ΜπΕλλάς – το ποδήλατο και το πρόβατο

Τελικά οι Έλληνες πρέπει να είναι από τους πλέον φανατισμένους /πρόβατα/ γιούρια λαούς στον πλανήτη. Πράγμα που έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση αλλά και σε μεγαλεία.

Σκεφτόμουν τη μόδα του ποδηλάτου – όπου μόδα, πρώτοι σαν λαός. Πέσαν όλοι με τα μούτρα. Σαν πρόβατα θέλουν να καπνίζουν όλοι σε κλειστούς χώρους, νιώθοντας επαναστάτες – κούνια που τους κούναγε. Έτσι νιώθουν κι όταν ακόμα πετούν τα σκουπιδάκια τους στον δρόμο και στη φύση. Σαν πρόβατα φανατίζονται με τη μία ή την άλλη ιδεολογία, ακολουθούν ή δεν ακολουθούν το ένα ή το άλλο κόμμα, σκοτώνονται για τη μία ή την άλλη ομάδα, σαν πρόβατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν, και να μην ερευνήσουν και να μην προβληματιστούν ιδιαίτερα, αλλά να φανατιστούν με το κάθε πράγμα που θα ακούσουν, ειδικά όταν αυτό το «κάθε πράγμα» μοιάζει με μάννα εξ ουρανού..

Σαν πρόβατα, μπορούν να ριχτούν στη μάχη και να είναι οι καλύτεροι όλων, εάν βρεθεί ο ενδεδειγμένος ηγέτης να διοχετεύσει το άκριτο πάθος τους κατάλληλα. Σαν πρόβατα μπορούν να μεγαλουργήσουν και σε καιρό ειρήνης, πάλι με τον ανάλογο τσοπάνη επικεφαλής. Ήταν καλύτεροι από εμάς οι αρχαίοι, μήπως; Δεν ήταν. Τι συνέβη στην Αθήνα μόλις «έφυγε» ο Περικλής;

Το καλύτερο κοπάδι. Ωραία πρόβατα, δεν είναι βλαμμένα, είναι υγιή και ικανά. Απλώς βαριούνται να σκέφτονται για τον εαυτό τους. Ίσως δεν τους το έχουν μάθει – κι εκεί ακόμα φαίνεται η «κοπαδοσύνη» τους, πρέπει να τους το μάθει κάποιος.

Αλλά αυτό δε θα αλλάξει. Αν δεν άλλαξε 4000 χρόνια τώρα σ’αυτό το κομμάτι γης, μάλλον δε θα αλλάξει. Ας ελπίσουμε σε ξεχωριστούς δάσκαλους, καθηγητές, διευθυντές, διοικητές, πολιτικούς αρχηγούς, να οδηγήσουν το κοπάδι σε ωραία βοσκοτόπια πάλι. Ή Περικλής πρέπει να βρεθεί ξανά, ή να σπάσουμε τα δεσμά με ένα χαρακτηριστικό της ταυτότητάς μας διαχρονικά, και να γίνουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Μέχρι τότε (θέλω να ελπίζω), καλό πετάλι!

Barbie Dildo!

Απορία: Μετά τα παιχνίδια και τα παιδικά ρούχα που συνοδεύονται από σκιές ματιών, κραγιόν, βερνίκια νυχιών, για να μπορούν τα κοριτσάκια να μεταμορφώνονται σε γυναικάκια, η μύηση στον κόσμο της «πιπινούλας» θα συνεχιστεί και με εκπαίδευση στις χαρές του σεξ; «Barbie Dildo, σε πέντε υπέροχες γεύσεις! Βατόμουρο, μπανάνα, μήλο, καρπούζι, ανανάς! Δοκίμασέ τα ΟΛΑ! Ουυυυ!»…… Έτσι, για να έχουμε σωστά μικρομέγαλα. Και μετά απορούμε πώς υπάρχουν τόσοι παιδεραστές…..

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.

Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.

Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.

Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».

Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.

Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..

Ζούμε σε παιδεραστικούς καιρούς....

