Όλου του κόσμου οι κόρες του Αλεξάνδρου

Γιατί δεν προωθεί το Ελληνικό κράτος την αδελφοποίηση όλων των Αλεξάνδρειων και Αλεξανδρουπόλεων του κόσμου; Μέσω της δικής μας Αλεξανδρούπολης, βεβαίως – αφού τις αδελφοποιήσεις, εν προκειμένω, τις αναλαμβάνουν οι πόλεις, όχι τα κράτη. Οικονομικά, τουλάχιστον, δε θα κόστιζε κάτι. Το αφήνω σαν ιδέα, χωρίς ν'αναφέρω πιθανές προεκτάσεις..

--------

ΥΓ: Ασχετότατο, αλλά. Μ'ένα net-book (μικρή οθονίτσα) και ασύρματη σύνδεση (χαμηλή ταχύτητα), δε μπορώ να εμπνευστώ (ώστε να ερευνήσω και να γράψω), το blog μου έχει μπει στον πάγο..

Τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας στο ΣΚΑΪ

Και μετά τους «μεγάλους Έλληνες», έρχεται ο ΣΚΑΪ στο βωμό της τηλεθέασης να θυσιάσει την πατρίδα. Διότι η ανάδειξη κάποιων Ελλήνων ως «μεγάλων», δε θα μπορούσε να προξενήσει ουσιαστικά κάποιο κακό. Η προβολή κάποιων κρυφών μικρών, ή μεγάλων παραδείσων στο ευρύ ελληνικό κοινό, όμως; Αφού μην ξεχνάμε, ότι η εκπομπή σε Έλληνες απευθύνεται.

Υπάρχουν μέρη μαγικά κι ανέγγιχτα, που φοβάμαι ότι θα χάσουν τη μαγεία τους μετά την «επέλαση των βαρβάρων». Το έχω δει να συμβαίνει, και θα αναφερθώ σε αυτό στη συνέχεια. Ο κάθε «ελληνάρας», όμως, με χαρά θα σπεύσει να αποκαλύψει το σούπερ μέρος το οποίο ανακάλυψε κάποιος φίλος του, ώστε να νιώσει «ψαγμένος». Κι έτσι τα υπέροχα μέρη που θα ψηφιστούν ως τα ωραιότερα της πατρίδας μας, λίγα χρόνια μετά από αυτή την ψηφοφορία δε θα είναι πια τόσο ωραία.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ελαφόνησο. Στην οποία δε θέλω πια να πηγαίνω, γιατί πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι να πηγαίνω εκεί με την οικογένειά μου, και να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ κάτω από τους κέδρους, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε δρόμος για την παραλία. Υπήρχαν άλλες δυο-τρεις σκηνές τότε εκεί, κι αυτό ήταν. Ένιωθες ότι σε έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιον παράδεισο, τροπικό μάλλον, παρά μεσογειακό.

Κι ύστερα ήρθε ένα περιοδικό και μια φωτογράφιση κάποιας, που δε θέλω να διαφημίσω από τη σελίδα μου. Κι ο Σίμος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή φτιάχτηκε εκεί μια καντίνα. Για τον μέσο «ελληνάρα» αυτό ήταν καλό. Εμένα μου χαλούσε εκείνη την αίσθηση του «ναυαγού» που είχα, σε κάποιο παρθένο νησί. Και με ανάγκαζε, στο κάτω-κάτω, να ακούω μουσική (όποια διάλεγε ο ιδιοκτήτης της καντίνας), αντί για το πάφλασμα των κυμάτων, και το θρόισμα των φύλλων. Στη συνέχεια ήρθαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, ταπεράκια με κεφτεδάκια. Κι ένα κάμπινγκ, το οποίο απευθύνεται σε κόσμο που αποφεύγει τα κάμπινγκ και προτιμά τα ξενοδοχεία. Ένα κάμπινγκ με χαλίκι και καλαμωτές, και πολύχρωμα κτίρια-κουτιά, εντελώς ασύμβατα με το τοπίο, άσχετα με την τοπική αρχιτεκτονική, φτιαγμένα να ξεχωρίζουν, και όχι να εναρμονίζονται με, ή να αναδεικνύουν τη φύση γύρω τους – πιστά στη νεοελληνική αισθητική (ή απουσία της). Σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν κι άλλα παρόμοιας λογικής κτίρια, σε όλο το νησί. Κι έτσι ο κάποτε επίγειος παράδεισος μετατράπηκε σε μία ακόμα θαλάσσια αρπαχτή. Κάποια από τα δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων μετατράπηκαν σε πανάκριβα «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα», μπαράκια που θα ταίριαζαν θαυμάσια στο βουνό εμφανίστηκαν στο λιμάνι, στην παραλία προσπαθείς να βγάλεις την πατούσα του ενός από το στόμα σου, και τον αγκώνα του άλλου από το μάτι σου, και το μικρό νησάκι «βούλιαξε» από ένα μάτσο «ψαγμένους», που θέλησαν να είναι οι πρώτοι καινούριοι θαμώνες αυτής της νέας «Μυκόνου» όπου κάτι (ή μάλλον τα πάντα) πήγε στραβά.

Αυτό το παραπάνω είναι αυτό που φοβάμαι ότι θα συμβεί στις περιοχές που θα προβάλλει η τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Έχω ακούσει και για άλλα μέρη που θεωρώ μαγικά (όχι απλώς μαγευτικά), ότι έχουν αρχίσει να δέχονται επιδρομή «ψαγμένων», μαζί και τα απορρίμματά τους, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστούν κι εκεί κτίσματα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα όλους αυτούς τους τουρίστες, και ο λόγος για τον οποίο ήθελε κανείς να τα επισκεφθεί, θα εκλείψει, κι εκεί.

Ναι, μερικά μέρη δεν είναι για όλους. Δεν τα αξίζουν όλοι. Είναι μόνο γι’αυτούς που τα θαυμάζουν, τα σέβονται, τα προσέχουν και τα προστατεύουν, με τον τρόπο τους. Και σίγουρα δεν τα αξίζουν όσοι σκοπεύουν να τα εκμεταλλευτούν για τηλεθέαση και χρήμα, αδιαφορώντας για την τύχη τους μετέπειτα. Ελπίζω να νιώθουν το ίδιο αρκετοί ακόμα συμπατριώτες μας, και να τα προστατέψουν. Είναι καλύτερα να διαδίδονται από στόμα σε στόμα ατόμων που αγαπούν και σέβονται. Γενικά. Και ειδικά.

ΥΓ: Τον τίτλο της εκπομπής, «I love GR», τον αφήνω ασχολίαστο….

Το απογοητευτικό Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Όσο όμορφα είναι τα εκθέματα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο άσχημο, πρόχειρο, και άρπα-κόλλα μου φαίνεται το ίδιο το μουσείο. Την ιδέα των εκμαγείων που ολοκληρώνουν την εικόνα και τονίζουν τη σοβαρότητα της καταστροφής του μνημείου, καθώς και την ανάγκη επανένωσής του, τη βρήκα έξυπνη, και αισθητικά και πολιτικά αναγκαία, το οικοδόμημα, όμως, μου δίνει την εντύπωση ότι έγινε όπως-όπως, απλώς και μόνο για να μπορέσει να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή, ώστε να επιστραφούν τα Μάρμαρα· και μόνο.

Δεν καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με την «ομορφιά» του. Μου θυμίζει εκείνα τα άσχημα κτίρια - κουτιά της δεκαετίας του 50, ένα τραγικό κακέκτυπο του Πολεμικού Μουσείου.. Ακόμα και για το εσωτερικό του έχω κάποιους ενδοιασμούς, πιστεύω θα μπορούσαν να έχουν αναδειχθεί πιο όμορφα, απ’το να αναρτηθούν πάνω σε κάτι που μοιάζει με χύμα ψευδότοιχο…. Θυμάμαι το εσωτερικό του Pergamon Museum του Βερολίνου, όπου νιώθεις σαν να ταξίδεψες πίσω στο χρόνο, έχεις τον χώρο να δεις και να θαυμάζεις από απόσταση ολόκληρη την πύλη της αγοράς της Μιλήτου, το ναό της Περγάμου, την Πύλη της Ισθάρ, την οποία περνάς, περπατάς στην «πόλη», περιηγείσαι μέσα σε Βαβυλώνια δωμάτια, και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και απογοητευτική για το ελληνικό μουσείο.

Θυμάμαι, κυρίως, την πρώτη φορά που είδα το μουσείο, λίγους μήνες πριν, κατά τύχη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «κάνε να μην είναι *αυτό*, αυτό που νομίζω…κάνε να μην είναι αυτό το πράμα (χωρίς το –γ–) το μουσείο της Ακρόπολης!».. Στεναχωρήθηκα, και τότε, και τώρα. Πολύ. Αντί να γίνει ένα κτήριο που να σηματοδοτήσει μια καινούρια εποχή για την Αθήνα και την Ελλάδα, μια επιστροφή στην καλαισθησία, ήταν ένα πισωγύρισμα στη χειρότερη αισθητικά εποχή στην ιστορία της πατρίδας μας! Και τώρα έγινε. Και το σημαντικότερο μουσείο της Ελλάδας θυμίζει κουτί στα Μεσόγεια.

Νιώθω στεναχώρια, στεναχώρια….

Barbie Dildo!

Απορία: Μετά τα παιχνίδια και τα παιδικά ρούχα που συνοδεύονται από σκιές ματιών, κραγιόν, βερνίκια νυχιών, για να μπορούν τα κοριτσάκια να μεταμορφώνονται σε γυναικάκια, η μύηση στον κόσμο της «πιπινούλας» θα συνεχιστεί και με εκπαίδευση στις χαρές του σεξ; «Barbie Dildo, σε πέντε υπέροχες γεύσεις! Βατόμουρο, μπανάνα, μήλο, καρπούζι, ανανάς! Δοκίμασέ τα ΟΛΑ! Ουυυυ!»…… Έτσι, για να έχουμε σωστά μικρομέγαλα. Και μετά απορούμε πώς υπάρχουν τόσοι παιδεραστές…..

«Συγνώμη»

Μετά «τον προβλήτα»,τις αυξήσεις αορίστου στην προστακτική, το «όσον αφορά για», το «εν δυνάμει», το «παν μέτρον άριστον» – όποιος νομίζει ότι είναι σωστά τα τονισμένα, ας ξαναδιαβάσει λίγα ελληνικά – κι ένα σωρό άλλες «ταρζανιές» εις βάρος της ελληνικής γλώσσας, δυστυχώς και από την πλειοψηφία δημοσιογράφων και καθηγητών, ακόμα και φιλολόγων, μπορεί κάποιος να μου πει πότε η «συγγνώμη» μετατράπηκε σε «συγνώμη»; ….

Τι ακριβώς περιμένουμε κι από ποιόν, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε το λιγότερο που περνά απ’το κεφάλι μας, για την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, εμάς τους ίδιους;

Σίγουρα έχετε ακούσει κι εσείς την κλασική απαλλακτική ευθυνών δικαιολογία: «δεν πήγα τρίτη δέσμη/ θεωρητική κατεύθυνση»/ «δεν είμαι φιλόλογος», λες κα το να μιλά κανείς σωστά Ελληνικά είναι αγγαρεία, και όσοι διάλεξαν συγκεκριμένες σπουδές ας πρόσεχαν…. Που τελικά, ακόμα και αυτοί, ΔΕΝ προσέχουν…. Λες και είναι καθήκον του καθηγητή φυσικής ή μαθηματικών, για παράδειγμα, να μιλά λάθος ελληνικά. Και δικαίωμα του φιλόλογου να καθιερώνει ως σωστό το λάθος του, επειδή, και μόνο, έχει τελειώσει – μακάρι να’ξερα πώς – ένα πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτα ουσιαστικό.

