Στη σπηλιά ή στο φως;

 – Τι λέγαμε προχτές, αφεντικό; Να φωτίσεις, λέει, το λαό, να του ανοίξεις, λέει, τα μάτια! Ορίστε του λόγου σου ν’ανοίξεις τα μάτια του μπαρμπα-Αναγνώστη! Είδες πώς στέκουνταν η γυναίκα του σούζα και περίμενε διαταγές; Πήγαινε τώρα η ευγένειά σου να τους μάθεις πως η γυναίκα έχει ίσα δικαιώματα με τον άντρα και πως είναι πολύ σκληρό πράμα να τρως ένα κομμάτι από το κρέας του χοίρου κι ο χοίρος να μουγκρίζει μπροστά σου ζωντανός και πως είναι μεγάλη κουταμάρα να ευχαριστιέσαι που έχει ο Θεός κι ας ψοφάς εσύ από την πείνα! Τι θα κερδίσει ο μαυροσκότεινος ο μπαρμπα-Αναγνώστης απ’όλες αυτές τις διαφωτιστικές σου αρλούμπες; Θα τον βάλεις μονάχα σε μπελάδες. Και τι θα κερδίσει κι η κυρα-Αναγνώσταινα; Θ’αρχίσον οι καβγάδες, η όρνιθα θα θέλει να γίνει κόκορας, και το αντρόγυνο πια όλο και θα τσακοπετεινιάζουν και θα μαδιούνται… Άσε τους ανθρώπους ήσυχους, αφεντικό, μην τους ανοίγεις τα μάτια∙ αν τους τ’ανοίξεις, τι θα δουν; Την κακή τους και την ψυχρή! Άσ’τα λοιπόν κλειστά να ονειρεύουνται!

Σώπασε μια στιγμή, έξυσε το κεφάλι, συλλογίζουνταν.

– Εξόν, έκαμε τέλος, εξόν…

– Τι; για να δούμε!

– Εξόν αν, όταν θ’ανοίξουν τα μάτια τους, έχεις να τους δείξεις έναν κόσμο καλύτερο… Έχεις;

Δεν ήξερα. Ήξερα καλά τι θα γκρεμιστεί∙ δεν ήξερα τι θα χτιστεί απάνω στα γκρεμίσματα. Κανένας αυτό δεν μπορεί να το ξέρει με σιγουράδα, συλλογίζουμουν∙ το παλιό είναι χεροπιαστό, στερεωμένο, το ζούμε και το παλεύουμε κάθε στιγμή, υπάρχει∙ το μελλούμενο είναι αγέννητο, άπιαστο, ρεούμενο, είναι καμωμένο από το υλικό που πλάθουνται τα όνειρα, ένα σύννεφο και το χτυπούν δυνατοί άνεμοι – ο έρωτας, η φαντασία, η τύχη, ο Θεός – αραιώνεται, πυκνώνεται, μεταλλάζει… Κι ο πιο μεγάλος προφήτης μονάχα ένα σύνθημα μπορεί να δώσει στους ανθρώπους, κι όσο πιο αόριστο τόσο και πιο προφήτης.

Ο Ζορμπάς με κοίταζε περιπαιχτικά χαμογελώντας. Θύμωσα.

– Έχω, αποκρίθηκα πεισματωμένος.

– Έχεις; Για λέγε!

– Δεν μπορώ να σου πω∙ δε θα καταλάβεις.

– Ε, τότε δεν έχεις!

Περί «ελευθερίας» – καμία ουσιαστική απάντηση, μόνο ερωτήματα.

Σκεφτόμουν, χρόνια τώρα, πριν και από την κρίση, ότι από το 1453 και μετά δεν έχουμε υπάρξει ουσιαστικά ελεύθεροι, όσοι κατοικούμε μέσα από τα σύνορα αυτού του τόπου που ονομάζουμε Ελλάδα. Μπορεί τα αφεντικά μας από τότε να έχουν ως επί το πλείστον ελληνική ιθαγένεια, είναι όμως, κι αυτά ελεύθερα; Με τι γνώμονα και κάτω από τι πιέσεις – εξωτερικές ή εσωτερικές, δικές τους – αποφασίζουν και εκτελούν για (;) εμάς; Κι εμάς, με τα «ελληνικής καταγωγής» αφεντικά μας, μας έχει πέσει πολλές φορές λόγος στη νεότερη ιστορία μας, για το πώς θέλουμε να ζούμε; Και έχουμε ενδιαφερθεί πολλές φορές, εδώ που τα λέμε, πραγματικά, να αποφασίσουμε και να σχεδιάσουμε πώς θέλουμε να ζούμε; Μήπως δε ζούμε ελεύθεροι από επιλογή; Μήπως είναι λίγο δύσκολη η ελευθερία και βολευόμαστε με τα εύκολα; Δεν το γράφω επικριτικά. Καταγράφω αυτόματα ό,τι μου περνάει απ’το μυαλό.

