Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους δε σημαίνει ότι τα υποβαθμίζεις. Καλό είναι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις να ξέρουμε τι σημαίνουν και πώς τις χρησιμοποιούμε. Άλλο πράγμα σημαίνει «ρατσισμός», παραδείγματος χάριν, άλλο «κοινωνική διάκριση», χωρίς το ένα να βαραίνει σε σχέση με το άλλο.
Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.
Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!
Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.
11 Δεκ 2007
Το τέλος της Ιστορίας;
Έχω κατακτήσει κάτι. Να μην αναλώνομαι σε θέματα χωρίς νόημα. Έτσι δε με απασχολεί το ασφαλιστικό. Καθόλου. Δε με ενδιαφέρει πόσο αδιάφορο μπορεί να ακούγεται. Ξέρω ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει μια σταθερή εργασία, και μέχρι να φτάσει η μέρα να βγω στη σύνταξη, οι σχετικοί νόμοι θα έχουν αλλάξει 876547890 φορές. Όσο για το μεσοδιάστημα, δε βλέπω να αλλάζει τίποτα στην περίθαλψη των συμμετεχόντων στα διάφορα ταμεία που έχουν δικούς τους γιατρούς. Απλώς είμαι της γνώμης ότι είναι ως έχει για να κάνει δύσκολη τη ζωή των ασφαλισμένων σε αυτά, και να βολεύει περισσότερο κόσμο στο δημόσιο.
Δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό. Πριν από καμιά βδομάδα άρχισα να νιώθω ότι οι ειδήσεις ασχολούνταν για πολύ καιρό με τα ίδια θέματα, που στην τελική δεν ήταν σημαντικά για την κοινωνία – όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν, τουλάχιστον. Κι όλο αναμασούνταν τα ίδια πράγματα. Μελαγχόλησα και σταμάτησα να παρακολουθώ τι συμβαίνει στον κόσμο (αλλά δε μας δείχνουν – ζωή να’χουν τα εκάστοτε Ζωνιανά…).
Δε μπορώ να βρω έμπνευση στον κόσμο γύρω μου. Ίσως περνάω μια φάση. Ίσως τη φάση την περνάει η εποχή. Το μόνο για το οποίο έχω να γράψω είναι ότι δεν έχω για τι να γράψω. Κι όμως αυτό για μένα είναι άξιο καταγραφής. Μήπως τελικά όντως σταμάτησε η Ιστορία (όπως ισχυριζόταν κι ο Fukuyama στο «the end of history»); Μήπως, τελικά, μόνο κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας σαν ανθρωπότητα χωρίς να έχουμε/θέλουμε/μπορούμε πια να πάμε κάπου; Μήπως το γύρισα πολύ στην αοριστολογία;
ΥΓ: Τι τους έφταιξε ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης; :(
Δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό. Πριν από καμιά βδομάδα άρχισα να νιώθω ότι οι ειδήσεις ασχολούνταν για πολύ καιρό με τα ίδια θέματα, που στην τελική δεν ήταν σημαντικά για την κοινωνία – όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν, τουλάχιστον. Κι όλο αναμασούνταν τα ίδια πράγματα. Μελαγχόλησα και σταμάτησα να παρακολουθώ τι συμβαίνει στον κόσμο (αλλά δε μας δείχνουν – ζωή να’χουν τα εκάστοτε Ζωνιανά…).
Δε μπορώ να βρω έμπνευση στον κόσμο γύρω μου. Ίσως περνάω μια φάση. Ίσως τη φάση την περνάει η εποχή. Το μόνο για το οποίο έχω να γράψω είναι ότι δεν έχω για τι να γράψω. Κι όμως αυτό για μένα είναι άξιο καταγραφής. Μήπως τελικά όντως σταμάτησε η Ιστορία (όπως ισχυριζόταν κι ο Fukuyama στο «the end of history»); Μήπως, τελικά, μόνο κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας σαν ανθρωπότητα χωρίς να έχουμε/θέλουμε/μπορούμε πια να πάμε κάπου; Μήπως το γύρισα πολύ στην αοριστολογία;
ΥΓ: Τι τους έφταιξε ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης; :(
6 Νοε 2007
Ναρκωτικά, Χωριουδάκια στην Κρήτη, Ελληνική Αστυνομία, και Άλλες Αστείες Ιστορίες!
Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια στα Ζωνιανά στην Κρήτη το βρίσκω αστείο. Πραγματικά. Είναι γνωστό ότι εκεί βγαίνει το καλύτερο χασίς της Ελλάδας, το οποίο δεν προορίζεται για δική μας, εγχώρια κατανάλωση, αλλά για Ολλανδία. Αστυνομία δε μπορεί να πατήσει πόδι στο χωριό, ούτε από αέρα να το πλησιάσει, και όλο το χωριό ζει από την καλλιέργεια κάνναβης.
Άλλος αυτό μπορεί να το θεωρεί τραγικό. Εγώ το θεωρώ αστείο. Αποθεώνεται η ανικανότητα της αστυνομίας – όταν τους βαράνε με τις καραμπίνες ακόμα και τα παππούδια – και πόσο, μα πόσο υποκριτικό είναι το θέμα επικινδυνότητας της κάνναβης, όταν σε όλη την Ευρώπη όπου δεν έχει νομιμοποιηθεί και τυπικά είναι νομιμοποιημένη ουσιαστικά, ενώ καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προκύπτει από τα ναρκωτικά είναι το ίδιο το καθεστώς παρανομίας τους, το οποίο απαλλάσσει αυτά και τους καλλιεργητές τους από κάθε έλεγχο.
Έχω στο παρελθόν γράψει για να ναρκωτικά, για τα οποία έχω μιλήσει και δημοσίως. Πιστεύω ότι μια ελεγχόμενη αποποινικοποίηση θα έφερνε μόνο οφέλη, σε σχέση με την κατάσταση ως έχει. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το λόγο μου στη Βουλή των Εφήβων, πολλά χρόνια πριν.
« […] Όταν λέω ‘αποποινικοποίηση’ δεν εννοώ την ελεύθερη πώληση των ουσιών αυτών στα σούπερ μάρκετ και τα περίπτερα, όπως γίνεται με τα τσιγάρα και τα ποτά. Θα πρέπει να παρέχονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ένα είδος περιπτέρων, τα οποία θα υπάρχουν σε όλα τα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει να είναι, επίσης, στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό, που να μπορεί να δίνει συμβουλές, να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, να βρίσκει απασχόληση σε όποιον την έχει ανάγκη και να βοηθά στην απεξάρτηση.
Η τιμή της πώλησης στα περίπτερα αυτά θα πρέπει να είναι σαφώς κατώτερη από αυτή που πωλείται στις ‘πιάτσες’, αλλά αρκετά υψηλή ώστε να μην αγοράζει ναρκωτικά κανείς απλώς και μόνο για να δοκιμάσει. Αυτονόητο είναι, ότι θα πρέπει να παρέχονται ελεγχόμενα, σε περιορισμένη ποσότητα κάθε φορά, μόνο για ιδιωτική χρήση.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Μια σοβαρή αντίρρηση που πρέπει να ληφθεί με προσοχή υπ’όψιν, είναι ότι με το να είναι τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος εισροής ξένων ναρκομανών στη χώρα. Γι’αυτό και τέτοιου είδους μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας [σσ:. τονίζω ότι γράφτηκε πριν τη δημιουργία της ΕΕ]. Στο κάτω-κάτω, και δυστυχώς, ναρκωτικά πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βάλει κανείς όλες τις προτεινόμενες λύσεις σε μια ζυγαριά και να διαλέξει την πιο ακίνδυνη και συμφέρουσα.
Με αυτού του είδους την ελεγχόμενη αποποινικοποίηση, πιστεύω, τα οφέλη θα είναι πολλά και μεγάλα. Πρώτα απ’όλα θα περιοριστεί η εγκληματικότητα που οφείλεται στα ναρκωτικά, αφού ο χρήστης θα μπορεί να τα προμηθεύεται ευκολότερα. Θα λείψει η γλύκα του παρανόμου [σσ: μιλώντας ως έφηβη, τότε, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί θέλαμε να κάνουμε πράγματα απλώς και μόνο από αντίδραση. Κάποιοι ακόμα λειτουργούμε έτσι ;ρ], ίσως κιόλας να σταματήσει το παράνομο εμπόριο, καθώς και ο εξαναγκασμός που ασκούν ορισμένα κυκλώματα προς τους νέους που προσπαθούν ν’απεξαρτηθούν, ώστε να ξανακυλήσουν στη χρήση ναρκωτικών. Και βέβαια, με τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα, δε θα κινδυνεύει ο χρήστης από άλλους παράγοντες, ανεξάρτητους από τη ζημιά που προκαλούν αυτές καθ’εαυτές οι ναρκωτικές ουσίες, όπως AIDS, ηπατίτιδες, και άλλες, μέσω μολυνσμένων συριγγών, μεταδιδόμενες ασθένειες, ούτε θα πεθαίνει μόνος και αβοήθητος από υπερβολική, ή νοθευμένη δόση σε απομονωμένα μέρη, τουαλέτες, εγκαταλειμμένα σπίτια, όπως συμβαίνει τώρα συχνά. Θα είναι πιο ασφαλής και προστατευμένος.
[…] Επίσης, ίσως ακούγεται κυνικό, το κράτος μπορεί να κερδίσει πολλά από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέσω της φορολόγησής τους, όπως συμβαίνει με τα τσιγάρα και τα ποτά. […] »
Θα ήθελα να πω ότι με τα χρόνια έχω αλλάξει λίγο τοποθέτηση απέναντι στις ναρκωτικές ουσίες. Δε βάζω, δηλαδή, πλέον, την κάνναβη και την ηρωίνη στο ίδιο καλάθι. Ούτε και πιστεύω, όπως πίστευα στο λύκειο, ότι κάποιος που καπνίζει χασίς, οπωσδήποτε θα το ρίξει και στην πρέζα. Γηράσκω αεί διδασκόμενη.
Επίσης κατανοώ ότι είναι δύσκολο, κυρίως πολιτικά παρά οικονομικά, να υλοποιήσει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Το θέτω εδώ όμως, σαν τον προβληματισμό ενός 16χρονου κοριτσιού, που συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά πολλά χρόνια μετά. Η τηλεόραση μπορεί να σταμάτησε τα καθημερινά δελτία θανάτων ναρκομανών όπως συνέβαινε κάποτε, το πρόβλημα, όμως, ακόμα υπάρχει, ίσως κι εντονότερο.
Επίσης θεωρώ ότι είναι ζήτημα αυτοδιάθεσης του ατόμου, και μου τη δίνει να μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι γουστάρω με τον εαυτό μου, όπως δε βρίσκω πού είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μου προκαλεί η κάνναβη σε σχέση με τη νικοτίνη, ή το αλκοόλ. Το μόνο που βλέπω, ως έχουν τα πράγματα, είναι ότι το πρώτο μπορεί να με στείλει φυλακή, σε σχέση με τα άλλα δύο. Από’κει και πέρα, μήπως το αλκοόλ δεν καίει εγκεφαλικά κύτταρα, ίσως και περισσότερα, ενώ επιπλέον καταστρέφει και το συκώτι; Στις συνέπειες του καπνίσματος δε χρειάζεται καν ν’αναφερθώ εγώ, τις γράφουν και τα πακέτα τους ;ρ
Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε καιρούς που πολίτης καλός είναι ο εγκεφαλικά νεκρός. Η ενημέρωση ελέγχεται πια από μεγιστάνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπου θέση δεν έχουν ανεξάρτητες και ενοχλητικές φωνές που μπορεί να ταράξουν τον όμορφο ύπνο της κοινής γνώμης. Και, στο θέμα μας, ίσως, τελικά, το κράτος να κερδίζει πολύ περισσότερα από το παράνομο, παρά από το νόμιμο εμπόριο των ναρκωτικών. Διότι όταν για να βρει κανείς το λόγο κάθε επιχειρηματικής ή κρατικής πράξης πρέπει ν’ακολουθήσει το χρήμα, οδηγείται στο παραπάνω συμπέρασμα, όχι; Ή καταφέρνει ένα τσούρμο χωριάτες από το νησί της Κρήτης χρόνια τώρα να κάνει εμπόριο με ολόκληρο κράτος της ΕΕ, χωρίς να χαμπαριάζει, ή έχοντας απέναντί του πραγματικά, την επίσημη Ελλάδα; Διότι εάν ζω σε τόσο ανίκανο τόπο, ή εάν οι Ζωνιανοί είναι τόσο απελπιστικά έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, να πάω να μετακομίσω κι εγώ εκεί!
Αφιερωμένο στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται τόσα χρόνια ανάμεσα στους χασισέμπορους και την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία, και πάνω απ’όλα σ’εκείνους τους χωριατάκους της Κρήτης, που φτάσαμε στο σημείο να ρίχνουν ελικόπτερα και κανείς να μην τολμά να πλησιάσει στο χωριό τους να τα ψάξει…. Όχι, δεν τους θαυμάζω. Με την κάλυψη και τη βοήθεια του κράτους ο καθένας θα μπορούσε να πράττει αναλόγως. Απλά, όπως είπα, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο αστεία….
Άλλος αυτό μπορεί να το θεωρεί τραγικό. Εγώ το θεωρώ αστείο. Αποθεώνεται η ανικανότητα της αστυνομίας – όταν τους βαράνε με τις καραμπίνες ακόμα και τα παππούδια – και πόσο, μα πόσο υποκριτικό είναι το θέμα επικινδυνότητας της κάνναβης, όταν σε όλη την Ευρώπη όπου δεν έχει νομιμοποιηθεί και τυπικά είναι νομιμοποιημένη ουσιαστικά, ενώ καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προκύπτει από τα ναρκωτικά είναι το ίδιο το καθεστώς παρανομίας τους, το οποίο απαλλάσσει αυτά και τους καλλιεργητές τους από κάθε έλεγχο.
Έχω στο παρελθόν γράψει για να ναρκωτικά, για τα οποία έχω μιλήσει και δημοσίως. Πιστεύω ότι μια ελεγχόμενη αποποινικοποίηση θα έφερνε μόνο οφέλη, σε σχέση με την κατάσταση ως έχει. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το λόγο μου στη Βουλή των Εφήβων, πολλά χρόνια πριν.
« […] Όταν λέω ‘αποποινικοποίηση’ δεν εννοώ την ελεύθερη πώληση των ουσιών αυτών στα σούπερ μάρκετ και τα περίπτερα, όπως γίνεται με τα τσιγάρα και τα ποτά. Θα πρέπει να παρέχονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ένα είδος περιπτέρων, τα οποία θα υπάρχουν σε όλα τα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει να είναι, επίσης, στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό, που να μπορεί να δίνει συμβουλές, να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, να βρίσκει απασχόληση σε όποιον την έχει ανάγκη και να βοηθά στην απεξάρτηση.
Η τιμή της πώλησης στα περίπτερα αυτά θα πρέπει να είναι σαφώς κατώτερη από αυτή που πωλείται στις ‘πιάτσες’, αλλά αρκετά υψηλή ώστε να μην αγοράζει ναρκωτικά κανείς απλώς και μόνο για να δοκιμάσει. Αυτονόητο είναι, ότι θα πρέπει να παρέχονται ελεγχόμενα, σε περιορισμένη ποσότητα κάθε φορά, μόνο για ιδιωτική χρήση.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Μια σοβαρή αντίρρηση που πρέπει να ληφθεί με προσοχή υπ’όψιν, είναι ότι με το να είναι τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος εισροής ξένων ναρκομανών στη χώρα. Γι’αυτό και τέτοιου είδους μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας [σσ:. τονίζω ότι γράφτηκε πριν τη δημιουργία της ΕΕ]. Στο κάτω-κάτω, και δυστυχώς, ναρκωτικά πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βάλει κανείς όλες τις προτεινόμενες λύσεις σε μια ζυγαριά και να διαλέξει την πιο ακίνδυνη και συμφέρουσα.