Όταν σαν Έλληνας δε σέβομαι τη γλώσσα της Ελλάδας, δε σέβομαι την Ελλάδα. Την Ιστορία της, την ουσία της, τους πρόγονούς μας, τους σύγχρονούς μας, τα παιδιά μας. Πώς μπορώ μετά να μιλώ για «Ευρωπαίους βάρβαρους που κρέμονταν από τα δέντρα όταν ΕΜΕΙΣ χτίζαμε την Ακρόπολη» (ποιοι «εμείς» ακριβώς τη χτίσαμε; Αυτοί που ούτε καν να μιλήσουμε σωστά δε μπορούμε;). Πώς μπορώ να γκρινιάζω για «πρόοδο», και «πολιτισμό» και «πολιτική»; Ειδικά όταν υποτίθεται πως έχω κάποια μόρφωση. Ειδικά όταν βρίσκομαι σε θέσεις που η γλώσσα είναι το εργαλείο μου, και με ακούν/διαβάζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μου.

Πότε έγινε η «συγγνώμη» «συγνώμη»;

________
ΥΓ: το κείμενο είναι γραμμένο στα νέα ελληνικά της εποχής που πήγα σχολείο.... ίσως η γραμματική να έχει αλλάξει από τότε..

Περιμένει κανείς κάποια θετική αλλαγή μέσα από ψυχολογία και δράση όχλου;

Προς σκέψη.
Χωρίς άλλα λόγια. Oι προσωπικοί μου προβληματισμοί σχετικά βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα.

Ξανασκοτώνοντας τον Άγνωστο Στρατιώτη

Κι όμως, υπάρχουν ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη), που στο όνομα δεν ξέρω τίνος, αποφασίζουν να καταστρέψουν εθνικά μνημεία. Τη βιβλιοθήκη της νομικής και το κτήριο στο οποίο στεγάζεται (στεγαζόταν), το σπίτι του Κωστή Παλαμά.. Να μαγαρίσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη, το αφιερωμένο στους προγόνους μας μνημείο, αυτών που σκοτώθηκαν για την πατρίδα μας και την ελευθερία μας, για την ελευθερία αυτών που τους ξανασκοτώνουν.

Νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη. Είναι απαράδεκτο να νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη στην ίδια μου τη χώρα, επειδή η αστυνομία δε μπορεί να παρέμβει να σώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Και γι’αυτό ευθύνεται ο Παυλόπουλος. Ακόμα κι ο στρατός θα έπρεπε να πάει και να προστατέψει τον Άγνωστο Στρατιώτη, ο στρατός! Καταλαβαίνω να νιώθω απροστάτευτη λόγω διεθνών εξελίξεων που δε μπορεί κανείς να ελέγξει. Όχι όμως κι επειδή η αστυνομία δε μπορεί να κάνει ένα ντου, και να μπαγλαρώσει τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει να με συγκινεί σαν Ελληνίδα. Να τα μπαγλαρώσει για πάντα! Και μετά ας μπαγλαρώσει και τους πολιτικούς που τα παίρνουν. Αλλά πρώτα αυτά!

Κλαίω γι’αυτά που γίνονται. Κλαίω, γιατί δεν είναι επανάσταση αυτό. Είναι χουλιγκανισμός, που μεταφέρθηκε από τα γήπεδα στους δρόμους, χωρίς αιτία, με μόνο λόγο την καταστροφή! Δε σέβονται κανέναν. Ούτε τους δικούς τους, ούτε το παιδί που δολοφονήθηκε, ούτε τα παιδιά που είναι στους δρόμους, ούτε την πατρίδα τους, ούτε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας, ούτε καν τους εαυτούς τους. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ; ΔΕΝ είναι αναρχικοί αυτοί, όπως πολλοί, τιμητικά, τους αποκαλούν. Ένας αναρχικός είναι αρκετά ώριμος κοινωνικά και πολιτικά, ώστε να μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία χωρίς εξουσία, αρμονικά! Χωρίς σεβασμό πάμε κατά διαόλου. Εκεί που πάμε και αυτές τις ημέρες, δηλαδή.

Εχθρούς μου τους νιώθω όλους αυτούς που βανδαλίζουν την πατρίδα μας, φοβάμαι και τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Εχθρούς μου. Και είναι και δικοί σου εχθροί.

Συμπολίτες μου, τι περιμένουμε για να στείλουμε αυτή την παρωδία κυβέρνησης στον αγύριστο μαζί με τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που λυμαίνονται την πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες; Παρεμπιπτόντως, την πιο μεγάλη ευθύνη την έχετε εσείς που ψηφίσατε αυτό το κόμμα να μας κυβερνήσει, και κυρίως όσοι το ξαναψηφίσετε. Μήπως έχουμε κι εμείς δημοκρατική παιδεία, για να μπορέσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη μιας δημοκρατίας; Ούτε στις δουλειές μας, ούτε στα σπίτια μας είμαστε δημοκράτες. Πόσο μάλλον την ώρα των εκλογών…..

Δεν έχω λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Ελπίζω να αντιδράσει κάποια στιγμή το κράτος. Και να πάρουν τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) αυτό που τους αξίζει.


ΥΓ: Φωτιά στη ΓΑΔΑ είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά σε ακριβά βενζινάδικα είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στα διόδια για δρόμους - ηλεκτρικές καρέκλες είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στο σπίτι του Καραμανλή είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Η καταστροφή εθνικών μνημείων, η φωτιά σε βιβλιοθήκες, και οι λεηλασίες καταστημάτων, ΔΕΝ είναι κοινωνικοπολιτική δήλωση. Δεν είναι διαμαρτυρία. Δεν είναι επαναστατική πράξη. Είναι βανδαλισμός, ασέβεια, κλοπή. Και ως βάνδαλοι και κλέφτες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτοί που τα πράττουν. Όχι ως απηυδισμένοι, εξεγερμένοι, επαναστατημένοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες. Διότι σίγουρα δε νοιάζονται για την κοινωνία, παρά μόνο για την πάρτη τους.

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το χασαπομάχαιρο της Σαντορίνης.

Που δεν ξέρω και αν είναι σχιζοφρενής. Δεν ξέρω από τι ψυχική ασθένεια πάσχει. Και που για μένα είναι το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Αυτός που χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, και που τώρα παρουσιάζεται σαν τέρας που έσφαξε τη «δασκάλα με το χαμόγελο» (το’χουμε σαν έθνος να ξεφτιλίζουμε κάθε τι σοβαρό). Αυτός που όταν ξυπνήσει θα έχει χάσει τα πάντα. Τη γυναίκα του, την ελευθερία του, τη ζωή του. Που θα χρειαστεί να ζει με τις τύψεις γι’αυτό που έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί. Αυτός που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος – άλλο ένα αγαπημένο σπορ της ελληνικής κοινωνίας η εύρεση τέτοιων. Μιας ελληνικής κοινωνίας που τους ψυχικά ασθενείς τους θεωρεί «τρελούς», τους κάνει αντικείμενο κοροϊδίας, ή φόβου. Που τους διώχνει μακριά από τη θεραπεία, φοβούμενη το στίγμα.

Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.

Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.

(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)

Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.

Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».

Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.

Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.

Μεγάλοι Έλληνες στον ΣΚΑΙ. Πλάκα μου κάνουν.

Για να καταλάβετε τον τίτλο, παραθέτω τα 8 παρακάτω ονόματα, που έκαναν σε εμένα τη μεγαλύτερη εντύπωση. Είναι 8 από τα άτομα που κάποιοι από τους Έλληνες (ίσως και αλλοδαπούς, δε γνωρίζω τι εθνικότητος ήταν όλοι όσοι ψήφισαν) θεωρούν ότι ανήκουν στους 100 πιο σημαντικούς Έλληνες όλων των εποχών!

