Τελικά αυτός ο δρόμος είναι προσφορά προς την Κοινωνία, επιτελεί έργο πέρα από τα στενά όρια ενός δρόμου για να κινούνται αυτοκίνητα. Επιστρέφω σε αυτό το δώρο, λοιπόν (παραθέτω το προηγούμενο αφιέρωμα έτσι: http://maria-iliana.blogspot.com/2009/01/t.html γιατί δεν ξέρω ακόμα πώς να αφήνω link..), για να αναφέρω κάτι που ξέχασα την προηγούμενη φορά – ντροπή μου!
Αυτό το υπερθέαμα χρώματος και φωτός, λοιπόν, δε θα ήταν ολοκληρωμένο χωρίς να μας βοηθήσει να μπούμε και στην ανάλογη κατάσταση, ώστε να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν πάντα και μερικοί παράλογοι τύποι – τσκ τσκ – που δε μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που τους προσφέρεται στην ευτελή τιμή των 2,90 ευρώ και παραπονιούνται, ή και τσαντίζονται! Κι όμως, όλα έχουν προβλεφθεί από τους υπεύθυνους. Και το καταλαβαίνει κανείς μόλις μπει στη Σήραγγα του Αρτεμισίου!
Παρεμπιπτόντως, μετά από περίπου 20 χρόνια, το δεύτερο τούνελ άνοιξε κι αυτό! Η υπομονή μας ανταμείφθηκε! Και τα δύο έχουν τη μία λωρίδα κλειστή βέβαια, για να μη διαταραχθεί η ισορροπία και χαλάσει η άσκηση στωικότητας και υπομονής – παραπέμπω στο πρώτο κείμενο, ξανά.
Πίσω στη σήραγγα, λοιπόν. Αν η πανδαισία χρωμάτων και οι πιο ανθρώπινοι ρυθμοί οδήγησης δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να σε ηρεμίσουν, πόσο μάλλον αν έχουν καταφέρει το αντίθετο – γιατί όπως είπαμε υπάρχουν και περίεργοι άνθρωποι – λίγο αφού μπεις στο τούνελ, σε πιάνει μια ζαλάδα, μια βαθειά χαλάρωση, μια μαστούρα! Μέχρι να βγεις νιώθεις σαν να έχεις πιει 10 μπάφους. Τονίζω ξανά, ΜΟΝΟ με Ε2,90, σκεφτείτε πόσα θα δίνατε σε αντίστοιχο σπα! Υπεύθυνες γι’αυτό είναι οι τουρμπίνες στην οροφή των (ΤΩΝ!) τούνελ, που είναι σοφά μονίμως κλειστές. Προτιμήστε τις ημέρες και ώρες αιχμής, παρεμπιπτόντως, εάν θέλετε να βιώσετε αυτή την εμπειρία στο μέγιστο, τίποτα δε συγκρίνεται με τα μποτιλιαρισμένα στο τούνελ αυτοκίνητα και νταλίκες!
Έτσι, λοιπόν, αφήνεις όλες τις σκοτούρες πίσω σου, και φτάνεις στον προορισμό σου βαθειά χαλαρωμένος και καλύτερος άνθρωπος!
Και αν έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, και δεν ξέρεις πώς να την εγκαταλείψεις, συστήνω μια βόλτα στην εθνική οδό Κορίνθου – Τριπόλεως. Το πιθανότερο είναι να δεις ότι η ζωή είναι ωραία, και κάθε αρνητική σκέψη μέσα σου θα διαλυθεί. Αν, παρόλα αυτά, είσαι ΤΟΣΟ αποφασισμένος, μπορείς να παρκάρεις το αυτοκίνητο έξω από τη σήραγγα. 10 λεπτά μέσα σε αυτή σε ώρα αιχμής, πιστεύω αρκούν να σε βοηθήσουν να φύγεις ευτυχισμένος!
Ε.Ο. Κορίνθου – Τριπόλεως. Κοντά μας για μια καλύτερη ζωή, ή έναν ευτυχισμένο θάνατο!
30 Αυγ 2009
Διόδια για το χωράφι.
Πάνω που νομίζεις ότι δε γίνεται να συναντήσεις κάτι πιο παράλογο από αυτό που βίωσες την τελευταία φορά, συμβαίνει κάτι που σου υπενθυμίζει ότι ζεις στην Ελλάδα.
Χθες πήγα στην ορκωμοσία του αδερφού μου στον Αυλώνα. Για την παράλογη μεταχείριση των χιλιάδων συγγενών και φίλων των φαντάρων από τους όποιους υπεύθυνους εκεί, δε θα «μιλήσω» σήμερα. Διότι υπήρξε κάτι που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση.
Στην έξοδο, λοιπόν, από την εθνική οδό προς Αυλώνα, υπήρχε μια μεγάλη σταματημένη ουρά από αυτοκίνητα. Σκέφτηκα ότι, ή η μισή Ελλάδα πήγαινε στην ορκωμοσία, ή είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Κάποιοι εργάτες έστηναν μια μεγάλη κατασκευή πάνω στην είσοδο της Εθνικής, φαντάστηκα πως θα γινόταν βενζινάδικο – τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκεί;
Και πάνω στη στροφή της εξόδου – αυτού του δαχτυλιδιού που σε βγάζει απ’τους μεγάλους δρόμους, ΠΑΝΩ στη στροφή, κάποιος είχε στήσει σταθμό διοδίων, κι η κατασκευή που έβλεπα στην είσοδο, προορίζεται για σταθμός επίσης! Πάνω στη στροφή, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η έξοδος από την εθνική. Επιπροσθέτως, αυτά τα διόδια ΔΕΝ ήταν για την εθνική – προφανώς, αφού είχαμε ήδη πληρώσει γι’αυτή, και βρίσκονταν έξω από το δρόμο. Ούτε πάνω, ή έστω πριν από κάποιον συγκεκριμένο δρόμο ήταν. Πληρώσαμε 2,75 ευρώ απλώς γιατί κάποιος έστησε διόδια στην έξοδο! Μετά τα διόδια ακολουθήσαμε ένα μικρό δρομάκι που οδηγούσε στο στρατόπεδο και σε κάτι χωράφια.
Συνήθως τα διόδια μπαίνουν στην αρχή – πριν πολλά χρόνια και στο τέλος – του έργου για το οποίο πληρώνουμε. Όχι σε συνδετικές οδούς. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ακόμα κι αν το κράτος γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του σταθμού διοδίων. Τόσο γιατί μπλοκάρει την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, με αποτέλεσμα να μποτιλιάρεται μία λωρίδα την εθνικής οδού σ’εκείνο το ύψος, όσο και γιατί δεν είναι πάνω σε κανέναν παλιό, ή καινούριο δρόμο. . Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα μας προκαλεί καθημερινά να αμφισβητούμε αυτά που νομίζαμε πως ξέραμε, μας κάνει ανήσυχα πνεύματα! ….
Χθες πήγα στην ορκωμοσία του αδερφού μου στον Αυλώνα. Για την παράλογη μεταχείριση των χιλιάδων συγγενών και φίλων των φαντάρων από τους όποιους υπεύθυνους εκεί, δε θα «μιλήσω» σήμερα. Διότι υπήρξε κάτι που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση.
