Γιόσεφ Κεδίκογλου und das Griechische rechte Reich..

Πρώτα έχουμε το κλισέ "όλοι να καταδικάσουν την τρομοκρατία χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αστερίσκους", ποινικοποιώντας, έτσι, και την αναζήτηση των αιτιών που μπορεί να οδηγούν κάποιους σε αντίστοιχες πράξεις. 

Έπειτα έχουμε το κατάπτυστο βίντεο με αυτή την απίστευτη κοπτορραπτική της νέας "δημοκρατίας", που άλλαξε τα φώτα στα λεγόμενα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (στο οποίο και πάλι δεν έλεγε όσα του καταλόγιζαν), συνοδευόμενο από τα πολωτικά και πέρα για πέρα διαστρεβλωτικά σχόλια του εκπροσώπου της κυβέρνησης. Και αφού δόθηκε το αυθεντικό βίντεο στη δημοσιότητα, η νέα “δημοκρατία” επιμένει να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο.. Είναι σοβαροί; Ρητορική ερώτηση.. Όπως ρητορική θα ήταν και το αν έχουν καθόλου ντροπή – δεν έχουν, προφανώς. Φαίνεται, δυστυχώς, πως η απουσία της είναι μάλλον αναγκαία συνθήκη για να γίνει κανείς πολιτικός (πλην εξαιρέσεων θέλω να ελπίζω, δεν μπορεί, θα υπάρχουν, δε θέλω να είμαι άδικη). 

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο θέμα ντροπής. Σε συνδυασμό με την ευρύτερη πολιτική που ακολουθούν, τέτοιες ενέργειες φτάνουν να γίνονται έως και απειλητικές για την εθνική ασφάλεια – και το έθνος είμαστε ΕΜΕΙΣ, εγώ κι εσύ που το διαβάζεις, κι η μάνα σου, ο αδερφός σου, η κόρη σου, οι φίλοι σου.  Όταν το κυβερνών κόμμα καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους, μάλλον έχουμε περάσει σε αρκετά επικίνδυνη φάση ή προσπαθούν να μας περάσουν σε τέτοια, έστω. Μήπως είναι καλά να αρχίσουν να παίρνουν πόδι πριν τα πράγματα εξοκείλουν πολύ περισσότερο; Αυτοί και τα τηλεοπτικά κανάλια μαζί, που αν κάποιος δε βγαίνει απ’το σπίτι του και δεν έχει άλλους τρόπους ενημέρωσης, σίγουρα ζει σε μία εικονική κυβερνητική πραγματικότητα.  Ας πάνε στον αγύριστο, γιατί δεν είμαστε πολύ μακριά απ’το να πάμε εμείς, έτσι που πάμε. Μας θυσιάζουν όλους για να πίνουν καφέ με τους αρχηγούς άλλων κρατών και να νιώθουν κάποιοι (στην πολύ αθώα εκδοχή), δεν ψοφάμε αρκετά γρήγορα και θα μας βάλουν και να σφαχτούμε μεταξύ μας μια ώρα αρχύτερα;

Όχι ότι θα μπούμε στον κόπο να το κάνουμε στην κυριολεξία, *ΕΥΤΥΧΩΣ*, όμως με τόση αντιπάθεια που καλλιεργείται μεταξύ μας, που για κάποιους έχει ήδη γίνει μίσος, φοβάμαι ότι προτιμάμε να  ανεχόμαστε τα χειρότερα, φτάνει ο δίπλα, που έχει άλλη γνώμη από εμάς ως προς τον τρόπο που μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα, να γονατίσει..

Δεν είναι αστείο, δεν είναι ασήμαντο αυτό το τελευταίο περιστατικό στο οποίο εμπλέκεται το κυβερνών κόμμα. Δεν πρέπει να το προσπεράσουμε ως τέτοιο. Αν πρέπει να καταδικάσουμε κάτι, είναι τέτοιες ενέργειες, και βάλτε και "υποσημειώσεις και αστερίσκους", πολλές υποσημειώσεις και πολλούς αστερίσκους, παρακαλώ, στην καταδίκη και αυτής της πράξης, και των τρομοκρατικών ενεργειών, ερευνήστε τα αίτια, βάλτε ΠΟΛΛΕΣ υποσημειώσεις! Διότι οι παρωπίδες θα γίνουν μάσκα για τον ύπνο και θα τον πάρουμε όλοι μας.

