… και οι άλλοι όχι; Να τα χάσουν κι αυτοί!
Αθάνατη ελληνική κοινωνία, ψόφα επιτέλους, μπας και από τις στάχτες σου
γεννηθεί κάτι καλό..
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κοινωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κοινωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
5 Μαΐ 2010
Ντου και ξύλο και φωτιά, για να βρούμε λευτεριά!
Κι εν όψει καλοκαιρινής περιόδου, με τις πρώτες πυρκαγιές ήδη να έχουν εκδηλωθεί, τα καμένα πυροσβεστικά οχήματα είναι πολύ επαναστατικά και χρήσιμα.
Ενώ τώρα που έσπασαν και έκαψαν αυτοκίνητα, μαγαζιά και κτίρια ακόμα μία φορά, το χρέος της χώρας θα εξαφανιστεί, θα αποδοθεί δικαιοσύνη και το βιωτικό μας επίπεδο θα βελτιωθεί.
Αλλάζει, άραγε, το πολιτικό κατεστημένο με καταστροφές; Αλλάζει ακόμα και με πορείες διαμαρτυρίας;
Ίσως γι'αυτή την κατάσταση φταίει και η ανοχή μας, στην καλύτερη περίπτωση, απέναντι στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας που βάζουν μέσο για να κάνουν οτιδήποτε, δίνουν, ή παίρνουν φακελάκια, χτίζουν παράνομα, αγοράζουν το δίπλωμα αυτοκινήτου, ή το πτυχίο τους, ή το παίρνουν με σκονάκια, που κάνουν μεταπτυχιακά χάρη στις κομματικές τους διασυνδέσεις στο πανεπιστήμιο, διορίζονται χάρη στις γνωριμίες τους χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προσόντα γνωρίζοντας ότι παίρνουν τη δουλειά κάποιου που την αξίζει, χρεώνονται μέχρι τα μπούνια για να τους βλέπουν με ακριβό αυτοκίνητο, ή τσάντα, πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο, γεμίζουν ομπρέλες, ή χαίρονται να βρίσκουν ξαπλώστρες σε άλλοτε παρθένες πανέμορφες παραλίες, και δεν ξέρω πού να τελειώσω. Ίσως φταίμε κι εμείς. Επειδή ζούμε έτσι, επειδή έχουμε τέτοιους φίλους και δεν τους κατακρίνουμε, επειδή απλώς το ανεχόμαστε.. Από τη δική μας κοινωνία βγαίνουν και αυτοί που ψηφίζουμε. Ποιος να βρεθεί να τους καταδικάσει κι αυτούς;και τους επιχειρηματίες που έχουν κατακλέψει τον τόπο τόσα χρόνια; Οι όμοιοι, ή εαυτοί τους;
ΥΓ: Δε θέλω να επεκταθώ στο θάνατο τριών συνανθρώπων μας κι ενός αγέννητου μωρού, θύματα όλοι τους της κοινωνίας μας, κατ'αρχήν, και μετά των μολότοφ.. Ένα μεγάλο μέρος της οποίας θεωρεί ότι με τη βία θα επιβάλλει το δικό του δίκαιο – είτε αυτό ταυτίζεται είτε όχι με το δίκαιο του συνόλου.
Ενώ τώρα που έσπασαν και έκαψαν αυτοκίνητα, μαγαζιά και κτίρια ακόμα μία φορά, το χρέος της χώρας θα εξαφανιστεί, θα αποδοθεί δικαιοσύνη και το βιωτικό μας επίπεδο θα βελτιωθεί.
Αλλάζει, άραγε, το πολιτικό κατεστημένο με καταστροφές; Αλλάζει ακόμα και με πορείες διαμαρτυρίας;
Ίσως γι'αυτή την κατάσταση φταίει και η ανοχή μας, στην καλύτερη περίπτωση, απέναντι στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας που βάζουν μέσο για να κάνουν οτιδήποτε, δίνουν, ή παίρνουν φακελάκια, χτίζουν παράνομα, αγοράζουν το δίπλωμα αυτοκινήτου, ή το πτυχίο τους, ή το παίρνουν με σκονάκια, που κάνουν μεταπτυχιακά χάρη στις κομματικές τους διασυνδέσεις στο πανεπιστήμιο, διορίζονται χάρη στις γνωριμίες τους χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προσόντα γνωρίζοντας ότι παίρνουν τη δουλειά κάποιου που την αξίζει, χρεώνονται μέχρι τα μπούνια για να τους βλέπουν με ακριβό αυτοκίνητο, ή τσάντα, πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο, γεμίζουν ομπρέλες, ή χαίρονται να βρίσκουν ξαπλώστρες σε άλλοτε παρθένες πανέμορφες παραλίες, και δεν ξέρω πού να τελειώσω. Ίσως φταίμε κι εμείς. Επειδή ζούμε έτσι, επειδή έχουμε τέτοιους φίλους και δεν τους κατακρίνουμε, επειδή απλώς το ανεχόμαστε.. Από τη δική μας κοινωνία βγαίνουν και αυτοί που ψηφίζουμε. Ποιος να βρεθεί να τους καταδικάσει κι αυτούς;και τους επιχειρηματίες που έχουν κατακλέψει τον τόπο τόσα χρόνια; Οι όμοιοι, ή εαυτοί τους;
ΥΓ: Δε θέλω να επεκταθώ στο θάνατο τριών συνανθρώπων μας κι ενός αγέννητου μωρού, θύματα όλοι τους της κοινωνίας μας, κατ'αρχήν, και μετά των μολότοφ.. Ένα μεγάλο μέρος της οποίας θεωρεί ότι με τη βία θα επιβάλλει το δικό του δίκαιο – είτε αυτό ταυτίζεται είτε όχι με το δίκαιο του συνόλου.
3 Φεβ 2009
Ξέρουν οι απεργοί τι σημαίνει «απεργία»;
Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία και ΜΟΝΟ. Ώστε να στερήσεις την κοινωνία από τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες σου, με σκοπό να εκτιμηθεί η αναγκαιότητά τους, και να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τα αιτήματά σου που σχετίζονται με την εργασία σου. Αυτό.
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Εθνική Οικονομία και κόστος ζωής. Γιατί το απλό να θεωρείται αφελές;
Απλώς μια σκέψη,
δεδομένου ότι το κόστος ζωής στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια έχει τριπλασιαστεί, αφού οι μισθοί έμειναν λίγο-πολύ σταθεροί, τα προϊόντα, όμως, μετά την έλευση του «ευρώ» ακρίβυναν υπερβολικά.
ΔΕΝ είναι αφελής πρόταση, αν κάτι θα ήταν αφελές, θα ήταν να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση με διάθεση να ασχοληθεί πραγματικά με τη χώρα και τι είναι καλό για τους πολίτες.
Εάν λοιπόν, αύριο ψηφιζόταν και εφαρμοζόταν ένας νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η τιμή ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ στη χώρα θα έπρεπε να μειωθεί κατά 50% (σε περιπτώσεις που οι πρώτες ύλες είναι εισαγόμενες και η μείωση στο 50% δεν αφήνει περιθώρια κέρδους, μπορεί να εφαρμόζεται ένα πλαφόν που να μην επιτρέπει την αισχροκέρδεια), ενώ οι μισθοί θα παρέμεναν σταθεροί; Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα; Οι μισθοί ουσιαστικά θα διπλασιάζονταν, αφού η αγοραστική δύναμη θα διπλασιαζόταν. Και κανείς δε θα έχανε τίποτα, αφού μπορεί το κέρδος από το προϊόν, ή την υπηρεσία που παρείχε, να ήταν χαμηλότερο, τα έξοδά του, όμως, θα μειώνονταν, επίσης, στο μισό, σε περισσότερους τομείς, οπότε κι αυτός κερδισμένος θα ήταν. Ο πληθωρισμός θα εξαφανιζόταν.
Όταν ήρθε το Ευρώ, βρήκαν όλοι οι ψαροκωσταίοι την ευκαιρία να «πλουτίσουν». Δεν φταίνε οι ασύδοτοι πολίτες, όμως. Φταίει το κράτος, που δεν πήρε κεφάλια σε όσους εκμεταλλεύτηκαν το νέο νόμισμα για να κερδοσκοπήσουν. Όταν έπρεπε να παρέμβει, και να κρατήσει τις τιμές χαμηλά, για το καλό ΟΛΩΝ, δεν το έκανε. Με αποτέλεσμα τώρα για τα ίδια πράγματα όλοι να πληρώνουμε παντού περίπου το τριπλάσιο. Και σε κανένα να μη φτάνουν τα χρήματα. Κι αντί η πολιτική να είναι ελεγκτική ως προς την αγορά, αφού, προφανώς, οι Έλληνες ΔΕΝ ξέρουν από κανόνες εμπορίου, και να συγκρατεί τις τιμές, είναι αδιάφορη. Κι έχει γίνει «σφαγή». Κι ο κάθε «εμποράκος» (είτε πρόκειται για μικρούς επιχειρηματίες, είτε για μεγαλέμπορους, είτε για προϊόντα, είτε για υπηρεσίες) θεωρεί ότι θα πλουτίσει ανεβάζοντας κι άλλο τις τιμές, παρασέρνοντας έτσι όλη την αγορά προς τα πάνω, και τελικά κάνοντας κακό και στον ίδιο. Όπως προείπα, όμως, δε γίνεται να περιμένουμε από τον κάθε πολίτη χωριστά να γνωρίζει από Οικονομία. Πρέπει να το περιμένουμε, όμως, από την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας να το κάνει ΓΙΑ εμάς.
Δυστυχώς, είναι πιο εύκολο να είναι απούσα. Από ΟΛΑ τα προβλήματα. Να νίπτει τας χείρας της, είτε πρόκειται για την Παιδεία, είτε για την Υγεία, είτε για το Περιβάλλον, είτε για την Εξωτερική Πολιτική, είτε, εν προκειμένω, για την Οικονομία. Είναι πιο βολικό να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη, και να αφήνει τους πολίτες στο έλεος της ανοργανωσιάς τους. Να τα κάνουμε μόνοι μας μαντάρα, και να μη βλέπουμε ούτε εμείς ποιος πραγματικά έχει την ευθύνη.
Προτείνω, λοιπόν, στο θέμα της Οικονομίας, να ψηφιστεί αυστηρός νόμος, να πέσουν παντού οι τιμές στο μισό. Κι όποιος δεν ακολουθήσει, να στερηθεί την άδειά του. Αντί να κοιτάμε πώς να απομυζήσουμε τον διπλανό, να κοιτάξουμε πώς μπορούμε όλοι να ζήσουμε καλύτερα.
5 Ιαν 2009
Πυροβολώντας στο «γάμο του Καραγκιόζη». Η νέα μόδα στους στόχους.
Κάποιοι άγνωστοι άνοιξαν πυρ τα ξημερώματα στα Εξάρχεια κατά των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Πολιτισμού. Με καλάσνικοφ, και χειροβομβίδα – έστω για να διαφύγουν. Πυρ, στα Εξάρχεια, «στο γάμο του Καραγκιόζη», κατά όποιου να’ναι, φτάνει να’ναι μπλε. Με τον ίδιο τρόπο που πυροβόλησε κι ο αστυνομικός το μαθητή, στην ίδια περιοχή, το Δεκέμβρη. Η 17Νοέμβρη, κάποτε, διάλεγε τους στόχους της, να είναι συμβολικοί. Δεν τα έβαζε με τον κάθε τυχάρπαστο υπαλληλάκο, αλλά με τον «μάνατζερ». Κάτι που καλό θα’ταν να ακολουθούμε όλοι μας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Αυτοί οι τύποι, τι πιστεύουν ότι κατάφεραν; Πέρα από το να στρέψουν εναντίων τους κόσμο που είχε κάποια συμπάθεια προς ορισμένες «τρομοκρατικές οργανώσεις» (γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι), οι οποίες, στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν τρομοκράτησαν απλούς πολίτες;
Όταν ακόμα και εκείνοι που θεωρούν ότι παλεύουν για κάποιο δίκαιο, χάνουν και την ιδεολογία και την πολιτική τους και ενδιαφέρονται μονάχα να εκτονώσουν κάπου, οπουδήποτε, την οργή τους, γίνονται πραγματικά τρομοκράτες. Με την κακή έννοια. Κι αυτό είναι κρίμα, πάνω απ’όλα για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για την οποία θεωρούν ότι αγωνίζονται. Τη δική μου κατανόηση, πάντως, πόσο μάλλον υποστήριξη στις προσωπικές απρόσωπες βεντέτες τους, δεν την έχουν.
Όταν ακόμα και εκείνοι που θεωρούν ότι παλεύουν για κάποιο δίκαιο, χάνουν και την ιδεολογία και την πολιτική τους και ενδιαφέρονται μονάχα να εκτονώσουν κάπου, οπουδήποτε, την οργή τους, γίνονται πραγματικά τρομοκράτες. Με την κακή έννοια. Κι αυτό είναι κρίμα, πάνω απ’όλα για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για την οποία θεωρούν ότι αγωνίζονται. Τη δική μου κατανόηση, πάντως, πόσο μάλλον υποστήριξη στις προσωπικές απρόσωπες βεντέτες τους, δεν την έχουν.
12 Δεκ 2008
Περιμένει κανείς κάποια θετική αλλαγή μέσα από ψυχολογία και δράση όχλου;
Προς σκέψη.
Χωρίς άλλα λόγια. Oι προσωπικοί μου προβληματισμοί σχετικά βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα.
Χωρίς άλλα λόγια. Oι προσωπικοί μου προβληματισμοί σχετικά βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα.
10 Δεκ 2008
Ξανασκοτώνοντας τον Άγνωστο Στρατιώτη
Κι όμως, υπάρχουν ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη), που στο όνομα δεν ξέρω τίνος, αποφασίζουν να καταστρέψουν εθνικά μνημεία. Τη βιβλιοθήκη της νομικής και το κτήριο στο οποίο στεγάζεται (στεγαζόταν), το σπίτι του Κωστή Παλαμά.. Να μαγαρίσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη, το αφιερωμένο στους προγόνους μας μνημείο, αυτών που σκοτώθηκαν για την πατρίδα μας και την ελευθερία μας, για την ελευθερία αυτών που τους ξανασκοτώνουν.
Νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη. Είναι απαράδεκτο να νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη στην ίδια μου τη χώρα, επειδή η αστυνομία δε μπορεί να παρέμβει να σώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Και γι’αυτό ευθύνεται ο Παυλόπουλος. Ακόμα κι ο στρατός θα έπρεπε να πάει και να προστατέψει τον Άγνωστο Στρατιώτη, ο στρατός! Καταλαβαίνω να νιώθω απροστάτευτη λόγω διεθνών εξελίξεων που δε μπορεί κανείς να ελέγξει. Όχι όμως κι επειδή η αστυνομία δε μπορεί να κάνει ένα ντου, και να μπαγλαρώσει τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει να με συγκινεί σαν Ελληνίδα. Να τα μπαγλαρώσει για πάντα! Και μετά ας μπαγλαρώσει και τους πολιτικούς που τα παίρνουν. Αλλά πρώτα αυτά!
Κλαίω γι’αυτά που γίνονται. Κλαίω, γιατί δεν είναι επανάσταση αυτό. Είναι χουλιγκανισμός, που μεταφέρθηκε από τα γήπεδα στους δρόμους, χωρίς αιτία, με μόνο λόγο την καταστροφή! Δε σέβονται κανέναν. Ούτε τους δικούς τους, ούτε το παιδί που δολοφονήθηκε, ούτε τα παιδιά που είναι στους δρόμους, ούτε την πατρίδα τους, ούτε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας, ούτε καν τους εαυτούς τους. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ; ΔΕΝ είναι αναρχικοί αυτοί, όπως πολλοί, τιμητικά, τους αποκαλούν. Ένας αναρχικός είναι αρκετά ώριμος κοινωνικά και πολιτικά, ώστε να μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία χωρίς εξουσία, αρμονικά! Χωρίς σεβασμό πάμε κατά διαόλου. Εκεί που πάμε και αυτές τις ημέρες, δηλαδή.
Εχθρούς μου τους νιώθω όλους αυτούς που βανδαλίζουν την πατρίδα μας, φοβάμαι και τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Εχθρούς μου. Και είναι και δικοί σου εχθροί.
Συμπολίτες μου, τι περιμένουμε για να στείλουμε αυτή την παρωδία κυβέρνησης στον αγύριστο μαζί με τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που λυμαίνονται την πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες; Παρεμπιπτόντως, την πιο μεγάλη ευθύνη την έχετε εσείς που ψηφίσατε αυτό το κόμμα να μας κυβερνήσει, και κυρίως όσοι το ξαναψηφίσετε. Μήπως έχουμε κι εμείς δημοκρατική παιδεία, για να μπορέσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη μιας δημοκρατίας; Ούτε στις δουλειές μας, ούτε στα σπίτια μας είμαστε δημοκράτες. Πόσο μάλλον την ώρα των εκλογών…..
Δεν έχω λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Ελπίζω να αντιδράσει κάποια στιγμή το κράτος. Και να πάρουν τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) αυτό που τους αξίζει.