Με αυτού του είδους την ελεγχόμενη αποποινικοποίηση, πιστεύω, τα οφέλη θα είναι πολλά και μεγάλα. Πρώτα απ’όλα θα περιοριστεί η εγκληματικότητα που οφείλεται στα ναρκωτικά, αφού ο χρήστης θα μπορεί να τα προμηθεύεται ευκολότερα. Θα λείψει η γλύκα του παρανόμου [σσ: μιλώντας ως έφηβη, τότε, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί θέλαμε να κάνουμε πράγματα απλώς και μόνο από αντίδραση. Κάποιοι ακόμα λειτουργούμε έτσι ;ρ], ίσως κιόλας να σταματήσει το παράνομο εμπόριο, καθώς και ο εξαναγκασμός που ασκούν ορισμένα κυκλώματα προς τους νέους που προσπαθούν ν’απεξαρτηθούν, ώστε να ξανακυλήσουν στη χρήση ναρκωτικών. Και βέβαια, με τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα, δε θα κινδυνεύει ο χρήστης από άλλους παράγοντες, ανεξάρτητους από τη ζημιά που προκαλούν αυτές καθ’εαυτές οι ναρκωτικές ουσίες, όπως AIDS, ηπατίτιδες, και άλλες, μέσω μολυνσμένων συριγγών, μεταδιδόμενες ασθένειες, ούτε θα πεθαίνει μόνος και αβοήθητος από υπερβολική, ή νοθευμένη δόση σε απομονωμένα μέρη, τουαλέτες, εγκαταλειμμένα σπίτια, όπως συμβαίνει τώρα συχνά. Θα είναι πιο ασφαλής και προστατευμένος.
[…] Επίσης, ίσως ακούγεται κυνικό, το κράτος μπορεί να κερδίσει πολλά από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέσω της φορολόγησής τους, όπως συμβαίνει με τα τσιγάρα και τα ποτά. […] »
Θα ήθελα να πω ότι με τα χρόνια έχω αλλάξει λίγο τοποθέτηση απέναντι στις ναρκωτικές ουσίες. Δε βάζω, δηλαδή, πλέον, την κάνναβη και την ηρωίνη στο ίδιο καλάθι. Ούτε και πιστεύω, όπως πίστευα στο λύκειο, ότι κάποιος που καπνίζει χασίς, οπωσδήποτε θα το ρίξει και στην πρέζα. Γηράσκω αεί διδασκόμενη.
Επίσης κατανοώ ότι είναι δύσκολο, κυρίως πολιτικά παρά οικονομικά, να υλοποιήσει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Το θέτω εδώ όμως, σαν τον προβληματισμό ενός 16χρονου κοριτσιού, που συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά πολλά χρόνια μετά. Η τηλεόραση μπορεί να σταμάτησε τα καθημερινά δελτία θανάτων ναρκομανών όπως συνέβαινε κάποτε, το πρόβλημα, όμως, ακόμα υπάρχει, ίσως κι εντονότερο.
Επίσης θεωρώ ότι είναι ζήτημα αυτοδιάθεσης του ατόμου, και μου τη δίνει να μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι γουστάρω με τον εαυτό μου, όπως δε βρίσκω πού είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μου προκαλεί η κάνναβη σε σχέση με τη νικοτίνη, ή το αλκοόλ. Το μόνο που βλέπω, ως έχουν τα πράγματα, είναι ότι το πρώτο μπορεί να με στείλει φυλακή, σε σχέση με τα άλλα δύο. Από’κει και πέρα, μήπως το αλκοόλ δεν καίει εγκεφαλικά κύτταρα, ίσως και περισσότερα, ενώ επιπλέον καταστρέφει και το συκώτι; Στις συνέπειες του καπνίσματος δε χρειάζεται καν ν’αναφερθώ εγώ, τις γράφουν και τα πακέτα τους ;ρ
Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε καιρούς που πολίτης καλός είναι ο εγκεφαλικά νεκρός. Η ενημέρωση ελέγχεται πια από μεγιστάνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπου θέση δεν έχουν ανεξάρτητες και ενοχλητικές φωνές που μπορεί να ταράξουν τον όμορφο ύπνο της κοινής γνώμης. Και, στο θέμα μας, ίσως, τελικά, το κράτος να κερδίζει πολύ περισσότερα από το παράνομο, παρά από το νόμιμο εμπόριο των ναρκωτικών. Διότι όταν για να βρει κανείς το λόγο κάθε επιχειρηματικής ή κρατικής πράξης πρέπει ν’ακολουθήσει το χρήμα, οδηγείται στο παραπάνω συμπέρασμα, όχι; Ή καταφέρνει ένα τσούρμο χωριάτες από το νησί της Κρήτης χρόνια τώρα να κάνει εμπόριο με ολόκληρο κράτος της ΕΕ, χωρίς να χαμπαριάζει, ή έχοντας απέναντί του πραγματικά, την επίσημη Ελλάδα; Διότι εάν ζω σε τόσο ανίκανο τόπο, ή εάν οι Ζωνιανοί είναι τόσο απελπιστικά έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, να πάω να μετακομίσω κι εγώ εκεί!
Αφιερωμένο στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται τόσα χρόνια ανάμεσα στους χασισέμπορους και την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία, και πάνω απ’όλα σ’εκείνους τους χωριατάκους της Κρήτης, που φτάσαμε στο σημείο να ρίχνουν ελικόπτερα και κανείς να μην τολμά να πλησιάσει στο χωριό τους να τα ψάξει…. Όχι, δεν τους θαυμάζω. Με την κάλυψη και τη βοήθεια του κράτους ο καθένας θα μπορούσε να πράττει αναλόγως. Απλά, όπως είπα, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο αστεία….
3 Νοε 2007
Λατομείο Λαϊλιάς
Ή αλλιώς, ό,τι δε χάσαμε με τις φωτιές, ας το καταστρέψουμε από μόνοι μας.
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
Ο Λαϊλιάς είναι βουνό στις Σέρρες. Ένα βουνό από γρανίτη. Είναι αυτό που τον κάνει όμορφο, κι αυτό που τον κάνει να κινδυνεύει. Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ήθελαν να τον κάνουν λατομείο γρανίτη (κάποιος Αχιλλέας Καραμανλής μέσα σε αυτή την πρωτοβουλία, δεν ξέρω αν λέει τίποτα σε κανέναν αυτό το όνομα). Και θυμάμαι ότι οι πολίτες εκεί, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου, πέτυχαν να χαρακτηριστεί το βουνό «τοπίο απείρου φυσικού κάλους», κι έτσι να μπορέσει, παράλληλα, να προστατευθεί από τέτοιου είδους κινήσεις.
Άκουσα ότι τα σχέδια λατόμησης του Λαϊλιά ξεκίνησαν πάλι. Κι ότι το υπουργείο κάνει τα στραβά μάτια. Επικοινώνησα με τον πατέρα μου να μάθω τι γίνεται. Εκείνος δεν ανησυχεί, πιστεύει ότι η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση εκεί είναι αρκετά ευαισθητοποιημένη για να το επιτρέψει. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Όταν άκουσα την είδηση στεναχωρήθηκα. Τον έχω περπατήσει. Τα ρυάκια και τα ποταμάκια που κυλούν στο γρανίτη. Η βλάστηση, η ζωή που υπάρχει. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του φετινού καλοκαιριού με τις φωτιές. Που σκεφτόμουν ότι ήμουν τυχερή που τουλάχιστον πρόλαβα και είδα τον Καϊάφα και τον Ταΰγετο πριν καούν. Δε θέλω να λέω ότι πρόλαβα και είδα το Λαϊλιά πριν γίνει λατομείο. Κι αν οι φωτιές δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να σταματήσουν, η λατόμηση ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου είναι. Στο κάτω-κάτω, είναι τόσο κοντόφθαλμη πολιτική να καταστρέψεις μια εθνική κληρονομιά για να βγάλεις λεφτά για μερικά χρόνια…. Γιατί τα αποθέματα γρανίτη είναι «εξαντλήσιμα». Η καταστροφή θα είναι μόνιμη.
Θέλω να ελπίζω ότι τα σχέδια θα μείνουν πάλι στα σχέδια. Θέλω να ελπίζω ότι οι νεότερες γενιές νοιάζονται περισσότερο για το περιβάλλον. Μάλλον, νοιάζονται για το περιβάλλον (σκέτο). Και ντρέπομαι για όσους αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνει να γεμίσουν κι άλλο τις τσέπες τους. Ντρέπομαι για όσους στο βωμό του χρήματος βιάζονται να σκοτώσουν ό,τι δεν τους ανήκει. Δυστυχώς δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι….
29 Οκτ 2007
Εξωτερική Πολιτική Επιπέδου σε εγχώρια μουσικά (….) βραβεία
Συνειδητοποίησε κανείς τι έγινε σήμερα; Η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, παρέδωσε μουσικό βραβείο αμφιβόλου θεσμού σε λαϊκή τραγουδιάρα. Ένιωσα ξεφτίλα ως Έλλην. Ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός! Δεν μπορεί ο καθένας σαν υπουργός εξωτερικών να εμφανίζεται όπου του καπνίσει και να βραβεύει όποιον γουστάρει. Ας πήγαινε εκεί σαν Ντόρα Μπακογιάννη, που και πάλι, λίγη υπομονή μέχρι να σταματήσει να κατέχει αυτό το αξίωμα, δε θα πείραζε να κάνει.
Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;
Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.
Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.
Κατάντια
Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;
Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.
Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.
Κατάντια
24 Οκτ 2007
Ο ΣΚΑΙ μιλάει
Για οικολογία. Και για νομιμότητα. Και για «δίκαιο» (όπου χωράει μεγάλη συζήτηση για τον ορισμό του και τους «οριστές» του). Πρώτος τρέχει στις φωτιές, στις καταπατήσεις γης, στους μολυνσμένους ποταμούς, έχει στήσει και παρατηρητήριο στην Πάρνηθα. Και κάθε τρεις και λίγο από το ραδιόφωνό του μεταδίδει διαφημίσεις για το Καζίνο Μont Parnes. Οι σκέψεις δικές σας.
21 Οκτ 2007
18 Οκτ 2007
Σαν σήμερα….
Γενέθλια (ναι, πάλι ;ρ)
Μμμμμ, σήμερα είχε γενέθλια ο πατέρας της μητέρας μου, η Μελίνα Μερκούρη, κι έχουν γενέθλια ο πατέρας μου κι ο Μητσοτάκης, να ζήσουν να τους χαιρόμαστε τα τέκνα τους – όσοι ζουν τέλος πάντων – και να ξέρετε ότι τα περί γκαντεμιάς δεν είναι καθόλου μύθος. Μόνο που στην περίπτωση του πατέρα μου βαραίνει εμένα ;ρ
Επίσης σαν σήμερα βγήκε το τότε ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. (Το αφήνω ασχολίαστο)
Μμμμμ, σήμερα είχε γενέθλια ο πατέρας της μητέρας μου, η Μελίνα Μερκούρη, κι έχουν γενέθλια ο πατέρας μου κι ο Μητσοτάκης, να ζήσουν να τους χαιρόμαστε τα τέκνα τους – όσοι ζουν τέλος πάντων – και να ξέρετε ότι τα περί γκαντεμιάς δεν είναι καθόλου μύθος. Μόνο που στην περίπτωση του πατέρα μου βαραίνει εμένα ;ρ
Επίσης σαν σήμερα βγήκε το τότε ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. (Το αφήνω ασχολίαστο)
15 Οκτ 2007
Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση
Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.
Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.
Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.
Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.
Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!
Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.
Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.
Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.
Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.
Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.
Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.
Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!
Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.
Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.
12 Οκτ 2007
Χωρίς Λόγο
Αλλάζουν τα πράγματα; Μένουν ίδια; Από πότε έχει κάτι ν’αλλάξει; Δεν είναι η αλλαγή μέρος της στατικότητας σ’έναν κόσμο όπου «τα πάντα ρει»; Γιατί ελπίζουμε στην αλλαγή; Στην όποια αλλαγή, σε όποιο τομέα της ζωής μας; Την ίδια στιγμή που ουσιαστικά βρίσκουμε ασφάλεια στη σταθερότητα. Μας αρέσει η αλλαγή, ή θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα κατά πώς μας βολεύουν ώστε μετά να μείνουν σταθερά εκεί; Είναι δυνατόν ποτέ να μείνει οτιδήποτε σταθερό; Όσο όμορφο ή απαίσιο κι αν είναι; Είναι κρίμα τα όμορφα πράγματα να μην κρατούν για πάντα. Είναι καλό, όμως, που ούτε τα άσχημα είναι παντοτινά. Και τελικά στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε τα καλά για πάντα, διατηρώντας τα αλλάζοντάς τα, αγαπώντας πάντα τη σταθερή ουσία τους.
Αφορά τα πάντα. Τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους, το περιβάλλον, την πολιτική, το κοινωνικό σύστημα, αφορά τα πάντα. Γιατί, τελικά, όλοι ελπίζουμε σε μια αλλαγή που θα φέρει την ποθητή για τον κάθε ένας μας σταθερότητα..
Ένα post χωρίς λόγο, με αφορμές.
________
*Έχω πολύ καιρό να παρακολουθήσω τις πολιτικές εξελίξεις, καλώς, ή κακώς..
Αφορά τα πάντα. Τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους, το περιβάλλον, την πολιτική, το κοινωνικό σύστημα, αφορά τα πάντα. Γιατί, τελικά, όλοι ελπίζουμε σε μια αλλαγή που θα φέρει την ποθητή για τον κάθε ένας μας σταθερότητα..
Ένα post χωρίς λόγο, με αφορμές.
________
*Έχω πολύ καιρό να παρακολουθήσω τις πολιτικές εξελίξεις, καλώς, ή κακώς..
7 Οκτ 2007
8 Οκτώβρη, πολλά χρόνια μετά
Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way
Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun
And you run and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one ....year (....) closer to death
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the ....Hellenic (?) way
The time has gone, the song is over, thought I'd something more to say
*Το τραγούδι, προφανώς, ανήκει στους pink floyd. Οι παρεμβάσεις σε μένα. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του post είναι τελείως ιδιοτελής – να πω πως δεν έχω σκοπό να γράψω άλλα post που απευθύνονται στον εαυτό μου! ;) p
Επίσης θέλω να πιστεύω ότι δε θα μπω αύριο στο internet, οπότε είπα να μου αφιερώσω αυτό το τραγούδι από σήμερα για την αυριανή μέρα, αφού όσο πλησιάζει τόσο περισσότερο το σιγομουρμουρίζω….
ΥΓ: δε λέω να σταματήσω να μεγαλώνω, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία! ;ρ
You fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way
Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun
And you run and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one ....year (....) closer to death
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the ....Hellenic (?) way
The time has gone, the song is over, thought I'd something more to say
*Το τραγούδι, προφανώς, ανήκει στους pink floyd. Οι παρεμβάσεις σε μένα. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του post είναι τελείως ιδιοτελής – να πω πως δεν έχω σκοπό να γράψω άλλα post που απευθύνονται στον εαυτό μου! ;) p
Επίσης θέλω να πιστεύω ότι δε θα μπω αύριο στο internet, οπότε είπα να μου αφιερώσω αυτό το τραγούδι από σήμερα για την αυριανή μέρα, αφού όσο πλησιάζει τόσο περισσότερο το σιγομουρμουρίζω….