________

* Το βίντεο που έφτιαξε η νδ
* Οι δηλώσεις του Κεδίκογλου που το συνόδευαν: "Ο κατά δήλωσή του αναρχικός και φιλοτρομοκράτης Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο οποίος παραμένει ακόμα και τώρα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, στοχοποιεί σε ομιλία του το Mall, τέσσερις ημέρες πριν από το τρομοκρατικό χτύπημα και καλεί απροκάλυπτα τους συντρόφους του να πάρουν τα όπλα"
* Τι πραγματικά είπε ο Διαμαντόπουλος

Ξεκίνησε ο «πόλεμος» κατά του Ιράν;

Ιράν. Και ΗΠΑ. Στο εγγύς μέλλον. Εκεί θέλω να καταλήξω. Με ένα σύντομο κείμενο, που να μη μοιάζει με περίληψη, ούτε και να υποδύεται την απόλυτη αλήθεια. Έχω απομακρυνθεί καιρό τώρα από τα διεθνή τεκταινόμενα. Σίγουρα δε γνωρίζω σε βάθος αυτά για τα οποία έχω σκοπό να γράψω. Είναι, απλώς, ό,τι αποκομίζω από αυτά που παρακολουθώ κυρίως μέσα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Ό,τι μας δείχνουν, δηλαδή, ό,τι θεωρούν ότι είναι άξιο δημοσίευσης. Με κάποια οπτική γωνία.

Αφετηρία για τον προβληματισμό μου ήταν τα ρεπορτάζ που έκαναν την εμφάνισή τους τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις πορείες διαμαρτυρίας στο Ιράν, κατά του Αχμαντινετζάντ. Πώς μπορεί το ίδιο γεγονός, ανάλογα με την παρουσίασή του, να αποκτήσει διαφορετικά μεγέθη, βαρύτητα, σοβαρότητα, νομιμότητα. Πόσο εύκολα δείχνει κανείς ένα καθεστώς καταπιεστικό, αναφέροντας, απλώς, ότι τις εξελίξεις τις μαθαίνει από το twitter, μέσα από το οποίο οι νέοι δίνουν τη μάχη τους ενάντια στον τύραννο. Αν μαθαίνεις τις ειδήσεις σε μια χώρα από το twitter, και όχι από επίσημες πηγές ενημέρωσης, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Και κάπως έτσι, δεν ενδιαφέρεσαι καν να ερευνήσεις τι στ’αλήθεια συμβαίνει τώρα, τι έχει προηγηθεί, σε τι βαθμό όλα αυτά συμβαίνουν, και αν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα από πίσω.

Κι έτσι έφτασα, ενώ κάποτε ένιωθα περήφανη για τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τώρα να ντρέπομαι. Διότι υιοθετούν χωρίς προβληματισμό οτιδήποτε αναρτηθεί στα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, χωρίς δική τους έρευνα, απλώς με δικά τους λόγια. Ποιος κουράζεται τώρα να κάνει τη δουλειά του; Υπάρχει έτοιμη. Κι αφού οι ειδήσεις στο Ιράν έρχονται από τους νέους στο twitter, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Μήπως οι δημοσιογράφοι έπαψαν να είναι δημοσιογράφοι, και μοιάζουν πιο πολύ με δημόσιους υπάλληλους, πολλές φορές χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, και χωρίς παιδεία;

Ας επανέλθουμε στο Ιράν. Μερικά πράγματα, ενίοτε, τα παίρνω σαν δεδομένα. Για παράδειγμα, ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει τις όχι ακριβώς καλές σχέσεις των ΗΠΑ με αυτό το κράτος. Και πολλές φορές πέφτω έξω. Όπως είπα στην αρχή, δε θέλω να κάνω μάθημα ιστορίας, ούτε επίδειξη γνώσεων που δεν κατέχω. Θα πω, απλώς, όμως, ότι οι ΗΠΑ έχουν αναμειχθεί στα εσωτερικά του Ιράν – όχι για καλό σκοπό, βέβαια, πότε παρενέβη μια χώρα στα εσωτερικά μιας άλλης ανιδιοτελώς; - από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ενώ χειροτέρεψαν μετά την Ιρανική Επανάσταση, όταν οι Ιρανοί ανέτρεψαν τον αμερικανόφιλο σάχη Παχλεβί, και τα ηνία του της νεοσύστατης Ισλαμικής Δημοκρατίας ανέλαβε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, που δεν ήταν και τόσο αμερικανόφιλος. Για να μη μακρηγορώ, από τότε ως σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών δεν υπήρξαν οι καλύτερες. Προσθέστε σε όλα αυτά τη στρατηγική θέση του Ιράν και τον ορυκτό του πλούτο, κι έχετε μια καλύτερη εικόνα.