ΥΓ: Φωτιά στη ΓΑΔΑ είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά σε ακριβά βενζινάδικα είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στα διόδια για δρόμους - ηλεκτρικές καρέκλες είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στο σπίτι του Καραμανλή είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Η καταστροφή εθνικών μνημείων, η φωτιά σε βιβλιοθήκες, και οι λεηλασίες καταστημάτων, ΔΕΝ είναι κοινωνικοπολιτική δήλωση. Δεν είναι διαμαρτυρία. Δεν είναι επαναστατική πράξη. Είναι βανδαλισμός, ασέβεια, κλοπή. Και ως βάνδαλοι και κλέφτες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτοί που τα πράττουν. Όχι ως απηυδισμένοι, εξεγερμένοι, επαναστατημένοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες. Διότι σίγουρα δε νοιάζονται για την κοινωνία, παρά μόνο για την πάρτη τους.
Νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη. Είναι απαράδεκτο να νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη στην ίδια μου τη χώρα, επειδή η αστυνομία δε μπορεί να παρέμβει να σώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Και γι’αυτό ευθύνεται ο Παυλόπουλος. Ακόμα κι ο στρατός θα έπρεπε να πάει και να προστατέψει τον Άγνωστο Στρατιώτη, ο στρατός! Καταλαβαίνω να νιώθω απροστάτευτη λόγω διεθνών εξελίξεων που δε μπορεί κανείς να ελέγξει. Όχι όμως κι επειδή η αστυνομία δε μπορεί να κάνει ένα ντου, και να μπαγλαρώσει τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει να με συγκινεί σαν Ελληνίδα. Να τα μπαγλαρώσει για πάντα! Και μετά ας μπαγλαρώσει και τους πολιτικούς που τα παίρνουν. Αλλά πρώτα αυτά!
Κλαίω γι’αυτά που γίνονται. Κλαίω, γιατί δεν είναι επανάσταση αυτό. Είναι χουλιγκανισμός, που μεταφέρθηκε από τα γήπεδα στους δρόμους, χωρίς αιτία, με μόνο λόγο την καταστροφή! Δε σέβονται κανέναν. Ούτε τους δικούς τους, ούτε το παιδί που δολοφονήθηκε, ούτε τα παιδιά που είναι στους δρόμους, ούτε την πατρίδα τους, ούτε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας, ούτε καν τους εαυτούς τους. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ; ΔΕΝ είναι αναρχικοί αυτοί, όπως πολλοί, τιμητικά, τους αποκαλούν. Ένας αναρχικός είναι αρκετά ώριμος κοινωνικά και πολιτικά, ώστε να μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία χωρίς εξουσία, αρμονικά! Χωρίς σεβασμό πάμε κατά διαόλου. Εκεί που πάμε και αυτές τις ημέρες, δηλαδή.
Εχθρούς μου τους νιώθω όλους αυτούς που βανδαλίζουν την πατρίδα μας, φοβάμαι και τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Εχθρούς μου. Και είναι και δικοί σου εχθροί.
Συμπολίτες μου, τι περιμένουμε για να στείλουμε αυτή την παρωδία κυβέρνησης στον αγύριστο μαζί με τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που λυμαίνονται την πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες; Παρεμπιπτόντως, την πιο μεγάλη ευθύνη την έχετε εσείς που ψηφίσατε αυτό το κόμμα να μας κυβερνήσει, και κυρίως όσοι το ξαναψηφίσετε. Μήπως έχουμε κι εμείς δημοκρατική παιδεία, για να μπορέσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη μιας δημοκρατίας; Ούτε στις δουλειές μας, ούτε στα σπίτια μας είμαστε δημοκράτες. Πόσο μάλλον την ώρα των εκλογών…..
Δεν έχω λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Ελπίζω να αντιδράσει κάποια στιγμή το κράτος. Και να πάρουν τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) αυτό που τους αξίζει.
ΥΓ: Φωτιά στη ΓΑΔΑ είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά σε ακριβά βενζινάδικα είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στα διόδια για δρόμους - ηλεκτρικές καρέκλες είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στο σπίτι του Καραμανλή είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Η καταστροφή εθνικών μνημείων, η φωτιά σε βιβλιοθήκες, και οι λεηλασίες καταστημάτων, ΔΕΝ είναι κοινωνικοπολιτική δήλωση. Δεν είναι διαμαρτυρία. Δεν είναι επαναστατική πράξη. Είναι βανδαλισμός, ασέβεια, κλοπή. Και ως βάνδαλοι και κλέφτες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτοί που τα πράττουν. Όχι ως απηυδισμένοι, εξεγερμένοι, επαναστατημένοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες. Διότι σίγουρα δε νοιάζονται για την κοινωνία, παρά μόνο για την πάρτη τους.
9 Αυγ 2008
Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το χασαπομάχαιρο της Σαντορίνης.
Που δεν ξέρω και αν είναι σχιζοφρενής. Δεν ξέρω από τι ψυχική ασθένεια πάσχει. Και που για μένα είναι το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Αυτός που χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, και που τώρα παρουσιάζεται σαν τέρας που έσφαξε τη «δασκάλα με το χαμόγελο» (το’χουμε σαν έθνος να ξεφτιλίζουμε κάθε τι σοβαρό). Αυτός που όταν ξυπνήσει θα έχει χάσει τα πάντα. Τη γυναίκα του, την ελευθερία του, τη ζωή του. Που θα χρειαστεί να ζει με τις τύψεις γι’αυτό που έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί. Αυτός που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος – άλλο ένα αγαπημένο σπορ της ελληνικής κοινωνίας η εύρεση τέτοιων. Μιας ελληνικής κοινωνίας που τους ψυχικά ασθενείς τους θεωρεί «τρελούς», τους κάνει αντικείμενο κοροϊδίας, ή φόβου. Που τους διώχνει μακριά από τη θεραπεία, φοβούμενη το στίγμα.
Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.
Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.
(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)
Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.
Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».
Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.
Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.
Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.
Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.
(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)
Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.
Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».
Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.
Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.
17 Μαΐ 2008
Μεγάλοι Έλληνες στον ΣΚΑΙ. Πλάκα μου κάνουν.
Για να καταλάβετε τον τίτλο, παραθέτω τα 8 παρακάτω ονόματα, που έκαναν σε εμένα τη μεγαλύτερη εντύπωση. Είναι 8 από τα άτομα που κάποιοι από τους Έλληνες (ίσως και αλλοδαπούς, δε γνωρίζω τι εθνικότητος ήταν όλοι όσοι ψήφισαν) θεωρούν ότι ανήκουν στους 100 πιο σημαντικούς Έλληνες όλων των εποχών!
Με τη σειρά που αντίκρυσα τα ονόματά τους στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έθνους μας, σύμφωνα με την πλειοψηφία
1. Χριστόδουλος
2. Βουγιουκλάκη
3. Πύρρος Δήμας
4. Βέγγος
5. Ζαγοράκης
6. Σιμήτης
7. Λαζόπουλος
8. Παπαδόπουλος (όχι αυτός με τα μπισκότα, πάντως)
Δεν μπορώ να βρω λόγια για να σχολιάσω την επιλογή του κάθε προσώπου…. Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να ανήκουν σε μία αρνητική λίστα, και πάλι πολύ θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Κάποιοι, χωρίς να αρνούμαι την ποιότητά τους ως ανθρώπων, δεν μπορώ να καταλάβω με τι τρόπο έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην Ελληνική ως τώρα καταγεγραμμένη Ιστορία.
Δε μου είναι αρεστές όλες οι άλλες προσωπικότητες της λίστας, μπορώ, όμως, να καταλάβω με τι σκεπτικό αρκετοί τους ψήφισαν. Όμως,
Χριστόδουλος και Παπαδόπουλος «Μεγάλοι Έλληνες»;
Από όλους τους Έλληνες πολιτικούς από το 2300 πΧ μέχρι σήμερα, ο Σιμήτης ανήκει στους «μεγαλύτερους»;!
Οι υπόλοιποι της ενδεικτικής αυτής λίστας, είναι τόσο σημαντικοί που να βρίσκονται στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών; Ίσως σε μία λίστα του 20ου αιώνα. Αλλά όλης της Ιστορίας μας;
Δεν είναι οι μόνες προσωπικές ενστάσεις που έχω διαβάζοντας τα ονόματα στη λίστα. Aπό τη λίστα αυτή λείπουν, για παράδειγμα, πολλές γυναίκες. Όπως, πχ, θα μπορούσε να βρίσκεται η Ασπασία, ακόμα και στη θέση του Περικλή! Αν και κατανοώ ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πολλές σημαντικές γυναίκες, από τη στιγμή που ως επί το πλείστον η Ιστορία τις αγνοούσε και τις αγνοεί.
