Αυτή την εμμονή με το πεύκο στα ελληνικά βουνά, πόσω μάλλον στα αστικά, δεν την καταλαβαίνω. Η Πεντέλη, παραδείγματος χάριν, καίγεται σχεδόν κάθε χρόνο, και κάθε φορά στην αναδάσωση χρησιμοποιούνται πεύκα∙ μάλλον τα πλέον εύφλεκτα δέντρα. Ποιος ο λόγος; Ακόμα κι αν είναι πιο φθηνά από άλλα είδη δέντρων – αυτό δεν το γνωρίζω, είναι απλώς η μόνη λογική υπόθεση που μπορώ να κάνω – ποιο το νόημα να φυτεύονται αν είναι να χρησιμεύουν απλώς σαν προσάναμμα για την επόμενη και μεγαλύτερη πυρκαγιά του χρόνου; Και να ξαναφυτεύονται.
Δεν ξέρω τι δέντρα είχε η Πεντέλη και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής κατά την αρχαιότητα, δεν πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο ο χαρακτήρας της πόλης αν τα πεύκα αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικά στη φωτιά δέντρα. Το πεύκο με το ρετσίνι, τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια, είναι η χαρά της φωτιάς. Υπάρχουν δέντρα που είναι δύσκολο να καούν. Θα μπορούσαν να φυτευτούν ελαιόδεντρα, για παράδειγμα, ή, όπως έμαθα – προφανώς δεν είμαι φωτεινή παντογνώστης – βελανιδιές, ή οξιές. Έμαθα, για παράδειγμα, ότι σε πυρκαγιά στον Όρβηλο (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας) το 2000 , το δάσος με τις βελανιδιές γλύτωσε, αφού η φωτιά κατέκαψε τη χαμηλή βλάστηση, τα δέντρα, όμως, έμειναν ανέπαφα. Ουσιαστικά η φωτιά έκανε απλώς αποψίλωση! Επιπλέον, τα δέντρα αυτά ευνοούν τη χλωρίδα σε έναν τόπο, σε αντίθεση με τα πεύκα. Ενώ τα ελαιόδεντρα, εκτός από δέντρο-σύμβολο για την Αθήνα, θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι δήμοι, ή και απλώς οι πολίτες, να τα φροντίζουν και να τα εκμεταλλεύονται.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, σε κάθε αναδάσωση να χρησιμοποιούνται πεύκα; Δε θα θέλατε ένα σκιουράκι στην αυλή σας;
Δεν ξέρω τι δέντρα είχε η Πεντέλη και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής κατά την αρχαιότητα, δεν πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο ο χαρακτήρας της πόλης αν τα πεύκα αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικά στη φωτιά δέντρα. Το πεύκο με το ρετσίνι, τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια, είναι η χαρά της φωτιάς. Υπάρχουν δέντρα που είναι δύσκολο να καούν. Θα μπορούσαν να φυτευτούν ελαιόδεντρα, για παράδειγμα, ή, όπως έμαθα – προφανώς δεν είμαι φωτεινή παντογνώστης – βελανιδιές, ή οξιές. Έμαθα, για παράδειγμα, ότι σε πυρκαγιά στον Όρβηλο (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας) το 2000 , το δάσος με τις βελανιδιές γλύτωσε, αφού η φωτιά κατέκαψε τη χαμηλή βλάστηση, τα δέντρα, όμως, έμειναν ανέπαφα. Ουσιαστικά η φωτιά έκανε απλώς αποψίλωση! Επιπλέον, τα δέντρα αυτά ευνοούν τη χλωρίδα σε έναν τόπο, σε αντίθεση με τα πεύκα. Ενώ τα ελαιόδεντρα, εκτός από δέντρο-σύμβολο για την Αθήνα, θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι δήμοι, ή και απλώς οι πολίτες, να τα φροντίζουν και να τα εκμεταλλεύονται.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, σε κάθε αναδάσωση να χρησιμοποιούνται πεύκα; Δε θα θέλατε ένα σκιουράκι στην αυλή σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου