Το τέλος της Ιστορίας;

Έχω κατακτήσει κάτι. Να μην αναλώνομαι σε θέματα χωρίς νόημα. Έτσι δε με απασχολεί το ασφαλιστικό. Καθόλου. Δε με ενδιαφέρει πόσο αδιάφορο μπορεί να ακούγεται. Ξέρω ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει μια σταθερή εργασία, και μέχρι να φτάσει η μέρα να βγω στη σύνταξη, οι σχετικοί νόμοι θα έχουν αλλάξει 876547890 φορές. Όσο για το μεσοδιάστημα, δε βλέπω να αλλάζει τίποτα στην περίθαλψη των συμμετεχόντων στα διάφορα ταμεία που έχουν δικούς τους γιατρούς. Απλώς είμαι της γνώμης ότι είναι ως έχει για να κάνει δύσκολη τη ζωή των ασφαλισμένων σε αυτά, και να βολεύει περισσότερο κόσμο στο δημόσιο.

Δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό. Πριν από καμιά βδομάδα άρχισα να νιώθω ότι οι ειδήσεις ασχολούνταν για πολύ καιρό με τα ίδια θέματα, που στην τελική δεν ήταν σημαντικά για την κοινωνία – όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν, τουλάχιστον. Κι όλο αναμασούνταν τα ίδια πράγματα. Μελαγχόλησα και σταμάτησα να παρακολουθώ τι συμβαίνει στον κόσμο (αλλά δε μας δείχνουν – ζωή να’χουν τα εκάστοτε Ζωνιανά…).

Δε μπορώ να βρω έμπνευση στον κόσμο γύρω μου. Ίσως περνάω μια φάση. Ίσως τη φάση την περνάει η εποχή. Το μόνο για το οποίο έχω να γράψω είναι ότι δεν έχω για τι να γράψω. Κι όμως αυτό για μένα είναι άξιο καταγραφής. Μήπως τελικά όντως σταμάτησε η Ιστορία (όπως ισχυριζόταν κι ο Fukuyama στο «the end of history»); Μήπως, τελικά, μόνο κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας σαν ανθρωπότητα χωρίς να έχουμε/θέλουμε/μπορούμε πια να πάμε κάπου; Μήπως το γύρισα πολύ στην αοριστολογία;

ΥΓ: Τι τους έφταιξε ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης; :(