Με τη σειρά που αντίκρυσα τα ονόματά τους στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έθνους μας, σύμφωνα με την πλειοψηφία

1. Χριστόδουλος
2. Βουγιουκλάκη
3. Πύρρος Δήμας
4. Βέγγος
5. Ζαγοράκης
6. Σιμήτης
7. Λαζόπουλος
8. Παπαδόπουλος (όχι αυτός με τα μπισκότα, πάντως)

Δεν μπορώ να βρω λόγια για να σχολιάσω την επιλογή του κάθε προσώπου…. Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να ανήκουν σε μία αρνητική λίστα, και πάλι πολύ θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Κάποιοι, χωρίς να αρνούμαι την ποιότητά τους ως ανθρώπων, δεν μπορώ να καταλάβω με τι τρόπο έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην Ελληνική ως τώρα καταγεγραμμένη Ιστορία.

Δε μου είναι αρεστές όλες οι άλλες προσωπικότητες της λίστας, μπορώ, όμως, να καταλάβω με τι σκεπτικό αρκετοί τους ψήφισαν. Όμως,

Χριστόδουλος και Παπαδόπουλος «Μεγάλοι Έλληνες»;

Από όλους τους Έλληνες πολιτικούς από το 2300 πΧ μέχρι σήμερα, ο Σιμήτης ανήκει στους «μεγαλύτερους»;!

Οι υπόλοιποι της ενδεικτικής αυτής λίστας, είναι τόσο σημαντικοί που να βρίσκονται στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών; Ίσως σε μία λίστα του 20ου αιώνα. Αλλά όλης της Ιστορίας μας;

Δεν είναι οι μόνες προσωπικές ενστάσεις που έχω διαβάζοντας τα ονόματα στη λίστα. Aπό τη λίστα αυτή λείπουν, για παράδειγμα, πολλές γυναίκες. Όπως, πχ, θα μπορούσε να βρίσκεται η Ασπασία, ακόμα και στη θέση του Περικλή! Αν και κατανοώ ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πολλές σημαντικές γυναίκες, από τη στιγμή που ως επί το πλείστον η Ιστορία τις αγνοούσε και τις αγνοεί.

Δεν έχω λόγια….

http://www.skai.gr/greatgreeks/

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.

Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.

Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.

Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».

Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.

Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..

«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.

Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.

Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!

Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.

Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».

Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.

Σιγά μη βγει περπατώντας ο Χρήστος Ζαχόπουλος από το νοσοκομείο.

Εξηγούμαι. Τόσο βαθιά που είναι χωμένος σε όσα η κυβέρνηση, και ειδικά το σόι Καραμανλή, θα ήθελαν να συμβαίνουν προς όφελός τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι, για να μπορούν να κοιμούνται τα βράδια, υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν να πάει σε δίκη; Γιατί μετά το νοσοκομείο προφανώς τον περιμένουν τα έδρανα του δικαστηρίου, αν δεν έχει καταλυθεί το κράτος μας ακόμα. Αυτό που βλέπω να γίνεται είναι όταν βρει τις αισθήσεις του να μην το μάθουμε ποτέ. Να πει ό,τι έχει να πει στον κύκλο που «πρέπει», και μετά να τον φάνε ήσυχα κι ωραία, «τελικά υπέκυψε στα τραύματά του».

5 μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιχορηγούνται από το υπουργείο πολιτισμού. Από πότε έχουν πάρε-δώσε, άρα και εξάρτηση, με το κράτος οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις»;

Πρόεδρος της μίας – «Ανέμη» - η σύζυγος του πρωθυπουργού. Θα ήθελα να ξέρω την ανάμιξη του Χ. Ζαχόπουλου και στην απόκτηση του πτυχίου της επίσης.

