ΔΕΝ είμαστε πολίτες. Δεν είναι καιρός να γίνουμε; Καταναλωτές ως Πολίτες – ασκώντας οικονομική, κοινωνική και εξωτερική πολιτική.

Καιρό έχω να γράψω. Για την ιστορία, λείπω από την πατρίδα και ασχολούμαι με ακαδημαϊκά θέματα – ως εκ τούτου δε ζω την καθημερινότητά μου στην Ελλάδα ώστε να παίρνω αφορμές μεν, κι από την άλλη δε μου λείπει πια το γράψιμο!

Αφορμή, πάντως, γι’αυτό το κειμενάκι, ήταν μία ακόμα βόλτα μου σε σούπερ μάρκετ εδώ, στην Ελλάδα. Το σούπερ μάρκετ θα μπορούσε να είναι και άλλο εμπορικό κατάστημα, με ρούχα για παράδειγμα. Κι εκεί έχω προσέξει το ίδιο. Ότι, δηλαδή, κάθε φορά που ψωνίζω οτιδήποτε, βλέπω ότι είμαι η μόνη που κοιτάει μία-μία τις συσκευασίες, ή τα ρούχα, για να δει από πού είναι το προϊόν.. Κάτι που έκανα ανέκαθεν, για πολιτικούς (με την ουσιαστική σημασία του όρου) λόγους. Κι έχουμε όλοι ένα λόγο παραπάνω, υπό τις παρούσες συνθήκες, να το κάνουμε, για να στηρίξουμε και την οικονομία μας. ΜΑΣ.

Πέρα, όμως, από τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, θα έπρεπε, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι είναι μεγάλη υποκρισία να γκρινιάζουμε για την πολιτική της τουρκίας απέναντι στη χώρα μας, για παράδειγμα, και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ή για την πολιτική του ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους, να τα βάζουμε με τη δική μας εξωτερική πολιτική – που δεσμεύεται από διεθνείς συμβάσεις, συμμαχίες και συγκυρίες – και εμείς οι ίδιοι να στηρίζουμε τις οικονομίες αυτών των χωρών – ή όποιων άλλων με την πολιτική των οποίων διαφωνούμε (με την προϋπόθεση ότι έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο) – αγοράζοντας τα προϊόντα τους!

Πολιτική ασκούμε ΟΛΟΙ μας, στην καθημερινότητά μας, και εφόσον ζούμε σε μία καπιταλιστική κοινωνία, ενταγμένη σε ένα ευρύτερο καπιταλιστικό σύστημα – καλώς ή κακώς, δεν κρίνω αυτό εδώ τώρα –, σαν καταναλωτές έχουμε περισσότερη δύναμη, παρά σαν διαδηλωτές. Πιο πολλά θα καταφέρναμε με έναν συνειδητοποιημένο τρόπο ζωής, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, παρά βγαίνοντας κάθε τρεις και λίγο στους δρόμους ακόμα και για ψύλλου πήδημα, ή γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε – οπότε πλέον και η διαδήλωση χάνει την αξία της και κανείς πολιτικός, συνεπώς, δεν της δίνει σημασία. Δεν μπορείς να φωνάζεις «λύκος» κάθε μέρα, επειδή δε σου χαρίζει πια η Ευρωπαϊκή Ένωση χρήματα για χωράφια που δεν έχεις ώστε να πάρεις μερσεντές και κλείνεις με τρακτέρ τους δρόμους, επειδή θέλουν να αξιολογούν τη δουλειά που κάνεις στα πανεπιστήμια, επειδή σου ζητούν να αποδεικνύεις ότι είσαι ικανός για τη θέση που θέλεις να καταλάβεις, επειδή δεν έχουν ζαμπόν τα σάντουιτς του κυλικείου – οπότε τι πιο λογικό απ’το να κάνεις κατάληψη του σχολείου! – , δε μπορεί κάθε μειοψηφία να θεωρεί εαυτόν το απόλυτο δίκαιο, και να παρακωλύει όποτε γουστάρει, γιατί έτσι κρίνει ότι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, την ομαλή λειτουργία του κράτους ΜΑΣ, και να περιμένεις όταν ο λύκος πραγματικά φανεί, κι έχεις πραγματικό λόγο να βγεις στους δρόμους ή να απεργήσεις – το ότι έχουμε χάσει το νόημα της απεργίας, που είναι παύση των υπηρεσιών που προσφέρουμε και ΟΧΙ κλείσιμο δρόμων και άλλα παρόμοια είναι άλλη ιστορία – να σου δώσει πραγματικά σημασία ο πολιτικός.