Και τι πάει να πει «ελευθερία»;  Τι σημαίνει πρακτικά; Και είναι μία η ελευθερία ή πολλές; Τι πάει να πει «ελεύθερος άνθρωπος»; Είναι ίδια η ελευθερία ενός ελεύθερου ανθρώπου, ενός ελεύθερου ατόμου ή ενός ελεύθερου πολίτη; Πρέπει να είναι ίδια; Και γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι κανείς ελεύθερος; Γιατί είναι προτιμότερο να είμαστε ελεύθεροι; «Ελευθερία» και «ασυδοσία» ταυτίζονται; Σαν να ταυτίζονται, πρακτικά, σε αυτήν την «ελεύθερη» χώρα.. Μήπως για τη δεύτερη αγωνιζόμαστε διαχρονικά σε αυτό το κομμάτι γης;

Υποθέτω πως πολλές από αυτές τις ερωτήσεις έχουν αποτελέσει αντικείμενο φιλοσοφικών πονημάτων που δεν έχω διαβάσει.  Τις καταγράφω, μήπως επιστρέψω σε αυτές στο μέλλον, αφιερώνοντάς τους περισσότερο χρόνο, για να τις απαντήσω

* Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, «ελευθερία» είναι μεταξύ άλλων «(α) η δυνατότητα αυτόβουλης και απεριόριστης δράσης σύμφωνα με τις επιθυμίες (κάποιου), η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης […] (β) προσωπική ελευθερία η δυνατότητα τού φυσικού προσώπου να κινείται ελεύθερα και να αναπτύσσει το πρόσωπό του ως προσωπικότητα∙ περιλαμβάνει όλες τις ειδικότερες εκφάνσεις ελευθερίας – σωματική, ψυχική, πνευματική, συνείδησης, βούλησης και έκφρασης, δημιουργίας, δράσης, επαγγελματική κ.λπ».

Την «ασυδοσία» την ορίζει ως την «ελευθερία δράσεως και κινήσεων χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς περιορισμούς και έλεγχο, η αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη δράση».

Βρείτε τις διαφορές ^ :ρ

Προφανώς ένας ορισμός δε φτάνει – θέλει φιλοσοφική, κοινωνιολογική και πολιτική μελέτη. Ίσως το κάνω διδακτορική διατριβή μια μέρα. Ίσως (πιθανότατα) και όχι :ρ

* Το κείμενο γράφτηκε χωρίς να έχει προηγηθεί χρήση ναρκωτικών ουσιών :ρ

Συν Αθηνά και χείρα κίνει..

Ε άει σιχτίρ, όμως. Υποτίθεται κάνω μάθημα σε 17 άτομα. Ο καθένας διαλέγει πότε θέλει να έρθει, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, βεβαίως. Εγώ, με τις σπουδές και την πρακτική, κοιμάμαι 2-4 ώρες τη μέρα. Για να πάω εκεί, εθελοντικά, οδηγώ 1 ώρα πήγαινε-έλα. Πληρώνω 6 ευρώ διόδια. Συν βενζίνη. Ξοδεύω και πόση ώρα (ώρες) να ετοιμάζω το μάθημα. Γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Σαν ουσία. Και θέλω να βοηθήσω αυτούς που έχουν ανάγκη. Αλλά αυτοί, φαίνεται, νιώθουν πως τους χρωστάω. Έρχεται η μία, 20 λεπτά καθυστερημένη. Ωραία, είμαστε οι δυο μας, ας διαβάσουμε κάτι. ΚΑΘΕ φορά, εδώ και 3 μήνες, την παρακαλάω να μάθει την ΑΒ, διότι χωρίς αυτή σαν βάση δεν κάνουμε τίποτα. Ναι; Ναι. «Γεια σου». Τι λέει εδώ; Ό,τι να’ναι….. Καλή μου, πρέπει να μάθεις, τουλάχιστον, τα γράμματα, και για να τα μάθεις, πρέπει εσύ να κάτσεις να διαβάσεις, εγώ, λυπάμαι, ΔΕΝ μπορώ να σου τα βάλω στο κεφάλι. 40 λεπτά μετά, έρχεται ο δεύτερος, από τους 17. Γιατί άργησες; Κοιμόμουν :) Αχ καλό μου, κοιμόσουν, τι γλυκό!! ……………… Μεγάλοι άνθρωποι, πρόσφυγες, υποτίθεται έχουν φύγει από κακουχίες να έρθουν εδώ για μια καλύτερη ζωή. Κι εγώ θέλω να τους βοηθήσω, όσο περνάει απ’το χέρι μου, να τη βελτιώσουν. Αλλά φαίνεται πως θεωρούν ότι τους χρωστάω. Και τους εξήγησα ότι ΔΕΝ τους χρωστάω, να τους βοηθήσω θέλω, αλλά πρέπει να βοηθήσουν κι αυτοί τον εαυτό τους. Ότι ξοδεύω χρόνο και χρήμα γιατί νοιάζομαι, αλλά πρέπει κι αυτοί να νοιάζονται. Ότι εγώ είμαι εκεί και προσπαθώ γι’αυτούς επειδή τους σέβομαι σαν ανθρώπους, αλλά πρέπει κι αυτοί να προσπαθούν, και όταν δεν ανοίγουν τετράδιο σπίτι τους και έρχονται όποτε τους καπνίσει, επειδή «I was sleeping», δε σέβονται εμένα. Ζήτησα συγγνώμη από το προσωπικό, είπα ότι λυπάμαι πολύ, μου είπαν κι αυτοί να την κάνω, διότι πρέπει να μάθουν κι οι αλλοδαποί να προσπαθούν για να ενταχθούν σε μια κοινωνία που έρχονται να ζήσουν, είπα και στους αλλοδαπούς ότι λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω μάθημα σήμερα (στο μεταξύ, δεν είχε έρθει κανένας άλλος – διότι κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να έρχονται και μισή ώρα πριν το τέλος του 2ωρου μαθήματος..) και έφυγα. Είναι κρίμα. Είναι κρίμα γιατί δεν καταλαβαίνουν, κάποιοι εξ’αυτών, δεν ξέρω αν είναι η πλειοψηφία ή η μειοψηφία, ότι βρίσκονται σε μία χώρα που η χρυσή αυγή έχει φτάσει να είναι το τρίτο κόμμα, όπου ο κόσμος έχει απηυδήσει με τους μετανάστες δικαίως ή αδίκως (αδίκως για’μένα, δεν είναι «οι μετανάστες» αλλά η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής το πρόβλημα – αν και πολύ φοβάμαι ότι το παρόν πρόβλημα *είναι* μέρος κάποιας μεταναστευτικής πολιτικής..), υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν γι’αυτούς κι αυτοί τους απομακρύνουν με τη στάση τους. Μα ακόμα κι όταν είναι στο μάθημα, άμα γουστάρουν να μιλήσουν στο κινητό ή άμα τους έρθει να παίξουν κανένα παιχνίδι σε αυτό, το κάνουν, έτσι απλά, χωρίς καν, έτσι, για τα προσχήματα, να το βάλουν και στο αθόρυβο.. Ε, σιχτίρ, όμως. Περιμένω λίγο σεβασμό. Περιμένω *πολύ* σεβασμό. Αυτόν που δείχνω κι εγώ σε όλους, επειδή είναι άνθρωποι, de facto. Από εκεί και πέρα, σαν προσωπικότητες κάποιοι μπορεί και να τον χάσουν. Αλλά σε πρώτη φάση, περιμένω αυτόν τον de facto σεβασμό. Καταλαβαίνω ότι έχουν άλλες κουλτούρες, έχουν έρθει από άλλες κοινωνίες. Όμως δε δέχομαι να με θεωρούν υπηρέτριά τους, που είναι υποχρεωμένη να είναι πάντα εκεί, αδιαμαρτύρητα, επειδή….; Όχι, δε θα με καταντήσουν χρυσαυγήτισσα αυτοί. Θα συνεχίσω να βλέπω τα πράγματα από ψηλά, κι από εκεί βλέπω το big picture, και το big picture δε σπρώχνει σε άκρα, συνήθως, ούτε σε πάθη και μίση. Όμως έχω απογοητευτεί. Κι έχω στεναχωρηθεί, σήμερα, και γι’αυτό γράφω αυτό εδώ τώρα. Περίμενα ότι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, και αναζητούν μία καλύτερη τύχη, προσπαθούν, σέβονται, κατανοούν – τελικά είμαστε όλοι άνθρωποι, ε; Κι είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Και θα συνεχίσω να αγαπάω τον άνθρωπο, με τα ελαττώματά του, κι ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που παλεύει με αυτά, και προσπαθεί να γίνεται πάντα καλύτερος. Τον σεβασμό μου, όμως, τον χάνουν τόσοι, από το 90% των οδηγών στον δρόμο και στα πάρκινγκ που δεν έπρεπε να έχει δίπλωμα (…………) μέχρι τον πρόσφυγα που θεωρεί ότι όλοι του χρωστάνε – ουφ, όχι. Και πάλι, όχι. Οι άχρηστοι οδηγοί, ναι, τον έχουν χάσει τον σεβασμό μου. Οι καημένοι του κόσμου όχι, θέλω και δεν μπορώ! Στεναχωριέμαι, όμως.. 

“If we take man as he is we make him worse, but if we take man as he should be, we make him capable of becoming what he can be”

Γιατί εμείς να χάνουμε τα δικαιώματά μας...

… και οι άλλοι όχι; Να τα χάσουν κι αυτοί! Αθάνατη ελληνική κοινωνία, ψόφα επιτέλους, μπας και από τις στάχτες σου γεννηθεί κάτι καλό..

ΜπΕλλάς – το ποδήλατο και το πρόβατο

Τελικά οι Έλληνες πρέπει να είναι από τους πλέον φανατισμένους /πρόβατα/ γιούρια λαούς στον πλανήτη. Πράγμα που έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση αλλά και σε μεγαλεία.

Σκεφτόμουν τη μόδα του ποδηλάτου – όπου μόδα, πρώτοι σαν λαός. Πέσαν όλοι με τα μούτρα. Σαν πρόβατα θέλουν να καπνίζουν όλοι σε κλειστούς χώρους, νιώθοντας επαναστάτες – κούνια που τους κούναγε. Έτσι νιώθουν κι όταν ακόμα πετούν τα σκουπιδάκια τους στον δρόμο και στη φύση. Σαν πρόβατα φανατίζονται με τη μία ή την άλλη ιδεολογία, ακολουθούν ή δεν ακολουθούν το ένα ή το άλλο κόμμα, σκοτώνονται για τη μία ή την άλλη ομάδα, σαν πρόβατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν, και να μην ερευνήσουν και να μην προβληματιστούν ιδιαίτερα, αλλά να φανατιστούν με το κάθε πράγμα που θα ακούσουν, ειδικά όταν αυτό το «κάθε πράγμα» μοιάζει με μάννα εξ ουρανού..

Σαν πρόβατα, μπορούν να ριχτούν στη μάχη και να είναι οι καλύτεροι όλων, εάν βρεθεί ο ενδεδειγμένος ηγέτης να διοχετεύσει το άκριτο πάθος τους κατάλληλα. Σαν πρόβατα μπορούν να μεγαλουργήσουν και σε καιρό ειρήνης, πάλι με τον ανάλογο τσοπάνη επικεφαλής. Ήταν καλύτεροι από εμάς οι αρχαίοι, μήπως; Δεν ήταν. Τι συνέβη στην Αθήνα μόλις «έφυγε» ο Περικλής;

Το καλύτερο κοπάδι. Ωραία πρόβατα, δεν είναι βλαμμένα, είναι υγιή και ικανά. Απλώς βαριούνται να σκέφτονται για τον εαυτό τους. Ίσως δεν τους το έχουν μάθει – κι εκεί ακόμα φαίνεται η «κοπαδοσύνη» τους, πρέπει να τους το μάθει κάποιος.

Αλλά αυτό δε θα αλλάξει. Αν δεν άλλαξε 4000 χρόνια τώρα σ’αυτό το κομμάτι γης, μάλλον δε θα αλλάξει. Ας ελπίσουμε σε ξεχωριστούς δάσκαλους, καθηγητές, διευθυντές, διοικητές, πολιτικούς αρχηγούς, να οδηγήσουν το κοπάδι σε ωραία βοσκοτόπια πάλι. Ή Περικλής πρέπει να βρεθεί ξανά, ή να σπάσουμε τα δεσμά με ένα χαρακτηριστικό της ταυτότητάς μας διαχρονικά, και να γίνουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Μέχρι τότε (θέλω να ελπίζω), καλό πετάλι!

Η Ελλάδα των κτηνών..

Έχουμε φτάσει σαν.... άνθρωποι (;) να δικαιολογούμε τα βασανιστήρια; Τα οποία είναι παράνομα διεθνώς; Είμαστε σοβαροί; ..

Ακόμα κι οι χώρες που τα κάνουν, τα κάνουν στα κρυφά, εμείς τα διατυμπανίζουμε και νιώθουμε και περήφανοι που έχουμε γίνει κτήνη; Ξέρετε πόσο ωραία και δίκαια μπορούν να μας σύρουν και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και πολύ καλά θα μας έκαναν;

Διότι η σύλληψή τους μπορεί να ήταν δίκαια, ο βασανισμός τους, όμως, είναι παράνομος και θα πρέπει να αποπεμφθούν από το σώμα όσοι συμμετείχαν σε αυτόν (και άλλους) και να κλειστούν κι αυτοί σε κανένα κελί. Η δουλειά της αστυνομίας δεν είναι να δικάζει και να καταδικάζει, πριν καν γίνει δίκη. Και στην τελική, ο ποινικός μας κώδικας δεν προβλέπει βασανισμό, ούτε για τους ενόχους των πιο στυγερών εγκλημάτων. Από πού κι ως πού έχει τέτοιο δικαίωμα ο κάθε κομπλεξικός και πέρα για πέρα επικίνδυνος τύπος που αποφάσισε να ντυθεί στα μπλε;

Όσο ένοχα κι αν είναι αυτά τα παιδιά – πράγμα που θα κρίνει, κάποια στιγμή, ένα δικαστήριο, κι όχι αυτός που δουλειά του είναι ΜΟΝΟ να τα συλλάβει – δεν γίνεται να μη θεωρήσω Τέρατα αυτούς που τα βασάνισαν. Πολλοί ταυτίζουν την καταδίκη των βασανιστηρίων από την αστυνομία με επιδοκιμασία προς την πράξη των συλληφθέντων. ΠΟΣΟ μπορεί να τα έχει μπλέξει κανείς στο κεφάλι του; Από πού και ως πού η καταδίκη των βασανιστηρίων συνεπάγεται επιδοκιμασία παράνομων πράξεων; Πάμε καλά; Εάν η αστυνομία είχε απλώς κάνει τη δουλειά της, εάν τους είχε μόνο συλλάβει, κανείς δε θα την κατέκρινε, τουναντίον.

Τι δουλειά έχει ο καθένας που έχει ένα σωρό θέματα και δεν μπορεί να φερθεί σαν επαγγελματίας, να μπαίνει στην αστυνομία και να αποκτά τέτοια εξουσία πάνω στην υγεία και τη σωματική ακεραιότητα όλων μας;

Κι επειδή ακόμα δεν πιστεύω αυτά που διαβάζω, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ; Δικαιολογούμε τα βασανιστήρια; Τελικά έχουμε πάει στον διάολο όλοι μας, απλώς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα..

Γιόσεφ Κεδίκογλου und das Griechische rechte Reich..

Πρώτα έχουμε το κλισέ "όλοι να καταδικάσουν την τρομοκρατία χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αστερίσκους", ποινικοποιώντας, έτσι, και την αναζήτηση των αιτιών που μπορεί να οδηγούν κάποιους σε αντίστοιχες πράξεις. 