ΥΓ: δε λέω να σταματήσω να μεγαλώνω, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία! ;ρ
3 Οκτ 2007
Δημόσια Δωρεάν Παιδεία (πανεπιστήμια και – τελικά και - σχολεία)
Δε θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια σε αυτή τη χώρα! Όχι! Γιατί θέλουμε η παιδεία να είναι δημόσιο και ελεύθερο αγαθό για όλους. Να πω κι άλλο ανέκδοτο;
Ας αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα δαπανά μία ελληνική οικογένεια για κάθε της τέκνο που θέλει να στείλει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σε σχέση με μία οικογένεια που το στέλνει σε ένα του εξωτερικού. Όποιος πιστεύει πως στην Αγγλία καταφεύγουν μόνο τα πλουσιόπαιδα, ας το ξανασκεφτεί. Η φοίτηση σε αγγλικό πανεπιστήμιο κοστίζει από τίποτα (ανάλογα με τη φορολογική δήλωση του χρηματοδότη του φοιτητή) έως 1.500 λίρες, περίπου, το χρόνο, για τους πολίτες της ΕΕ. Τρία χρόνια φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα προς εξέταση για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μήπως κοστίζουν κάτι παραπάνω;
Πόσο «δωρεάν» είναι η παιδεία μας;
Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη. Ο κάθε μαθητής να επιλέγει πού θέλει να φοιτήσει, και να του επιτρέπεται να σπουδάσει αυτό που αγαπά, κι όχι αυτό που θα του λάχει. Θέλουν όλοι να μπουν στην ιατρική; Ας μπουν όλοι στην ιατρική. Ξέροντας, όμως, δύο πράγματα: κατά πόσον αυτό το επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και τι προοπτικές απορρόφησης έχει μετά. Καθώς και ότι το να μπεις στην ιατρική (για παράδειγμα) είναι ελεύθερο, για να αποφοιτήσεις όμως θα πρέπει να το αξίζεις.
Εκεί θα έπρεπε να πέσει το βάρος. Σε έναν σωστό και σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Και στην ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. Χωρίς «αιώνιους φοιτητές», αλλά με φοιτητές που φοιτούν γιατί θέλουν να μάθουν το αντικείμενο που σπουδάζουν. Με σοβαρές σπουδές. Με λιγότερα μαθήματα και λιγότερους καθηγητές, ώστε πραγματικά ο φοιτητής να μπορεί να μάθει ό,τι διδάσκεται.
Έχω την εντύπωση ότι το παρόν σύστημα υπάρχει για δύο λόγους ως έχει. Για να παρέχει θέσεις σε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές – οπότε πρέπει να υπάρχουν ένα σωρό περιττά μαθήματα για να δικαιολογείται η θέση τους – και στην παραπαιδεία – αυτή είναι γενική εντύπωση. Διότι με ελεύθερη είσοδο στα δημόσια πανεπιστήμια κανείς δε θα στέλνει το παιδί του σε φροντιστήρια. Ενώ με τη δημιουργία σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Αυτό θίγει τα συμφέροντα και όσων απασχολούνται στην παραπαιδεία, καθώς και όσων κατέχουν καταχρηστικά θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έχει, λοιπόν, στόχο, την προστασία της παιδείας και των μαθητών/φοιτητών το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Καταχρηστικά, κι εγώ, στο παρόν άρθρο σχετικά με τα πανεπιστήμια, να κάνω μια σύντομη αναφορά και στο σχολικό σύστημα. Το οποίο για μένα είναι εντελώς πεπερασμένο. Βασίζεται σε ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε εδώ και αιώνες. Όταν δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε διαδίκτυο. Καλώς ή κακώς, δε θα το κρίνω, τα παιδιά πια δε διαβάζουν βιβλία. Σίγουρα όχι για να αντλήσουν πληροφορίες και γνώσεις. Όχι αποκλειστικά βιβλία, έστω. Η ποιότητα των μαθητών, σύμφωνα με τους δάσκαλους, τους καθηγητές, και τους γονείς τους, πέφτει χρόνο με το χρόνο. Μα, είναι λογικό να θεωρεί κανείς ότι όσο περνούν τα χρόνια τα παιδιά «χαζεύουν»;….
Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος διδασκαλίας δε συμβαδίζει πια με την εποχή; Μήπως θα έπρεπε η διδασκαλία να χρησιμοποιεί πολυμέσα, και όχι, απλά, βιβλία; Μήπως δε χρειάζεται απλώς «αναδιάρθρωση» της παιδείας, αλλά επανασχεδιασμός της από την αρχή; Πράγμα που όμως, δυστυχώς, θίγει τα συμφέροντα και των σχολικών καθηγητών. Αφού θα πρέπει και οι ίδιοι να μορφωθούν και να γίνουν γνώστες των αντικειμένων που διδάσκουν, καθώς και της νέας τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν, και να μεταδίδουν γνώσεις στους μαθητές τους. Ουσιαστικά και τους σχολικούς καθηγητές εξυπηρετεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, αφού αποποιούνται των ευθυνών τους, τις οποίες εναποθέτουν στα φροντιστήρια.
Και τελικά, αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα εξυπηρετεί τους πάντες. Εξυπηρετεί όλους όσους* έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’αυτό, εκτός από τους μαθητές! Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι το οποίο απασχολεί, ξεκουράζει και πλουτίζει τόσο κόσμο. Και το οποίο θα βολέψει και τους μαθητές που θα το αφήσουν πίσω τους σε λίγα χρόνια…. Και τελικά, όλα καταλήγουν σε ένα∙ την παιδεία μας ως κοινωνίας….
________
*επίτηδες το έχω γράψει έτσι αντί του "όλους όσοι", παρ΄όλα αυτά είμαι ανοιχτή σε κάθε συζήτηση σχετικά
Ας αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα δαπανά μία ελληνική οικογένεια για κάθε της τέκνο που θέλει να στείλει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σε σχέση με μία οικογένεια που το στέλνει σε ένα του εξωτερικού. Όποιος πιστεύει πως στην Αγγλία καταφεύγουν μόνο τα πλουσιόπαιδα, ας το ξανασκεφτεί. Η φοίτηση σε αγγλικό πανεπιστήμιο κοστίζει από τίποτα (ανάλογα με τη φορολογική δήλωση του χρηματοδότη του φοιτητή) έως 1.500 λίρες, περίπου, το χρόνο, για τους πολίτες της ΕΕ. Τρία χρόνια φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα προς εξέταση για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μήπως κοστίζουν κάτι παραπάνω;
Πόσο «δωρεάν» είναι η παιδεία μας;
Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη. Ο κάθε μαθητής να επιλέγει πού θέλει να φοιτήσει, και να του επιτρέπεται να σπουδάσει αυτό που αγαπά, κι όχι αυτό που θα του λάχει. Θέλουν όλοι να μπουν στην ιατρική; Ας μπουν όλοι στην ιατρική. Ξέροντας, όμως, δύο πράγματα: κατά πόσον αυτό το επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και τι προοπτικές απορρόφησης έχει μετά. Καθώς και ότι το να μπεις στην ιατρική (για παράδειγμα) είναι ελεύθερο, για να αποφοιτήσεις όμως θα πρέπει να το αξίζεις.
Εκεί θα έπρεπε να πέσει το βάρος. Σε έναν σωστό και σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Και στην ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. Χωρίς «αιώνιους φοιτητές», αλλά με φοιτητές που φοιτούν γιατί θέλουν να μάθουν το αντικείμενο που σπουδάζουν. Με σοβαρές σπουδές. Με λιγότερα μαθήματα και λιγότερους καθηγητές, ώστε πραγματικά ο φοιτητής να μπορεί να μάθει ό,τι διδάσκεται.
Έχω την εντύπωση ότι το παρόν σύστημα υπάρχει για δύο λόγους ως έχει. Για να παρέχει θέσεις σε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές – οπότε πρέπει να υπάρχουν ένα σωρό περιττά μαθήματα για να δικαιολογείται η θέση τους – και στην παραπαιδεία – αυτή είναι γενική εντύπωση. Διότι με ελεύθερη είσοδο στα δημόσια πανεπιστήμια κανείς δε θα στέλνει το παιδί του σε φροντιστήρια. Ενώ με τη δημιουργία σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Αυτό θίγει τα συμφέροντα και όσων απασχολούνται στην παραπαιδεία, καθώς και όσων κατέχουν καταχρηστικά θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έχει, λοιπόν, στόχο, την προστασία της παιδείας και των μαθητών/φοιτητών το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Καταχρηστικά, κι εγώ, στο παρόν άρθρο σχετικά με τα πανεπιστήμια, να κάνω μια σύντομη αναφορά και στο σχολικό σύστημα. Το οποίο για μένα είναι εντελώς πεπερασμένο. Βασίζεται σε ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε εδώ και αιώνες. Όταν δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε διαδίκτυο. Καλώς ή κακώς, δε θα το κρίνω, τα παιδιά πια δε διαβάζουν βιβλία. Σίγουρα όχι για να αντλήσουν πληροφορίες και γνώσεις. Όχι αποκλειστικά βιβλία, έστω. Η ποιότητα των μαθητών, σύμφωνα με τους δάσκαλους, τους καθηγητές, και τους γονείς τους, πέφτει χρόνο με το χρόνο. Μα, είναι λογικό να θεωρεί κανείς ότι όσο περνούν τα χρόνια τα παιδιά «χαζεύουν»;….
Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος διδασκαλίας δε συμβαδίζει πια με την εποχή; Μήπως θα έπρεπε η διδασκαλία να χρησιμοποιεί πολυμέσα, και όχι, απλά, βιβλία; Μήπως δε χρειάζεται απλώς «αναδιάρθρωση» της παιδείας, αλλά επανασχεδιασμός της από την αρχή; Πράγμα που όμως, δυστυχώς, θίγει τα συμφέροντα και των σχολικών καθηγητών. Αφού θα πρέπει και οι ίδιοι να μορφωθούν και να γίνουν γνώστες των αντικειμένων που διδάσκουν, καθώς και της νέας τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν, και να μεταδίδουν γνώσεις στους μαθητές τους. Ουσιαστικά και τους σχολικούς καθηγητές εξυπηρετεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, αφού αποποιούνται των ευθυνών τους, τις οποίες εναποθέτουν στα φροντιστήρια.
Και τελικά, αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα εξυπηρετεί τους πάντες. Εξυπηρετεί όλους όσους* έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’αυτό, εκτός από τους μαθητές! Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι το οποίο απασχολεί, ξεκουράζει και πλουτίζει τόσο κόσμο. Και το οποίο θα βολέψει και τους μαθητές που θα το αφήσουν πίσω τους σε λίγα χρόνια…. Και τελικά, όλα καταλήγουν σε ένα∙ την παιδεία μας ως κοινωνίας….
________
*επίτηδες το έχω γράψει έτσι αντί του "όλους όσοι", παρ΄όλα αυτά είμαι ανοιχτή σε κάθε συζήτηση σχετικά
30 Σεπ 2007
Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Αρχιεπίσκοπος* Χριστόδουλος….
Μάλιστα. Ο αρχιεπίσκοπος της χώρας μας προσεύχεται, και μαζί του ζητάει να προσευχηθούμε κι εμείς για τη χάρη του, να πεθάνει κάποιος άνθρωπος ώστε να μπορέσει να του πάρει το μόσχευμα και να σωθεί ο ίδιος, από κάτι που με τον τρόπο ζωής του προκάλεσε στον εαυτό του – που αμφιβάλλω κατά πόσον συμφωνεί με τον τρόπο ζωής που πρέσβευε ο θεός που υπηρετεί….
Λυπάμαι που ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή δε μπορεί να νιώσει λίγη «τσίπα» και να έρθει λίγο πιο κοντά, για μια φορά, στο θεό του. Ο κύριος εκπρόσωπος της χριστιανικής εκκλησίας στη χώρα μας, μιας θρησκείας που μιλά για αγάπη από όλους προς όλους, για βοήθεια στους αδυνάτους, προκαλεί με τον πλούτο που φορά, τον πλούτο που ξοδεύει για την αναψυχή του, τα ποσά που δαπανά για τη διατροφή του. Που δε ντρέπεται καθόλου να λέει στον κόσμο που επιζεί, ότι το αγαπημένο του φαγητό είναι η αστακομακαρονάδα. Που δε ντρέπεται, γενικά.
Ο θεός που εκπροσωπεί έδωσε τη ζωή του για να σώσει τους ανθρώπους που δεν πίστευαν σε αυτόν. Κι εκείνος ζητά απ’το ποίμνιό του να προσευχηθεί μαζί του να πεθάνει κάποιος συνάνθρωπός μας, ώστε να σώσει το τομάρι του. Μόνο αποστροφή μπορώ να νιώσω.
________
* Το "κύριος" δεν είναι περιττό μαζί με το "αρχιεπίσκοπος"; Σαν να λέμε, δηλαδή, ο "πατέρας κύριος Κύριλλος";
Λυπάμαι που ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή δε μπορεί να νιώσει λίγη «τσίπα» και να έρθει λίγο πιο κοντά, για μια φορά, στο θεό του. Ο κύριος εκπρόσωπος της χριστιανικής εκκλησίας στη χώρα μας, μιας θρησκείας που μιλά για αγάπη από όλους προς όλους, για βοήθεια στους αδυνάτους, προκαλεί με τον πλούτο που φορά, τον πλούτο που ξοδεύει για την αναψυχή του, τα ποσά που δαπανά για τη διατροφή του. Που δε ντρέπεται καθόλου να λέει στον κόσμο που επιζεί, ότι το αγαπημένο του φαγητό είναι η αστακομακαρονάδα. Που δε ντρέπεται, γενικά.
Ο θεός που εκπροσωπεί έδωσε τη ζωή του για να σώσει τους ανθρώπους που δεν πίστευαν σε αυτόν. Κι εκείνος ζητά απ’το ποίμνιό του να προσευχηθεί μαζί του να πεθάνει κάποιος συνάνθρωπός μας, ώστε να σώσει το τομάρι του. Μόνο αποστροφή μπορώ να νιώσω.
________
* Το "κύριος" δεν είναι περιττό μαζί με το "αρχιεπίσκοπος"; Σαν να λέμε, δηλαδή, ο "πατέρας κύριος Κύριλλος";
28 Σεπ 2007
Πολιτική, πολιτικοί, εκλογές, έργα και ημέρες δικές τους, δικές μας, δικές μου
Πάνε μέρες τώρα που δεν έχω τι να γράψω.. Η επικαιρότητα αφορά κομματικές - πασοκικές ουσιαστικά - εξελίξεις. Η προσωπική μου επικαιρότητα, από την άλλη, είναι μία δι-βδομαδιαία ταλαιπωρία λόγω επισκευής αυτοκινήτου - έπεσε πάνω μου ο πίσω μου σε μποτιλιάρισμα και μ'έριξε στον μπροστινό, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να γίνει ακορντεόν. :ρ Το οποίο είχε και σαν αποτέλεσμα να χρειαστεί για δύο εβδομάδες να εγκαταλείψω το σπίτι μου, ώστε να μπορώ να μετακινούμαι. Ως εκ τούτου, είμαι αρκετά απασχολημένη με τα ποταπά προσωπικά μου ξεβολέματα.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, μια που είναι και της μόδας τελευταία.... Δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Η αριστερά, διαχρονικά, ποτέ δεν κρατήθηκε ενωμένη για αρκετά χρόνια. Ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι'αυτό το κόμμα. Είναι κρίμα για πολλούς λόγους - ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός. Κυρίως είναι κρίμα γιατί τυπικά έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια - προφανώς κανείς δε ζει στο σύννεφο όπου το ΠΑΣΟΚ είναι "σοσιαλιστικό", έστω πραγματικά "αριστερό" κόμμα, εξ'ου και την πλήρωσε στις εκλογές, δις. Ο πατέρας το έφτιαξε, στις μέρες του γιου θα αποτελειωθεί. Λέω στις μέρες, γιατί ακόμα κανείς δεν ξέρει ποιος θα ηγείται αυτού σε ένα μήνα. Αν μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη πάντως, και αντίθετα από αυτό που όλοι οι πολιτικοί "αναλυτές" στηρίζουν, πιστεύω ότι στα χέρια του Βενιζέλου θα πάει άπατο. Όσος κόσμος είχε απομείνει σε αυτό το κόμμα, από τη βάση που το στήριζε, θα πάει γι'άλλα. Διότι φάνηκε καθαρά ότι το αποδοκίμασαν λόγω της δεξιάς στροφής του - στο ΠΑΣΟΚ το λένε είτε κέντρο, είτε εκσυγχρονισμό - και πότε ήταν πραγματικά αριστερός ο Βενιζέλος; Κι αν ήταν, δεν έχω διακρίνει τίποτα το αριστερό στην εν γένει παρουσία του τον τελευταίο καιρό, πόσο μάλλον αυτό που λένε "πολιτικό πολιτισμό", ή "πολιτικό ήθος". Πολύ περιληπτικά, από ένας αξιοσέβαστος ρήτορας, και από τους λίγους πολιτικούς που στο παρελθόν εκτιμούσα, έγινε ένας από τους πλέον αλαζόνες και υπερόπτες - εδώ και κάποια χρόνια.
Όσο για τον Γιώργο.... Πάλι δεν ξέρω από πού να το πιάσω.. Την εποχή που ήταν υπουργός εξωτερικών, βρισκόμουν στο Βερολίνο, ως φοιτήτρια, πάνω στις διεθνείς σχέσεις. Ήταν η εποχή που χόρευε με τον Ισμαήλ Τζεμ, το "φίλο" του. Που είχαμε "καλές σχέσεις" με την Τουρκία.
Να σας πω τη δική μου εμπειρία από τις καλές μας σχέσεις λοιπόν. Όλο το Βερολίνο ήταν γεμάτο αφίσες οι οποίες απεικόνιζαν όμορφα μικρασιατικά παράλια και αρχαία ελληνικά μνημεία, που έγραφαν "Kein Traum kann schoener sein - Tuerkei". Μετάφραση: κανένα όνειρο δε μπορεί να είναι ομορφότερο - Τουρκία. Μάλιστα. Η τουριστική εκστρατεία της διπλανής χώρας περιλάμβανε οικειοποίηση, με διακριτικό τρόπο, της ελληνικής παρουσίας επί χιλιάδες χρόνια εκεί όπου τώρα κατοικούν οι ίδιοι. Βέβαια είναι πασίγνωστο ότι οι τούρκοι είναι "μανούλες" στη διπλωματία. Κι ότι στη χώρα μας είναι παντελώς άσχετοι - το θέμα σχετικά με την ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ και των ΗΠΑ θα το θίξω, σίγουρα πάντως, άλλη φορά.
Και σαν "μανούλες" στη διπλωματία, έστειλαν και τον πρόξενό τους στο Βερολίνο στο πανεπιστήμιο να μας μιλήσει. Το μάθημα που παρακολουθούσα όταν ήρθε - γινόταν από τουρκο-κούρδο, λεγόταν "η τουρκία στην ΕΕ", παρεμπιπτόντως - ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε. Η ομιλία του - τι έκπληξη - δεν αφορούσε τόσο την Τουρκία, όσο τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, την αντιτουρκική προπαγάνδα που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα (σύμφωνα με τον πρόξενο), το μίσος μας γι'αυτούς, και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Όταν προσπάθησα ν'αρθρώσω λέξη, ο καθηγητής με επέπληξε που δε σέβομαι τον κύριο πρόξενο. Γιατί αναφέρω τη συγκεκριμένη εμπειρία; Διότι συνέβη ακριβώς την ίδια εποχή που είχαμε τόσο "καλές" και "φιλικές" σχέσεις με την τουρκία. Το οποίο, μετά και το συγκεκριμένο συμβάν, για μένα μεταφραζόταν σε καλές φιλικές και πάνω απ' όλα αφελείς σχέσεις του κυρίου Παπανδρέου με τον κύριο Τζεμ, που προφανώς δεν ήταν ΤΟΣΟ αφελής, ώστε να πιστεύει ότι ένας χορός με τον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδας σημαίνει ότι η χώρα του σταματάει να διεκδικεί ό,τι θεωρεί καλύτερο για την ίδια.
Η γνώμη μου για τον "Γιωργάκη" δεν είναι ότι είναι κακός. Τον βρίσκω, ίσως, αφελή. Νομίζω ότι ο λόγος που δεν είχε πει σε κανέναν σχετικά με την ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του, ήταν απλώς ότι ούτε ο ίδιος το είχε προγραμματίσει - του ήρθε αυθόρμητα αφού του την έδωσε που επικρατούσε παγωμάρα στο ακροατήριο, και κανείς δεν τον επεφήμησε για τίποτα απ'όσα είπε - το χειροκρότημα στο άκουσμα του ονόματος "Ανδρέας Παπανδρέου" δεν πιάνεται, οι πασόκοι χειροκροτούν ακόμα και στον ύπνο τους αν πει κανείς το "σύνθημα" :ρ
Όσο για το λόγο του.... Σαν περιεχόμενο τον βρήκα πολύ σωστό. Ό,τι είπε ήταν αληθινό, και σε απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Ναι, αλλά όχι από αυτόν που ήταν επικεφαλής του κόμματος επί 4 χρόνια!!!! Μιλούσε σαν να ήταν έξω απ'όλα αυτά, κι ας είπε ότι φταίει και ο ίδιος. Σαν να έλεγε ότι τόσα χρόνια δεν ήταν αρχηγός του κόμματος, αλλά εκπρόσωπος τύπου των υπολοίπων στελεχών....
Νομίζω ότι η αξιοπρέπεια του σοσιαλισμού στη χώρα μας μπορεί να σωθεί μόνο εάν πάψουν τα διάφορα κόμματα να αυτοαποκαλούνται "σοσιαλιστικά".
Και είναι κρίμα για όλους να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και για τους νεοδημοκράτες. Διότι όταν δεν υπάρχει "αντίπαλον δέος", έστω και στην κατάστασή του, υπάρχει ασυδοσία. Κι αν ως τώρα πιστεύαμε ότι κανείς δε λογοδοτεί σε κανέναν στην εκάστοτε κυβέρνηση, φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν δεν υπάρχει ο παραμικρός φόβος ότι μπορεί και να σηκωθούν από την καρέκλα τους.... Ή μήπως υπάρχει κανένα άλλο κόμμα που διατίθεται ή μπορεί να πάρει τη θέση που ως τώρα έχει το ΠΑΣΟΚ;
Όταν η μόνη περίπτωση να κυβερνήσουν τα μικρά κόμματα είναι ως συνεργάτες σε κυβέρνηση συνασπισμού, κι αυτή την περίπτωση την αποκλείουν, προφανώς δεν προτίθενται να βρεθούν ποτέ ενώπιον οποιωνδήποτε ευθυνών. Διότι είναι ΥΠΕΡΟΧΟ να μιλάει κανείς για κατώτατο μισθό 1200 ευρώ, και ένα σωρό όμορφα πράγματα για όλο τον κόσμο. Κι εγώ θα'θελα να μην πεινάει κανείς, όλοι να έχουν χρήματα, και να ζουν υγιείς κι ευτυχισμένοι. Εσύ όμως που επικρίνεις τα "κόμματα εξουσίας" γι'αυτό, έχεις τη λύση να αλλάξεις τα πράγματα; Διότι εάν την έχεις, και αρνείσαι τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση όπου θα μπορούσες να συμβάλλεις ώστε ν'αλλάξει η ζωή των πολιτών προς το καλύτερο, είσαι πολύ χειρότερος από αυτούς που δεν έχουν τη λύση, ή έστω δεν τους ενδιαφέρει να την ψάξουν. Όχι; Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι ότι πολύ απλά λένε ωραία λόγια εκ του ασφαλούς. Και μάλλον δεν είναι μόνο δικό μου αυτό το συμπέρασμα, αλλιώς τώρα θα μας κυβερνούσε το ΚΚΕ..
Έλεγα ότι σ'αυτό μου το blog δε θα γράψω για κόμματα. Για πολιτική ναι, αλλά όχι για κόμματα. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως ακόμα κι αν μίλησα για κόμματα, η ουσία δεν ήταν κομματική, αλλά πολιτική. Βέβαια, τα συμπεράσματα είναι του καθενός που θα το διαβάσει.
Για το τέλος να πω ότι ελπίζω κάποια μέρα να ισχύει η απλή αναλογική στις εκλογές (και να γίνει επιτέλους ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας - και όχι, δεν ψήφισα καν σε αυτές τις εκλογές, και η αποχή μου ήταν, για μένα, συνειδητή πολιτική πράξη, και όχι βαρεμάρα). Πού είναι το κακό, δηλαδή, να μη σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση, όταν αυτή δεν εκπροσωπεί πάνω από το μισό πληθυσμό της χώρας; Και γιατί είναι κακό σε μια κυβέρνηση να συμμετέχουν τα ικανότερα στελέχη από διάφορους πολιτικούς χώρους, αντί για τον ξάδερφο και τον μπατζανάκη, και ούτω καθεξής, του πρωθυπουργού; Από πού κι ως πού, δε, μία "δημοκρατική" (ναι, είναι ανέκδοτο πια) χώρα κυβερνά μία παράταξη που εκπροσωπεί λιγότερους από τους μισούς πολίτες; Χωρίς το παρόν εκλογικό σύστημα οι οικολόγοι θα είχαν 2 θέσεις στη βουλή - αυτές πήγαν στη ΝΔ. Υπάρχει περίπτωση οι άνθρωποι που ψήφισαν τους οικολόγους να ήθελαν ποτέ να δώσουν τη συγκατάθεσή τους να τους κυβερνήσει η ΝΔ; Δεν είναι αυτό απόλυτη ασέβεια και χλευασμός προς την πολιτική επιλογή χιλιάδων ελλήνων; Εκλογές τραβεστί.... Για τη "δημοκρατία", σε επόμενο blog.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, μια που είναι και της μόδας τελευταία.... Δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Η αριστερά, διαχρονικά, ποτέ δεν κρατήθηκε ενωμένη για αρκετά χρόνια. Ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι'αυτό το κόμμα. Είναι κρίμα για πολλούς λόγους - ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός. Κυρίως είναι κρίμα γιατί τυπικά έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια - προφανώς κανείς δε ζει στο σύννεφο όπου το ΠΑΣΟΚ είναι "σοσιαλιστικό", έστω πραγματικά "αριστερό" κόμμα, εξ'ου και την πλήρωσε στις εκλογές, δις. Ο πατέρας το έφτιαξε, στις μέρες του γιου θα αποτελειωθεί. Λέω στις μέρες, γιατί ακόμα κανείς δεν ξέρει ποιος θα ηγείται αυτού σε ένα μήνα. Αν μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη πάντως, και αντίθετα από αυτό που όλοι οι πολιτικοί "αναλυτές" στηρίζουν, πιστεύω ότι στα χέρια του Βενιζέλου θα πάει άπατο. Όσος κόσμος είχε απομείνει σε αυτό το κόμμα, από τη βάση που το στήριζε, θα πάει γι'άλλα. Διότι φάνηκε καθαρά ότι το αποδοκίμασαν λόγω της δεξιάς στροφής του - στο ΠΑΣΟΚ το λένε είτε κέντρο, είτε εκσυγχρονισμό - και πότε ήταν πραγματικά αριστερός ο Βενιζέλος; Κι αν ήταν, δεν έχω διακρίνει τίποτα το αριστερό στην εν γένει παρουσία του τον τελευταίο καιρό, πόσο μάλλον αυτό που λένε "πολιτικό πολιτισμό", ή "πολιτικό ήθος". Πολύ περιληπτικά, από ένας αξιοσέβαστος ρήτορας, και από τους λίγους πολιτικούς που στο παρελθόν εκτιμούσα, έγινε ένας από τους πλέον αλαζόνες και υπερόπτες - εδώ και κάποια χρόνια.
Όσο για τον Γιώργο.... Πάλι δεν ξέρω από πού να το πιάσω.. Την εποχή που ήταν υπουργός εξωτερικών, βρισκόμουν στο Βερολίνο, ως φοιτήτρια, πάνω στις διεθνείς σχέσεις. Ήταν η εποχή που χόρευε με τον Ισμαήλ Τζεμ, το "φίλο" του. Που είχαμε "καλές σχέσεις" με την Τουρκία.
Να σας πω τη δική μου εμπειρία από τις καλές μας σχέσεις λοιπόν. Όλο το Βερολίνο ήταν γεμάτο αφίσες οι οποίες απεικόνιζαν όμορφα μικρασιατικά παράλια και αρχαία ελληνικά μνημεία, που έγραφαν "Kein Traum kann schoener sein - Tuerkei". Μετάφραση: κανένα όνειρο δε μπορεί να είναι ομορφότερο - Τουρκία. Μάλιστα. Η τουριστική εκστρατεία της διπλανής χώρας περιλάμβανε οικειοποίηση, με διακριτικό τρόπο, της ελληνικής παρουσίας επί χιλιάδες χρόνια εκεί όπου τώρα κατοικούν οι ίδιοι. Βέβαια είναι πασίγνωστο ότι οι τούρκοι είναι "μανούλες" στη διπλωματία. Κι ότι στη χώρα μας είναι παντελώς άσχετοι - το θέμα σχετικά με την ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ και των ΗΠΑ θα το θίξω, σίγουρα πάντως, άλλη φορά.
Και σαν "μανούλες" στη διπλωματία, έστειλαν και τον πρόξενό τους στο Βερολίνο στο πανεπιστήμιο να μας μιλήσει. Το μάθημα που παρακολουθούσα όταν ήρθε - γινόταν από τουρκο-κούρδο, λεγόταν "η τουρκία στην ΕΕ", παρεμπιπτόντως - ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε. Η ομιλία του - τι έκπληξη - δεν αφορούσε τόσο την Τουρκία, όσο τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, την αντιτουρκική προπαγάνδα που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα (σύμφωνα με τον πρόξενο), το μίσος μας γι'αυτούς, και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Όταν προσπάθησα ν'αρθρώσω λέξη, ο καθηγητής με επέπληξε που δε σέβομαι τον κύριο πρόξενο. Γιατί αναφέρω τη συγκεκριμένη εμπειρία; Διότι συνέβη ακριβώς την ίδια εποχή που είχαμε τόσο "καλές" και "φιλικές" σχέσεις με την τουρκία. Το οποίο, μετά και το συγκεκριμένο συμβάν, για μένα μεταφραζόταν σε καλές φιλικές και πάνω απ' όλα αφελείς σχέσεις του κυρίου Παπανδρέου με τον κύριο Τζεμ, που προφανώς δεν ήταν ΤΟΣΟ αφελής, ώστε να πιστεύει ότι ένας χορός με τον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδας σημαίνει ότι η χώρα του σταματάει να διεκδικεί ό,τι θεωρεί καλύτερο για την ίδια.
Η γνώμη μου για τον "Γιωργάκη" δεν είναι ότι είναι κακός. Τον βρίσκω, ίσως, αφελή. Νομίζω ότι ο λόγος που δεν είχε πει σε κανέναν σχετικά με την ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του, ήταν απλώς ότι ούτε ο ίδιος το είχε προγραμματίσει - του ήρθε αυθόρμητα αφού του την έδωσε που επικρατούσε παγωμάρα στο ακροατήριο, και κανείς δεν τον επεφήμησε για τίποτα απ'όσα είπε - το χειροκρότημα στο άκουσμα του ονόματος "Ανδρέας Παπανδρέου" δεν πιάνεται, οι πασόκοι χειροκροτούν ακόμα και στον ύπνο τους αν πει κανείς το "σύνθημα" :ρ
Όσο για το λόγο του.... Σαν περιεχόμενο τον βρήκα πολύ σωστό. Ό,τι είπε ήταν αληθινό, και σε απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Ναι, αλλά όχι από αυτόν που ήταν επικεφαλής του κόμματος επί 4 χρόνια!!!! Μιλούσε σαν να ήταν έξω απ'όλα αυτά, κι ας είπε ότι φταίει και ο ίδιος. Σαν να έλεγε ότι τόσα χρόνια δεν ήταν αρχηγός του κόμματος, αλλά εκπρόσωπος τύπου των υπολοίπων στελεχών....