Στην έξοδο, λοιπόν, από την εθνική οδό προς Αυλώνα, υπήρχε μια μεγάλη σταματημένη ουρά από αυτοκίνητα. Σκέφτηκα ότι, ή η μισή Ελλάδα πήγαινε στην ορκωμοσία, ή είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Κάποιοι εργάτες έστηναν μια μεγάλη κατασκευή πάνω στην είσοδο της Εθνικής, φαντάστηκα πως θα γινόταν βενζινάδικο – τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκεί;
Και πάνω στη στροφή της εξόδου – αυτού του δαχτυλιδιού που σε βγάζει απ’τους μεγάλους δρόμους, ΠΑΝΩ στη στροφή, κάποιος είχε στήσει σταθμό διοδίων, κι η κατασκευή που έβλεπα στην είσοδο, προορίζεται για σταθμός επίσης! Πάνω στη στροφή, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η έξοδος από την εθνική. Επιπροσθέτως, αυτά τα διόδια ΔΕΝ ήταν για την εθνική – προφανώς, αφού είχαμε ήδη πληρώσει γι’αυτή, και βρίσκονταν έξω από το δρόμο. Ούτε πάνω, ή έστω πριν από κάποιον συγκεκριμένο δρόμο ήταν. Πληρώσαμε 2,75 ευρώ απλώς γιατί κάποιος έστησε διόδια στην έξοδο! Μετά τα διόδια ακολουθήσαμε ένα μικρό δρομάκι που οδηγούσε στο στρατόπεδο και σε κάτι χωράφια.
Συνήθως τα διόδια μπαίνουν στην αρχή – πριν πολλά χρόνια και στο τέλος – του έργου για το οποίο πληρώνουμε. Όχι σε συνδετικές οδούς. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ακόμα κι αν το κράτος γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του σταθμού διοδίων. Τόσο γιατί μπλοκάρει την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, με αποτέλεσμα να μποτιλιάρεται μία λωρίδα την εθνικής οδού σ’εκείνο το ύψος, όσο και γιατί δεν είναι πάνω σε κανέναν παλιό, ή καινούριο δρόμο. . Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα μας προκαλεί καθημερινά να αμφισβητούμε αυτά που νομίζαμε πως ξέραμε, μας κάνει ανήσυχα πνεύματα! ….
Όχι άλλο πεύκο!
Αυτή την εμμονή με το πεύκο στα ελληνικά βουνά, πόσω μάλλον στα αστικά, δεν την καταλαβαίνω. Η Πεντέλη, παραδείγματος χάριν, καίγεται σχεδόν κάθε χρόνο, και κάθε φορά στην αναδάσωση χρησιμοποιούνται πεύκα∙ μάλλον τα πλέον εύφλεκτα δέντρα. Ποιος ο λόγος; Ακόμα κι αν είναι πιο φθηνά από άλλα είδη δέντρων – αυτό δεν το γνωρίζω, είναι απλώς η μόνη λογική υπόθεση που μπορώ να κάνω – ποιο το νόημα να φυτεύονται αν είναι να χρησιμεύουν απλώς σαν προσάναμμα για την επόμενη και μεγαλύτερη πυρκαγιά του χρόνου; Και να ξαναφυτεύονται.
Δεν ξέρω τι δέντρα είχε η Πεντέλη και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής κατά την αρχαιότητα, δεν πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο ο χαρακτήρας της πόλης αν τα πεύκα αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικά στη φωτιά δέντρα. Το πεύκο με το ρετσίνι, τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια, είναι η χαρά της φωτιάς. Υπάρχουν δέντρα που είναι δύσκολο να καούν. Θα μπορούσαν να φυτευτούν ελαιόδεντρα, για παράδειγμα, ή, όπως έμαθα – προφανώς δεν είμαι φωτεινή παντογνώστης – βελανιδιές, ή οξιές. Έμαθα, για παράδειγμα, ότι σε πυρκαγιά στον Όρβηλο (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας) το 2000 , το δάσος με τις βελανιδιές γλύτωσε, αφού η φωτιά κατέκαψε τη χαμηλή βλάστηση, τα δέντρα, όμως, έμειναν ανέπαφα. Ουσιαστικά η φωτιά έκανε απλώς αποψίλωση! Επιπλέον, τα δέντρα αυτά ευνοούν τη χλωρίδα σε έναν τόπο, σε αντίθεση με τα πεύκα. Ενώ τα ελαιόδεντρα, εκτός από δέντρο-σύμβολο για την Αθήνα, θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι δήμοι, ή και απλώς οι πολίτες, να τα φροντίζουν και να τα εκμεταλλεύονται.