Ζούμε σε παιδεραστικούς καιρούς. Κάθε μέρα η αστυνομία κυνηγά στο διαδίκτυο τους «κακούς» που «φτιάχνονται» με παιδικές φωτογραφίες. Σίγουρα υπάρχει μια αρρωστημένη κατηγορία που δεν αντέχω να αποκαλέσω «συνανθρώπους». Μήπως όμως υπάρχει και μια ακόμα μεγαλύτερη, που κρίνεται ένοχη γιατί απλώς ζει στην εποχή μας;

Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό. Γυναικείο περιοδικό. Μόδας, κατά κύριο λόγο. Αυτή τη φορά δεν πρόσεχα τα άρθρα. Δεν πρόσεχα το περιεχόμενο, δεν πρόσεχα τη δουλειά των εργαζόμενων στο συγκεκριμένο έντυπο. Πρόσεξα τις διαφημίσεις. Τις διαφημίσεις για αρώματα. Για σχεδιαστές μόδας. Για καταστήματα ρούχων. Πρόσεξα τα πρότυπα ομορφιάς, τα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς που λανσάρονται στη δική μας εποχή. Η γυναίκα, πια, δεν πρέπει να είναι γυναίκα. Δεν πρέπει καν να είναι ανδροπρεπής, όπως πριν λίγα χρόνια, ούτε καν αποστεωμένη, όπως καταλογίζουν στη «μόδα» ότι θέλει και προβάλλει τις γυναίκες. Η γυναίκα, πια, πρέπει να είναι παιδάκι! Στα πρώτα στάδια της εφηβείας του – ή λίγο μικρότερo. Η γυναίκα! Όχι η κόρη της. Η 10χρονη κόρη της πρέπει να μοιάζει και να συμπεριφέρεται 25. Η 30χρονη γυναίκα, με την αγοραστική δύναμη πια, πρέπει να δείχνει 12!

Ναι, πρέπει να δείχνει 12. Τόσο φαίνονται οι φατσούλες των κοριτσιών στις σελίδες των περιοδικών. Ντυμένα με σέξι κοντές φούστες, 12ποντα πέδιλα, προκλητικό μακιγιάζ, και προσπάθεια λάγνου βλέμματος από μία αθώα - λόγω χαρακτηριστικών της νεαρής ηλικίας - φατσούλα. Αυτό είναι πια το γυναικείο πρότυπο ομορφιάς. Το παιδικό. Οι εικόνες που μας περιβάλλουν καθημερινά είναι γεμάτες μικρές Λολίτες. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είμαστε όλοι ευέλπιδες εραστές τους. Όλοι, όμως, απενοχοποιημένοι από τους εαυτούς μας. Γιατί αυτό είναι το πρότυπο ομορφιάς. Αυτό πρέπει να ποθούμε. Αυτό είναι το υγιές. Αυτό είναι το υγιές;

Έχουμε υπνωτισμένα γίνει κοινωνία παιδεραστών. Και όχι «παιδόφιλων» όπως επανεισάγαμε από τους φίλους μας τους αμερικάνους. Όπως υπνωτισμένα έχουμε γίνει πολλά, χωρίς συνειδητοποίηση, χωρίς αμφισβήτηση. Προβάλλουμε και εκθειάζουμε το παιδικό πρόσωπο, το παιδικό σώμα ως το ιδανικό για την ενήλικη εραστή μας. Όμως λιθοβολούμε με σιχαμάρα κι απαξίωση όποιον κατηγορηθεί ως «παιδεραστής», χωρίς να νοιαστούμε να μάθουμε τον λόγο που κατηγορήθηκε. Γιατί, τελικά, μπορεί απλώς στον υπολογιστή του να βρέθηκαν φωτογραφίες από ντεφιλέ μόδας. Για ενήλικες γυναίκες. Με ανήλικες Λολίτες…. Ή εικόνες από σύγχρονους ζωγράφους. Αναπαριστώντας ενήλικες ερωτικές υπάρξεις. Με ανήλικα πρόσωπα. Γιατί έτσι κοινωνικοποιηθήκαμε.

Όχι, δεν παίρνω κανενός παιδεραστή το μέρος. Όπως δεν παίρνω και το μέρος κανενός που ασελγεί πάνω σε απρόθυμα θύματα (εκ των πραγμάτων). Είτε αυτά είναι παιδιά, είτε γυναίκες, είτε άντρες. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Όλοι, σε κάθε ηλικία, έχουμε ψυχές. Όσοι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Μήπως όμως σαν κοινωνία βιαζόμαστε πολύ να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε μπορεί να χρησιμεύσει σαν μαύρο πρόβατο, ώστε να ησυχάσουμε τις δικές μας ένοχες υποσυνείδητες συνειδήσεις;

Είναι αρρωστημένη ολόκληρη η κοινωνία όταν προβάλλει μικρά παιδιά σαν σεξουαλικό πρότυπο. Κι αντί να πολεμήσουμε την αρρώστια, ξύνουμε το σπυράκι που βγήκε στο δέρμα, και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μικρή ένδειξη του τι πραγματικά τρώει από μέσα το σώμα….