αν δεν ήταν ανέκαθεν. Τουλάχιστον εκείνος ο «θεματοφύλακας» της «δημοκρατίας» το δήλωσε και δημοσίως. (Λόγω των ημερών θυμάμαι μεγάλες πολιτικές στιγμές της εποχής μας….)
Άσχετο 5: Μόνο από τα ΜΜΕ έχω πάρει χαμπάρι τη διεθνή οικονομική κρίση. Στο «μεγάλο κραχ» ο κόσμος πηδούσε από τα μπαλκόνια, αν μη τι άλλο. Σε αυτή την κρίση, μεταξύ άλλων, έχει πέσει η τιμή της βενζίνης. Κατά τα άλλα, τα τελευταία 10 χρόνια σε «κρίση» βρισκόμαστε στην Ελλάδα, κι αν τώρα τη ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς τι να καταλάβουμε από αυτήν; Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια..
22 Ιαν 2008
«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.
Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.
Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!
Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».
Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.
Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!
Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».
Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.
15 Ιαν 2008
Ο «ιππότης» της δημοσιογραφίας…..
Ο κύριος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δηλώνει την αντίθεσή του για τις άσεμνες φωτογραφίες που παρουσιάστηκαν από την εφημερίδα του, καθώς και εν γένει για τα «ροζ» ρεπορτάζ. Θα ήθελα να ήξερα τι γνώμη έχουν δύο εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα της πατρίδας μας σχετικά, οι κύριοι Ασλάνης και Κορκολής.
Με τόση υποκρισία, διαπλοκή και παρανομία παντού τριγύρω, προτιμώ ώρες-ώρες να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο.
Με τόση υποκρισία, διαπλοκή και παρανομία παντού τριγύρω, προτιμώ ώρες-ώρες να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
