Το μόνο που αξίζει πραγματικά στον κόσμο αυτόν είναι αγάπη. Η αγάπη των γονιών, η αγάπη του συντρόφου, η αγάπη των παιδιών. Η αγάπη προς όλους. Μακάρι από όλους. Το μόνο που αξίζει στη ζωή, το μόνο δώρο στη ζωή είναι η αγάπη. Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Είναι δώρο.
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη ούτε καν ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Η αγάπη είναι πάντα δώρο. Και όποτε μας δίνεται, όποτε τη νιώθουμε, είναι ένα δώρο για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω τυχερή. Τελικά είμαι τυχερή. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή που «θα έπρεπε» να είναι δεδομένη, έρθει αργά, αργότερα έστω. Δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Είναι δώρο. Κι είναι τύχη, είναι ευτυχία να την αποκτήσεις.
Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που να την αγοράζει, τίποτα που να την πουλάει, τίποτα που να αξίζει όσο εκείνη, τίποτα που να μπορεί να σταθεί σε μια σύγκριση μαζί της. Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα.
Και μπορεί να κάνει πολλά χρόνια να εμφανιστεί. Και τελικά να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της όταν πια πιστεύεις ότι είναι μια ουτοπία. Και τότε κάνει την καρδιά σου να λιώσει, και να εκτιμήσεις το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να σου δώσει. Να εκτιμήσεις τη ζωή, γιατί υπάρχει αυτή, η αγάπη. Γιατί δίνει πνοή στην ύπαρξη, και λόγο.
Η αγάπη είναι όλα. Και μακάρι όλα να ήταν αγάπη. Αν όλοι αγαπούσαν όλους δε θα χρειαζόταν να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο. Κι είναι κάτι τόσο απλό. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, και δε χρειάζεται να θυσιάσουμε ή να στερηθούμε τίποτα. Γιατί όσο πιο πολλή αγάπη δίνουμε, τόσο πιο πλούσιοι πραγματικά γινόμαστε. Υπέροχος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ζει με αγάπη. Ανιδιοτελή, προς όλους, αγάπη.
Τελικά είμαι τυχερή. Δεν ήμουν πάντα. Είχα απελπιστεί. Όμως η αγάπη αγαπάει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της είμαστε κάθε τι με ζωή, με ψυχή μέσα του. Από ένα λουλούδι ως ένα σκυλάκι, κι έναν άνθρωπο. Μας διαλέγει και μας χτυπάει την πόρτα. Να μας προσφέρει το δώρο της. Κάποιοι το δέχονται αμέσως. Κάποιοι δεν της ανοίγουν ποτέ την πόρτα – αληθινή δυστυχία. Κάποιοι αργούν – κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι είμαι τόσο ευγνώμον γι’αυτό. Αγάπη σ’αγαπάω. Και σ’ευχαριστώ που τελικά υπάρχεις και στη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που you didn’t give up on me. Τελικά είμαι τυχερή. Και σ’αγαπώ. Πάντα αγαπούσα.
Όποιος πραγματικά αγαπά, όποιος έχει αγάπη μέσα του, αγαπά. Αγαπά τα πάντα, αβίαστα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή. Αγαπά τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την πατρίδα του, τα παιδιά, τα ζώα, τα φυτά, τη φύση, τον ήλιο. Αγαπά. Είναι ο ίδιος αγάπη. Kι όταν είναι ο ίδιος αγάπη και δεν μπορεί να τη δει πουθενά γύρω του απογοητεύεται, νομίζει ότι ζει σε μια ουτοπία. Όμως υπάρχει. Τελικά υπάρχει. Και νικά τα πάντα, γιατί είναι survivor. Κι όταν πιστεύεις πραγματικά σ’αυτήν, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Κι όσοι γύρω σου δεν μπορούσαν να τη βρουν μέσα τους, γιατί η ζωή τους κρατούσε μακριά της, θα τη βρουν, τη βρίσκουν. Και ξαφνικά άξιζε που υπέμενες όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα γυρνούν πίσω, και συνάμα ανοίγουν το δρόμο για το μέλλον. Που πια βλέπεις φως, όχι ένα σκοτεινό μαύρο κλουβί. Αυτό το μαύρο κλουβί υπάρχει πάντα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Και θα μας ακολουθεί. Ξέρεις πια όμως ότι έχεις το φως μέσα σου, και μπορείς να το φωτίσεις. Μπορείς να το φωτίσεις. Και να φτιάξεις τον δικό σου παράδεισο. Με τους δικούς σου όρους. Τώρα που υπάρχεις. Τώρα που – τελικά για κοίτα! – είσαι ζωντανός, πραγματικά ζωντανός! Τώρα έχεις δύναμη, γιατί υπάρχει η αγάπη. Τώρα γιατί έχεις τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Γιατί τίποτα δεν αξίζει χωρίς την αγάπη, ούτε το χρήμα, ούτε καν αυτή η υγεία. Γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Εκεί που τελειώνουν και ξεκινούν και ζουν όλα.
Αγάπη. Τα πάντα είναι η αγάπη. Κι αν όλοι αγαπήσουμε όλους, δε χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο.
_______________________________
Στην Αγάπη∙ τον Πέτρο∙ τον Φοίβο∙ το Ζίγκυ∙ την Παντίτσα∙ τη Μαρία∙ τον Ηλία∙ τη Χρηστίνα. Σε όλο τον κόσμο ♥ (
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη ούτε καν ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Η αγάπη είναι πάντα δώρο. Και όποτε μας δίνεται, όποτε τη νιώθουμε, είναι ένα δώρο για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω τυχερή. Τελικά είμαι τυχερή. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή που «θα έπρεπε» να είναι δεδομένη, έρθει αργά, αργότερα έστω. Δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Είναι δώρο. Κι είναι τύχη, είναι ευτυχία να την αποκτήσεις.
Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που να την αγοράζει, τίποτα που να την πουλάει, τίποτα που να αξίζει όσο εκείνη, τίποτα που να μπορεί να σταθεί σε μια σύγκριση μαζί της. Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα.
Και μπορεί να κάνει πολλά χρόνια να εμφανιστεί. Και τελικά να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της όταν πια πιστεύεις ότι είναι μια ουτοπία. Και τότε κάνει την καρδιά σου να λιώσει, και να εκτιμήσεις το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να σου δώσει. Να εκτιμήσεις τη ζωή, γιατί υπάρχει αυτή, η αγάπη. Γιατί δίνει πνοή στην ύπαρξη, και λόγο.
Η αγάπη είναι όλα. Και μακάρι όλα να ήταν αγάπη. Αν όλοι αγαπούσαν όλους δε θα χρειαζόταν να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο. Κι είναι κάτι τόσο απλό. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, και δε χρειάζεται να θυσιάσουμε ή να στερηθούμε τίποτα. Γιατί όσο πιο πολλή αγάπη δίνουμε, τόσο πιο πλούσιοι πραγματικά γινόμαστε. Υπέροχος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ζει με αγάπη. Ανιδιοτελή, προς όλους, αγάπη.
Τελικά είμαι τυχερή. Δεν ήμουν πάντα. Είχα απελπιστεί. Όμως η αγάπη αγαπάει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της είμαστε κάθε τι με ζωή, με ψυχή μέσα του. Από ένα λουλούδι ως ένα σκυλάκι, κι έναν άνθρωπο. Μας διαλέγει και μας χτυπάει την πόρτα. Να μας προσφέρει το δώρο της. Κάποιοι το δέχονται αμέσως. Κάποιοι δεν της ανοίγουν ποτέ την πόρτα – αληθινή δυστυχία. Κάποιοι αργούν – κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι είμαι τόσο ευγνώμον γι’αυτό. Αγάπη σ’αγαπάω. Και σ’ευχαριστώ που τελικά υπάρχεις και στη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που you didn’t give up on me. Τελικά είμαι τυχερή. Και σ’αγαπώ. Πάντα αγαπούσα.
Όποιος πραγματικά αγαπά, όποιος έχει αγάπη μέσα του, αγαπά. Αγαπά τα πάντα, αβίαστα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή. Αγαπά τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την πατρίδα του, τα παιδιά, τα ζώα, τα φυτά, τη φύση, τον ήλιο. Αγαπά. Είναι ο ίδιος αγάπη. Kι όταν είναι ο ίδιος αγάπη και δεν μπορεί να τη δει πουθενά γύρω του απογοητεύεται, νομίζει ότι ζει σε μια ουτοπία. Όμως υπάρχει. Τελικά υπάρχει. Και νικά τα πάντα, γιατί είναι survivor. Κι όταν πιστεύεις πραγματικά σ’αυτήν, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Κι όσοι γύρω σου δεν μπορούσαν να τη βρουν μέσα τους, γιατί η ζωή τους κρατούσε μακριά της, θα τη βρουν, τη βρίσκουν. Και ξαφνικά άξιζε που υπέμενες όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα γυρνούν πίσω, και συνάμα ανοίγουν το δρόμο για το μέλλον. Που πια βλέπεις φως, όχι ένα σκοτεινό μαύρο κλουβί. Αυτό το μαύρο κλουβί υπάρχει πάντα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Και θα μας ακολουθεί. Ξέρεις πια όμως ότι έχεις το φως μέσα σου, και μπορείς να το φωτίσεις. Μπορείς να το φωτίσεις. Και να φτιάξεις τον δικό σου παράδεισο. Με τους δικούς σου όρους. Τώρα που υπάρχεις. Τώρα που – τελικά για κοίτα! – είσαι ζωντανός, πραγματικά ζωντανός! Τώρα έχεις δύναμη, γιατί υπάρχει η αγάπη. Τώρα γιατί έχεις τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Γιατί τίποτα δεν αξίζει χωρίς την αγάπη, ούτε το χρήμα, ούτε καν αυτή η υγεία. Γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Εκεί που τελειώνουν και ξεκινούν και ζουν όλα.
Αγάπη. Τα πάντα είναι η αγάπη. Κι αν όλοι αγαπήσουμε όλους, δε χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο.
_______________________________
Στην Αγάπη∙ τον Πέτρο∙ τον Φοίβο∙ το Ζίγκυ∙ την Παντίτσα∙ τη Μαρία∙ τον Ηλία∙ τη Χρηστίνα. Σε όλο τον κόσμο ♥ (
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου