Οδηγώ, λοιπόν. Μ’αρέσει να οδηγώ. Όχι τόσο το καινούριο μου αυτοκίνητο (fiat 500). Είναι το πιο όμορφο αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή στους δρόμους, για μένα, ναι, είναι ένας απ’τους λόγους που το πήρα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι είχα διαβάζει σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ότι είναι και μια οδηγική απόλαυση. Αυτό ΔΕΝ είναι. Είναι μια πατάτα. Κουνάει σαν να καβαλάς γαϊδούρι σε κατσικόδρομο (φαντάζομαι), δεν τραβάει με τίποτα, αν το συνηθίσεις κάτι γίνεται, αλλά αν σου αρέσει να οδηγείς, απογοητεύεσαι. Τέλος πάντων, μετά τη σύντομη κριτική επιστρέφω στο θέμα μου.
Οδηγώ, λοιπόν. Στην Αττική Οδό (ναι, αυτή για την κατασκευή της οποίας δώσαμε χρήματα μέσω φόρων στο κράτος, αλλά την πληρώνουμε και δεύτερη φορά με τα ακριβά της διόδια). Καθ’ότι έχω βγει στην αριστερή λωρίδα να προσπεράσω μια σειρά από αυτοκίνητα στη μεσαία, οδηγώ και λίγο, *γκούχουμ*, πάνω απ’το όριο. Έπρεπε! Και τσουπ! Μία κοτούλα (να πήγαινε με 70;) βαρέθηκε στη μεσαία λωρίδα που ήταν (παρεμπιπτόντως, γιατί οι κοτούλες οδηγούν στη μεσαία λωρίδα; Γιατί οδηγούν γενικότερα, από τη στιγμή που φοβούνται το τιμόνι;) και είπε να αλλάξει τον αέρα της, να βγει να δει πώς είναι κι η αριστερή, βρε παιδί μου! Οι καθρέφτες, βεβαίως, παίζουν διακοσμητικό ρόλο στα αυτοκίνητα, όπως και τα φλας. Με αποτέλεσμα, να μου βγει ξαφνικά μπροστά, και να πλακωθώ στα φρένα, μπας και κάνω χριστούγεννα και φέτος, κι εγώ κι όσοι με ακολουθούσαν. Γιατί έτσι, κάποια ήθελε να αλλάξει τον αέρα της….. Διότι δεν υπήρχε άλλος λόγος.
Βέβαια, για να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, τα χειρότερα σιχτιριάσματα τα έχω ρίξει σε άντρες, όποτε είμαι στο δρόμο. Που κυμαίνονται από τον τύπο που κοιμάται στο τιμόνι στην αριστερή λωρίδα, στον άλλο που μέσα στην κίνηση μιλάει στο κινητό, πάει πέρα-δώθε, βασανιστικά αργά, κι ας δημιουργεί πίσω του το χάος, στον νταή που σου χώνεται μπροστά στο φανάρι με το έτσι θέλω και αργεί και να ξεκινήσει, στον δημοσίως αχαρακτήριστο που νιώθει πολύ πιο έξυπνος και ικανός από τους υπόλοιπους οδηγούς και κάνει σφήνες χωρίς να ξέρει να κάνει σφήνες, οι οποίες καμιά φορά είναι απαραίτητες, όχι όμως αναγκάζοντας τους γύρω να φρενάρουν αποχαιρετώντας την ψυχή τους, γιατί του άλλου του ήρθε να χωθεί κάπου που δε χωρούσε ούτε ποδήλατο καθέτως.
Και βέβαια υπάρχει και η ακόμα χειρότερη φάρα, των μοτοσικλετιστών. Αυτοί θεωρούν ΧΡΕΟΣ τους να σου χωθούν μπροστά στο φανάρι, ακόμα κι αν οδηγούν παπί και σε κολλήσουν πίσω τους (δεν έχω βρει ακόμα μηχανή να ξεκινά πριν από’μένα, αυτό για τους «μηχανόβιους» που νομίζουν ότι καλά κάνουν). Μπροστά σου μπαίνουν, ευτυχώς όχι όλοι, και στα διόδια. Όπου εκεί δεν υπάρχει και καμία λογική στο να σου πάρουν τη σειρά. Επίσης, αν βρεθούν δυο-τρεις, πιάνουν όλο το δρόμο μπροστά, όσες λωρίδες κι αν έχει, και δε δίνουν δεκάρα αν εσύ παρακαλάς από κάπου να τους προσπεράσεις, με την ψυχή στο στόμα μην κι ακουμπήσεις κανέναν τους – παρόλο που είναι οι ίδιοι που δεν προσέχουν τους εαυτούς τους με την οδική συμπεριφορά τους. Για να μη μιλήσω για τις τόσες προσπεράσεις από τα δεξιά, ακόμα και σε μονή λωρίδα. Ή όταν σε προσπερνούν δύο ταυτόχρονα, ένας από κάθε πλευρά. Ή όταν έχεις δει τον κύριο στη μηχανή μακριά πιο πίσω, βγάζεις φλας ν’αλλάξεις λωρίδα, αλλά πρέπει να περιμένεις να περάσει πρώτα αυτός – χάνοντας συνήθως και την ευκαιρία να αλλάξεις λωρίδα – γιατί το λιγότερο που σε περιμένει μετά είναι μια μούτζα αν δεν περάσει πρώτος.
Α, τέτοια έχω φάει ακόμα και από μηχανάκι που πήγαινε ανάποδα σε μονόδρομο, επειδή τόλμησα να μπω εγώ σωστά και να του κόψω το δρόμο, αμέ! Οι μηχανές είναι υπεράνω ΚΟΚ πάντα. Μούτζα έφαγα, επίσης, χθες από τύπο σε μηχανή. Ανέβαινα τη Δουκίσης Πλακεντίας, στην αριστερή λωρίδα. Δεξιά μου ένα αργό σαραβαλάκι, που επίσης θα χρειαζόταν να μπει στα αριστερά, γιατί πιο μπροστά είχε γίνει ατύχημα και έκλειναν το δρόμο δύο αυτοκίνητα. Ο τύπος στη μηχανή, λοιπόν, απαιτούσε με τον προβολέα του να του αδειάσω τη γωνιά (πετώντας, ίσως;), όλη την αριστερή λωρίδα, δηλαδή, για να περάσει η μηχανούλα του. Οι υπόλοιποι μπορούσαμε απλώς να πεθάνουμε, φτάνει να είχε το δρόμο δικό του. Αφού περάσαμε τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, προσπέρασε κι αυτός, και με μούτζωσε – μπράβο του.
Παρόμοια μούτζα έχω φάει κι από τύπο σε μεγάλο τζιπ. Πάνω στο βουνό. Όπου ήδη πήγαινα γρήγορα στις στροφές. Σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης που ίσα που χωρούσαν δύο αυτοκίνητα, κι από κάτω γκρεμός. Χωρίς ευθεία ούτε για δείγμα, χωρίς καμία ορατότητα, και καθόλου χώρο να κάνει κανείς στην άκρη. Ο «κύριος» αυτός, λοιπόν, είχε κολλήσει από πίσω μου, με τους προβολείς, κλασσικά, κορνάροντας, να φύγω από τη μέση, το οποίο σήμαινε, ή να μπω τελείως στο αντίθετο ρεύμα για να με περάσει από δεξιά, ή να πέσω στο γκρεμό. Σε κάποια στροφή, τυφλή, με προσπέρασε, αδιαφορώντας τι μπορεί να προκαλούσε, μου έριξε και μια περιποιημένη μούτζα. Σημειωτέον, δεν είχα δημιουργήσει κανένα «καροτσάκι» από πίσω μου. Και πάντα, όταν είναι εφικτό, κάνω στην άκρη να περάσει ο όποιος «μάγκας».
ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχουν αυτοκίνητο οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας, ας μου πει κάποιος! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να είχα ένα μπαζούκα να τους τίναζα στον αέρα! Μόνο μέσα στο αυτοκίνητο βρίζω! Όποτε μπαίνω να πάω κάπου, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για πόλεμο! Ο καθένας κάνει Ο,ΤΙ του κατεβεί, από ΚΟΚ δεν έχουν ιδέα, από τρόπους επίσης δεν έχουν ιδέα.. ΓΙΑΤΙ δεν τους μαζεύουν όσους πουλάνε διπλώματα, να τους κλείσουν φυλακή για τα καλά; Γιατί οπλισμένους δυνάμει δολοφόνους βγάζουν στους δρόμους. Γιατί όσοι ξέρετε κάποιον που σκοπεύει να πληρώσει για να πάρει το δίπλωμα δεν του κόβετε τον αέρα και τον κώλο; Γιατί δεν τον κόβετε και στους γνωστούς σας που το έχουν ήδη κάνει; Γιατί είναι «μαγκιά» να πάρεις ένα δίπλωμα πληρώνοντας; Τίποτα δεν παίρνεις πληρώνοντας, ένα χαρτί παίρνεις, το δίπλωμα δεν είναι το χαρτί, είναι η ουσία που δε θα αποκτήσει αυτός που πλήρωσε ποτέ! Και αυτοί που τα πουλάνε, και αυτοί που τα αγοράζουν, κλείσιμο θέλουν. Γιατί δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, πάνω απ’όλα. Πόσο μάλλον να σέβονται, γενικότερα.
Κι έχουμε κράτος. Και αστυνομία, μουάχαχαχ. Που σε γράφει αν τρέξεις με 140, μ’ένα αυτοκίνητο που με ασφάλεια πάει και με 200, αλλά συνειδητά δεν το κάνεις. Που σε γράφει αν παρκάρεις κάτω από ένα κολωνάκι από το οποίο λείπει η πινακίδα, ενώ είναι ήδη παρκαρισμένα σε σειρά κι άλλα αυτοκίνητα, αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα νύχια σου ότι το ανύπαρκτο σήμα ήταν απαγορευτικό (μου έχει συμβεί, δεν το βγάζω απ’το μυαλό μου). Που σε γράφει για χίλιους-δυο ηλίθιους λόγους. Και που ποτέ δε θα γράψει την κοτούλα, τον νταή, τον κάθε αχαρακτήριστο, που κάθε μέρα βγαίνει στο δρόμο για να προκαλέσει ατυχήματα. Γιατί δεν περνάει το όριο ταχύτητος….. Γιατί το φοράει το κράνος….. Γιατί έχει δίπλωμα, άσχετα πώς το πήρε. Γιατί δίνει διπλώματα, άσχετα πώς τα δίνει….
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου