Καρτ-ποστάλ από την Εθνική + υστερόγραφο στο Μονοπάτι των Χρωμάτων (μέρος 3ο)

Τα τούνελ στην Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως έγιναν πάλι ένα. Πάλι καλά, γιατί είχα αρχίσει να νιώθω μοναξιά!

Ευτυχώς, επίσης, που φρόντισαν και το καινούριο οδόστρωμα να κρατάει νεράκι, ώστε τα αυτοκίνητά μας να συνεχίσουν να μπορούν να πλένονται και από κάτω.

Στην Αθηνών-Λαμίας, κι αργότερα προς Βόλο, είδα σε ταμπέλες: «η ταλαιπωρία είναι προσωρινή, τα έργα είναι μόνιμα»…. Χρειάζεται να πω ότι στην Ελλάδα που μένουμε, αυτά συνήθως, αν όχι πάντα, ισχύουν ανάποδα; Τουλάχιστον εκεί δεν πληρώνουμε διόδια για να οδηγούμε σε μονούς παράδρομους.


Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως ^

Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

Ε.Ο. Αθήνα – Λαμία – Λάρισα ^

Διόδια για το χωράφι.

Πάνω που νομίζεις ότι δε γίνεται να συναντήσεις κάτι πιο παράλογο από αυτό που βίωσες την τελευταία φορά, συμβαίνει κάτι που σου υπενθυμίζει ότι ζεις στην Ελλάδα.

Χθες πήγα στην ορκωμοσία του αδερφού μου στον Αυλώνα. Για την παράλογη μεταχείριση των χιλιάδων συγγενών και φίλων των φαντάρων από τους όποιους υπεύθυνους εκεί, δε θα «μιλήσω» σήμερα. Διότι υπήρξε κάτι που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση.

Στην έξοδο, λοιπόν, από την εθνική οδό προς Αυλώνα, υπήρχε μια μεγάλη σταματημένη ουρά από αυτοκίνητα. Σκέφτηκα ότι, ή η μισή Ελλάδα πήγαινε στην ορκωμοσία, ή είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Κάποιοι εργάτες έστηναν μια μεγάλη κατασκευή πάνω στην είσοδο της Εθνικής, φαντάστηκα πως θα γινόταν βενζινάδικο – τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκεί;

Και πάνω στη στροφή της εξόδου – αυτού του δαχτυλιδιού που σε βγάζει απ’τους μεγάλους δρόμους, ΠΑΝΩ στη στροφή, κάποιος είχε στήσει σταθμό διοδίων, κι η κατασκευή που έβλεπα στην είσοδο, προορίζεται για σταθμός επίσης! Πάνω στη στροφή, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η έξοδος από την εθνική. Επιπροσθέτως, αυτά τα διόδια ΔΕΝ ήταν για την εθνική – προφανώς, αφού είχαμε ήδη πληρώσει γι’αυτή, και βρίσκονταν έξω από το δρόμο. Ούτε πάνω, ή έστω πριν από κάποιον συγκεκριμένο δρόμο ήταν. Πληρώσαμε 2,75 ευρώ απλώς γιατί κάποιος έστησε διόδια στην έξοδο! Μετά τα διόδια ακολουθήσαμε ένα μικρό δρομάκι που οδηγούσε στο στρατόπεδο και σε κάτι χωράφια.

Συνήθως τα διόδια μπαίνουν στην αρχή – πριν πολλά χρόνια και στο τέλος – του έργου για το οποίο πληρώνουμε. Όχι σε συνδετικές οδούς. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ακόμα κι αν το κράτος γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του σταθμού διοδίων. Τόσο γιατί μπλοκάρει την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, με αποτέλεσμα να μποτιλιάρεται μία λωρίδα την εθνικής οδού σ’εκείνο το ύψος, όσο και γιατί δεν είναι πάνω σε κανέναν παλιό, ή καινούριο δρόμο. . Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα μας προκαλεί καθημερινά να αμφισβητούμε αυτά που νομίζαμε πως ξέραμε, μας κάνει ανήσυχα πνεύματα! ….

