Όσο όμορφα είναι τα εκθέματα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο άσχημο, πρόχειρο, και άρπα-κόλλα μου φαίνεται το ίδιο το μουσείο. Την ιδέα των εκμαγείων που ολοκληρώνουν την εικόνα και τονίζουν τη σοβαρότητα της καταστροφής του μνημείου, καθώς και την ανάγκη επανένωσής του, τη βρήκα έξυπνη, και αισθητικά και πολιτικά αναγκαία, το οικοδόμημα, όμως, μου δίνει την εντύπωση ότι έγινε όπως-όπως, απλώς και μόνο για να μπορέσει να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή, ώστε να επιστραφούν τα Μάρμαρα· και μόνο.
Δεν καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με την «ομορφιά» του. Μου θυμίζει εκείνα τα άσχημα κτίρια - κουτιά της δεκαετίας του 50, ένα τραγικό κακέκτυπο του Πολεμικού Μουσείου.. Ακόμα και για το εσωτερικό του έχω κάποιους ενδοιασμούς, πιστεύω θα μπορούσαν να έχουν αναδειχθεί πιο όμορφα, απ’το να αναρτηθούν πάνω σε κάτι που μοιάζει με χύμα ψευδότοιχο…. Θυμάμαι το εσωτερικό του Pergamon Museum του Βερολίνου, όπου νιώθεις σαν να ταξίδεψες πίσω στο χρόνο, έχεις τον χώρο να δεις και να θαυμάζεις από απόσταση ολόκληρη την πύλη της αγοράς της Μιλήτου, το ναό της Περγάμου, την Πύλη της Ισθάρ, την οποία περνάς, περπατάς στην «πόλη», περιηγείσαι μέσα σε Βαβυλώνια δωμάτια, και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και απογοητευτική για το ελληνικό μουσείο.
Θυμάμαι, κυρίως, την πρώτη φορά που είδα το μουσείο, λίγους μήνες πριν, κατά τύχη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «κάνε να μην είναι *αυτό*, αυτό που νομίζω…κάνε να μην είναι αυτό το πράμα (χωρίς το –γ–) το μουσείο της Ακρόπολης!».. Στεναχωρήθηκα, και τότε, και τώρα. Πολύ. Αντί να γίνει ένα κτήριο που να σηματοδοτήσει μια καινούρια εποχή για την Αθήνα και την Ελλάδα, μια επιστροφή στην καλαισθησία, ήταν ένα πισωγύρισμα στη χειρότερη αισθητικά εποχή στην ιστορία της πατρίδας μας! Και τώρα έγινε. Και το σημαντικότερο μουσείο της Ελλάδας θυμίζει κουτί στα Μεσόγεια.
Νιώθω στεναχώρια, στεναχώρια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου