Η Ελλάδα των κτηνών.. #2

Ούτε φονιάς ή βιαστής να ήταν, τόσο μένος. Πόση κακία, πόση χολή, αυτός ο λαός, πόση αποκτήνωση.. Πόσος εγωκεντρισμός, πόσος ατομικισμός, πόση χαιρεκακία.. Τρέφονται από το δράμα του άλλου, διψούν να βλέπουν τον διπλανό να υποφέρει. Πόσω μάλλον αν ο διπλανός δεν είναι σαν την πάρτη τους. Πόσο μίσος για όποιον δεν ανήκει στον κόσμο της μιζέριας τους, που τον παρουσιάζουν παράδεισο φωνάζοντας στα social media με ωραία σκηνοθετημένες φωτογραφίες και post, ωραία σκηνοθετημένη "χαρά". Και νομίζουν ότι είναι χαρούμενοι μέσα στην κενότητά τους. Νομίζουν ότι είναι σημαντικοί, μέσα στην ανυπαρξία τους. Νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι. Και δεν είναι τίποτα παραπάνω από κτήνη.. Που γυαλίζει το μάτι τους μόλις δουν πτώμα και ορμούν να το ξεσκίσουν, νιώθοντας σπουδαίοι. Η κάθε πτώση κάποιου άλλου τους κάνει να νιώθουν σπουδαίοι - μπορούν να νιώσουν από πάνω μόνο αν πέσουν οι άλλοι - κι αν τους ρίξει κάποιος άλλος, οι ίδιοι απλώς κάθονται μίζερα και περιμένουν. Και ποστάρουν σκηνοθετημένη χαρά. Και καραδοκούν να ξεσκίσουν το επόμενο πτώμα..
Δεν είναι σχόλιο γι'αυτόν που βρίσκεται στη φυλακή, για όποιον κι αν βρίσκεται στη φυλακή. Είναι σχόλιο για τους απ'έξω. Κι είναι το μόνο σχόλιο που θα κάνω. 

Στη σπηλιά ή στο φως;

 – Τι λέγαμε προχτές, αφεντικό; Να φωτίσεις, λέει, το λαό, να του ανοίξεις, λέει, τα μάτια! Ορίστε του λόγου σου ν’ανοίξεις τα μάτια του μπαρμπα-Αναγνώστη! Είδες πώς στέκουνταν η γυναίκα του σούζα και περίμενε διαταγές; Πήγαινε τώρα η ευγένειά σου να τους μάθεις πως η γυναίκα έχει ίσα δικαιώματα με τον άντρα και πως είναι πολύ σκληρό πράμα να τρως ένα κομμάτι από το κρέας του χοίρου κι ο χοίρος να μουγκρίζει μπροστά σου ζωντανός και πως είναι μεγάλη κουταμάρα να ευχαριστιέσαι που έχει ο Θεός κι ας ψοφάς εσύ από την πείνα! Τι θα κερδίσει ο μαυροσκότεινος ο μπαρμπα-Αναγνώστης απ’όλες αυτές τις διαφωτιστικές σου αρλούμπες; Θα τον βάλεις μονάχα σε μπελάδες. Και τι θα κερδίσει κι η κυρα-Αναγνώσταινα; Θ’αρχίσον οι καβγάδες, η όρνιθα θα θέλει να γίνει κόκορας, και το αντρόγυνο πια όλο και θα τσακοπετεινιάζουν και θα μαδιούνται… Άσε τους ανθρώπους ήσυχους, αφεντικό, μην τους ανοίγεις τα μάτια∙ αν τους τ’ανοίξεις, τι θα δουν; Την κακή τους και την ψυχρή! Άσ’τα λοιπόν κλειστά να ονειρεύουνται!

Σώπασε μια στιγμή, έξυσε το κεφάλι, συλλογίζουνταν.

– Εξόν, έκαμε τέλος, εξόν…

– Τι; για να δούμε!

– Εξόν αν, όταν θ’ανοίξουν τα μάτια τους, έχεις να τους δείξεις έναν κόσμο καλύτερο… Έχεις;

Δεν ήξερα. Ήξερα καλά τι θα γκρεμιστεί∙ δεν ήξερα τι θα χτιστεί απάνω στα γκρεμίσματα. Κανένας αυτό δεν μπορεί να το ξέρει με σιγουράδα, συλλογίζουμουν∙ το παλιό είναι χεροπιαστό, στερεωμένο, το ζούμε και το παλεύουμε κάθε στιγμή, υπάρχει∙ το μελλούμενο είναι αγέννητο, άπιαστο, ρεούμενο, είναι καμωμένο από το υλικό που πλάθουνται τα όνειρα, ένα σύννεφο και το χτυπούν δυνατοί άνεμοι – ο έρωτας, η φαντασία, η τύχη, ο Θεός – αραιώνεται, πυκνώνεται, μεταλλάζει… Κι ο πιο μεγάλος προφήτης μονάχα ένα σύνθημα μπορεί να δώσει στους ανθρώπους, κι όσο πιο αόριστο τόσο και πιο προφήτης.

Ο Ζορμπάς με κοίταζε περιπαιχτικά χαμογελώντας. Θύμωσα.

– Έχω, αποκρίθηκα πεισματωμένος.

– Έχεις; Για λέγε!

– Δεν μπορώ να σου πω∙ δε θα καταλάβεις.

– Ε, τότε δεν έχεις!

Περί «ελευθερίας» – καμία ουσιαστική απάντηση, μόνο ερωτήματα.

Σκεφτόμουν, χρόνια τώρα, πριν και από την κρίση, ότι από το 1453 και μετά δεν έχουμε υπάρξει ουσιαστικά ελεύθεροι, όσοι κατοικούμε μέσα από τα σύνορα αυτού του τόπου που ονομάζουμε Ελλάδα. Μπορεί τα αφεντικά μας από τότε να έχουν ως επί το πλείστον ελληνική ιθαγένεια, είναι όμως, κι αυτά ελεύθερα; Με τι γνώμονα και κάτω από τι πιέσεις – εξωτερικές ή εσωτερικές, δικές τους – αποφασίζουν και εκτελούν για (;) εμάς; Κι εμάς, με τα «ελληνικής καταγωγής» αφεντικά μας, μας έχει πέσει πολλές φορές λόγος στη νεότερη ιστορία μας, για το πώς θέλουμε να ζούμε; Και έχουμε ενδιαφερθεί πολλές φορές, εδώ που τα λέμε, πραγματικά, να αποφασίσουμε και να σχεδιάσουμε πώς θέλουμε να ζούμε; Μήπως δε ζούμε ελεύθεροι από επιλογή; Μήπως είναι λίγο δύσκολη η ελευθερία και βολευόμαστε με τα εύκολα; Δεν το γράφω επικριτικά. Καταγράφω αυτόματα ό,τι μου περνάει απ’το μυαλό.

Και τι πάει να πει «ελευθερία»;  Τι σημαίνει πρακτικά; Και είναι μία η ελευθερία ή πολλές; Τι πάει να πει «ελεύθερος άνθρωπος»; Είναι ίδια η ελευθερία ενός ελεύθερου ανθρώπου, ενός ελεύθερου ατόμου ή ενός ελεύθερου πολίτη; Πρέπει να είναι ίδια; Και γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι κανείς ελεύθερος; Γιατί είναι προτιμότερο να είμαστε ελεύθεροι; «Ελευθερία» και «ασυδοσία» ταυτίζονται; Σαν να ταυτίζονται, πρακτικά, σε αυτήν την «ελεύθερη» χώρα.. Μήπως για τη δεύτερη αγωνιζόμαστε διαχρονικά σε αυτό το κομμάτι γης;

Υποθέτω πως πολλές από αυτές τις ερωτήσεις έχουν αποτελέσει αντικείμενο φιλοσοφικών πονημάτων που δεν έχω διαβάσει.  Τις καταγράφω, μήπως επιστρέψω σε αυτές στο μέλλον, αφιερώνοντάς τους περισσότερο χρόνο, για να τις απαντήσω

* Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, «ελευθερία» είναι μεταξύ άλλων «(α) η δυνατότητα αυτόβουλης και απεριόριστης δράσης σύμφωνα με τις επιθυμίες (κάποιου), η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης […] (β) προσωπική ελευθερία η δυνατότητα τού φυσικού προσώπου να κινείται ελεύθερα και να αναπτύσσει το πρόσωπό του ως προσωπικότητα∙ περιλαμβάνει όλες τις ειδικότερες εκφάνσεις ελευθερίας – σωματική, ψυχική, πνευματική, συνείδησης, βούλησης και έκφρασης, δημιουργίας, δράσης, επαγγελματική κ.λπ».