Οι δρόμοι στους οδηγούς, παρακαλώ. Αυτούς που γνωρίζουν τον ΚΟΚ *ΚΑΙ* τις αδυναμίες τους, και σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω.

Οδηγώ, λοιπόν. Μ’αρέσει να οδηγώ. Όχι τόσο το καινούριο μου αυτοκίνητο (fiat 500). Είναι το πιο όμορφο αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή στους δρόμους, για μένα, ναι, είναι ένας απ’τους λόγους που το πήρα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι είχα διαβάζει σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ότι είναι και μια οδηγική απόλαυση. Αυτό ΔΕΝ είναι. Είναι μια πατάτα. Κουνάει σαν να καβαλάς γαϊδούρι σε κατσικόδρομο (φαντάζομαι), δεν τραβάει με τίποτα, αν το συνηθίσεις κάτι γίνεται, αλλά αν σου αρέσει να οδηγείς, απογοητεύεσαι. Τέλος πάντων, μετά τη σύντομη κριτική επιστρέφω στο θέμα μου.

Οδηγώ, λοιπόν. Στην Αττική Οδό (ναι, αυτή για την κατασκευή της οποίας δώσαμε χρήματα μέσω φόρων στο κράτος, αλλά την πληρώνουμε και δεύτερη φορά με τα ακριβά της διόδια). Καθ’ότι έχω βγει στην αριστερή λωρίδα να προσπεράσω μια σειρά από αυτοκίνητα στη μεσαία, οδηγώ και λίγο, *γκούχουμ*, πάνω απ’το όριο. Έπρεπε! Και τσουπ! Μία κοτούλα (να πήγαινε με 70;) βαρέθηκε στη μεσαία λωρίδα που ήταν (παρεμπιπτόντως, γιατί οι κοτούλες οδηγούν στη μεσαία λωρίδα; Γιατί οδηγούν γενικότερα, από τη στιγμή που φοβούνται το τιμόνι;) και είπε να αλλάξει τον αέρα της, να βγει να δει πώς είναι κι η αριστερή, βρε παιδί μου! Οι καθρέφτες, βεβαίως, παίζουν διακοσμητικό ρόλο στα αυτοκίνητα, όπως και τα φλας. Με αποτέλεσμα, να μου βγει ξαφνικά μπροστά, και να πλακωθώ στα φρένα, μπας και κάνω χριστούγεννα και φέτος, κι εγώ κι όσοι με ακολουθούσαν. Γιατί έτσι, κάποια ήθελε να αλλάξει τον αέρα της….. Διότι δεν υπήρχε άλλος λόγος.

Βέβαια, για να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, τα χειρότερα σιχτιριάσματα τα έχω ρίξει σε άντρες, όποτε είμαι στο δρόμο. Που κυμαίνονται από τον τύπο που κοιμάται στο τιμόνι στην αριστερή λωρίδα, στον άλλο που μέσα στην κίνηση μιλάει στο κινητό, πάει πέρα-δώθε, βασανιστικά αργά, κι ας δημιουργεί πίσω του το χάος, στον νταή που σου χώνεται μπροστά στο φανάρι με το έτσι θέλω και αργεί και να ξεκινήσει, στον δημοσίως αχαρακτήριστο που νιώθει πολύ πιο έξυπνος και ικανός από τους υπόλοιπους οδηγούς και κάνει σφήνες χωρίς να ξέρει να κάνει σφήνες, οι οποίες καμιά φορά είναι απαραίτητες, όχι όμως αναγκάζοντας τους γύρω να φρενάρουν αποχαιρετώντας την ψυχή τους, γιατί του άλλου του ήρθε να χωθεί κάπου που δε χωρούσε ούτε ποδήλατο καθέτως.