Σαν καταναλωτές, όμως, έχουμε δύναμη. Ακόμα κι αν ένα ελληνικό προϊόν είναι πιο ακριβό, ας το προτιμήσουμε. Εάν τα εισαγόμενα μένουν στα ράφια, κάποια στιγμή και οι άλλες εταιρίες θα αναγκαστούν να προμηθεύονται από Έλληνες παραγωγούς. Και αν λειτουργήσει σωστά και το κράτος – εμποδίζοντας τη δημιουργία καρτέλ, πχ – τότε οι τιμές θα πέσουν. Και είναι σημαντικό να μην κοιτάμε μόνο τη «μάρκα», αλλά κυρίως τη χώρα παραγωγής / προέλευσης. Διότι πολλές ελληνικές (;) εταιρίες εισάγουν από άλλες χώρες. Σχεδόν όλη η κάπαρη, οι λιαστές ντομάτες, τα στραγάλια, αλλά και οι κάλτσες – για παράδειγμα – έρχονται από την τουρκία. Ακόμα κι αν η εταιρία είναι ελληνική, τα προϊόντα έχουν καλλιεργηθεί / φτιαχτεί εκεί. Και αγοράζοντάς τα στηρίζουμε κυρίως την οικονομία εκείνης της χώρας. Και γιατί, στο κάτω-κάτω, να αγοράσω φασολάκια που έχουν έρθει από την Πολωνία, και όχι ελληνικά; Γιατί να πάρω γιαούρτι από γάλα Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, και όχι από ελληνικό; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βλέπουμε, πριν βάλουμε κάτι στο καλάθι μας, πριν δοκιμάσουμε ένα ρούχο, από πού προέρχεται; Γιατί ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ τόσο πολύ να είμαστε πολίτες;

Η μικρή Ελλάδα, καλώς ή κακώς, μέχρι ένα σημείο μπορεί να διαπραγματεύεται, τουλάχιστον όπως έχουν έως τώρα τα πράγματα, και ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν μπορεί επισήμως το κράτος να μπλοκάρει ή να μποϊκοτάρει τις εισαγωγές για να στηρίξει την εγχώρια οικονομία ή να ασκήσει εξωτερική πολιτική, ούτε να ζητήσει επισήμως από τους καταναλωτές να το κάνουν. Ανήκει σε ένα πλήθος διεθνών οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, για παράδειγμα, και κάτι τέτοιο θα επέσυρε ποινή. Οι Έλληνες Πολίτες, όμως, δε δεσμεύονται από καμία σύμβαση, και μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική πολιτική, ως συνειδητοποιημένοι καταναλωτές, εν προκειμένω, και μεταξύ άλλων. Όχι να θεωρούν ότι ασκούν το πολιτικό τους καθήκον με το να ρίχνουν ένα φακελάκι στην κάλπη κάθε τόσα χρόνια (συνήθως τέσσερα ;ρ), και να ησυχάζουν τη συνείδησή τους κατεβαίνοντας σε κάθε λογής πορεία ή αποκλεισμό διαμαρτυρίας.

ΔΕΝ είμαστε πολίτες. Δεν είναι καιρός να γίνουμε;

Όλου του κόσμου οι κόρες του Αλεξάνδρου

Γιατί δεν προωθεί το Ελληνικό κράτος την αδελφοποίηση όλων των Αλεξάνδρειων και Αλεξανδρουπόλεων του κόσμου; Μέσω της δικής μας Αλεξανδρούπολης, βεβαίως – αφού τις αδελφοποιήσεις, εν προκειμένω, τις αναλαμβάνουν οι πόλεις, όχι τα κράτη. Οικονομικά, τουλάχιστον, δε θα κόστιζε κάτι. Το αφήνω σαν ιδέα, χωρίς ν'αναφέρω πιθανές προεκτάσεις..

--------

ΥΓ: Ασχετότατο, αλλά. Μ'ένα net-book (μικρή οθονίτσα) και ασύρματη σύνδεση (χαμηλή ταχύτητα), δε μπορώ να εμπνευστώ (ώστε να ερευνήσω και να γράψω), το blog μου έχει μπει στον πάγο..

Εξωτερική Πολιτική Επιπέδου σε εγχώρια μουσικά (….) βραβεία

Συνειδητοποίησε κανείς τι έγινε σήμερα; Η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, παρέδωσε μουσικό βραβείο αμφιβόλου θεσμού σε λαϊκή τραγουδιάρα. Ένιωσα ξεφτίλα ως Έλλην. Ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός! Δεν μπορεί ο καθένας σαν υπουργός εξωτερικών να εμφανίζεται όπου του καπνίσει και να βραβεύει όποιον γουστάρει. Ας πήγαινε εκεί σαν Ντόρα Μπακογιάννη, που και πάλι, λίγη υπομονή μέχρι να σταματήσει να κατέχει αυτό το αξίωμα, δε θα πείραζε να κάνει.

Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;

Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.

Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.

Κατάντια