Δεν έχω λόγια….
http://www.skai.gr/greatgreeks/
Με τη σειρά που αντίκρυσα τα ονόματά τους στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έθνους μας, σύμφωνα με την πλειοψηφία
1. Χριστόδουλος
2. Βουγιουκλάκη
3. Πύρρος Δήμας
4. Βέγγος
5. Ζαγοράκης
6. Σιμήτης
7. Λαζόπουλος
8. Παπαδόπουλος (όχι αυτός με τα μπισκότα, πάντως)
Δεν μπορώ να βρω λόγια για να σχολιάσω την επιλογή του κάθε προσώπου…. Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να ανήκουν σε μία αρνητική λίστα, και πάλι πολύ θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Κάποιοι, χωρίς να αρνούμαι την ποιότητά τους ως ανθρώπων, δεν μπορώ να καταλάβω με τι τρόπο έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην Ελληνική ως τώρα καταγεγραμμένη Ιστορία.
Δε μου είναι αρεστές όλες οι άλλες προσωπικότητες της λίστας, μπορώ, όμως, να καταλάβω με τι σκεπτικό αρκετοί τους ψήφισαν. Όμως,
Χριστόδουλος και Παπαδόπουλος «Μεγάλοι Έλληνες»;
Από όλους τους Έλληνες πολιτικούς από το 2300 πΧ μέχρι σήμερα, ο Σιμήτης ανήκει στους «μεγαλύτερους»;!
Οι υπόλοιποι της ενδεικτικής αυτής λίστας, είναι τόσο σημαντικοί που να βρίσκονται στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών; Ίσως σε μία λίστα του 20ου αιώνα. Αλλά όλης της Ιστορίας μας;
Δεν είναι οι μόνες προσωπικές ενστάσεις που έχω διαβάζοντας τα ονόματα στη λίστα. Aπό τη λίστα αυτή λείπουν, για παράδειγμα, πολλές γυναίκες. Όπως, πχ, θα μπορούσε να βρίσκεται η Ασπασία, ακόμα και στη θέση του Περικλή! Αν και κατανοώ ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πολλές σημαντικές γυναίκες, από τη στιγμή που ως επί το πλείστον η Ιστορία τις αγνοούσε και τις αγνοεί.
Δεν έχω λόγια….
http://www.skai.gr/greatgreeks/
1 Φεβ 2008
Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.
Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.
Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.
Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».
Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!
Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.
Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».
Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!
Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.
Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..
22 Ιαν 2008
«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.
Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.
Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!
Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».
Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.
Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!
Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».
Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.
10 Ιαν 2008
Η πρότασή μου για μια προσοδοφόρα και ωφέλιμη για την Οικονομία, μισθολογική πολιτική:
Να οριστεί ανώτατος μηνιαίος μισθός στο δημόσιο τα 5.000 ευρώ. Για διευθυντές σε οποιονδήποτε οργανισμό έχει σχέση με το δημόσιο. Νοσοκομεία, δικαστήρια, ΔΕΚΟ, Βουλή, κοκ. 5.000 ευρώ είναι ένας αξιοπρεπέστατος μισθός. Και τα τεράστια ποσά που εξοικονομηθούν από αυτήν τη μισθολογική εκλογίκευση μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ανεβεί ο κατώτατος μισθός στα 1000 ευρώ. Που μετά βίας επιτρέπει σε κάποιον να ζήσει αξιοπρεπώς. Ώστε να κλείσει κάπως η ψαλίδα. Ώστε να ζουν ανθρώπινα όσοι εργάζονται. Ώστε να αναλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο άνθρωποι που το επιδιώκουν γιατί θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία, και όχι γιατί αποσκοπούν στον πλουτισμό.
Όσοι θέλουν να πλουτίσουν, μπορούν να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, με τους όρους του ιδιωτικού τομέα και της ελεύθερης αγοράς. Ο δημόσιος τομέας έχει λόγο ύπαρξης για να εξυπηρετεί τον πολίτη, όχι για να τον απομυζά ώστε να εξυπηρετεί τους επικεφαλής του. Μόνο έτσι μπορεί να εξυγιανθεί το Δημόσιο. Όταν αποκοπεί η υπηρεσία σε αυτό από ευκαιρίες και προσδοκίες πλουτισμού. Πάντα σε βάρος του κοινού καλού.
Δεν είναι παιδιάστικο αυτό που γράφω. Είναι εφικτό, βιώσιμο, και τίμιο. Προσωπικά το βλέπω σαν μονόδρομο για ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται «κράτος πρόνοιας». Μένει να δούμε αν υπάρχουν πολιτικοί αρκετά αξιοπρεπείς ώστε να προχωρήσουν σε ανάλογες μεταρρυθμίσεις.
Όσοι θέλουν να πλουτίσουν, μπορούν να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, με τους όρους του ιδιωτικού τομέα και της ελεύθερης αγοράς. Ο δημόσιος τομέας έχει λόγο ύπαρξης για να εξυπηρετεί τον πολίτη, όχι για να τον απομυζά ώστε να εξυπηρετεί τους επικεφαλής του. Μόνο έτσι μπορεί να εξυγιανθεί το Δημόσιο. Όταν αποκοπεί η υπηρεσία σε αυτό από ευκαιρίες και προσδοκίες πλουτισμού. Πάντα σε βάρος του κοινού καλού.
Δεν είναι παιδιάστικο αυτό που γράφω. Είναι εφικτό, βιώσιμο, και τίμιο. Προσωπικά το βλέπω σαν μονόδρομο για ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται «κράτος πρόνοιας». Μένει να δούμε αν υπάρχουν πολιτικοί αρκετά αξιοπρεπείς ώστε να προχωρήσουν σε ανάλογες μεταρρυθμίσεις.
Σιγά μη βγει περπατώντας ο Χρήστος Ζαχόπουλος από το νοσοκομείο.
Εξηγούμαι. Τόσο βαθιά που είναι χωμένος σε όσα η κυβέρνηση, και ειδικά το σόι Καραμανλή, θα ήθελαν να συμβαίνουν προς όφελός τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι, για να μπορούν να κοιμούνται τα βράδια, υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν να πάει σε δίκη; Γιατί μετά το νοσοκομείο προφανώς τον περιμένουν τα έδρανα του δικαστηρίου, αν δεν έχει καταλυθεί το κράτος μας ακόμα. Αυτό που βλέπω να γίνεται είναι όταν βρει τις αισθήσεις του να μην το μάθουμε ποτέ. Να πει ό,τι έχει να πει στον κύκλο που «πρέπει», και μετά να τον φάνε ήσυχα κι ωραία, «τελικά υπέκυψε στα τραύματά του».
5 μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιχορηγούνται από το υπουργείο πολιτισμού. Από πότε έχουν πάρε-δώσε, άρα και εξάρτηση, με το κράτος οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις»;
Πρόεδρος της μίας – «Ανέμη» - η σύζυγος του πρωθυπουργού. Θα ήθελα να ξέρω την ανάμιξη του Χ. Ζαχόπουλου και στην απόκτηση του πτυχίου της επίσης.
Επί της γραμματείας του τάφοι των Σαλαμινομάχων ρίχτηκαν στη θάλασσα, στον υγρό τάφο των τριήρεων της ιστορικής ναυμαχίας, και ο χώρος μετετράπη σε νεκροταφείο πλοίων, σε σκουπιδότοπο πάνω στα ιερά και όσια της εθνικής μας κληρονομιάς. Η ναυτιλιακή υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες καταστροφές ανήκει στη σύζυγο του κυρίου(;) Αχιλλέα Καραμανλή. Παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με τη λατόμηση του όρους Λαϊλιά στις Σέρρες, απόπειρα τεράστιας οικολογικής καταστροφής αποσκοπούσα σε πρόσκαιρο υπερκέρδος, με έναν από τους πρωτοστάτες τον κύριο…Α.Καραμανλή.
Επίσης, στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα, σε μία από τις ευτυχείς στιγμές που δεν ασχολήθηκε με UFO και φαντάσματα, αλλά με πιο ουσιαστικό για την καθημερινότητα, το παρόν και το μέλλον μας θέμα, είδα με τα μάτια μου να σκάβεται αρχαιολογικός χώρος στη Χίο, με τις ευχές του υπουργείου πολιτισμού, για να χτιστεί πολυκινηματογράφος!
Θυμάται κανείς κάποιον Βασίλη Ζαχόπουλο; Πρόεδρος της ομοσπονδίας του καράτε, εκπαιδευτής αστυνομίας, στρατού και ειδικών δυνάμεων, οικογενειάρχης. Πέθανε στη φυλακή από καρδιά, αφού συνελήφθη για επίθεση με χειροβομβίδες στο σπίτι του αδερφού της ερωμένης του, ενώ αποκαλύφθηκε και ότι πουλούσε προστασία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των δύο Ζαχόπουλων. Δε γνωρίζω, θα ήθελα εάν κάποιος ξέρει να με διαφωτίσει. Η εξωτερική ομοιότητα είναι πάντως ιδιαίτερη, καθώς και η καταγωγή.
Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να αναφέρω κάτι καινούριο, κάτι που κάποιοι δημοσιογράφοι, ή ενεργοί πολίτες δεν έχουν ήδη ανα/αποκαλύψει. Τα γράφω για να τα καταγράψω, κάπου. Για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως τόσα άλλα όταν κάποιο όμορφο θέμα τύπου «Ζωνιανά» βγει στην επικαιρότητα ξανά για να το κουκουλώσει – τα ναρκωτικά είναι πάντα καλό θέμα, αναμοχλεύει το συναίσθημα, εξοργίζει, πουλάει. Το καταγράφω για να ζει. Και γιατί θέλω να δω και εάν διαθέτω ικανότητες μέντιουμ, να δω εάν τελικά ο «κύριος» θα επιζήσει για να δικαστεί. Και για να μην το ξεχάσω ούτε η ίδια. Για να έχω ένα ακόμα κομμάτι του παζλ όταν κάτι καινούριο προκύψει κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τη συγκεκριμένη συντεχνία. Για να δούμε….
5 μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιχορηγούνται από το υπουργείο πολιτισμού. Από πότε έχουν πάρε-δώσε, άρα και εξάρτηση, με το κράτος οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις»;
Πρόεδρος της μίας – «Ανέμη» - η σύζυγος του πρωθυπουργού. Θα ήθελα να ξέρω την ανάμιξη του Χ. Ζαχόπουλου και στην απόκτηση του πτυχίου της επίσης.
Επί της γραμματείας του τάφοι των Σαλαμινομάχων ρίχτηκαν στη θάλασσα, στον υγρό τάφο των τριήρεων της ιστορικής ναυμαχίας, και ο χώρος μετετράπη σε νεκροταφείο πλοίων, σε σκουπιδότοπο πάνω στα ιερά και όσια της εθνικής μας κληρονομιάς. Η ναυτιλιακή υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες καταστροφές ανήκει στη σύζυγο του κυρίου(;) Αχιλλέα Καραμανλή. Παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με τη λατόμηση του όρους Λαϊλιά στις Σέρρες, απόπειρα τεράστιας οικολογικής καταστροφής αποσκοπούσα σε πρόσκαιρο υπερκέρδος, με έναν από τους πρωτοστάτες τον κύριο…Α.Καραμανλή.
Επίσης, στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα, σε μία από τις ευτυχείς στιγμές που δεν ασχολήθηκε με UFO και φαντάσματα, αλλά με πιο ουσιαστικό για την καθημερινότητα, το παρόν και το μέλλον μας θέμα, είδα με τα μάτια μου να σκάβεται αρχαιολογικός χώρος στη Χίο, με τις ευχές του υπουργείου πολιτισμού, για να χτιστεί πολυκινηματογράφος!
Θυμάται κανείς κάποιον Βασίλη Ζαχόπουλο; Πρόεδρος της ομοσπονδίας του καράτε, εκπαιδευτής αστυνομίας, στρατού και ειδικών δυνάμεων, οικογενειάρχης. Πέθανε στη φυλακή από καρδιά, αφού συνελήφθη για επίθεση με χειροβομβίδες στο σπίτι του αδερφού της ερωμένης του, ενώ αποκαλύφθηκε και ότι πουλούσε προστασία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των δύο Ζαχόπουλων. Δε γνωρίζω, θα ήθελα εάν κάποιος ξέρει να με διαφωτίσει. Η εξωτερική ομοιότητα είναι πάντως ιδιαίτερη, καθώς και η καταγωγή.
Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να αναφέρω κάτι καινούριο, κάτι που κάποιοι δημοσιογράφοι, ή ενεργοί πολίτες δεν έχουν ήδη ανα/αποκαλύψει. Τα γράφω για να τα καταγράψω, κάπου. Για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως τόσα άλλα όταν κάποιο όμορφο θέμα τύπου «Ζωνιανά» βγει στην επικαιρότητα ξανά για να το κουκουλώσει – τα ναρκωτικά είναι πάντα καλό θέμα, αναμοχλεύει το συναίσθημα, εξοργίζει, πουλάει. Το καταγράφω για να ζει. Και γιατί θέλω να δω και εάν διαθέτω ικανότητες μέντιουμ, να δω εάν τελικά ο «κύριος» θα επιζήσει για να δικαστεί. Και για να μην το ξεχάσω ούτε η ίδια. Για να έχω ένα ακόμα κομμάτι του παζλ όταν κάτι καινούριο προκύψει κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τη συγκεκριμένη συντεχνία. Για να δούμε….
11 Δεκ 2007
Προς κάθε λογής υπερασπιστές της Ηθικής και του Ορθού.
Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους δε σημαίνει ότι τα υποβαθμίζεις. Καλό είναι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις να ξέρουμε τι σημαίνουν και πώς τις χρησιμοποιούμε. Άλλο πράγμα σημαίνει «ρατσισμός», παραδείγματος χάριν, άλλο «κοινωνική διάκριση», χωρίς το ένα να βαραίνει σε σχέση με το άλλο.
Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.
Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!
Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.
Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.
Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!
Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.
6 Νοε 2007
Ναρκωτικά, Χωριουδάκια στην Κρήτη, Ελληνική Αστυνομία, και Άλλες Αστείες Ιστορίες!
Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια στα Ζωνιανά στην Κρήτη το βρίσκω αστείο. Πραγματικά. Είναι γνωστό ότι εκεί βγαίνει το καλύτερο χασίς της Ελλάδας, το οποίο δεν προορίζεται για δική μας, εγχώρια κατανάλωση, αλλά για Ολλανδία. Αστυνομία δε μπορεί να πατήσει πόδι στο χωριό, ούτε από αέρα να το πλησιάσει, και όλο το χωριό ζει από την καλλιέργεια κάνναβης.
Άλλος αυτό μπορεί να το θεωρεί τραγικό. Εγώ το θεωρώ αστείο. Αποθεώνεται η ανικανότητα της αστυνομίας – όταν τους βαράνε με τις καραμπίνες ακόμα και τα παππούδια – και πόσο, μα πόσο υποκριτικό είναι το θέμα επικινδυνότητας της κάνναβης, όταν σε όλη την Ευρώπη όπου δεν έχει νομιμοποιηθεί και τυπικά είναι νομιμοποιημένη ουσιαστικά, ενώ καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προκύπτει από τα ναρκωτικά είναι το ίδιο το καθεστώς παρανομίας τους, το οποίο απαλλάσσει αυτά και τους καλλιεργητές τους από κάθε έλεγχο.
Έχω στο παρελθόν γράψει για να ναρκωτικά, για τα οποία έχω μιλήσει και δημοσίως. Πιστεύω ότι μια ελεγχόμενη αποποινικοποίηση θα έφερνε μόνο οφέλη, σε σχέση με την κατάσταση ως έχει. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το λόγο μου στη Βουλή των Εφήβων, πολλά χρόνια πριν.
« […] Όταν λέω ‘αποποινικοποίηση’ δεν εννοώ την ελεύθερη πώληση των ουσιών αυτών στα σούπερ μάρκετ και τα περίπτερα, όπως γίνεται με τα τσιγάρα και τα ποτά. Θα πρέπει να παρέχονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ένα είδος περιπτέρων, τα οποία θα υπάρχουν σε όλα τα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει να είναι, επίσης, στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό, που να μπορεί να δίνει συμβουλές, να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, να βρίσκει απασχόληση σε όποιον την έχει ανάγκη και να βοηθά στην απεξάρτηση.
Η τιμή της πώλησης στα περίπτερα αυτά θα πρέπει να είναι σαφώς κατώτερη από αυτή που πωλείται στις ‘πιάτσες’, αλλά αρκετά υψηλή ώστε να μην αγοράζει ναρκωτικά κανείς απλώς και μόνο για να δοκιμάσει. Αυτονόητο είναι, ότι θα πρέπει να παρέχονται ελεγχόμενα, σε περιορισμένη ποσότητα κάθε φορά, μόνο για ιδιωτική χρήση.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Μια σοβαρή αντίρρηση που πρέπει να ληφθεί με προσοχή υπ’όψιν, είναι ότι με το να είναι τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος εισροής ξένων ναρκομανών στη χώρα. Γι’αυτό και τέτοιου είδους μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας [σσ:. τονίζω ότι γράφτηκε πριν τη δημιουργία της ΕΕ]. Στο κάτω-κάτω, και δυστυχώς, ναρκωτικά πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βάλει κανείς όλες τις προτεινόμενες λύσεις σε μια ζυγαριά και να διαλέξει την πιο ακίνδυνη και συμφέρουσα.
Με αυτού του είδους την ελεγχόμενη αποποινικοποίηση, πιστεύω, τα οφέλη θα είναι πολλά και μεγάλα. Πρώτα απ’όλα θα περιοριστεί η εγκληματικότητα που οφείλεται στα ναρκωτικά, αφού ο χρήστης θα μπορεί να τα προμηθεύεται ευκολότερα. Θα λείψει η γλύκα του παρανόμου [σσ: μιλώντας ως έφηβη, τότε, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί θέλαμε να κάνουμε πράγματα απλώς και μόνο από αντίδραση. Κάποιοι ακόμα λειτουργούμε έτσι ;ρ], ίσως κιόλας να σταματήσει το παράνομο εμπόριο, καθώς και ο εξαναγκασμός που ασκούν ορισμένα κυκλώματα προς τους νέους που προσπαθούν ν’απεξαρτηθούν, ώστε να ξανακυλήσουν στη χρήση ναρκωτικών. Και βέβαια, με τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα, δε θα κινδυνεύει ο χρήστης από άλλους παράγοντες, ανεξάρτητους από τη ζημιά που προκαλούν αυτές καθ’εαυτές οι ναρκωτικές ουσίες, όπως AIDS, ηπατίτιδες, και άλλες, μέσω μολυνσμένων συριγγών, μεταδιδόμενες ασθένειες, ούτε θα πεθαίνει μόνος και αβοήθητος από υπερβολική, ή νοθευμένη δόση σε απομονωμένα μέρη, τουαλέτες, εγκαταλειμμένα σπίτια, όπως συμβαίνει τώρα συχνά. Θα είναι πιο ασφαλής και προστατευμένος.
[…] Επίσης, ίσως ακούγεται κυνικό, το κράτος μπορεί να κερδίσει πολλά από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέσω της φορολόγησής τους, όπως συμβαίνει με τα τσιγάρα και τα ποτά. […] »
Θα ήθελα να πω ότι με τα χρόνια έχω αλλάξει λίγο τοποθέτηση απέναντι στις ναρκωτικές ουσίες. Δε βάζω, δηλαδή, πλέον, την κάνναβη και την ηρωίνη στο ίδιο καλάθι. Ούτε και πιστεύω, όπως πίστευα στο λύκειο, ότι κάποιος που καπνίζει χασίς, οπωσδήποτε θα το ρίξει και στην πρέζα. Γηράσκω αεί διδασκόμενη.
Επίσης κατανοώ ότι είναι δύσκολο, κυρίως πολιτικά παρά οικονομικά, να υλοποιήσει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Το θέτω εδώ όμως, σαν τον προβληματισμό ενός 16χρονου κοριτσιού, που συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά πολλά χρόνια μετά. Η τηλεόραση μπορεί να σταμάτησε τα καθημερινά δελτία θανάτων ναρκομανών όπως συνέβαινε κάποτε, το πρόβλημα, όμως, ακόμα υπάρχει, ίσως κι εντονότερο.
Επίσης θεωρώ ότι είναι ζήτημα αυτοδιάθεσης του ατόμου, και μου τη δίνει να μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι γουστάρω με τον εαυτό μου, όπως δε βρίσκω πού είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μου προκαλεί η κάνναβη σε σχέση με τη νικοτίνη, ή το αλκοόλ. Το μόνο που βλέπω, ως έχουν τα πράγματα, είναι ότι το πρώτο μπορεί να με στείλει φυλακή, σε σχέση με τα άλλα δύο. Από’κει και πέρα, μήπως το αλκοόλ δεν καίει εγκεφαλικά κύτταρα, ίσως και περισσότερα, ενώ επιπλέον καταστρέφει και το συκώτι; Στις συνέπειες του καπνίσματος δε χρειάζεται καν ν’αναφερθώ εγώ, τις γράφουν και τα πακέτα τους ;ρ
Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε καιρούς που πολίτης καλός είναι ο εγκεφαλικά νεκρός. Η ενημέρωση ελέγχεται πια από μεγιστάνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπου θέση δεν έχουν ανεξάρτητες και ενοχλητικές φωνές που μπορεί να ταράξουν τον όμορφο ύπνο της κοινής γνώμης. Και, στο θέμα μας, ίσως, τελικά, το κράτος να κερδίζει πολύ περισσότερα από το παράνομο, παρά από το νόμιμο εμπόριο των ναρκωτικών. Διότι όταν για να βρει κανείς το λόγο κάθε επιχειρηματικής ή κρατικής πράξης πρέπει ν’ακολουθήσει το χρήμα, οδηγείται στο παραπάνω συμπέρασμα, όχι; Ή καταφέρνει ένα τσούρμο χωριάτες από το νησί της Κρήτης χρόνια τώρα να κάνει εμπόριο με ολόκληρο κράτος της ΕΕ, χωρίς να χαμπαριάζει, ή έχοντας απέναντί του πραγματικά, την επίσημη Ελλάδα; Διότι εάν ζω σε τόσο ανίκανο τόπο, ή εάν οι Ζωνιανοί είναι τόσο απελπιστικά έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, να πάω να μετακομίσω κι εγώ εκεί!
Αφιερωμένο στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται τόσα χρόνια ανάμεσα στους χασισέμπορους και την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία, και πάνω απ’όλα σ’εκείνους τους χωριατάκους της Κρήτης, που φτάσαμε στο σημείο να ρίχνουν ελικόπτερα και κανείς να μην τολμά να πλησιάσει στο χωριό τους να τα ψάξει…. Όχι, δεν τους θαυμάζω. Με την κάλυψη και τη βοήθεια του κράτους ο καθένας θα μπορούσε να πράττει αναλόγως. Απλά, όπως είπα, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο αστεία….
Άλλος αυτό μπορεί να το θεωρεί τραγικό. Εγώ το θεωρώ αστείο. Αποθεώνεται η ανικανότητα της αστυνομίας – όταν τους βαράνε με τις καραμπίνες ακόμα και τα παππούδια – και πόσο, μα πόσο υποκριτικό είναι το θέμα επικινδυνότητας της κάνναβης, όταν σε όλη την Ευρώπη όπου δεν έχει νομιμοποιηθεί και τυπικά είναι νομιμοποιημένη ουσιαστικά, ενώ καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προκύπτει από τα ναρκωτικά είναι το ίδιο το καθεστώς παρανομίας τους, το οποίο απαλλάσσει αυτά και τους καλλιεργητές τους από κάθε έλεγχο.
Έχω στο παρελθόν γράψει για να ναρκωτικά, για τα οποία έχω μιλήσει και δημοσίως. Πιστεύω ότι μια ελεγχόμενη αποποινικοποίηση θα έφερνε μόνο οφέλη, σε σχέση με την κατάσταση ως έχει. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το λόγο μου στη Βουλή των Εφήβων, πολλά χρόνια πριν.
« […] Όταν λέω ‘αποποινικοποίηση’ δεν εννοώ την ελεύθερη πώληση των ουσιών αυτών στα σούπερ μάρκετ και τα περίπτερα, όπως γίνεται με τα τσιγάρα και τα ποτά. Θα πρέπει να παρέχονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ένα είδος περιπτέρων, τα οποία θα υπάρχουν σε όλα τα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει να είναι, επίσης, στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό, που να μπορεί να δίνει συμβουλές, να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, να βρίσκει απασχόληση σε όποιον την έχει ανάγκη και να βοηθά στην απεξάρτηση.
Η τιμή της πώλησης στα περίπτερα αυτά θα πρέπει να είναι σαφώς κατώτερη από αυτή που πωλείται στις ‘πιάτσες’, αλλά αρκετά υψηλή ώστε να μην αγοράζει ναρκωτικά κανείς απλώς και μόνο για να δοκιμάσει. Αυτονόητο είναι, ότι θα πρέπει να παρέχονται ελεγχόμενα, σε περιορισμένη ποσότητα κάθε φορά, μόνο για ιδιωτική χρήση.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Μια σοβαρή αντίρρηση που πρέπει να ληφθεί με προσοχή υπ’όψιν, είναι ότι με το να είναι τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος εισροής ξένων ναρκομανών στη χώρα. Γι’αυτό και τέτοιου είδους μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας [σσ:. τονίζω ότι γράφτηκε πριν τη δημιουργία της ΕΕ]. Στο κάτω-κάτω, και δυστυχώς, ναρκωτικά πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βάλει κανείς όλες τις προτεινόμενες λύσεις σε μια ζυγαριά και να διαλέξει την πιο ακίνδυνη και συμφέρουσα.