Νομίζω ότι η αξιοπρέπεια του σοσιαλισμού στη χώρα μας μπορεί να σωθεί μόνο εάν πάψουν τα διάφορα κόμματα να αυτοαποκαλούνται "σοσιαλιστικά".
Και είναι κρίμα για όλους να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και για τους νεοδημοκράτες. Διότι όταν δεν υπάρχει "αντίπαλον δέος", έστω και στην κατάστασή του, υπάρχει ασυδοσία. Κι αν ως τώρα πιστεύαμε ότι κανείς δε λογοδοτεί σε κανέναν στην εκάστοτε κυβέρνηση, φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν δεν υπάρχει ο παραμικρός φόβος ότι μπορεί και να σηκωθούν από την καρέκλα τους.... Ή μήπως υπάρχει κανένα άλλο κόμμα που διατίθεται ή μπορεί να πάρει τη θέση που ως τώρα έχει το ΠΑΣΟΚ;
Όταν η μόνη περίπτωση να κυβερνήσουν τα μικρά κόμματα είναι ως συνεργάτες σε κυβέρνηση συνασπισμού, κι αυτή την περίπτωση την αποκλείουν, προφανώς δεν προτίθενται να βρεθούν ποτέ ενώπιον οποιωνδήποτε ευθυνών. Διότι είναι ΥΠΕΡΟΧΟ να μιλάει κανείς για κατώτατο μισθό 1200 ευρώ, και ένα σωρό όμορφα πράγματα για όλο τον κόσμο. Κι εγώ θα'θελα να μην πεινάει κανείς, όλοι να έχουν χρήματα, και να ζουν υγιείς κι ευτυχισμένοι. Εσύ όμως που επικρίνεις τα "κόμματα εξουσίας" γι'αυτό, έχεις τη λύση να αλλάξεις τα πράγματα; Διότι εάν την έχεις, και αρνείσαι τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση όπου θα μπορούσες να συμβάλλεις ώστε ν'αλλάξει η ζωή των πολιτών προς το καλύτερο, είσαι πολύ χειρότερος από αυτούς που δεν έχουν τη λύση, ή έστω δεν τους ενδιαφέρει να την ψάξουν. Όχι; Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι ότι πολύ απλά λένε ωραία λόγια εκ του ασφαλούς. Και μάλλον δεν είναι μόνο δικό μου αυτό το συμπέρασμα, αλλιώς τώρα θα μας κυβερνούσε το ΚΚΕ..
Έλεγα ότι σ'αυτό μου το blog δε θα γράψω για κόμματα. Για πολιτική ναι, αλλά όχι για κόμματα. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως ακόμα κι αν μίλησα για κόμματα, η ουσία δεν ήταν κομματική, αλλά πολιτική. Βέβαια, τα συμπεράσματα είναι του καθενός που θα το διαβάσει.
Για το τέλος να πω ότι ελπίζω κάποια μέρα να ισχύει η απλή αναλογική στις εκλογές (και να γίνει επιτέλους ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας - και όχι, δεν ψήφισα καν σε αυτές τις εκλογές, και η αποχή μου ήταν, για μένα, συνειδητή πολιτική πράξη, και όχι βαρεμάρα). Πού είναι το κακό, δηλαδή, να μη σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση, όταν αυτή δεν εκπροσωπεί πάνω από το μισό πληθυσμό της χώρας; Και γιατί είναι κακό σε μια κυβέρνηση να συμμετέχουν τα ικανότερα στελέχη από διάφορους πολιτικούς χώρους, αντί για τον ξάδερφο και τον μπατζανάκη, και ούτω καθεξής, του πρωθυπουργού; Από πού κι ως πού, δε, μία "δημοκρατική" (ναι, είναι ανέκδοτο πια) χώρα κυβερνά μία παράταξη που εκπροσωπεί λιγότερους από τους μισούς πολίτες; Χωρίς το παρόν εκλογικό σύστημα οι οικολόγοι θα είχαν 2 θέσεις στη βουλή - αυτές πήγαν στη ΝΔ. Υπάρχει περίπτωση οι άνθρωποι που ψήφισαν τους οικολόγους να ήθελαν ποτέ να δώσουν τη συγκατάθεσή τους να τους κυβερνήσει η ΝΔ; Δεν είναι αυτό απόλυτη ασέβεια και χλευασμός προς την πολιτική επιλογή χιλιάδων ελλήνων; Εκλογές τραβεστί.... Για τη "δημοκρατία", σε επόμενο blog.
18 Σεπ 2007
I blog because I can («ιστολογώ» γιατί μπορώ)
Γράφω blog γιατί έχω κάτι να πω. Και γιατί θέλω να το μοιραστώ με τον κόσμο.
Την αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, blog αν προτιμάτε, μου την έδωσε ο κύριος Φυντανίδης, σε εκπομπή του ΣΚΑΙ τη βραδιά των εκλογών. Αυτό που είπε το έχω ακούσει κι εγώ, και όλοι μας, τόσες πολλές φορές που έχει γίνει πια γραφικό. Και σίγουρα δε θα περίμενα να το ακούσω από κάποιον σαν αυτόν.
Στην «παρέα» ήταν δημοσιογράφοι, και «blogger». Κατά τη γνώμη μου πολύ ειδική κατηγορία «blogger», που στην Αμερική αποκαλούνται «nerds», και σαφώς δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ατόμων που ασχολούνται πια με το ίντερνετ για επικοινωνία. Κατηγορία που, δυστυχώς, επιβεβαίωνε στον κάθε άσχετο με το ίντερνετ κόσμο την εικόνα του παιδιού που έχουν για όσους περνούν κάποιες ώρες της ημέρας ή της νύχτας τους να κοινωνικοποιούνται και να επικοινωνούν σε κλίμακα μεγαλύτερη της παρέας, μέσω του διαδικτύου.
Ο κ. Φυντανίδης, λοιπόν, αναρωτήθηκε γιατί αυτά τα παιδιά μιλούν μέσω της σελίδας τους στο ίντερνετ, αντί να βγαίνουν έξω και να τα λένε με την παρέα τους πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή, όμως, δεν ήταν η απορία μίας νοικοκυράς, ενός εμπόρου, μίας γιατρού, ενός εφοπλιστή, κοκ. Ήταν η απορία ενός επί πολλά χρόνια εκδότη, μίας από της μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας. Και με τη σειρά μου απορώ κι εγώ. Πώς ένας δημοσιογράφος δε μπορεί να κατανοήσει την ανάγκη κάποιου να κοινωνήσει τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις απόψεις του σ’ένα μεγαλύτερο κοινό, παρά να τις μοιραστεί μόνο με τα 5 άτομα της παρέας του;
Το ίντερνετ έδωσε σε όλο τον κόσμο ένα προνόμιο που μέχρι πρόσφατα μόνο πρόσωπα της επικαιρότητας και μεγαλοδημοσιογράφοι είχαν∙ βήμα. Διότι ως τώρα, η φωνή του καθένα από εμάς μπορούσε να ακουστεί μόνο στα πλαίσια της οικογένειας και του φιλικού μας περιβάλλοντος. Άποψη στο ευρύ κοινό μπορούσε να περάσει μόνο κάποιος ήδη καθιερωμένος δημοσιογράφος, ή κάποιο πρόσωπο του δημόσιου βίου. Οι απλοί δημοσιογράφοι, ούτως ή άλλως, ακόμα και στην περίπτωση που υπογράφουν τα άρθρα τους, πρέπει να συμβαδίζουν με τη γραμμή του εκάστοτε μέσου στο οποίο δουλεύουν. Όσο για τους υπόλοιπους πολίτες, τι τους προβληματίζει μπορούσαν να το πουν μόνο στα κοντινά τους πρόσωπα. Όταν όμως θες να μιλήσεις για κοινωνικά προβλήματα, για πολιτική, για το περιβάλλον, δεν αρκεί να τα κουβεντιάσεις με τη μαμά σου, για να προσφέρεις κάτι σε τομείς που θεωρείς σημαντικούς για τον κόσμο. Και το να προσληφθείς σε μια εφημερίδα, και να έχεις και την ελευθερία να εκφράζεις την άποψή σου για θέματα που ο ίδιος θεωρείς σημαντικά, είναι σαν να κερδίζεις το λόττο – ίσως και δυσκολότερο, σε μια εποχή που όλα έχουν να κάνουν με δημόσιες σχέσεις.
Έτσι, λοιπόν, το ίντερνετ μας έδωσε αυτή την ελευθερία. Την ελευθερία έκφρασης. Που με τη σειρά της διευρύνει κι ελευθερώνει και τη σκέψη. Αυτό είναι που βρίσκουμε στον κόσμο του ίντερνετ, που δε μπορούμε να βρούμε στον άμεσό μας κοινωνικό κύκλο.
Άλλωστε, ακόμα κι αυτή η απλή, ανθρώπινη συνεύρεση, δεν είναι πια το ίδιο απλή όσο στην εποχή των πατεράδων μας. Ο πατέρας μου πήγαινε γυμνάσιο στο Χαλάνδρι. Τότε στο Χαλάνδρι υπήρχε ένα γυμνάσιο, στο οποίο πήγαιναν παιδιά και από όλες τις γύρω περιοχές. Τα Βριλήσσια, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν, πολλές από τις σημερινές περιοχές δεν «φαντάζονταν» καν ότι θα κατοικούνταν τότε. Έτσι όλοι οι συνομήλικοι σε μια μεγάλη ακτίνα συναντιόνταν στο ίδιο μέρος, κι ήταν εύκολο να διαλέξουν τα άτομα με τα οποία ταιριάζουν καλύτερα, να κάνουν μεγάλες παρέες, να επικοινωνήσουν σε ευρύτερη κλίμακα. Στην εποχή που διανύουμε, ο κόσμος έχει μεταφερθεί απ’τα χωριά στις πόλεις (δε μιλάω απόλυτα, αλλά για την πλειοψηφία), και οι πόλεις έχουν απλωθεί τόσο, που είναι πολύ δύσκολο, και καμιά φορά αδύνατο, να έχει κανείς την τύχη να μεγαλώσει κοντά σε ένα άτομο με το οποίο θα ταιριάξει αρκετά. Οι συνομήλικοι από πολλές διαφορετικές περιοχές συναντιούνται πλέον στα club. Πόσο καλά μπορείς να γνωρίσεις κάποιον σε ένα μέρος με πολύ ποτό και δυνατή μουσική; Πιστεύω ότι πιο πολύ για εκτόνωση πηγαίνουμε εκεί, για να αδειάσει το κεφάλι μας από τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, για να ξεσκάσουμε για οποιονδήποτε ή και για κανένα λόγο, παρά για να μιλήσουμε για το μεσανατολικό πρόβλημα. Το οποίο, όμως, μεσανατολικό πρόβλημα, προσωπικά, μπορεί να μας ενδιαφέρει! Και να νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι’αυτό σ’ένα ευρύτερο κοινό, που μπορεί επίσης να ενδιαφέρεται.
Το διαδίκτυο μας έχει δώσει βήμα. Τη δυνατότητα οι προβληματισμοί μας ν’ακουστούν. Δεν αντικαθιστά την παρέα. Μπορεί όμως να δημιουργήσει παρέες. Να είναι η πλατφόρμα πάνω στην οποία θα δημιουργηθούν σχέσεις φιλικές ή ερωτικές, πολύ αληθινές, πολύ ανθρώπινες, και πολύ απτές. Και έχει ήδη συμβεί, πολλές φορές.
Αυτό το blog για μένα είναι το περιοδικό μου. Αυτό που θα γράψω για ό,τι θεωρώ σοβαρό, ή αστείο, πάντως άξιο αναφοράς. Για ό,τι θεωρώ ότι πρέπει να προβληματίσει κι άλλους. Για ό,τι θεωρώ ότι και άλλοι πρέπει να καταλάβουν. Αυτό το blog είναι για μένα ό,τι ήταν τόσα χρόνια η «Ελευθεροτυπία» για τον κ. Φυντανίδη. Γιατί πρέπει να είναι δυσνόητο αυτό για έναν δημοσιογράφο;
Και αλήθεια, δεν είναι πιο αυθεντικό ένα κείμενο που έχει γραφτεί από πραγματικό ενδιαφέρον κι απ’την καρδιά, από ένα που γράφτηκε για να γεμίσει ένας συγκεκριμένος χώρος, με συγκεκριμένες λέξεις, επί πληρωμή και με το deadline πάντα στην άκρη του μυαλού;
Σαφώς και δε βάζω τους blogger πάνω από τους ερευνητές, επιστήμονες, σοβαρούς δημοσιογράφους, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη σωστή πληροφόρηση, στην έρευνα, στη βαθύτερη γνώση. Είναι, όμως, σίγουρα πιο αυθεντικοί από χιλιάδες παιδιά, απόφοιτους αμφιβόλων σχολών δημοσιογραφίας, χωρίς παιδεία, χωρίς γνώση της γλώσσας τους, χωρίς καν ενδιαφέρον για τα κοινά, άρα και χωρίς προσωπικό έναυσμα ν’ανακαλύψουν, να ερευνήσουν, να μάθουν, να προβληματιστούν, να κουραστούν, παρά μόνο την ελπίδα των 10 λεπτών διασημότητας, της παρουσίασης μιας εκπομπής, της γνωριμίας με πολιτικούς ή καλλιτέχνες. Που τους αρκεί να τους ανατεθεί ένα οποιοδήποτε άρθρο το οποίο θα διεκπεραιώσουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους….
I blog because I can. Γιατί δε με καλύπτει να τα διαβάζω έτοιμα. Γιατί όταν τα διαβάζω σκέφτομαι, κι όταν σκέφτομαι νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ με τον κόσμο, να μην περάσουν αυτές οι σκέψεις και πέσουν στο πάτωμα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Γιατί, στο κάτω-κάτω, ενδιαφέρομαι. Είμαι κοπέλα, είμαι πολίτης, είμαι άνθρωπος, είμαι νέα, είμαι άνεργη, είμαι πτυχιούχος, έχω σκυλάκι, τραγουδάω, σέβομαι το περιβάλλον, κάνω camping, έχω ταξιδέψει στον κόσμο, είμαι τόσα πολλά πράγματα κι ακόμα παραπάνω, κι όλα αυτά μου δίνουν κι από ένα ερέθισμα, ένα λόγο και μία οπτική γωνία. Τα οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με τον κόσμο. Να βρω κι άλλον κόσμο που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς, και μακάρι να τους προκαλέσω και σε κάποιους που δεν τους είχαν ποτέ. Τότε θα έχω πετύχει κάτι, σαν κοπέλα, σαν πολίτης, σαν άνθρωπος, σαν νέα, σαν….
Γι’αυτό «ιστολογώ». Γιατί το έχω ανάγκη. Γιατί μπορώ!
Την αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, blog αν προτιμάτε, μου την έδωσε ο κύριος Φυντανίδης, σε εκπομπή του ΣΚΑΙ τη βραδιά των εκλογών. Αυτό που είπε το έχω ακούσει κι εγώ, και όλοι μας, τόσες πολλές φορές που έχει γίνει πια γραφικό. Και σίγουρα δε θα περίμενα να το ακούσω από κάποιον σαν αυτόν.
Στην «παρέα» ήταν δημοσιογράφοι, και «blogger». Κατά τη γνώμη μου πολύ ειδική κατηγορία «blogger», που στην Αμερική αποκαλούνται «nerds», και σαφώς δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ατόμων που ασχολούνται πια με το ίντερνετ για επικοινωνία. Κατηγορία που, δυστυχώς, επιβεβαίωνε στον κάθε άσχετο με το ίντερνετ κόσμο την εικόνα του παιδιού που έχουν για όσους περνούν κάποιες ώρες της ημέρας ή της νύχτας τους να κοινωνικοποιούνται και να επικοινωνούν σε κλίμακα μεγαλύτερη της παρέας, μέσω του διαδικτύου.
Ο κ. Φυντανίδης, λοιπόν, αναρωτήθηκε γιατί αυτά τα παιδιά μιλούν μέσω της σελίδας τους στο ίντερνετ, αντί να βγαίνουν έξω και να τα λένε με την παρέα τους πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή, όμως, δεν ήταν η απορία μίας νοικοκυράς, ενός εμπόρου, μίας γιατρού, ενός εφοπλιστή, κοκ. Ήταν η απορία ενός επί πολλά χρόνια εκδότη, μίας από της μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας. Και με τη σειρά μου απορώ κι εγώ. Πώς ένας δημοσιογράφος δε μπορεί να κατανοήσει την ανάγκη κάποιου να κοινωνήσει τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις απόψεις του σ’ένα μεγαλύτερο κοινό, παρά να τις μοιραστεί μόνο με τα 5 άτομα της παρέας του;
Το ίντερνετ έδωσε σε όλο τον κόσμο ένα προνόμιο που μέχρι πρόσφατα μόνο πρόσωπα της επικαιρότητας και μεγαλοδημοσιογράφοι είχαν∙ βήμα. Διότι ως τώρα, η φωνή του καθένα από εμάς μπορούσε να ακουστεί μόνο στα πλαίσια της οικογένειας και του φιλικού μας περιβάλλοντος. Άποψη στο ευρύ κοινό μπορούσε να περάσει μόνο κάποιος ήδη καθιερωμένος δημοσιογράφος, ή κάποιο πρόσωπο του δημόσιου βίου. Οι απλοί δημοσιογράφοι, ούτως ή άλλως, ακόμα και στην περίπτωση που υπογράφουν τα άρθρα τους, πρέπει να συμβαδίζουν με τη γραμμή του εκάστοτε μέσου στο οποίο δουλεύουν. Όσο για τους υπόλοιπους πολίτες, τι τους προβληματίζει μπορούσαν να το πουν μόνο στα κοντινά τους πρόσωπα. Όταν όμως θες να μιλήσεις για κοινωνικά προβλήματα, για πολιτική, για το περιβάλλον, δεν αρκεί να τα κουβεντιάσεις με τη μαμά σου, για να προσφέρεις κάτι σε τομείς που θεωρείς σημαντικούς για τον κόσμο. Και το να προσληφθείς σε μια εφημερίδα, και να έχεις και την ελευθερία να εκφράζεις την άποψή σου για θέματα που ο ίδιος θεωρείς σημαντικά, είναι σαν να κερδίζεις το λόττο – ίσως και δυσκολότερο, σε μια εποχή που όλα έχουν να κάνουν με δημόσιες σχέσεις.
Έτσι, λοιπόν, το ίντερνετ μας έδωσε αυτή την ελευθερία. Την ελευθερία έκφρασης. Που με τη σειρά της διευρύνει κι ελευθερώνει και τη σκέψη. Αυτό είναι που βρίσκουμε στον κόσμο του ίντερνετ, που δε μπορούμε να βρούμε στον άμεσό μας κοινωνικό κύκλο.
Άλλωστε, ακόμα κι αυτή η απλή, ανθρώπινη συνεύρεση, δεν είναι πια το ίδιο απλή όσο στην εποχή των πατεράδων μας. Ο πατέρας μου πήγαινε γυμνάσιο στο Χαλάνδρι. Τότε στο Χαλάνδρι υπήρχε ένα γυμνάσιο, στο οποίο πήγαιναν παιδιά και από όλες τις γύρω περιοχές. Τα Βριλήσσια, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν, πολλές από τις σημερινές περιοχές δεν «φαντάζονταν» καν ότι θα κατοικούνταν τότε. Έτσι όλοι οι συνομήλικοι σε μια μεγάλη ακτίνα συναντιόνταν στο ίδιο μέρος, κι ήταν εύκολο να διαλέξουν τα άτομα με τα οποία ταιριάζουν καλύτερα, να κάνουν μεγάλες παρέες, να επικοινωνήσουν σε ευρύτερη κλίμακα. Στην εποχή που διανύουμε, ο κόσμος έχει μεταφερθεί απ’τα χωριά στις πόλεις (δε μιλάω απόλυτα, αλλά για την πλειοψηφία), και οι πόλεις έχουν απλωθεί τόσο, που είναι πολύ δύσκολο, και καμιά φορά αδύνατο, να έχει κανείς την τύχη να μεγαλώσει κοντά σε ένα άτομο με το οποίο θα ταιριάξει αρκετά. Οι συνομήλικοι από πολλές διαφορετικές περιοχές συναντιούνται πλέον στα club. Πόσο καλά μπορείς να γνωρίσεις κάποιον σε ένα μέρος με πολύ ποτό και δυνατή μουσική; Πιστεύω ότι πιο πολύ για εκτόνωση πηγαίνουμε εκεί, για να αδειάσει το κεφάλι μας από τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, για να ξεσκάσουμε για οποιονδήποτε ή και για κανένα λόγο, παρά για να μιλήσουμε για το μεσανατολικό πρόβλημα. Το οποίο, όμως, μεσανατολικό πρόβλημα, προσωπικά, μπορεί να μας ενδιαφέρει! Και να νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι’αυτό σ’ένα ευρύτερο κοινό, που μπορεί επίσης να ενδιαφέρεται.
Το διαδίκτυο μας έχει δώσει βήμα. Τη δυνατότητα οι προβληματισμοί μας ν’ακουστούν. Δεν αντικαθιστά την παρέα. Μπορεί όμως να δημιουργήσει παρέες. Να είναι η πλατφόρμα πάνω στην οποία θα δημιουργηθούν σχέσεις φιλικές ή ερωτικές, πολύ αληθινές, πολύ ανθρώπινες, και πολύ απτές. Και έχει ήδη συμβεί, πολλές φορές.
Αυτό το blog για μένα είναι το περιοδικό μου. Αυτό που θα γράψω για ό,τι θεωρώ σοβαρό, ή αστείο, πάντως άξιο αναφοράς. Για ό,τι θεωρώ ότι πρέπει να προβληματίσει κι άλλους. Για ό,τι θεωρώ ότι και άλλοι πρέπει να καταλάβουν. Αυτό το blog είναι για μένα ό,τι ήταν τόσα χρόνια η «Ελευθεροτυπία» για τον κ. Φυντανίδη. Γιατί πρέπει να είναι δυσνόητο αυτό για έναν δημοσιογράφο;
Και αλήθεια, δεν είναι πιο αυθεντικό ένα κείμενο που έχει γραφτεί από πραγματικό ενδιαφέρον κι απ’την καρδιά, από ένα που γράφτηκε για να γεμίσει ένας συγκεκριμένος χώρος, με συγκεκριμένες λέξεις, επί πληρωμή και με το deadline πάντα στην άκρη του μυαλού;
Σαφώς και δε βάζω τους blogger πάνω από τους ερευνητές, επιστήμονες, σοβαρούς δημοσιογράφους, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη σωστή πληροφόρηση, στην έρευνα, στη βαθύτερη γνώση. Είναι, όμως, σίγουρα πιο αυθεντικοί από χιλιάδες παιδιά, απόφοιτους αμφιβόλων σχολών δημοσιογραφίας, χωρίς παιδεία, χωρίς γνώση της γλώσσας τους, χωρίς καν ενδιαφέρον για τα κοινά, άρα και χωρίς προσωπικό έναυσμα ν’ανακαλύψουν, να ερευνήσουν, να μάθουν, να προβληματιστούν, να κουραστούν, παρά μόνο την ελπίδα των 10 λεπτών διασημότητας, της παρουσίασης μιας εκπομπής, της γνωριμίας με πολιτικούς ή καλλιτέχνες. Που τους αρκεί να τους ανατεθεί ένα οποιοδήποτε άρθρο το οποίο θα διεκπεραιώσουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους….
I blog because I can. Γιατί δε με καλύπτει να τα διαβάζω έτοιμα. Γιατί όταν τα διαβάζω σκέφτομαι, κι όταν σκέφτομαι νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ με τον κόσμο, να μην περάσουν αυτές οι σκέψεις και πέσουν στο πάτωμα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Γιατί, στο κάτω-κάτω, ενδιαφέρομαι. Είμαι κοπέλα, είμαι πολίτης, είμαι άνθρωπος, είμαι νέα, είμαι άνεργη, είμαι πτυχιούχος, έχω σκυλάκι, τραγουδάω, σέβομαι το περιβάλλον, κάνω camping, έχω ταξιδέψει στον κόσμο, είμαι τόσα πολλά πράγματα κι ακόμα παραπάνω, κι όλα αυτά μου δίνουν κι από ένα ερέθισμα, ένα λόγο και μία οπτική γωνία. Τα οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ με τον κόσμο. Να βρω κι άλλον κόσμο που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς, και μακάρι να τους προκαλέσω και σε κάποιους που δεν τους είχαν ποτέ. Τότε θα έχω πετύχει κάτι, σαν κοπέλα, σαν πολίτης, σαν άνθρωπος, σαν νέα, σαν….
Γι’αυτό «ιστολογώ». Γιατί το έχω ανάγκη. Γιατί μπορώ!
17 Σεπ 2007
Ποιο το νόημα της Βουλής;
Γιατί όχι απλή αναλογική; Γιατί πειράζει να μην υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία ενός κόμματος; Γιατί θεωρείται κακό να είναι πολυσυλλεκτική μια βουλή; Και ποιο το νόημα της βουλής όταν δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση; Όταν για να περάσει ένας νόμος αρκεί να τον ψηφίσει το κυβερνόν κόμμα, χωρίς την έγκριση των υπολοίπων. Και πόσω μάλλον όταν το κυβερνόν κόμμα κυβερνά με τη συναίνεση κάτω του μισού των πολιτών..
Το νόημα του κοινοβουλευτισμού δεν είναι να συζητούνται όλες οι απόψεις, και να επικρατεί αυτή που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πολιτών, που εκπροσωπείται από τα κόμματα που ψήφισαν; Αντ’αυτού επικρατεί η άποψη μιας μειοψηφίας, μεγάλης μεν, αλλά μειοψηφίας, που με αλχημείες καταλαμβάνει πάνω από τα μισά έδρανα της βουλής, αφήνοντας, ταυτόχρονα, χωρίς εκπροσώπηση χιλιάδες πολίτες.
Όλο το σύστημα είναι λάθος. Πάνω απ’όλα καθόλου αντιπροσωπευτικό της βούλησης των πολιτών. Ως εκ τούτου και καθόλου «δημοκρατικό».
Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να καταργηθούν τα κόμματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια ξεκάθαρες ιδεολογίες, και να ψηφίζουμε άτομα. Ώστε να δημιουργείται μια βουλή από ικανούς ανθρώπους. Και η θητεία του εκάστοτε πρωθυπουργού να περιορίζεται στις 2 τετραετίες. Είναι απλώς η γνώμη μου. Στην οποία αναλυτικά θα επανέλθω εν καιρώ. Την παραθέτω περιληπτικά και εδώ όμως, για να μη θεωρηθεί ότι απλώς αφορίζω, χωρίς να έχω κάτι ν’αντιπροτείνω..
Να ευχηθώ σε όλους καλό κουράγιο στις καθημερινότητές μας!
Το νόημα του κοινοβουλευτισμού δεν είναι να συζητούνται όλες οι απόψεις, και να επικρατεί αυτή που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πολιτών, που εκπροσωπείται από τα κόμματα που ψήφισαν; Αντ’αυτού επικρατεί η άποψη μιας μειοψηφίας, μεγάλης μεν, αλλά μειοψηφίας, που με αλχημείες καταλαμβάνει πάνω από τα μισά έδρανα της βουλής, αφήνοντας, ταυτόχρονα, χωρίς εκπροσώπηση χιλιάδες πολίτες.
Όλο το σύστημα είναι λάθος. Πάνω απ’όλα καθόλου αντιπροσωπευτικό της βούλησης των πολιτών. Ως εκ τούτου και καθόλου «δημοκρατικό».
Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να καταργηθούν τα κόμματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια ξεκάθαρες ιδεολογίες, και να ψηφίζουμε άτομα. Ώστε να δημιουργείται μια βουλή από ικανούς ανθρώπους. Και η θητεία του εκάστοτε πρωθυπουργού να περιορίζεται στις 2 τετραετίες. Είναι απλώς η γνώμη μου. Στην οποία αναλυτικά θα επανέλθω εν καιρώ. Την παραθέτω περιληπτικά και εδώ όμως, για να μη θεωρηθεί ότι απλώς αφορίζω, χωρίς να έχω κάτι ν’αντιπροτείνω..
Να ευχηθώ σε όλους καλό κουράγιο στις καθημερινότητές μας!
13 Σεπ 2007
Ζούμε σε παιδεραστικούς καιρούς....
Ζούμε σε παιδεραστικούς καιρούς. Κάθε μέρα η αστυνομία κυνηγά στο διαδίκτυο τους «κακούς» που «φτιάχνονται» με παιδικές φωτογραφίες. Σίγουρα υπάρχει μια αρρωστημένη κατηγορία που δεν αντέχω να αποκαλέσω «συνανθρώπους». Μήπως όμως υπάρχει και μια ακόμα μεγαλύτερη, που κρίνεται ένοχη γιατί απλώς ζει στην εποχή μας;
Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό. Γυναικείο περιοδικό. Μόδας, κατά κύριο λόγο. Αυτή τη φορά δεν πρόσεχα τα άρθρα. Δεν πρόσεχα το περιεχόμενο, δεν πρόσεχα τη δουλειά των εργαζόμενων στο συγκεκριμένο έντυπο. Πρόσεξα τις διαφημίσεις. Τις διαφημίσεις για αρώματα. Για σχεδιαστές μόδας. Για καταστήματα ρούχων. Πρόσεξα τα πρότυπα ομορφιάς, τα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς που λανσάρονται στη δική μας εποχή. Η γυναίκα, πια, δεν πρέπει να είναι γυναίκα. Δεν πρέπει καν να είναι ανδροπρεπής, όπως πριν λίγα χρόνια, ούτε καν αποστεωμένη, όπως καταλογίζουν στη «μόδα» ότι θέλει και προβάλλει τις γυναίκες. Η γυναίκα, πια, πρέπει να είναι παιδάκι! Στα πρώτα στάδια της εφηβείας του – ή λίγο μικρότερo. Η γυναίκα! Όχι η κόρη της. Η 10χρονη κόρη της πρέπει να μοιάζει και να συμπεριφέρεται 25. Η 30χρονη γυναίκα, με την αγοραστική δύναμη πια, πρέπει να δείχνει 12!
Ναι, πρέπει να δείχνει 12. Τόσο φαίνονται οι φατσούλες των κοριτσιών στις σελίδες των περιοδικών. Ντυμένα με σέξι κοντές φούστες, 12ποντα πέδιλα, προκλητικό μακιγιάζ, και προσπάθεια λάγνου βλέμματος από μία αθώα - λόγω χαρακτηριστικών της νεαρής ηλικίας - φατσούλα. Αυτό είναι πια το γυναικείο πρότυπο ομορφιάς. Το παιδικό. Οι εικόνες που μας περιβάλλουν καθημερινά είναι γεμάτες μικρές Λολίτες. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είμαστε όλοι ευέλπιδες εραστές τους. Όλοι, όμως, απενοχοποιημένοι από τους εαυτούς μας. Γιατί αυτό είναι το πρότυπο ομορφιάς. Αυτό πρέπει να ποθούμε. Αυτό είναι το υγιές. Αυτό είναι το υγιές;
Έχουμε υπνωτισμένα γίνει κοινωνία παιδεραστών. Και όχι «παιδόφιλων» όπως επανεισάγαμε από τους φίλους μας τους αμερικάνους. Όπως υπνωτισμένα έχουμε γίνει πολλά, χωρίς συνειδητοποίηση, χωρίς αμφισβήτηση. Προβάλλουμε και εκθειάζουμε το παιδικό πρόσωπο, το παιδικό σώμα ως το ιδανικό για την ενήλικη εραστή μας. Όμως λιθοβολούμε με σιχαμάρα κι απαξίωση όποιον κατηγορηθεί ως «παιδεραστής», χωρίς να νοιαστούμε να μάθουμε τον λόγο που κατηγορήθηκε. Γιατί, τελικά, μπορεί απλώς στον υπολογιστή του να βρέθηκαν φωτογραφίες από ντεφιλέ μόδας. Για ενήλικες γυναίκες. Με ανήλικες Λολίτες…. Ή εικόνες από σύγχρονους ζωγράφους. Αναπαριστώντας ενήλικες ερωτικές υπάρξεις. Με ανήλικα πρόσωπα. Γιατί έτσι κοινωνικοποιηθήκαμε.