Πόλεμος χωρίς κάποια αφορμή, όμως, έστω και εντελώς ηλίθια, δε γίνεται (δε θα ξεστρατίσω, όσο δελεαστικό κι αν είναι).

Και φτάνουμε στην 11 Σεπτεμβρίου 2001. Οπότε και το Ιράν ανάγεται σε μία από τις χώρες που αποτελούν τον «Άξονα του Κακού» - μπρρρρ - ! Λουκούμι για τις ΗΠΑ, βρίσκουν αφορμή να ξεκινήσουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «πόλεμο» (αλλά είναι μονομερής επίθεση) κατά της «τρομοκρατίας» (ο «τρομοκράτης» του ενός, είναι ο επαναστάτης, μαχητής, απελευθερωτής, κοκ, του άλλου, όμως). Και τον ξεκινούν σκοτώνοντας κόσμο στο Αφγανιστάν, μπας και μέσα σ’όλους πετύχουν κατά τύχη και τον Μπιν Λάντεν (υποτίθεται), και μετά κατά του Ιράκ, που είχε όπλα μαζικής καταστροφής (που τελικά δεν είχε, αλλά δεν το ήξεραν, υποτίθεται), σαν αυτά που έχουν και οι ίδιοι και το Ισραήλ, για παράδειγμα (αλλά ξεστρατίζω), και αφού τους έβγαλε σ’αυτές τις χώρες ο δρόμος τους, ε, είπαν να εγκαταστήσουν και τις δικές τους κυβερνήσεις, καθόλου καινούρια πρακτική της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής/κυριαρχίας.

Πόσα μέτωπα ν’ανοίξει, όμως, ένας πρόεδρος; Και να μην αφήσει κάτι και στον επόμενο; Άλλωστε, δε γίνεται να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ που σέβεται τον εαυτό του και τη θέση του, και να μην ξεκινήσεις έναν δικό σου πόλεμο∙ στη χειρότερη περίπτωση, απλώς συνεχίζεις έναν που σου άφησε δώρο ο προηγούμενος. Μπορείς να τον χειροτερέψεις, κι όλας, και να πάρεις και νόμπελ Ειρήνης, ενίοτε. Ακόμα κι ο πιο αγαπημένος πρόεδρος των αμερικάνων, ο Κένεντι, ενώ έταξε ότι θα βγάλει τις ΗΠΑ από τον πόλεμο (εισβολή) του Βιετνάμ, τελικά έστειλε περισσότερα στρατεύματα και πράκτορες από τον προκάτοχό του (δεν κρατήθηκα). Α, το ίδιο κάνει και ο Ομπάμα στο Αφγανιστάν, ανοίγοντας παράλληλα κι ένα μέτωπο κατά του Πακιστάν. Δηλαδή της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν, ντε! Και πήρε και νόμπελ Ειρήνης!

Και τελικά, αυτές τις μέρες βλέπουμε τους Ιρανούς νέους να θέλουν την ελευθερία τους, να σκοτώνονται στους δρόμους από το κακό καθεστώς, και η μόνη τους δίοδος επικοινωνίας με τον έξω, ελεύθερο κόσμο, να είναι το twitter (αυτό πώς δεν το έχει μπλοκάρει αυτό το απολυταρχικό κράτος;)! Παράλληλα, έχουμε έναν νεαρούλη από τη Νιγηρία να αποπειράται να ανατινάξει ένα αεροπλάνο χριστουγεννιάτικα, ο οποίος τελευταία έμενε στην Υεμένη, στην οποία τα τελευταία χρόνια μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Στον οποίο πόλεμο, η κυβέρνηση υποστηρίζεται από τη σύμμαχο των ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο το στηρίζει το Ιράν. Παράλληλα, οι ΗΠΑ κάνουν λόγο για πυρήνα της Αλ Κάιντα στην Υεμένη.