Επί της γραμματείας του τάφοι των Σαλαμινομάχων ρίχτηκαν στη θάλασσα, στον υγρό τάφο των τριήρεων της ιστορικής ναυμαχίας, και ο χώρος μετετράπη σε νεκροταφείο πλοίων, σε σκουπιδότοπο πάνω στα ιερά και όσια της εθνικής μας κληρονομιάς. Η ναυτιλιακή υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες καταστροφές ανήκει στη σύζυγο του κυρίου(;) Αχιλλέα Καραμανλή. Παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με τη λατόμηση του όρους Λαϊλιά στις Σέρρες, απόπειρα τεράστιας οικολογικής καταστροφής αποσκοπούσα σε πρόσκαιρο υπερκέρδος, με έναν από τους πρωτοστάτες τον κύριο…Α.Καραμανλή.

Επίσης, στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα, σε μία από τις ευτυχείς στιγμές που δεν ασχολήθηκε με UFO και φαντάσματα, αλλά με πιο ουσιαστικό για την καθημερινότητα, το παρόν και το μέλλον μας θέμα, είδα με τα μάτια μου να σκάβεται αρχαιολογικός χώρος στη Χίο, με τις ευχές του υπουργείου πολιτισμού, για να χτιστεί πολυκινηματογράφος!

Θυμάται κανείς κάποιον Βασίλη Ζαχόπουλο; Πρόεδρος της ομοσπονδίας του καράτε, εκπαιδευτής αστυνομίας, στρατού και ειδικών δυνάμεων, οικογενειάρχης. Πέθανε στη φυλακή από καρδιά, αφού συνελήφθη για επίθεση με χειροβομβίδες στο σπίτι του αδερφού της ερωμένης του, ενώ αποκαλύφθηκε και ότι πουλούσε προστασία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των δύο Ζαχόπουλων. Δε γνωρίζω, θα ήθελα εάν κάποιος ξέρει να με διαφωτίσει. Η εξωτερική ομοιότητα είναι πάντως ιδιαίτερη, καθώς και η καταγωγή.

Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να αναφέρω κάτι καινούριο, κάτι που κάποιοι δημοσιογράφοι, ή ενεργοί πολίτες δεν έχουν ήδη ανα/αποκαλύψει. Τα γράφω για να τα καταγράψω, κάπου. Για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως τόσα άλλα όταν κάποιο όμορφο θέμα τύπου «Ζωνιανά» βγει στην επικαιρότητα ξανά για να το κουκουλώσει – τα ναρκωτικά είναι πάντα καλό θέμα, αναμοχλεύει το συναίσθημα, εξοργίζει, πουλάει. Το καταγράφω για να ζει. Και γιατί θέλω να δω και εάν διαθέτω ικανότητες μέντιουμ, να δω εάν τελικά ο «κύριος» θα επιζήσει για να δικαστεί. Και για να μην το ξεχάσω ούτε η ίδια. Για να έχω ένα ακόμα κομμάτι του παζλ όταν κάτι καινούριο προκύψει κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τη συγκεκριμένη συντεχνία. Για να δούμε….

Λατομείο Λαϊλιάς

Ή αλλιώς, ό,τι δε χάσαμε με τις φωτιές, ας το καταστρέψουμε από μόνοι μας.

Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.

Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.

Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.

Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….

Εξωτερική Πολιτική Επιπέδου σε εγχώρια μουσικά (….) βραβεία

Συνειδητοποίησε κανείς τι έγινε σήμερα; Η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, παρέδωσε μουσικό βραβείο αμφιβόλου θεσμού σε λαϊκή τραγουδιάρα. Ένιωσα ξεφτίλα ως Έλλην. Ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός! Δεν μπορεί ο καθένας σαν υπουργός εξωτερικών να εμφανίζεται όπου του καπνίσει και να βραβεύει όποιον γουστάρει. Ας πήγαινε εκεί σαν Ντόρα Μπακογιάννη, που και πάλι, λίγη υπομονή μέχρι να σταματήσει να κατέχει αυτό το αξίωμα, δε θα πείραζε να κάνει.

Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;

Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.

Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.

Κατάντια

Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση

Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.

Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.

Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.

Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.

Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.

Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!

Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.

Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.