Και βέβαια υπάρχει και η ακόμα χειρότερη φάρα, των μοτοσικλετιστών. Αυτοί θεωρούν ΧΡΕΟΣ τους να σου χωθούν μπροστά στο φανάρι, ακόμα κι αν οδηγούν παπί και σε κολλήσουν πίσω τους (δεν έχω βρει ακόμα μηχανή να ξεκινά πριν από’μένα, αυτό για τους «μηχανόβιους» που νομίζουν ότι καλά κάνουν). Μπροστά σου μπαίνουν, ευτυχώς όχι όλοι, και στα διόδια. Όπου εκεί δεν υπάρχει και καμία λογική στο να σου πάρουν τη σειρά. Επίσης, αν βρεθούν δυο-τρεις, πιάνουν όλο το δρόμο μπροστά, όσες λωρίδες κι αν έχει, και δε δίνουν δεκάρα αν εσύ παρακαλάς από κάπου να τους προσπεράσεις, με την ψυχή στο στόμα μην κι ακουμπήσεις κανέναν τους – παρόλο που είναι οι ίδιοι που δεν προσέχουν τους εαυτούς τους με την οδική συμπεριφορά τους. Για να μη μιλήσω για τις τόσες προσπεράσεις από τα δεξιά, ακόμα και σε μονή λωρίδα. Ή όταν σε προσπερνούν δύο ταυτόχρονα, ένας από κάθε πλευρά. Ή όταν έχεις δει τον κύριο στη μηχανή μακριά πιο πίσω, βγάζεις φλας ν’αλλάξεις λωρίδα, αλλά πρέπει να περιμένεις να περάσει πρώτα αυτός – χάνοντας συνήθως και την ευκαιρία να αλλάξεις λωρίδα – γιατί το λιγότερο που σε περιμένει μετά είναι μια μούτζα αν δεν περάσει πρώτος.

Α, τέτοια έχω φάει ακόμα και από μηχανάκι που πήγαινε ανάποδα σε μονόδρομο, επειδή τόλμησα να μπω εγώ σωστά και να του κόψω το δρόμο, αμέ! Οι μηχανές είναι υπεράνω ΚΟΚ πάντα. Μούτζα έφαγα, επίσης, χθες από τύπο σε μηχανή. Ανέβαινα τη Δουκίσης Πλακεντίας, στην αριστερή λωρίδα. Δεξιά μου ένα αργό σαραβαλάκι, που επίσης θα χρειαζόταν να μπει στα αριστερά, γιατί πιο μπροστά είχε γίνει ατύχημα και έκλειναν το δρόμο δύο αυτοκίνητα. Ο τύπος στη μηχανή, λοιπόν, απαιτούσε με τον προβολέα του να του αδειάσω τη γωνιά (πετώντας, ίσως;), όλη την αριστερή λωρίδα, δηλαδή, για να περάσει η μηχανούλα του. Οι υπόλοιποι μπορούσαμε απλώς να πεθάνουμε, φτάνει να είχε το δρόμο δικό του. Αφού περάσαμε τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, προσπέρασε κι αυτός, και με μούτζωσε – μπράβο του.

Παρόμοια μούτζα έχω φάει κι από τύπο σε μεγάλο τζιπ. Πάνω στο βουνό. Όπου ήδη πήγαινα γρήγορα στις στροφές. Σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης που ίσα που χωρούσαν δύο αυτοκίνητα, κι από κάτω γκρεμός. Χωρίς ευθεία ούτε για δείγμα, χωρίς καμία ορατότητα, και καθόλου χώρο να κάνει κανείς στην άκρη. Ο «κύριος» αυτός, λοιπόν, είχε κολλήσει από πίσω μου, με τους προβολείς, κλασσικά, κορνάροντας, να φύγω από τη μέση, το οποίο σήμαινε, ή να μπω τελείως στο αντίθετο ρεύμα για να με περάσει από δεξιά, ή να πέσω στο γκρεμό. Σε κάποια στροφή, τυφλή, με προσπέρασε, αδιαφορώντας τι μπορεί να προκαλούσε, μου έριξε και μια περιποιημένη μούτζα. Σημειωτέον, δεν είχα δημιουργήσει κανένα «καροτσάκι» από πίσω μου. Και πάντα, όταν είναι εφικτό, κάνω στην άκρη να περάσει ο όποιος «μάγκας».

ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχουν αυτοκίνητο οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας, ας μου πει κάποιος! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να είχα ένα μπαζούκα να τους τίναζα στον αέρα! Μόνο μέσα στο αυτοκίνητο βρίζω! Όποτε μπαίνω να πάω κάπου, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για πόλεμο! Ο καθένας κάνει Ο,ΤΙ του κατεβεί, από ΚΟΚ δεν έχουν ιδέα, από τρόπους επίσης δεν έχουν ιδέα.. ΓΙΑΤΙ δεν τους μαζεύουν όσους πουλάνε διπλώματα, να τους κλείσουν φυλακή για τα καλά; Γιατί οπλισμένους δυνάμει δολοφόνους βγάζουν στους δρόμους. Γιατί όσοι ξέρετε κάποιον που σκοπεύει να πληρώσει για να πάρει το δίπλωμα δεν του κόβετε τον αέρα και τον κώλο; Γιατί δεν τον κόβετε και στους γνωστούς σας που το έχουν ήδη κάνει; Γιατί είναι «μαγκιά» να πάρεις ένα δίπλωμα πληρώνοντας; Τίποτα δεν παίρνεις πληρώνοντας, ένα χαρτί παίρνεις, το δίπλωμα δεν είναι το χαρτί, είναι η ουσία που δε θα αποκτήσει αυτός που πλήρωσε ποτέ! Και αυτοί που τα πουλάνε, και αυτοί που τα αγοράζουν, κλείσιμο θέλουν. Γιατί δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, πάνω απ’όλα. Πόσο μάλλον να σέβονται, γενικότερα.

Κι έχουμε κράτος. Και αστυνομία, μουάχαχαχ. Που σε γράφει αν τρέξεις με 140, μ’ένα αυτοκίνητο που με ασφάλεια πάει και με 200, αλλά συνειδητά δεν το κάνεις. Που σε γράφει αν παρκάρεις κάτω από ένα κολωνάκι από το οποίο λείπει η πινακίδα, ενώ είναι ήδη παρκαρισμένα σε σειρά κι άλλα αυτοκίνητα, αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα νύχια σου ότι το ανύπαρκτο σήμα ήταν απαγορευτικό (μου έχει συμβεί, δεν το βγάζω απ’το μυαλό μου). Που σε γράφει για χίλιους-δυο ηλίθιους λόγους. Και που ποτέ δε θα γράψει την κοτούλα, τον νταή, τον κάθε αχαρακτήριστο, που κάθε μέρα βγαίνει στο δρόμο για να προκαλέσει ατυχήματα. Γιατί δεν περνάει το όριο ταχύτητος….. Γιατί το φοράει το κράνος….. Γιατί έχει δίπλωμα, άσχετα πώς το πήρε. Γιατί δίνει διπλώματα, άσχετα πώς τα δίνει….

Καλό ταξίδι στο «πράσινο μίλι»! Πάτρα-Κόρινθος η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Πότε θα’ρθει η μέρα που θ’αρχίσουμε να καίμε βενζινάδικα και σταθμούς διοδίων θέλω να δω.

Το χειρότερο πολίτευμα είναι μια αδιάφορη ολιγαρχία αυτοαποκαλούμενη δημοκρατία, ώστε να θεωρείται εχθρός του λαού όποιος θελήσει ν’αντιδράσει.

Κάτι που επιβεβαιώνεται κάθε μέρα σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Και που αφορμή, σήμερα και για μια ακόμη φορά, μου’δωσε ο εθνικός κατσικόδρομος Κορίνθου-Πατρών.