Όχι, δεν παίρνω κανενός παιδεραστή το μέρος. Όπως δεν παίρνω και το μέρος κανενός που ασελγεί πάνω σε απρόθυμα θύματα (εκ των πραγμάτων). Είτε αυτά είναι παιδιά, είτε γυναίκες, είτε άντρες. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Όλοι, σε κάθε ηλικία, έχουμε ψυχές. Όσοι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Μήπως όμως σαν κοινωνία βιαζόμαστε πολύ να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε μπορεί να χρησιμεύσει σαν μαύρο πρόβατο, ώστε να ησυχάσουμε τις δικές μας ένοχες υποσυνείδητες συνειδήσεις;
Είναι αρρωστημένη ολόκληρη η κοινωνία όταν προβάλλει μικρά παιδιά σαν σεξουαλικό πρότυπο. Κι αντί να πολεμήσουμε την αρρώστια, ξύνουμε το σπυράκι που βγήκε στο δέρμα, και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μικρή ένδειξη του τι πραγματικά τρώει από μέσα το σώμα….
Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό. Γυναικείο περιοδικό. Μόδας, κατά κύριο λόγο. Αυτή τη φορά δεν πρόσεχα τα άρθρα. Δεν πρόσεχα το περιεχόμενο, δεν πρόσεχα τη δουλειά των εργαζόμενων στο συγκεκριμένο έντυπο. Πρόσεξα τις διαφημίσεις. Τις διαφημίσεις για αρώματα. Για σχεδιαστές μόδας. Για καταστήματα ρούχων. Πρόσεξα τα πρότυπα ομορφιάς, τα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς που λανσάρονται στη δική μας εποχή. Η γυναίκα, πια, δεν πρέπει να είναι γυναίκα. Δεν πρέπει καν να είναι ανδροπρεπής, όπως πριν λίγα χρόνια, ούτε καν αποστεωμένη, όπως καταλογίζουν στη «μόδα» ότι θέλει και προβάλλει τις γυναίκες. Η γυναίκα, πια, πρέπει να είναι παιδάκι! Στα πρώτα στάδια της εφηβείας του – ή λίγο μικρότερo. Η γυναίκα! Όχι η κόρη της. Η 10χρονη κόρη της πρέπει να μοιάζει και να συμπεριφέρεται 25. Η 30χρονη γυναίκα, με την αγοραστική δύναμη πια, πρέπει να δείχνει 12!
Ναι, πρέπει να δείχνει 12. Τόσο φαίνονται οι φατσούλες των κοριτσιών στις σελίδες των περιοδικών. Ντυμένα με σέξι κοντές φούστες, 12ποντα πέδιλα, προκλητικό μακιγιάζ, και προσπάθεια λάγνου βλέμματος από μία αθώα - λόγω χαρακτηριστικών της νεαρής ηλικίας - φατσούλα. Αυτό είναι πια το γυναικείο πρότυπο ομορφιάς. Το παιδικό. Οι εικόνες που μας περιβάλλουν καθημερινά είναι γεμάτες μικρές Λολίτες. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είμαστε όλοι ευέλπιδες εραστές τους. Όλοι, όμως, απενοχοποιημένοι από τους εαυτούς μας. Γιατί αυτό είναι το πρότυπο ομορφιάς. Αυτό πρέπει να ποθούμε. Αυτό είναι το υγιές. Αυτό είναι το υγιές;
Έχουμε υπνωτισμένα γίνει κοινωνία παιδεραστών. Και όχι «παιδόφιλων» όπως επανεισάγαμε από τους φίλους μας τους αμερικάνους. Όπως υπνωτισμένα έχουμε γίνει πολλά, χωρίς συνειδητοποίηση, χωρίς αμφισβήτηση. Προβάλλουμε και εκθειάζουμε το παιδικό πρόσωπο, το παιδικό σώμα ως το ιδανικό για την ενήλικη εραστή μας. Όμως λιθοβολούμε με σιχαμάρα κι απαξίωση όποιον κατηγορηθεί ως «παιδεραστής», χωρίς να νοιαστούμε να μάθουμε τον λόγο που κατηγορήθηκε. Γιατί, τελικά, μπορεί απλώς στον υπολογιστή του να βρέθηκαν φωτογραφίες από ντεφιλέ μόδας. Για ενήλικες γυναίκες. Με ανήλικες Λολίτες…. Ή εικόνες από σύγχρονους ζωγράφους. Αναπαριστώντας ενήλικες ερωτικές υπάρξεις. Με ανήλικα πρόσωπα. Γιατί έτσι κοινωνικοποιηθήκαμε.
Όχι, δεν παίρνω κανενός παιδεραστή το μέρος. Όπως δεν παίρνω και το μέρος κανενός που ασελγεί πάνω σε απρόθυμα θύματα (εκ των πραγμάτων). Είτε αυτά είναι παιδιά, είτε γυναίκες, είτε άντρες. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Όλοι, σε κάθε ηλικία, έχουμε ψυχές. Όσοι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Μήπως όμως σαν κοινωνία βιαζόμαστε πολύ να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε μπορεί να χρησιμεύσει σαν μαύρο πρόβατο, ώστε να ησυχάσουμε τις δικές μας ένοχες υποσυνείδητες συνειδήσεις;
Είναι αρρωστημένη ολόκληρη η κοινωνία όταν προβάλλει μικρά παιδιά σαν σεξουαλικό πρότυπο. Κι αντί να πολεμήσουμε την αρρώστια, ξύνουμε το σπυράκι που βγήκε στο δέρμα, και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μικρή ένδειξη του τι πραγματικά τρώει από μέσα το σώμα….
11 Σεπ 2007
"Ψηφίζοντας στηρίζουμε τη δημοκρατία", και άλλα ανέκδοτα....
August 31, 2007 – Friday
Psifizontas stirizoume ti dimokratia, kai alla anekdota....
"psifizo tha pei skeftomai" mono otan exeis diaforetikes epiloges na dialekseis. Otan psifiseis-den psifiseis einai ena kai to afto, exeis apla tin psevdaisthisi tis summetoxis, kai sunnenoxi s'o,ti kanoun aftoi pou psifises xoris na tous theoreis ikanous, alla giati den upirxe kai tpt allo na psifiseis.... Kai se ti diaferei i dimokratia mas dld apo opoiadipote vasileia pou tin tros sti mapa s'aresei-de s'aresei? H mipos den kuvernoun ton topo mas 2 sogia edo kai 10eties? Theoreis oti exeis dikaioma epilogis kai dunami sta xeria sou, otan to dikaioma epilogis sou periorizetai stis 2 oikogeneies? To vriskeis polu dimokratiko? Einai dimokratiko na se lene tromokrati otan de sou aresei afti i "dimokratia"? Einai dimokratiko na eisai eleftheros na peis tin apopsi sou, alla na mi se akoune? H mipos nomizeis oti an kaneis komma monos sou (plirontas tis proupotheseis pou oi apopano sou exoun thesei), tha eisai pio aneksartitos kai dikaios, otan gia na sximatiseis komma pou tha katevei stis ekloges xreiazesai toso xrima, pou anapofefkta xrimatodotisai, ara kai logodoteis, ara kai kaneis oti thelei o/oi xrimatodotis/es sou? Ektos ki an eisai aidiastika plousios kai altrouistis, opote meta xaras pare ti xora sta xeria sou. Kai stin teliki, giati einai kalo politevma i dimokratia? O Aristotelis eixe alli gnomi pantos. To idio ki ego, alla afti einai aplos i apopsi mou, kai oxi, den eimai oute uper tis xountas.
Ekloges kai kommata kai mlks.... Les kai allazei tpt. Oxi oti metraei kai gia kanenan i gnomi mou, i opoioudipote i gnomi, alla gia mena tha eprepe na katargithoun ta kommata, afou oi ideologies exoun pethanei pro pollou, kai na psifizoume atoma. Ki oxi 1000 ilithious pou uparxoun se kathe komma, gia na mpei sti vouli kai ENAS pou anikei sto komma kai theoroume oti aksizei....
Psifizontas stirizoume ti dimokratia, kai alla anekdota....
"psifizo tha pei skeftomai" mono otan exeis diaforetikes epiloges na dialekseis. Otan psifiseis-den psifiseis einai ena kai to afto, exeis apla tin psevdaisthisi tis summetoxis, kai sunnenoxi s'o,ti kanoun aftoi pou psifises xoris na tous theoreis ikanous, alla giati den upirxe kai tpt allo na psifiseis.... Kai se ti diaferei i dimokratia mas dld apo opoiadipote vasileia pou tin tros sti mapa s'aresei-de s'aresei? H mipos den kuvernoun ton topo mas 2 sogia edo kai 10eties? Theoreis oti exeis dikaioma epilogis kai dunami sta xeria sou, otan to dikaioma epilogis sou periorizetai stis 2 oikogeneies? To vriskeis polu dimokratiko? Einai dimokratiko na se lene tromokrati otan de sou aresei afti i "dimokratia"? Einai dimokratiko na eisai eleftheros na peis tin apopsi sou, alla na mi se akoune? H mipos nomizeis oti an kaneis komma monos sou (plirontas tis proupotheseis pou oi apopano sou exoun thesei), tha eisai pio aneksartitos kai dikaios, otan gia na sximatiseis komma pou tha katevei stis ekloges xreiazesai toso xrima, pou anapofefkta xrimatodotisai, ara kai logodoteis, ara kai kaneis oti thelei o/oi xrimatodotis/es sou? Ektos ki an eisai aidiastika plousios kai altrouistis, opote meta xaras pare ti xora sta xeria sou. Kai stin teliki, giati einai kalo politevma i dimokratia? O Aristotelis eixe alli gnomi pantos. To idio ki ego, alla afti einai aplos i apopsi mou, kai oxi, den eimai oute uper tis xountas.
Ekloges kai kommata kai mlks.... Les kai allazei tpt. Oxi oti metraei kai gia kanenan i gnomi mou, i opoioudipote i gnomi, alla gia mena tha eprepe na katargithoun ta kommata, afou oi ideologies exoun pethanei pro pollou, kai na psifizoume atoma. Ki oxi 1000 ilithious pou uparxoun se kathe komma, gia na mpei sti vouli kai ENAS pou anikei sto komma kai theoroume oti aksizei....
Προς τους "έξυπνους" για τις εκλογές και τις φωτιές
August 31, 2007 – Friday
Pros tous "eksupnous" gia tis ekloges kai tis foties
Mipos na stamatisete ta thlivera bulletin gia ti sotiria ton kammenon kai tis ekloges kai de summazevetai?
Stis ekloges tha ginei o,ti kathe fora. Tha vgei pali i ND giati o kosmos einai akoma resentfull me to PASOK, kai stis epomenes ekloges, me allon epikefalis tou PASOK afou xasoun ki aftes tis ekloges, to PASOK tha ksanavgei. Afta gia tis ekloges, kai psifisete - de psifisete, de tha allaksei kai tpt :p Pou opoios kai na vgei dld, pali tpt de tha allaksei. Dioti akoma kai oi grafikoi KKEdes pou lene ta megala logia, tha'thela na ksera me ti lefta tha ekanan ola afta ta oraia. Giati ki ego tha ithela pagkosmia eftuxia :p (Gia na min po gia ton katapliktiko logo pou exoun vrei kai protassoun gia na tous psifisei o kosmos: na timorisei ta 2 megala kommata. Katapliktikos logos na psifiseis kapoion :p)
Tora, pame kai sta kammena. Loipon, 10 xronia prin, otan kaike i Penteli, oloi elegan akrivos ta idia. Aplos den upirxe myspace tote. Alla kata ta alla, ta idia. Siga min allaksei tpt. H tileorasi idi to ksexase to thema. Ante, tha kanoun ki enan tilemarathonio giati o anthropinos ponos panta poulaei, alla meta terma. Ki etsi tha to ksexasei ki olos o kosmos. Kai tha to thumountai mono oi kammenoi ap'ti fotia.
Kai eidika kati katapliktikes idees tupou "steilte lefta ston trapeziko logariasmo pou anoiksa gia tous puropliktous", "leo oti eimai dj kai proteino ek'merous ton mousikon olou tou kosmou, oi mousikoi na diorganosoun sunavlies gia na mazepsoun lefta gia tous puropliktous" (eginan kai oi anaparagogoi mousikis dimiourgias ALLON, mousikoi tora....), "upograpste sto tade meros gia na to doun i vouli, i EE ki o OHE (alli douleia den eixan, edo me to mesanatoliko den asxolountai, tha asxolithoun me tis foties stin Ellada - kai afto den to leo opos o kathe asxetos neoellinas, ta exo zisei ki apo mesa ) PLZ, kratiste tes gia ton eafto sas, giati einai ilithies, toso apla....
Mpouxtisa dld apo ti malakia tou kathe enos pou krataei ta lavara tis sotirias tis Elladas me aformi tis foties, kai xairetai monos tou pou vrike tin paneksupni (gia to ftoxo tou anuparkto mualoudaki - to poio?) apantisi sta provlimata tou kosmou (me to na kanei ena party me tous filous tou, kai na ti dei ideologos)..... Eleos omos....
Pros tous "eksupnous" gia tis ekloges kai tis foties
Mipos na stamatisete ta thlivera bulletin gia ti sotiria ton kammenon kai tis ekloges kai de summazevetai?
Stis ekloges tha ginei o,ti kathe fora. Tha vgei pali i ND giati o kosmos einai akoma resentfull me to PASOK, kai stis epomenes ekloges, me allon epikefalis tou PASOK afou xasoun ki aftes tis ekloges, to PASOK tha ksanavgei. Afta gia tis ekloges, kai psifisete - de psifisete, de tha allaksei kai tpt :p Pou opoios kai na vgei dld, pali tpt de tha allaksei. Dioti akoma kai oi grafikoi KKEdes pou lene ta megala logia, tha'thela na ksera me ti lefta tha ekanan ola afta ta oraia. Giati ki ego tha ithela pagkosmia eftuxia :p (Gia na min po gia ton katapliktiko logo pou exoun vrei kai protassoun gia na tous psifisei o kosmos: na timorisei ta 2 megala kommata. Katapliktikos logos na psifiseis kapoion :p)
Tora, pame kai sta kammena. Loipon, 10 xronia prin, otan kaike i Penteli, oloi elegan akrivos ta idia. Aplos den upirxe myspace tote. Alla kata ta alla, ta idia. Siga min allaksei tpt. H tileorasi idi to ksexase to thema. Ante, tha kanoun ki enan tilemarathonio giati o anthropinos ponos panta poulaei, alla meta terma. Ki etsi tha to ksexasei ki olos o kosmos. Kai tha to thumountai mono oi kammenoi ap'ti fotia.
