Μερικά χρόνια πριν, κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, δούλευε σαν υπεύθυνος σε ένα μπαράκι. Μπήκε η αστυνομία να ελέγξει την ένταση της μουσικής, και σε μία αλλαγή ανάμεσα σε δύο τραγούδια, ξεπέρασε το όριο κατά 3 ντεσιμπέλ (το όριο είναι 80, για να καταλάβετε το μέγεθος της….παράβασης). Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το αυτόφωρο. Ως υπεύθυνος, πέρασε τη νύχτα του στο κρατητήριο, κι ακολούθησε δίκη. Η οποία, ως είθισται στη χώρα μας, πήρε αναβολές.
Γιατί το αναφέρω; Ο φίλος μου πήγε σήμερα στην πόλη όπου δούλευε τότε, για να δικαστεί για εκείνη την παράβαση. 3 χρόνια μετά, αν δεν κάνω λάθος, για 3 ντεσιμπέλ. Η δίκη αναβλήθηκε πάλι, λόγω απεργίας των δικηγόρων, οπότε θα χρειαστεί να «ξανατραβηχτεί» εκεί πέρα. Την ίδια στιγμή που η Κυβέρνηση, κλείνοντας τη Βουλή, παραγράφει εγκλήματα κατά του Δημοσίου και της χώρας, ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ν’ανοίξει ρουθούνι. Όσοι πλούτισαν σε βάρος όλων μας, στη χειρότερη περίπτωση θα πάνε σπιτάκι τους να απολαύσουν τους καρπούς των κομπίνων τους. Κι ο κάθε άνθρωπος σαν κι εμάς θα συνεχίσει να τρέχει σε δίκες για 3 ντεσιμπέλ..
Αναρωτιέμαι, χωρίς να ελπίζω πραγματικά· άραγε γίνεται να ψηφιστεί ποτέ κάποιος νόμος που να καταργεί τις παραγραφές των αδικημάτων – εγκλημάτων εις βάρος όλων μας, από Κοινοβουλευτικά και επιχειρηματικά στελέχη; Είναι νομικά εφικτό να ψηφιστεί ένας νόμος που να αποδίδει δικαιοσύνη, επιτέλους; Ή θα ήταν τουλάχιστον αφελές να ελπίσω;
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ισότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ισότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
14 Μαΐ 2009
3 Φεβ 2009
Ξέρουν οι απεργοί τι σημαίνει «απεργία»;
Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία και ΜΟΝΟ. Ώστε να στερήσεις την κοινωνία από τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες σου, με σκοπό να εκτιμηθεί η αναγκαιότητά τους, και να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τα αιτήματά σου που σχετίζονται με την εργασία σου. Αυτό.
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Πτυχιούχος Πανεπιστημίου χωρίς Ακαδημαϊκά και Επαγγελματικά Δικαιώματα.
Αυτό είναι όποιος έχει bachelor από το εξωτερικό. Το αντίστοιχο, παγκοσμίως, δηλαδή, του ελληνικού πανεπιστημιακού πτυχίου, εκτός από την Ελλάδα.
Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.
Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.
Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.
Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.
Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.
Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;
Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.
Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.
Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.
Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.
Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.
Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.
Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.
Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.
Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.
Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.
Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;
Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.
Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.
Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.
Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.
Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.
11 Δεκ 2007
Προς κάθε λογής υπερασπιστές της Ηθικής και του Ορθού.
Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους δε σημαίνει ότι τα υποβαθμίζεις. Καλό είναι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις να ξέρουμε τι σημαίνουν και πώς τις χρησιμοποιούμε. Άλλο πράγμα σημαίνει «ρατσισμός», παραδείγματος χάριν, άλλο «κοινωνική διάκριση», χωρίς το ένα να βαραίνει σε σχέση με το άλλο.
Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.
Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!
Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.
Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.
Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!
Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