Με αυτού του είδους την ελεγχόμενη αποποινικοποίηση, πιστεύω, τα οφέλη θα είναι πολλά και μεγάλα. Πρώτα απ’όλα θα περιοριστεί η εγκληματικότητα που οφείλεται στα ναρκωτικά, αφού ο χρήστης θα μπορεί να τα προμηθεύεται ευκολότερα. Θα λείψει η γλύκα του παρανόμου [σσ: μιλώντας ως έφηβη, τότε, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί θέλαμε να κάνουμε πράγματα απλώς και μόνο από αντίδραση. Κάποιοι ακόμα λειτουργούμε έτσι ;ρ], ίσως κιόλας να σταματήσει το παράνομο εμπόριο, καθώς και ο εξαναγκασμός που ασκούν ορισμένα κυκλώματα προς τους νέους που προσπαθούν ν’απεξαρτηθούν, ώστε να ξανακυλήσουν στη χρήση ναρκωτικών. Και βέβαια, με τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα, δε θα κινδυνεύει ο χρήστης από άλλους παράγοντες, ανεξάρτητους από τη ζημιά που προκαλούν αυτές καθ’εαυτές οι ναρκωτικές ουσίες, όπως AIDS, ηπατίτιδες, και άλλες, μέσω μολυνσμένων συριγγών, μεταδιδόμενες ασθένειες, ούτε θα πεθαίνει μόνος και αβοήθητος από υπερβολική, ή νοθευμένη δόση σε απομονωμένα μέρη, τουαλέτες, εγκαταλειμμένα σπίτια, όπως συμβαίνει τώρα συχνά. Θα είναι πιο ασφαλής και προστατευμένος.
[…] Επίσης, ίσως ακούγεται κυνικό, το κράτος μπορεί να κερδίσει πολλά από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέσω της φορολόγησής τους, όπως συμβαίνει με τα τσιγάρα και τα ποτά. […] »
Θα ήθελα να πω ότι με τα χρόνια έχω αλλάξει λίγο τοποθέτηση απέναντι στις ναρκωτικές ουσίες. Δε βάζω, δηλαδή, πλέον, την κάνναβη και την ηρωίνη στο ίδιο καλάθι. Ούτε και πιστεύω, όπως πίστευα στο λύκειο, ότι κάποιος που καπνίζει χασίς, οπωσδήποτε θα το ρίξει και στην πρέζα. Γηράσκω αεί διδασκόμενη.
Επίσης κατανοώ ότι είναι δύσκολο, κυρίως πολιτικά παρά οικονομικά, να υλοποιήσει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Το θέτω εδώ όμως, σαν τον προβληματισμό ενός 16χρονου κοριτσιού, που συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά πολλά χρόνια μετά. Η τηλεόραση μπορεί να σταμάτησε τα καθημερινά δελτία θανάτων ναρκομανών όπως συνέβαινε κάποτε, το πρόβλημα, όμως, ακόμα υπάρχει, ίσως κι εντονότερο.
Επίσης θεωρώ ότι είναι ζήτημα αυτοδιάθεσης του ατόμου, και μου τη δίνει να μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι γουστάρω με τον εαυτό μου, όπως δε βρίσκω πού είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μου προκαλεί η κάνναβη σε σχέση με τη νικοτίνη, ή το αλκοόλ. Το μόνο που βλέπω, ως έχουν τα πράγματα, είναι ότι το πρώτο μπορεί να με στείλει φυλακή, σε σχέση με τα άλλα δύο. Από’κει και πέρα, μήπως το αλκοόλ δεν καίει εγκεφαλικά κύτταρα, ίσως και περισσότερα, ενώ επιπλέον καταστρέφει και το συκώτι; Στις συνέπειες του καπνίσματος δε χρειάζεται καν ν’αναφερθώ εγώ, τις γράφουν και τα πακέτα τους ;ρ
Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε καιρούς που πολίτης καλός είναι ο εγκεφαλικά νεκρός. Η ενημέρωση ελέγχεται πια από μεγιστάνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπου θέση δεν έχουν ανεξάρτητες και ενοχλητικές φωνές που μπορεί να ταράξουν τον όμορφο ύπνο της κοινής γνώμης. Και, στο θέμα μας, ίσως, τελικά, το κράτος να κερδίζει πολύ περισσότερα από το παράνομο, παρά από το νόμιμο εμπόριο των ναρκωτικών. Διότι όταν για να βρει κανείς το λόγο κάθε επιχειρηματικής ή κρατικής πράξης πρέπει ν’ακολουθήσει το χρήμα, οδηγείται στο παραπάνω συμπέρασμα, όχι; Ή καταφέρνει ένα τσούρμο χωριάτες από το νησί της Κρήτης χρόνια τώρα να κάνει εμπόριο με ολόκληρο κράτος της ΕΕ, χωρίς να χαμπαριάζει, ή έχοντας απέναντί του πραγματικά, την επίσημη Ελλάδα; Διότι εάν ζω σε τόσο ανίκανο τόπο, ή εάν οι Ζωνιανοί είναι τόσο απελπιστικά έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, να πάω να μετακομίσω κι εγώ εκεί!
Αφιερωμένο στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται τόσα χρόνια ανάμεσα στους χασισέμπορους και την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία, και πάνω απ’όλα σ’εκείνους τους χωριατάκους της Κρήτης, που φτάσαμε στο σημείο να ρίχνουν ελικόπτερα και κανείς να μην τολμά να πλησιάσει στο χωριό τους να τα ψάξει…. Όχι, δεν τους θαυμάζω. Με την κάλυψη και τη βοήθεια του κράτους ο καθένας θα μπορούσε να πράττει αναλόγως. Απλά, όπως είπα, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο αστεία….
3 Νοε 2007
Λατομείο Λαϊλιάς
Ή αλλιώς, ό,τι δε χάσαμε με τις φωτιές, ας το καταστρέψουμε από μόνοι μας.
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
29 Οκτ 2007
Εξωτερική Πολιτική Επιπέδου σε εγχώρια μουσικά (….) βραβεία
Συνειδητοποίησε κανείς τι έγινε σήμερα; Η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, παρέδωσε μουσικό βραβείο αμφιβόλου θεσμού σε λαϊκή τραγουδιάρα. Ένιωσα ξεφτίλα ως Έλλην. Ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός! Δεν μπορεί ο καθένας σαν υπουργός εξωτερικών να εμφανίζεται όπου του καπνίσει και να βραβεύει όποιον γουστάρει. Ας πήγαινε εκεί σαν Ντόρα Μπακογιάννη, που και πάλι, λίγη υπομονή μέχρι να σταματήσει να κατέχει αυτό το αξίωμα, δε θα πείραζε να κάνει.
Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;
Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.
Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.
Κατάντια
Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;
Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.
Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.
Κατάντια
15 Οκτ 2007
Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση
Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.
Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.
Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.
Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.
Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!
Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.
Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.
Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.
Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.
Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.
Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!
Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.
Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.
3 Οκτ 2007
Δημόσια Δωρεάν Παιδεία (πανεπιστήμια και – τελικά και - σχολεία)
Δε θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια σε αυτή τη χώρα! Όχι! Γιατί θέλουμε η παιδεία να είναι δημόσιο και ελεύθερο αγαθό για όλους. Να πω κι άλλο ανέκδοτο;
Ας αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα δαπανά μία ελληνική οικογένεια για κάθε της τέκνο που θέλει να στείλει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σε σχέση με μία οικογένεια που το στέλνει σε ένα του εξωτερικού. Όποιος πιστεύει πως στην Αγγλία καταφεύγουν μόνο τα πλουσιόπαιδα, ας το ξανασκεφτεί. Η φοίτηση σε αγγλικό πανεπιστήμιο κοστίζει από τίποτα (ανάλογα με τη φορολογική δήλωση του χρηματοδότη του φοιτητή) έως 1.500 λίρες, περίπου, το χρόνο, για τους πολίτες της ΕΕ. Τρία χρόνια φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα προς εξέταση για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μήπως κοστίζουν κάτι παραπάνω;
Πόσο «δωρεάν» είναι η παιδεία μας;
Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη. Ο κάθε μαθητής να επιλέγει πού θέλει να φοιτήσει, και να του επιτρέπεται να σπουδάσει αυτό που αγαπά, κι όχι αυτό που θα του λάχει. Θέλουν όλοι να μπουν στην ιατρική; Ας μπουν όλοι στην ιατρική. Ξέροντας, όμως, δύο πράγματα: κατά πόσον αυτό το επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και τι προοπτικές απορρόφησης έχει μετά. Καθώς και ότι το να μπεις στην ιατρική (για παράδειγμα) είναι ελεύθερο, για να αποφοιτήσεις όμως θα πρέπει να το αξίζεις.
Εκεί θα έπρεπε να πέσει το βάρος. Σε έναν σωστό και σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Και στην ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. Χωρίς «αιώνιους φοιτητές», αλλά με φοιτητές που φοιτούν γιατί θέλουν να μάθουν το αντικείμενο που σπουδάζουν. Με σοβαρές σπουδές. Με λιγότερα μαθήματα και λιγότερους καθηγητές, ώστε πραγματικά ο φοιτητής να μπορεί να μάθει ό,τι διδάσκεται.