Μήπως, τώρα, καθαρίζει λίγο περισσότερο η εικόνα; Μήπως η απόπειρα «τρομοκρατικού χτυπήματος» τα Χριστούγεννα δεν ήταν τόσο τυχαία; Μήπως εξυπηρετεί κάποια πλευρά υπερβολικά πολύ; Μήπως θυμίζει γεγονότα που ξεκίνησαν 8 χρόνια (και κάτι μήνες) πριν, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί άμαχο αμερικάνικο αίμα αυτή τη φορά;

Όλοι οι πρόεδροι είχαν τον πόλεμό τους. Έτσι μένουν στην Ιστορία. Ο Ομπάμα δε γίνεται να μείνει στην Ιστορία σαν μεγάλος ηγέτης συνεχίζοντας απλά πολέμους που του κληροδότησαν οι προηγούμενοι. Και το Ιράν είναι στο στόχαστρο των ΗΠΑ δεκαετίες τώρα. Η κοινή γνώμη έχει ήδη καλλιεργηθεί. Και οι τυχαίες εξελίξεις γυροφέρνουν όλο και πιο στενά το Ιράν. Έφτασε ο καιρός για ακόμα έναν αμερικάνικο «πόλεμο» κατά της τρομοκρατίας, υπέρ της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης» και της «ανεξαρτησίας», βομβαρδίζοντας αδιακρίτως, εγκαθιστώντας στρατιωτική κυριαρχία, εξαφανίζοντας κόσμο στα εκάστοτε Γκουαντάναμο, επιβάλλοντας κυβέρνηση; Ελπίζω να είμαι απλώς μία ακόμα βαρεμένη που βλέπει θεωρίες συνομωσίας και προβοκάτσιες, και όλα τα παραπάνω, κυρίως τα συμπεράσματά μου, να είναι ανυπόστατα. Αλλιώς μας περιμένουν πολύ χειρότερες εποχές, όχι μόνο λόγω ενός ενδεχομένου πολέμου στο Ιράν. Με επικεφαλής έναν νομπελίστα της Ειρήνης….

Η ΕΛ.ΑΣ. σώζει!

Παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο έξω από τα κεντρικά γραφεία της city bank στην Κηφισιά «μυρίστηκε» η αντιτρομαροκρατική (18.2.09)και απέτρεψε το αιματοκύλισμα!

Καημό άλλο δεν έχουν οι «τρομοκρατικές οργανώσεις» στη χώρα μας, απ’το να τινάζουν άσχετα οικοδομικά τετράγωνα στον αέρα, έτσι γιατί τους κατέβηκε. Κι η αστυνομία μας είναι τόσο σπίρτο που είδε το αυτοκίνητο και κατάλαβε ότι είναι παγιδευμένο, σώζοντάς μας από τον αφανισμό.

Δε μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους και μας ζητούν να γίνουμε καταδότες. Και μάλλον ό,τι «φυτεύουν» οι ίδιοι μόνο, μπορούν και «βρίσκουν».

Πυροβολώντας στο «γάμο του Καραγκιόζη». Η νέα μόδα στους στόχους.

Κάποιοι άγνωστοι άνοιξαν πυρ τα ξημερώματα στα Εξάρχεια κατά των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Πολιτισμού. Με καλάσνικοφ, και χειροβομβίδα – έστω για να διαφύγουν. Πυρ, στα Εξάρχεια, «στο γάμο του Καραγκιόζη», κατά όποιου να’ναι, φτάνει να’ναι μπλε. Με τον ίδιο τρόπο που πυροβόλησε κι ο αστυνομικός το μαθητή, στην ίδια περιοχή, το Δεκέμβρη. Η 17Νοέμβρη, κάποτε, διάλεγε τους στόχους της, να είναι συμβολικοί. Δεν τα έβαζε με τον κάθε τυχάρπαστο υπαλληλάκο, αλλά με τον «μάνατζερ». Κάτι που καλό θα’ταν να ακολουθούμε όλοι μας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Αυτοί οι τύποι, τι πιστεύουν ότι κατάφεραν; Πέρα από το να στρέψουν εναντίων τους κόσμο που είχε κάποια συμπάθεια προς ορισμένες «τρομοκρατικές οργανώσεις» (γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι), οι οποίες, στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν τρομοκράτησαν απλούς πολίτες;

Όταν ακόμα και εκείνοι που θεωρούν ότι παλεύουν για κάποιο δίκαιο, χάνουν και την ιδεολογία και την πολιτική τους και ενδιαφέρονται μονάχα να εκτονώσουν κάπου, οπουδήποτε, την οργή τους, γίνονται πραγματικά τρομοκράτες. Με την κακή έννοια. Κι αυτό είναι κρίμα, πάνω απ’όλα για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για την οποία θεωρούν ότι αγωνίζονται. Τη δική μου κατανόηση, πάντως, πόσο μάλλον υποστήριξη στις προσωπικές απρόσωπες βεντέτες τους, δεν την έχουν.