Η Ελλάδα των κτηνών.. #2

Ούτε φονιάς ή βιαστής να ήταν, τόσο μένος. Πόση κακία, πόση χολή, αυτός ο λαός, πόση αποκτήνωση.. Πόσος εγωκεντρισμός, πόσος ατομικισμός, πόση χαιρεκακία.. Τρέφονται από το δράμα του άλλου, διψούν να βλέπουν τον διπλανό να υποφέρει. Πόσω μάλλον αν ο διπλανός δεν είναι σαν την πάρτη τους. Πόσο μίσος για όποιον δεν ανήκει στον κόσμο της μιζέριας τους, που τον παρουσιάζουν παράδεισο φωνάζοντας στα social media με ωραία σκηνοθετημένες φωτογραφίες και post, ωραία σκηνοθετημένη "χαρά". Και νομίζουν ότι είναι χαρούμενοι μέσα στην κενότητά τους. Νομίζουν ότι είναι σημαντικοί, μέσα στην ανυπαρξία τους. Νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι. Και δεν είναι τίποτα παραπάνω από κτήνη.. Που γυαλίζει το μάτι τους μόλις δουν πτώμα και ορμούν να το ξεσκίσουν, νιώθοντας σπουδαίοι. Η κάθε πτώση κάποιου άλλου τους κάνει να νιώθουν σπουδαίοι - μπορούν να νιώσουν από πάνω μόνο αν πέσουν οι άλλοι - κι αν τους ρίξει κάποιος άλλος, οι ίδιοι απλώς κάθονται μίζερα και περιμένουν. Και ποστάρουν σκηνοθετημένη χαρά. Και καραδοκούν να ξεσκίσουν το επόμενο πτώμα..
Δεν είναι σχόλιο γι'αυτόν που βρίσκεται στη φυλακή, για όποιον κι αν βρίσκεται στη φυλακή. Είναι σχόλιο για τους απ'έξω. Κι είναι το μόνο σχόλιο που θα κάνω.