Kai eidika kati katapliktikes idees tupou "steilte lefta ston trapeziko logariasmo pou anoiksa gia tous puropliktous", "leo oti eimai dj kai proteino ek'merous ton mousikon olou tou kosmou, oi mousikoi na diorganosoun sunavlies gia na mazepsoun lefta gia tous puropliktous" (eginan kai oi anaparagogoi mousikis dimiourgias ALLON, mousikoi tora....), "upograpste sto tade meros gia na to doun i vouli, i EE ki o OHE (alli douleia den eixan, edo me to mesanatoliko den asxolountai, tha asxolithoun me tis foties stin Ellada - kai afto den to leo opos o kathe asxetos neoellinas, ta exo zisei ki apo mesa ) PLZ, kratiste tes gia ton eafto sas, giati einai ilithies, toso apla....
Mpouxtisa dld apo ti malakia tou kathe enos pou krataei ta lavara tis sotirias tis Elladas me aformi tis foties, kai xairetai monos tou pou vrike tin paneksupni (gia to ftoxo tou anuparkto mualoudaki - to poio?) apantisi sta provlimata tou kosmou (me to na kanei ena party me tous filous tou, kai na ti dei ideologos)..... Eleos omos....
Σχετικά με τις φωτιές
August 29, 2007 – Wednesday
Sxetika me tis foties
OTan i fotia anapsei, de svinei. Einai adunaton. 5 purosvestes, ma kai olo to purosvestiko soma, mprosta se mia purkagia den pianei mia. To thema einai i prolipsi. Na min PIASEI i fotia, ki an piasei kai eimaste tuxeroi, kapoios na ti dei kai na ti svisei egkairos. Ara, apo AFTH KAI MONO tin apopsi, oi topikoi kai oi kathe arxontes de ftaine. Ftaine omos arketa kai oi polites, kai o stratos. Gia logous pou anefera sto blog alla ksananafero.
OTan petas skoupidia sto dromo, akoma kai mia tsixla, i ena xartaki, katevazeis skoupidia se ksexulismenous kadous kai de se noiazei an pesoun sto dromo, petas to apotsigaro sto dromo, akoma xeirotera otan eisai se aftokinito, otan de skoupizeis apo ta ksera fulla guro apo to spiti sou, otan genika, stin kathimerinotita sou, de frontizeis gia to perivallon, FTAIS. Genikotera, kaneis genikoteri katastrofi. Giati ena xartaki tsixlas den einai TOSO athoo, kai den einai to mono pote.
O stratos de mporei na svisei foties. Anti omos na vazoun ta fantarakia na kanoun sugkalummena kapsonia, mporoun na ta stelnoun n'apopsilonoun ta guro vouna, mia idea rixno.
Kai profanos to kratos kai i purosvestiki prepei na frontizoun na uparxoun pantou antipurikes zones. Oste otan piasei i fotia, giati de ginetai na MHN piasei fotia, poso mallon se ena elliniko kalokairi, na mporesei na perioristei mesa se kapoia oria. Gia ligo, giati kai tis antipurikes zones i purkagia tis pernaei. Alla toulaxiston apoteloun kai KATHARO dromo pou mporoun na perasoun ta oximata gia na tis svisoun PRIN perasoun. H na tis kratoun periorismenes ekeimesa esto.
M'afta kai m'afta, ena mpaxalo eimaste oloi mas, kai o kathenas prepei na analogistei kai to diko tou meridio efthunis.
To sigouro einai oti tipota de tha allaksei tin epomeni mera. Kanenas de tha paei na futepsei oute ena dentraki. Otan stamatisei i tileorasi na mila gia tis foties, tha ksexastoun, ap'osous den exasan periousies kai anthropous. Kai tha sunexisoun na petoun skoupidia (o,ti prepei kai gia ti fotia, afou einai tis modas oi purkagies tora) opou na'nai, tha sunexisoun na rupainoun to perivallon me kathe tropo, tha sunexisoun n'antitithentai sti dimiourgia xoron ugeionomikis tafis skoupidion konta stis perioxes tous (protimontas ta skoupidia na petiountai opos na'nai kapou pou de vlepoun), kai to kratos, tora pou irthe to fthinoporo, tha ksanaksexasei tis antipurikes zones. Tha exei n'asxolithei me tis plummires sto kato-kato.....
Sti nea Ellada zoume. Oi monoi pou pistevoun sti dunami kai ti thelisi kai tin enosi ton neo-ellinon pou kanoun thavmata mprosta sta duskola, einai oi idioi oi neoellines pou dimiourgoun aftes tis asximes katastaseis kai meta tis ksexnoun oso efkola lene kai ta megala logia, kai den kanoun tipota. Tipota gia to koino kalo diladi....
Kala krasia.
H
Sxetika me tis foties
OTan i fotia anapsei, de svinei. Einai adunaton. 5 purosvestes, ma kai olo to purosvestiko soma, mprosta se mia purkagia den pianei mia. To thema einai i prolipsi. Na min PIASEI i fotia, ki an piasei kai eimaste tuxeroi, kapoios na ti dei kai na ti svisei egkairos. Ara, apo AFTH KAI MONO tin apopsi, oi topikoi kai oi kathe arxontes de ftaine. Ftaine omos arketa kai oi polites, kai o stratos. Gia logous pou anefera sto blog alla ksananafero.
OTan petas skoupidia sto dromo, akoma kai mia tsixla, i ena xartaki, katevazeis skoupidia se ksexulismenous kadous kai de se noiazei an pesoun sto dromo, petas to apotsigaro sto dromo, akoma xeirotera otan eisai se aftokinito, otan de skoupizeis apo ta ksera fulla guro apo to spiti sou, otan genika, stin kathimerinotita sou, de frontizeis gia to perivallon, FTAIS. Genikotera, kaneis genikoteri katastrofi. Giati ena xartaki tsixlas den einai TOSO athoo, kai den einai to mono pote.
O stratos de mporei na svisei foties. Anti omos na vazoun ta fantarakia na kanoun sugkalummena kapsonia, mporoun na ta stelnoun n'apopsilonoun ta guro vouna, mia idea rixno.
Kai profanos to kratos kai i purosvestiki prepei na frontizoun na uparxoun pantou antipurikes zones. Oste otan piasei i fotia, giati de ginetai na MHN piasei fotia, poso mallon se ena elliniko kalokairi, na mporesei na perioristei mesa se kapoia oria. Gia ligo, giati kai tis antipurikes zones i purkagia tis pernaei. Alla toulaxiston apoteloun kai KATHARO dromo pou mporoun na perasoun ta oximata gia na tis svisoun PRIN perasoun. H na tis kratoun periorismenes ekeimesa esto.
M'afta kai m'afta, ena mpaxalo eimaste oloi mas, kai o kathenas prepei na analogistei kai to diko tou meridio efthunis.
To sigouro einai oti tipota de tha allaksei tin epomeni mera. Kanenas de tha paei na futepsei oute ena dentraki. Otan stamatisei i tileorasi na mila gia tis foties, tha ksexastoun, ap'osous den exasan periousies kai anthropous. Kai tha sunexisoun na petoun skoupidia (o,ti prepei kai gia ti fotia, afou einai tis modas oi purkagies tora) opou na'nai, tha sunexisoun na rupainoun to perivallon me kathe tropo, tha sunexisoun n'antitithentai sti dimiourgia xoron ugeionomikis tafis skoupidion konta stis perioxes tous (protimontas ta skoupidia na petiountai opos na'nai kapou pou de vlepoun), kai to kratos, tora pou irthe to fthinoporo, tha ksanaksexasei tis antipurikes zones. Tha exei n'asxolithei me tis plummires sto kato-kato.....
Sti nea Ellada zoume. Oi monoi pou pistevoun sti dunami kai ti thelisi kai tin enosi ton neo-ellinon pou kanoun thavmata mprosta sta duskola, einai oi idioi oi neoellines pou dimiourgoun aftes tis asximes katastaseis kai meta tis ksexnoun oso efkola lene kai ta megala logia, kai den kanoun tipota. Tipota gia to koino kalo diladi....
Kala krasia.
H
Εγώ πάντως ντρέπομαι να πάω στην πορεία σήμερα
August 29, 2007 – Wednesday
Ego pantos ntrepomai na pao stin poreia simera
Ntrepomai na pao se mia poreia ntumeni mavra, gia tis purkagies, ti stigmi pou den exo kanei tpt gia na tis antimetopiso. Einai proklitika upokritiko na pigainei kapoios stin Athina se tetoies poreies, asfalis kai katopin eortis, kai ntumenos kompsa mesa sta mavra tou rouxa. Anti na kidevete ta dasi, parte enan kouva nero, i ena dentraki. H kathiste spiti sas. Giati tha sas vlepoun na "xaireste" stin plateia suntagmatos aftoi pou exasan spitia kai suggeneis kai oute na sas ftusoun de tha katsoun..... Tis apopseis mou genika tis exo sta blog mou, kai den kathomai na epanallamvanomai. Alla oi idioi pou ftaite gia tis foties - nai, ki eseis exete valei to xeraki sas - trexete kai stis katopin eortis poreies gia na isuxasete tis suneidiseis sas. Etsi, na sas deiksei kai i tv, na steilete filakia sti mama me ta 15'' diasimotitas. Tis pories pou pragmatika einai "epikindunes" kai me ousia, KANENA kanali den tis deixnei. Osos kosmos ki an mazeftei (nafplio).Mono mi fugete apo to Suntagma kai to exete gemisei skoupidakia parakalo... Valte ta xartakia apo tis tsixles stis tsepes, kai min petaksete feig volan.....
Ποιοι άφησαν την Ελλάδα να καεί;
Aug 27, 2007 4:26 AM
Poioi afisan tin Ellada na kaei? Oloi tin afisame. Pires esu to lastixo na sviseis tpt? H pisteveis oti monoi oi purosvestes arkoun? Opos eipa kai sto proigoumeno bulletin, travate stis plateies me ta mavra, na isixasete tis suneidiseis sas. H Ellada egine staxti giati olo to xrono, ola ta xronia, den ti noiastike kaneis. Giati oloi petoun ta skoupidia stous dromous. Giati de theloun xorous ugeionomikis tafis skoupidion konta sta spitia tous kai ta petoun stous "katoterous" dimous. Giati anti na vazoun ta fantarakia na apopsilonoun ta dasi, ti vriskoun na ta vazoun na kanoun kapsonia. Giati petoun ta tsigara ekso apo ta parathura. Gia xilious duo logous. Ap'tous opoious, ki an thrino gi'afto pou ginetai, mporo na vgalo ton eafto mou ap'ekso, xoris na ntrepomai katholou, exontas ti suneidisi mou isixi, ki as ponaei i kardia mou. Kai gi'afto den exo skopo na pao na to paikso ki ego suneiditopoiimeni oikologos me olous tous upoloipous upokrites me ta mavra, tin tetarti....
Poioi afisan tin Ellada na kaei? Oloi tin afisame. Pires esu to lastixo na sviseis tpt? H pisteveis oti monoi oi purosvestes arkoun? Opos eipa kai sto proigoumeno bulletin, travate stis plateies me ta mavra, na isixasete tis suneidiseis sas. H Ellada egine staxti giati olo to xrono, ola ta xronia, den ti noiastike kaneis. Giati oloi petoun ta skoupidia stous dromous. Giati de theloun xorous ugeionomikis tafis skoupidion konta sta spitia tous kai ta petoun stous "katoterous" dimous. Giati anti na vazoun ta fantarakia na apopsilonoun ta dasi, ti vriskoun na ta vazoun na kanoun kapsonia. Giati petoun ta tsigara ekso apo ta parathura. Gia xilious duo logous. Ap'tous opoious, ki an thrino gi'afto pou ginetai, mporo na vgalo ton eafto mou ap'ekso, xoris na ntrepomai katholou, exontas ti suneidisi mou isixi, ki as ponaei i kardia mou. Kai gi'afto den exo skopo na pao na to paikso ki ego suneiditopoiimeni oikologos me olous tous upoloipous upokrites me ta mavra, tin tetarti....
Σχετικά με την Τετάρτη με τα μαύρα, μεθαύριο δλδ....
Sxetika me tin Tetarti me ta mavra, methavrio dld....
Aug 27, 2007 3:17 AM
Sxetika me tin Tetarti, [...] an o kathenas epairne ta vouna anti na parei tis plateies, m'enan kouva nero, nomizo tha itan pio xrisimos, ap'to na valei mavra kai na vgei stin plateia na doun oi upoloipoi ti kalos anthropos pou einai kai poso noiazetai. Suggnomi, alla mou fainetai upokritiko emena. Tora, opoios pistevei stin energeia, as paei ki as tin enosei me tous upoloipous mpas kai svisoun oi foties kai ksanafutrosoun ta dentra. Mono pou i energeia tha prepei na einai thetiki, kai ta rouxa lefka, se afti tin periptosi.....
Etsi, na forame mavra kai na vgainoume stis plateies, na isixazoume tis suneidiseis mas....Giati tpt allo apo afto den einai dunaton na vgei, ek ton pragmaton, apo tetoies sugkentroseis.
Klassiko pia stin patrida mas. Kaneis de dra. Mono antidra katopin eortis gia to fainsthai. Kai pote ousiastika....Kali suneidisi!
Aug 27, 2007 3:17 AM
Sxetika me tin Tetarti, [...] an o kathenas epairne ta vouna anti na parei tis plateies, m'enan kouva nero, nomizo tha itan pio xrisimos, ap'to na valei mavra kai na vgei stin plateia na doun oi upoloipoi ti kalos anthropos pou einai kai poso noiazetai. Suggnomi, alla mou fainetai upokritiko emena. Tora, opoios pistevei stin energeia, as paei ki as tin enosei me tous upoloipous mpas kai svisoun oi foties kai ksanafutrosoun ta dentra. Mono pou i energeia tha prepei na einai thetiki, kai ta rouxa lefka, se afti tin periptosi.....
Etsi, na forame mavra kai na vgainoume stis plateies, na isixazoume tis suneidiseis mas....Giati tpt allo apo afto den einai dunaton na vgei, ek ton pragmaton, apo tetoies sugkentroseis.
Klassiko pia stin patrida mas. Kaneis de dra. Mono antidra katopin eortis gia to fainsthai. Kai pote ousiastika....Kali suneidisi!
Hellas is on fire
August 25, 2007 – Saturday
Hellas is on fire
Anywhere you might turn your head, it's fire, everywhere. It's the image of hell, on earth. Everywhere. The whole country is getting burned. No matter where you are, there's fire. A huge, fast, all-devouring fire. And nothing that can be done against it. The whole country is on fire. Everything. All the forests, the mountains, the villages....Athens....everything, everywhere. I wonder if there'll be anything left to burn next year....Or anything left standing after this fall's floods....
It used to have beautiful forests. Smaller and bigger ones. Everywhere. It's just the foreigners who thought that Hellas was all about rocks and sea. Well, that what it's all about anymore.....
I love my country. And I mourn for its torture this summer. For which nothing can be done, nothing, anymore. We only watch Hellas's forests die, suffering.
And along with them, people are dying, too many people. And properties are turning to ashes, and villages. And you don't know which to say is more important. Though, I say, the forests.
My heart aches as I see them being extinguished, one by one, so fast, so suddenly.
I love my country so much. And all I can do is watching the flames swallowing it....
Hellas is on fire
Anywhere you might turn your head, it's fire, everywhere. It's the image of hell, on earth. Everywhere. The whole country is getting burned. No matter where you are, there's fire. A huge, fast, all-devouring fire. And nothing that can be done against it. The whole country is on fire. Everything. All the forests, the mountains, the villages....Athens....everything, everywhere. I wonder if there'll be anything left to burn next year....Or anything left standing after this fall's floods....
It used to have beautiful forests. Smaller and bigger ones. Everywhere. It's just the foreigners who thought that Hellas was all about rocks and sea. Well, that what it's all about anymore.....
I love my country. And I mourn for its torture this summer. For which nothing can be done, nothing, anymore. We only watch Hellas's forests die, suffering.
And along with them, people are dying, too many people. And properties are turning to ashes, and villages. And you don't know which to say is more important. Though, I say, the forests.
My heart aches as I see them being extinguished, one by one, so fast, so suddenly.
I love my country so much. And all I can do is watching the flames swallowing it....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