Έπειτα έχουμε το κατάπτυστο βίντεο με αυτή την απίστευτη κοπτορραπτική της νέας "δημοκρατίας", που άλλαξε τα φώτα στα λεγόμενα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (στο οποίο και πάλι δεν έλεγε όσα του καταλόγιζαν), συνοδευόμενο από τα πολωτικά και πέρα για πέρα διαστρεβλωτικά σχόλια του εκπροσώπου της κυβέρνησης. Και αφού δόθηκε το αυθεντικό βίντεο στη δημοσιότητα, η νέα “δημοκρατία” επιμένει να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο.. Είναι σοβαροί; Ρητορική ερώτηση.. Όπως ρητορική θα ήταν και το αν έχουν καθόλου ντροπή – δεν έχουν, προφανώς. Φαίνεται, δυστυχώς, πως η απουσία της είναι μάλλον αναγκαία συνθήκη για να γίνει κανείς πολιτικός (πλην εξαιρέσεων θέλω να ελπίζω, δεν μπορεί, θα υπάρχουν, δε θέλω να είμαι άδικη). 

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο θέμα ντροπής. Σε συνδυασμό με την ευρύτερη πολιτική που ακολουθούν, τέτοιες ενέργειες φτάνουν να γίνονται έως και απειλητικές για την εθνική ασφάλεια – και το έθνος είμαστε ΕΜΕΙΣ, εγώ κι εσύ που το διαβάζεις, κι η μάνα σου, ο αδερφός σου, η κόρη σου, οι φίλοι σου.  Όταν το κυβερνών κόμμα καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους, μάλλον έχουμε περάσει σε αρκετά επικίνδυνη φάση ή προσπαθούν να μας περάσουν σε τέτοια, έστω. Μήπως είναι καλά να αρχίσουν να παίρνουν πόδι πριν τα πράγματα εξοκείλουν πολύ περισσότερο; Αυτοί και τα τηλεοπτικά κανάλια μαζί, που αν κάποιος δε βγαίνει απ’το σπίτι του και δεν έχει άλλους τρόπους ενημέρωσης, σίγουρα ζει σε μία εικονική κυβερνητική πραγματικότητα.  Ας πάνε στον αγύριστο, γιατί δεν είμαστε πολύ μακριά απ’το να πάμε εμείς, έτσι που πάμε. Μας θυσιάζουν όλους για να πίνουν καφέ με τους αρχηγούς άλλων κρατών και να νιώθουν κάποιοι (στην πολύ αθώα εκδοχή), δεν ψοφάμε αρκετά γρήγορα και θα μας βάλουν και να σφαχτούμε μεταξύ μας μια ώρα αρχύτερα;

Όχι ότι θα μπούμε στον κόπο να το κάνουμε στην κυριολεξία, *ΕΥΤΥΧΩΣ*, όμως με τόση αντιπάθεια που καλλιεργείται μεταξύ μας, που για κάποιους έχει ήδη γίνει μίσος, φοβάμαι ότι προτιμάμε να  ανεχόμαστε τα χειρότερα, φτάνει ο δίπλα, που έχει άλλη γνώμη από εμάς ως προς τον τρόπο που μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα, να γονατίσει..

Δεν είναι αστείο, δεν είναι ασήμαντο αυτό το τελευταίο περιστατικό στο οποίο εμπλέκεται το κυβερνών κόμμα. Δεν πρέπει να το προσπεράσουμε ως τέτοιο. Αν πρέπει να καταδικάσουμε κάτι, είναι τέτοιες ενέργειες, και βάλτε και "υποσημειώσεις και αστερίσκους", πολλές υποσημειώσεις και πολλούς αστερίσκους, παρακαλώ, στην καταδίκη και αυτής της πράξης, και των τρομοκρατικών ενεργειών, ερευνήστε τα αίτια, βάλτε ΠΟΛΛΕΣ υποσημειώσεις! Διότι οι παρωπίδες θα γίνουν μάσκα για τον ύπνο και θα τον πάρουμε όλοι μας.

________

* Το βίντεο που έφτιαξε η νδ
* Οι δηλώσεις του Κεδίκογλου που το συνόδευαν: "Ο κατά δήλωσή του αναρχικός και φιλοτρομοκράτης Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο οποίος παραμένει ακόμα και τώρα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, στοχοποιεί σε ομιλία του το Mall, τέσσερις ημέρες πριν από το τρομοκρατικό χτύπημα και καλεί απροκάλυπτα τους συντρόφους του να πάρουν τα όπλα"
* Τι πραγματικά είπε ο Διαμαντόπουλος