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, σε κάθε αναδάσωση να χρησιμοποιούνται πεύκα; Δε θα θέλατε ένα σκιουράκι στην αυλή σας;
Δεν ξέρω τι δέντρα είχε η Πεντέλη και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής κατά την αρχαιότητα, δεν πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο ο χαρακτήρας της πόλης αν τα πεύκα αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικά στη φωτιά δέντρα. Το πεύκο με το ρετσίνι, τις πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια, είναι η χαρά της φωτιάς. Υπάρχουν δέντρα που είναι δύσκολο να καούν. Θα μπορούσαν να φυτευτούν ελαιόδεντρα, για παράδειγμα, ή, όπως έμαθα – προφανώς δεν είμαι φωτεινή παντογνώστης – βελανιδιές, ή οξιές. Έμαθα, για παράδειγμα, ότι σε πυρκαγιά στον Όρβηλο (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας) το 2000 , το δάσος με τις βελανιδιές γλύτωσε, αφού η φωτιά κατέκαψε τη χαμηλή βλάστηση, τα δέντρα, όμως, έμειναν ανέπαφα. Ουσιαστικά η φωτιά έκανε απλώς αποψίλωση! Επιπλέον, τα δέντρα αυτά ευνοούν τη χλωρίδα σε έναν τόπο, σε αντίθεση με τα πεύκα. Ενώ τα ελαιόδεντρα, εκτός από δέντρο-σύμβολο για την Αθήνα, θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι δήμοι, ή και απλώς οι πολίτες, να τα φροντίζουν και να τα εκμεταλλεύονται.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, σε κάθε αναδάσωση να χρησιμοποιούνται πεύκα; Δε θα θέλατε ένα σκιουράκι στην αυλή σας;
23 Αυγ 2009
Ο κόσμος καίγεται κι η «κυβέρνηση» κάνει μπάρμπεκιου
Αντί ν’ανοίξουν καμία αντιπυρική ζώνη όταν έπεσε ο αέρας, μπας και γλυτώσει και τίποτα, βασίστηκαν, για ακόμα μία φορά, στη φαντασία τους. Δε φαντάστηκαν ότι θα φυσούσε έτσι ώστε να εξαπλωθεί η φωτιά προς Ντράφι, Πεντέλη και Ανθούσα, όπως δεν κατάκαψε χθες ολόκληρη, σχεδόν, τη βορειοανατολική Αττική ( τις προαναφερθείσες περιοχές που είχαν περισσέψει, τις άφησαν σήμερα απροστάτευτες για να μη μείνουν παραπονεμένες), και αφού τους το είπε η φαντασία τους, κοιμήθηκαν ήσυχοι. Από τότε που έγιναν κυβέρνηση έχει καταστραφεί ο τόπος από κάθε άποψη, κι έχουν μούτρα όλοι τους μετά, και κυρίως το επικεφαλής τους μοσχάρι, να βγαίνουν και στα κανάλια….. Ας ορίσουν κι ένα υπουργείο Μαντείας, αφού στηρίζονται τόσο πολύ στους οιωνούς και τα προαισθήματα, να καταργήσουν κι όλα τα υπόλοιπα υπουργεία, αφού δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ξεπλένουν χρήμα, μπας και το αντιληφθούν ποτέ και οι ψηφοφόροι τους – αυτοί είναι χειρότεροι κι από το κόμμα που ψηφίζουν, τελικά – ότι πάμε όλοι για φούντο….
Και το Δεκέμβρη έκαιγαν την Αθήνα, αντί να τους κάψουν τα σπίτια…..
ΥΓ1: Τελικά, ίσως να μην έφταιγε καν και η φαντασία τους, πιθανότερο μου φαίνεται απλώς να βαριούνταν….