Έχω την εντύπωση ότι το παρόν σύστημα υπάρχει για δύο λόγους ως έχει. Για να παρέχει θέσεις σε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές – οπότε πρέπει να υπάρχουν ένα σωρό περιττά μαθήματα για να δικαιολογείται η θέση τους – και στην παραπαιδεία – αυτή είναι γενική εντύπωση. Διότι με ελεύθερη είσοδο στα δημόσια πανεπιστήμια κανείς δε θα στέλνει το παιδί του σε φροντιστήρια. Ενώ με τη δημιουργία σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Αυτό θίγει τα συμφέροντα και όσων απασχολούνται στην παραπαιδεία, καθώς και όσων κατέχουν καταχρηστικά θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έχει, λοιπόν, στόχο, την προστασία της παιδείας και των μαθητών/φοιτητών το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Καταχρηστικά, κι εγώ, στο παρόν άρθρο σχετικά με τα πανεπιστήμια, να κάνω μια σύντομη αναφορά και στο σχολικό σύστημα. Το οποίο για μένα είναι εντελώς πεπερασμένο. Βασίζεται σε ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε εδώ και αιώνες. Όταν δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε διαδίκτυο. Καλώς ή κακώς, δε θα το κρίνω, τα παιδιά πια δε διαβάζουν βιβλία. Σίγουρα όχι για να αντλήσουν πληροφορίες και γνώσεις. Όχι αποκλειστικά βιβλία, έστω. Η ποιότητα των μαθητών, σύμφωνα με τους δάσκαλους, τους καθηγητές, και τους γονείς τους, πέφτει χρόνο με το χρόνο. Μα, είναι λογικό να θεωρεί κανείς ότι όσο περνούν τα χρόνια τα παιδιά «χαζεύουν»;….
Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος διδασκαλίας δε συμβαδίζει πια με την εποχή; Μήπως θα έπρεπε η διδασκαλία να χρησιμοποιεί πολυμέσα, και όχι, απλά, βιβλία; Μήπως δε χρειάζεται απλώς «αναδιάρθρωση» της παιδείας, αλλά επανασχεδιασμός της από την αρχή; Πράγμα που όμως, δυστυχώς, θίγει τα συμφέροντα και των σχολικών καθηγητών. Αφού θα πρέπει και οι ίδιοι να μορφωθούν και να γίνουν γνώστες των αντικειμένων που διδάσκουν, καθώς και της νέας τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν, και να μεταδίδουν γνώσεις στους μαθητές τους. Ουσιαστικά και τους σχολικούς καθηγητές εξυπηρετεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, αφού αποποιούνται των ευθυνών τους, τις οποίες εναποθέτουν στα φροντιστήρια.
Και τελικά, αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα εξυπηρετεί τους πάντες. Εξυπηρετεί όλους όσους* έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’αυτό, εκτός από τους μαθητές! Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι το οποίο απασχολεί, ξεκουράζει και πλουτίζει τόσο κόσμο. Και το οποίο θα βολέψει και τους μαθητές που θα το αφήσουν πίσω τους σε λίγα χρόνια…. Και τελικά, όλα καταλήγουν σε ένα∙ την παιδεία μας ως κοινωνίας….
________
*επίτηδες το έχω γράψει έτσι αντί του "όλους όσοι", παρ΄όλα αυτά είμαι ανοιχτή σε κάθε συζήτηση σχετικά
Ας αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα δαπανά μία ελληνική οικογένεια για κάθε της τέκνο που θέλει να στείλει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σε σχέση με μία οικογένεια που το στέλνει σε ένα του εξωτερικού. Όποιος πιστεύει πως στην Αγγλία καταφεύγουν μόνο τα πλουσιόπαιδα, ας το ξανασκεφτεί. Η φοίτηση σε αγγλικό πανεπιστήμιο κοστίζει από τίποτα (ανάλογα με τη φορολογική δήλωση του χρηματοδότη του φοιτητή) έως 1.500 λίρες, περίπου, το χρόνο, για τους πολίτες της ΕΕ. Τρία χρόνια φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα προς εξέταση για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μήπως κοστίζουν κάτι παραπάνω;
Πόσο «δωρεάν» είναι η παιδεία μας;
Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη. Ο κάθε μαθητής να επιλέγει πού θέλει να φοιτήσει, και να του επιτρέπεται να σπουδάσει αυτό που αγαπά, κι όχι αυτό που θα του λάχει. Θέλουν όλοι να μπουν στην ιατρική; Ας μπουν όλοι στην ιατρική. Ξέροντας, όμως, δύο πράγματα: κατά πόσον αυτό το επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και τι προοπτικές απορρόφησης έχει μετά. Καθώς και ότι το να μπεις στην ιατρική (για παράδειγμα) είναι ελεύθερο, για να αποφοιτήσεις όμως θα πρέπει να το αξίζεις.
Εκεί θα έπρεπε να πέσει το βάρος. Σε έναν σωστό και σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Και στην ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. Χωρίς «αιώνιους φοιτητές», αλλά με φοιτητές που φοιτούν γιατί θέλουν να μάθουν το αντικείμενο που σπουδάζουν. Με σοβαρές σπουδές. Με λιγότερα μαθήματα και λιγότερους καθηγητές, ώστε πραγματικά ο φοιτητής να μπορεί να μάθει ό,τι διδάσκεται.
Έχω την εντύπωση ότι το παρόν σύστημα υπάρχει για δύο λόγους ως έχει. Για να παρέχει θέσεις σε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές – οπότε πρέπει να υπάρχουν ένα σωρό περιττά μαθήματα για να δικαιολογείται η θέση τους – και στην παραπαιδεία – αυτή είναι γενική εντύπωση. Διότι με ελεύθερη είσοδο στα δημόσια πανεπιστήμια κανείς δε θα στέλνει το παιδί του σε φροντιστήρια. Ενώ με τη δημιουργία σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Αυτό θίγει τα συμφέροντα και όσων απασχολούνται στην παραπαιδεία, καθώς και όσων κατέχουν καταχρηστικά θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έχει, λοιπόν, στόχο, την προστασία της παιδείας και των μαθητών/φοιτητών το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Καταχρηστικά, κι εγώ, στο παρόν άρθρο σχετικά με τα πανεπιστήμια, να κάνω μια σύντομη αναφορά και στο σχολικό σύστημα. Το οποίο για μένα είναι εντελώς πεπερασμένο. Βασίζεται σε ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε εδώ και αιώνες. Όταν δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε διαδίκτυο. Καλώς ή κακώς, δε θα το κρίνω, τα παιδιά πια δε διαβάζουν βιβλία. Σίγουρα όχι για να αντλήσουν πληροφορίες και γνώσεις. Όχι αποκλειστικά βιβλία, έστω. Η ποιότητα των μαθητών, σύμφωνα με τους δάσκαλους, τους καθηγητές, και τους γονείς τους, πέφτει χρόνο με το χρόνο. Μα, είναι λογικό να θεωρεί κανείς ότι όσο περνούν τα χρόνια τα παιδιά «χαζεύουν»;….
Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος διδασκαλίας δε συμβαδίζει πια με την εποχή; Μήπως θα έπρεπε η διδασκαλία να χρησιμοποιεί πολυμέσα, και όχι, απλά, βιβλία; Μήπως δε χρειάζεται απλώς «αναδιάρθρωση» της παιδείας, αλλά επανασχεδιασμός της από την αρχή; Πράγμα που όμως, δυστυχώς, θίγει τα συμφέροντα και των σχολικών καθηγητών. Αφού θα πρέπει και οι ίδιοι να μορφωθούν και να γίνουν γνώστες των αντικειμένων που διδάσκουν, καθώς και της νέας τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν, και να μεταδίδουν γνώσεις στους μαθητές τους. Ουσιαστικά και τους σχολικούς καθηγητές εξυπηρετεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, αφού αποποιούνται των ευθυνών τους, τις οποίες εναποθέτουν στα φροντιστήρια.
Και τελικά, αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα εξυπηρετεί τους πάντες. Εξυπηρετεί όλους όσους* έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’αυτό, εκτός από τους μαθητές! Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι το οποίο απασχολεί, ξεκουράζει και πλουτίζει τόσο κόσμο. Και το οποίο θα βολέψει και τους μαθητές που θα το αφήσουν πίσω τους σε λίγα χρόνια…. Και τελικά, όλα καταλήγουν σε ένα∙ την παιδεία μας ως κοινωνίας….
________
*επίτηδες το έχω γράψει έτσι αντί του "όλους όσοι", παρ΄όλα αυτά είμαι ανοιχτή σε κάθε συζήτηση σχετικά
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