Την «ασυδοσία» την ορίζει ως την «ελευθερία δράσεως και κινήσεων χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς περιορισμούς και έλεγχο, η αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη δράση».

Βρείτε τις διαφορές ^ :ρ

Προφανώς ένας ορισμός δε φτάνει – θέλει φιλοσοφική, κοινωνιολογική και πολιτική μελέτη. Ίσως το κάνω διδακτορική διατριβή μια μέρα. Ίσως (πιθανότατα) και όχι :ρ

* Το κείμενο γράφτηκε χωρίς να έχει προηγηθεί χρήση ναρκωτικών ουσιών :ρ

Συν Αθηνά και χείρα κίνει..

Ε άει σιχτίρ, όμως. Υποτίθεται κάνω μάθημα σε 17 άτομα. Ο καθένας διαλέγει πότε θέλει να έρθει, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, βεβαίως. Εγώ, με τις σπουδές και την πρακτική, κοιμάμαι 2-4 ώρες τη μέρα. Για να πάω εκεί, εθελοντικά, οδηγώ 1 ώρα πήγαινε-έλα. Πληρώνω 6 ευρώ διόδια. Συν βενζίνη. Ξοδεύω και πόση ώρα (ώρες) να ετοιμάζω το μάθημα. Γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Σαν ουσία. Και θέλω να βοηθήσω αυτούς που έχουν ανάγκη. Αλλά αυτοί, φαίνεται, νιώθουν πως τους χρωστάω. Έρχεται η μία, 20 λεπτά καθυστερημένη. Ωραία, είμαστε οι δυο μας, ας διαβάσουμε κάτι. ΚΑΘΕ φορά, εδώ και 3 μήνες, την παρακαλάω να μάθει την ΑΒ, διότι χωρίς αυτή σαν βάση δεν κάνουμε τίποτα. Ναι; Ναι. «Γεια σου». Τι λέει εδώ; Ό,τι να’ναι….. Καλή μου, πρέπει να μάθεις, τουλάχιστον, τα γράμματα, και για να τα μάθεις, πρέπει εσύ να κάτσεις να διαβάσεις, εγώ, λυπάμαι, ΔΕΝ μπορώ να σου τα βάλω στο κεφάλι. 40 λεπτά μετά, έρχεται ο δεύτερος, από τους 17. Γιατί άργησες; Κοιμόμουν :) Αχ καλό μου, κοιμόσουν, τι γλυκό!! ……………… Μεγάλοι άνθρωποι, πρόσφυγες, υποτίθεται έχουν φύγει από κακουχίες να έρθουν εδώ για μια καλύτερη ζωή. Κι εγώ θέλω να τους βοηθήσω, όσο περνάει απ’το χέρι μου, να τη βελτιώσουν. Αλλά φαίνεται πως θεωρούν ότι τους χρωστάω. Και τους εξήγησα ότι ΔΕΝ τους χρωστάω, να τους βοηθήσω θέλω, αλλά πρέπει να βοηθήσουν κι αυτοί τον εαυτό τους. Ότι ξοδεύω χρόνο και χρήμα γιατί νοιάζομαι, αλλά πρέπει κι αυτοί να νοιάζονται. Ότι εγώ είμαι εκεί και προσπαθώ γι’αυτούς επειδή τους σέβομαι σαν ανθρώπους, αλλά πρέπει κι αυτοί να προσπαθούν, και όταν δεν ανοίγουν τετράδιο σπίτι τους και έρχονται όποτε τους καπνίσει, επειδή «I was sleeping», δε σέβονται εμένα. Ζήτησα συγγνώμη από το προσωπικό, είπα ότι λυπάμαι πολύ, μου είπαν κι αυτοί να την κάνω, διότι πρέπει να μάθουν κι οι αλλοδαποί να προσπαθούν για να ενταχθούν σε μια κοινωνία που έρχονται να ζήσουν, είπα και στους αλλοδαπούς ότι λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω μάθημα σήμερα (στο μεταξύ, δεν είχε έρθει κανένας άλλος – διότι κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να έρχονται και μισή ώρα πριν το τέλος του 2ωρου μαθήματος..) και έφυγα. Είναι κρίμα. Είναι κρίμα γιατί δεν καταλαβαίνουν, κάποιοι εξ’αυτών, δεν ξέρω αν είναι η πλειοψηφία ή η μειοψηφία, ότι βρίσκονται σε μία χώρα που η χρυσή αυγή έχει φτάσει να είναι το τρίτο κόμμα, όπου ο κόσμος έχει απηυδήσει με τους μετανάστες δικαίως ή αδίκως (αδίκως για’μένα, δεν είναι «οι μετανάστες» αλλά η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής το πρόβλημα – αν και πολύ φοβάμαι ότι το παρόν πρόβλημα *είναι* μέρος κάποιας μεταναστευτικής πολιτικής..), υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν γι’αυτούς κι αυτοί τους απομακρύνουν με τη στάση τους. Μα ακόμα κι όταν είναι στο μάθημα, άμα γουστάρουν να μιλήσουν στο κινητό ή άμα τους έρθει να παίξουν κανένα παιχνίδι σε αυτό, το κάνουν, έτσι απλά, χωρίς καν, έτσι, για τα προσχήματα, να το βάλουν και στο αθόρυβο.. Ε, σιχτίρ, όμως. Περιμένω λίγο σεβασμό. Περιμένω *πολύ* σεβασμό. Αυτόν που δείχνω κι εγώ σε όλους, επειδή είναι άνθρωποι, de facto. Από εκεί και πέρα, σαν προσωπικότητες κάποιοι μπορεί και να τον χάσουν. Αλλά σε πρώτη φάση, περιμένω αυτόν τον de facto σεβασμό. Καταλαβαίνω ότι έχουν άλλες κουλτούρες, έχουν έρθει από άλλες κοινωνίες. Όμως δε δέχομαι να με θεωρούν υπηρέτριά τους, που είναι υποχρεωμένη να είναι πάντα εκεί, αδιαμαρτύρητα, επειδή….; Όχι, δε θα με καταντήσουν χρυσαυγήτισσα αυτοί. Θα συνεχίσω να βλέπω τα πράγματα από ψηλά, κι από εκεί βλέπω το big picture, και το big picture δε σπρώχνει σε άκρα, συνήθως, ούτε σε πάθη και μίση. Όμως έχω απογοητευτεί. Κι έχω στεναχωρηθεί, σήμερα, και γι’αυτό γράφω αυτό εδώ τώρα. Περίμενα ότι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, και αναζητούν μία καλύτερη τύχη, προσπαθούν, σέβονται, κατανοούν – τελικά είμαστε όλοι άνθρωποι, ε; Κι είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Και θα συνεχίσω να αγαπάω τον άνθρωπο, με τα ελαττώματά του, κι ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που παλεύει με αυτά, και προσπαθεί να γίνεται πάντα καλύτερος. Τον σεβασμό μου, όμως, τον χάνουν τόσοι, από το 90% των οδηγών στον δρόμο και στα πάρκινγκ που δεν έπρεπε να έχει δίπλωμα (…………) μέχρι τον πρόσφυγα που θεωρεί ότι όλοι του χρωστάνε – ουφ, όχι. Και πάλι, όχι. Οι άχρηστοι οδηγοί, ναι, τον έχουν χάσει τον σεβασμό μου. Οι καημένοι του κόσμου όχι, θέλω και δεν μπορώ! Στεναχωριέμαι, όμως.. 

“If we take man as he is we make him worse, but if we take man as he should be, we make him capable of becoming what he can be”