Κι έτσι έχουμε φτάσει να πληρώνουμε 3 ευρώ διόδια για να διανύσουμε το εθνικό μας «πράσινο μίλι» (Κορίνθου-Πατρών), 1 ευρώ το λίτρο τη βενζίνη όταν έχει πέσει στα 50 δολάρια το βαρέλι, και πρόστιμα επειδή πατάμε διπλή λωρίδα να προσπεράσουμε τους τρελλαμένους νταλικέρηδες, ελλείψει δεύτερης λωρίδας και διαχωριστικής νησίδας, φωτός και ενίοτε και γραμμών στο ελεεινό οδόστρωμα – κόστος 3 ευρώ η διαδρομή του τρόμου. Στην οποία το ένα τριαξονικό με ισομεγέθη καρότσα προσπερνά το άλλο σαν να μην υπάρχει αύριο, και εσύ είτε στο αντίθετο – μονό – ρεύμα, είτε από πίσω, βλέπεις κάθε 5 λεπτά την εικόνα δύο νταλικών πάνω σου και το χάρο να σου κλείνει το μάτι.

Δε γίνεται να παθαίνω απανωτά εγκεφαλικά από τα νεύρα κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο, αναφερόμενη κυρίως στην κατ’ευφημισμόν εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών, επειδή νιώθω ότι παντού μ’εκμεταλλεύονται, και μικρές ανακοπές επειδή κάθε λεπτό στοιχηματίζω πότε θα μου’ρθει καπέλο κάποιο άλλο όχημα..

Τους δρόμους τους πληρώνουμε με τους φόρους. Αν το κράτος γουστάρει να προσλαμβάνει ιδιωτικές εταιρίες για την κατασκευή τους, δικό του πρόβλημα. Εμείς έχουμε ήδη πληρώσει. Δε γίνεται να ξανά-πληρώνουμε μέσω διοδίων. Ή το ένα, ή το άλλο είναι το νόμιμο. Όπως επίσης δε γίνεται να έχουμε «κράτος»(…) και να μην επιβάλλει πλαφόν στα καύσιμα. Δε γίνεται με 50 δολάρια το βαρέλι η βενζίνη να είναι πάνω από 70 λεπτά το λίτρο, πόσο μάλλον 1 ευρώ! Δε γίνεται να κάνουν καρτέλ οι βενζινάδες στην επαρχία και στις εθνικές οδούς, οι τιμές να ξεπερνούν και τα όρια της αισχροκέρδειας, και να μην παρεμβαίνει το κράτος. Ή μήπως περιμένει καταγγελίες από πολίτες σε μικρές κοινωνίες, όπου όποιος τολμήσει να το κάνει έχει μπει στη μπούκα, όχι μόνο από τους βενζινάδες, αλλά και από το σόι και τους φίλους τους, με όσα αυτό συνεπάγεται;

Όσοι από εσάς διαβάζετε και σκέφτεστε «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αξίζει/γίνεται να κάνεις τίποτα», συνεχίστε να στήνετε κώλο όποτε σας το ζητάνε και να τους πληρώνετε και από πάνω για να συνεχίζουν. Enjoy!

Δυστυχώς στην εποχή μας είναι πιο δύσκολο από ποτέ να παλέψουμε για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη, γιατί υποτίθεται τα έχουμε. Το κατεστημένο μπορεί να μας χαρακτηρίσει εχθρούς των παραπάνω αγαθών και να μας επιβάλλει κυρώσεις αναλόγως. Να θυμάστε, όμως, ότι το σύνταγμά μας όχι μόνο μας προστατεύει, αλλά μας επιβάλλει κι όλας την ανατροπή οποιουδήποτε καθεστώτος που δε σέβεται τον πολίτη και τον άνθρωπο, ακόμα κι αν οι διοικούντες το έχουν ονομάσει «δημοκρατία». Και μας έχουν περάσει ότι είναι μιζέρια και γραφικότητα να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Του χελ (sic).