ΥΓ2: Δεν πιστεύω ότι όλες αυτές οι φωτιές (από πρόπερσι ήδη) μπαίνουν για να γίνουν οικόπεδα, πάντως. Εκτός κι αν ενδείκνυνται για οικόπεδα ο Ταΰγετος, πχ, ή οι είτε δύσβατες, είτε ήδη κατοικημένες περιοχές που κάηκαν. Εκτός κι αν αυτές οι περιοχές αναβαθμίστηκαν με τη φωτιά….
Και το Δεκέμβρη έκαιγαν την Αθήνα, αντί να τους κάψουν τα σπίτια…..
ΥΓ1: Τελικά, ίσως να μην έφταιγε καν και η φαντασία τους, πιθανότερο μου φαίνεται απλώς να βαριούνταν….
ΥΓ2: Δεν πιστεύω ότι όλες αυτές οι φωτιές (από πρόπερσι ήδη) μπαίνουν για να γίνουν οικόπεδα, πάντως. Εκτός κι αν ενδείκνυνται για οικόπεδα ο Ταΰγετος, πχ, ή οι είτε δύσβατες, είτε ήδη κατοικημένες περιοχές που κάηκαν. Εκτός κι αν αυτές οι περιοχές αναβαθμίστηκαν με τη φωτιά….
3 Αυγ 2009
Τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας στο ΣΚΑΪ
Και μετά τους «μεγάλους Έλληνες», έρχεται ο ΣΚΑΪ στο βωμό της τηλεθέασης να θυσιάσει την πατρίδα. Διότι η ανάδειξη κάποιων Ελλήνων ως «μεγάλων», δε θα μπορούσε να προξενήσει ουσιαστικά κάποιο κακό. Η προβολή κάποιων κρυφών μικρών, ή μεγάλων παραδείσων στο ευρύ ελληνικό κοινό, όμως; Αφού μην ξεχνάμε, ότι η εκπομπή σε Έλληνες απευθύνεται.
Υπάρχουν μέρη μαγικά κι ανέγγιχτα, που φοβάμαι ότι θα χάσουν τη μαγεία τους μετά την «επέλαση των βαρβάρων». Το έχω δει να συμβαίνει, και θα αναφερθώ σε αυτό στη συνέχεια. Ο κάθε «ελληνάρας», όμως, με χαρά θα σπεύσει να αποκαλύψει το σούπερ μέρος το οποίο ανακάλυψε κάποιος φίλος του, ώστε να νιώσει «ψαγμένος». Κι έτσι τα υπέροχα μέρη που θα ψηφιστούν ως τα ωραιότερα της πατρίδας μας, λίγα χρόνια μετά από αυτή την ψηφοφορία δε θα είναι πια τόσο ωραία.
Όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ελαφόνησο. Στην οποία δε θέλω πια να πηγαίνω, γιατί πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι να πηγαίνω εκεί με την οικογένειά μου, και να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ κάτω από τους κέδρους, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε δρόμος για την παραλία. Υπήρχαν άλλες δυο-τρεις σκηνές τότε εκεί, κι αυτό ήταν. Ένιωθες ότι σε έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιον παράδεισο, τροπικό μάλλον, παρά μεσογειακό.
Κι ύστερα ήρθε ένα περιοδικό και μια φωτογράφιση κάποιας, που δε θέλω να διαφημίσω από τη σελίδα μου. Κι ο Σίμος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή φτιάχτηκε εκεί μια καντίνα. Για τον μέσο «ελληνάρα» αυτό ήταν καλό. Εμένα μου χαλούσε εκείνη την αίσθηση του «ναυαγού» που είχα, σε κάποιο παρθένο νησί. Και με ανάγκαζε, στο κάτω-κάτω, να ακούω μουσική (όποια διάλεγε ο ιδιοκτήτης της καντίνας), αντί για το πάφλασμα των κυμάτων, και το θρόισμα των φύλλων. Στη συνέχεια ήρθαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, ταπεράκια με κεφτεδάκια. Κι ένα κάμπινγκ, το οποίο απευθύνεται σε κόσμο που αποφεύγει τα κάμπινγκ και προτιμά τα ξενοδοχεία. Ένα κάμπινγκ με χαλίκι και καλαμωτές, και πολύχρωμα κτίρια-κουτιά, εντελώς ασύμβατα με το τοπίο, άσχετα με την τοπική αρχιτεκτονική, φτιαγμένα να ξεχωρίζουν, και όχι να εναρμονίζονται με, ή να αναδεικνύουν τη φύση γύρω τους – πιστά στη νεοελληνική αισθητική (ή απουσία της). Σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν κι άλλα παρόμοιας λογικής κτίρια, σε όλο το νησί. Κι έτσι ο κάποτε επίγειος παράδεισος μετατράπηκε σε μία ακόμα θαλάσσια αρπαχτή. Κάποια από τα δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων μετατράπηκαν σε πανάκριβα «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα», μπαράκια που θα ταίριαζαν θαυμάσια στο βουνό εμφανίστηκαν στο λιμάνι, στην παραλία προσπαθείς να βγάλεις την πατούσα του ενός από το στόμα σου, και τον αγκώνα του άλλου από το μάτι σου, και το μικρό νησάκι «βούλιαξε» από ένα μάτσο «ψαγμένους», που θέλησαν να είναι οι πρώτοι καινούριοι θαμώνες αυτής της νέας «Μυκόνου» όπου κάτι (ή μάλλον τα πάντα) πήγε στραβά.
Αυτό το παραπάνω είναι αυτό που φοβάμαι ότι θα συμβεί στις περιοχές που θα προβάλλει η τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Έχω ακούσει και για άλλα μέρη που θεωρώ μαγικά (όχι απλώς μαγευτικά), ότι έχουν αρχίσει να δέχονται επιδρομή «ψαγμένων», μαζί και τα απορρίμματά τους, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστούν κι εκεί κτίσματα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα όλους αυτούς τους τουρίστες, και ο λόγος για τον οποίο ήθελε κανείς να τα επισκεφθεί, θα εκλείψει, κι εκεί.
Ναι, μερικά μέρη δεν είναι για όλους. Δεν τα αξίζουν όλοι. Είναι μόνο γι’αυτούς που τα θαυμάζουν, τα σέβονται, τα προσέχουν και τα προστατεύουν, με τον τρόπο τους. Και σίγουρα δεν τα αξίζουν όσοι σκοπεύουν να τα εκμεταλλευτούν για τηλεθέαση και χρήμα, αδιαφορώντας για την τύχη τους μετέπειτα. Ελπίζω να νιώθουν το ίδιο αρκετοί ακόμα συμπατριώτες μας, και να τα προστατέψουν. Είναι καλύτερα να διαδίδονται από στόμα σε στόμα ατόμων που αγαπούν και σέβονται. Γενικά. Και ειδικά.
ΥΓ: Τον τίτλο της εκπομπής, «I love GR», τον αφήνω ασχολίαστο….
Υπάρχουν μέρη μαγικά κι ανέγγιχτα, που φοβάμαι ότι θα χάσουν τη μαγεία τους μετά την «επέλαση των βαρβάρων». Το έχω δει να συμβαίνει, και θα αναφερθώ σε αυτό στη συνέχεια. Ο κάθε «ελληνάρας», όμως, με χαρά θα σπεύσει να αποκαλύψει το σούπερ μέρος το οποίο ανακάλυψε κάποιος φίλος του, ώστε να νιώσει «ψαγμένος». Κι έτσι τα υπέροχα μέρη που θα ψηφιστούν ως τα ωραιότερα της πατρίδας μας, λίγα χρόνια μετά από αυτή την ψηφοφορία δε θα είναι πια τόσο ωραία.
Όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ελαφόνησο. Στην οποία δε θέλω πια να πηγαίνω, γιατί πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι να πηγαίνω εκεί με την οικογένειά μου, και να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ κάτω από τους κέδρους, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε δρόμος για την παραλία. Υπήρχαν άλλες δυο-τρεις σκηνές τότε εκεί, κι αυτό ήταν. Ένιωθες ότι σε έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποιον παράδεισο, τροπικό μάλλον, παρά μεσογειακό.
Κι ύστερα ήρθε ένα περιοδικό και μια φωτογράφιση κάποιας, που δε θέλω να διαφημίσω από τη σελίδα μου. Κι ο Σίμος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή φτιάχτηκε εκεί μια καντίνα. Για τον μέσο «ελληνάρα» αυτό ήταν καλό. Εμένα μου χαλούσε εκείνη την αίσθηση του «ναυαγού» που είχα, σε κάποιο παρθένο νησί. Και με ανάγκαζε, στο κάτω-κάτω, να ακούω μουσική (όποια διάλεγε ο ιδιοκτήτης της καντίνας), αντί για το πάφλασμα των κυμάτων, και το θρόισμα των φύλλων. Στη συνέχεια ήρθαν ξαπλώστρες και ομπρέλες, ταπεράκια με κεφτεδάκια. Κι ένα κάμπινγκ, το οποίο απευθύνεται σε κόσμο που αποφεύγει τα κάμπινγκ και προτιμά τα ξενοδοχεία. Ένα κάμπινγκ με χαλίκι και καλαμωτές, και πολύχρωμα κτίρια-κουτιά, εντελώς ασύμβατα με το τοπίο, άσχετα με την τοπική αρχιτεκτονική, φτιαγμένα να ξεχωρίζουν, και όχι να εναρμονίζονται με, ή να αναδεικνύουν τη φύση γύρω τους – πιστά στη νεοελληνική αισθητική (ή απουσία της). Σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν κι άλλα παρόμοιας λογικής κτίρια, σε όλο το νησί. Κι έτσι ο κάποτε επίγειος παράδεισος μετατράπηκε σε μία ακόμα θαλάσσια αρπαχτή. Κάποια από τα δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων μετατράπηκαν σε πανάκριβα «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα», μπαράκια που θα ταίριαζαν θαυμάσια στο βουνό εμφανίστηκαν στο λιμάνι, στην παραλία προσπαθείς να βγάλεις την πατούσα του ενός από το στόμα σου, και τον αγκώνα του άλλου από το μάτι σου, και το μικρό νησάκι «βούλιαξε» από ένα μάτσο «ψαγμένους», που θέλησαν να είναι οι πρώτοι καινούριοι θαμώνες αυτής της νέας «Μυκόνου» όπου κάτι (ή μάλλον τα πάντα) πήγε στραβά.
Αυτό το παραπάνω είναι αυτό που φοβάμαι ότι θα συμβεί στις περιοχές που θα προβάλλει η τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Έχω ακούσει και για άλλα μέρη που θεωρώ μαγικά (όχι απλώς μαγευτικά), ότι έχουν αρχίσει να δέχονται επιδρομή «ψαγμένων», μαζί και τα απορρίμματά τους, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστούν κι εκεί κτίσματα για να εξυπηρετήσουν καλύτερα όλους αυτούς τους τουρίστες, και ο λόγος για τον οποίο ήθελε κανείς να τα επισκεφθεί, θα εκλείψει, κι εκεί.
Ναι, μερικά μέρη δεν είναι για όλους. Δεν τα αξίζουν όλοι. Είναι μόνο γι’αυτούς που τα θαυμάζουν, τα σέβονται, τα προσέχουν και τα προστατεύουν, με τον τρόπο τους. Και σίγουρα δεν τα αξίζουν όσοι σκοπεύουν να τα εκμεταλλευτούν για τηλεθέαση και χρήμα, αδιαφορώντας για την τύχη τους μετέπειτα. Ελπίζω να νιώθουν το ίδιο αρκετοί ακόμα συμπατριώτες μας, και να τα προστατέψουν. Είναι καλύτερα να διαδίδονται από στόμα σε στόμα ατόμων που αγαπούν και σέβονται. Γενικά. Και ειδικά.
ΥΓ: Τον τίτλο της εκπομπής, «I love GR», τον αφήνω ασχολίαστο….
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
