Δύο πανό σκοτώνουν τον τουρισμό

Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο η ανάρτηση δύο πανό στην Ακρόπολη κάνει κακό στον τουρισμό της Ελλάδας.. Από τη στιγμή, μάλιστα, που ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοικτός, και τα πανό κρέμονται στη μία πλευρά του βράχου. Ναι μεν δε μου φαίνεται σωστό να μην αφήνει κανείς τους τουρίστες να αποβιβαστούν, ή επιβιβαστούν στα πλοία που τους μεταφέρουν – σίγουρα αυτοί δεν ευθύνονται για κανένα από τα δεινά μας, και δεν είναι θεμιτό να δεινοπαθούν για τα δικά μας δίκαια. Όμως πιστεύω ότι δύο πανό στην Ακρόπολη που καλούν τους λαούς της Ευρώπης να εξεγερθούν, ένας τουρίστας θα το αντιμετώπιζε είτε με συμπάθεια, είτε σαν happening. Έτσι θα αντιμετώπιζα κι εγώ ένα αντίστοιχο πανό στον πύργο του Άιφελ, στο Άγαλμα της Ελευθερίας, ή στο Stonehedge, για παράδειγμα. Μάλλον το'χουμε ξεφτιλίσει λίγο με τον “αντιαγωνιστικισμό” μας. Κι αν μη τι άλλο, προσωπικά δε δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί, όχι όμως στις ομάδες που καταστρατηγούν την ελευθερία των υπολοίπων. Όπως για παράδειγμα, δε δίνω δίκαιο σε αγρότες που κλείνουν δρόμους (τη στιγμή που η ΕΕ ζητά πίσω τα χρήματα που παρανόμως εισέπραξαν – όχι μόνο με δική τους ευθύνη, είναι αλήθεια – και ξόδεψαν σε αυτοκίνητα, σπίτια και μπουζούκια, τα οποία θα πληρώσουμε όλοι εμείς που ταλαιπωρηθήκαμε εξ'αιτίας τους, μέσω της φορολογίας). Αλλά γιατί πρέπει να μας τη δίνουν κι όσοι απλώς νιώθουν ότι αδικούνται και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και μας, απέχοντας μονάχα από την εργασία τους, συμμετέχοντας σε προγραμματισμένες πορείες, ή αναρτώντας πανό;

Κατά τα άλλα, όλα καλά πήγαιναν με τον τουρισμό στην Ελλάδα, από την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και τις τιμές στα ξενοδοχεία, μέχρι τα καθαρά και γρήγορα μεταφορικά μέσα, ή την τιμιότητα όσων εμπλέκονται με τους τουρίστες, για παράδειγμα, δύο πανό στη μία πλευρά του Ιερού Βράχου τον κατέστρεψαν..

Ξέρουν οι απεργοί τι σημαίνει «απεργία»;

Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία και ΜΟΝΟ. Ώστε να στερήσεις την κοινωνία από τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες σου, με σκοπό να εκτιμηθεί η αναγκαιότητά τους, και να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τα αιτήματά σου που σχετίζονται με την εργασία σου. Αυτό.

Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.

Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.

Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;

Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.

Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.

Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.

Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..