Ναρκωτικά, Χωριουδάκια στην Κρήτη, Ελληνική Αστυνομία, και Άλλες Αστείες Ιστορίες!

Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια στα Ζωνιανά στην Κρήτη το βρίσκω αστείο. Πραγματικά. Είναι γνωστό ότι εκεί βγαίνει το καλύτερο χασίς της Ελλάδας, το οποίο δεν προορίζεται για δική μας, εγχώρια κατανάλωση, αλλά για Ολλανδία. Αστυνομία δε μπορεί να πατήσει πόδι στο χωριό, ούτε από αέρα να το πλησιάσει, και όλο το χωριό ζει από την καλλιέργεια κάνναβης.

Άλλος αυτό μπορεί να το θεωρεί τραγικό. Εγώ το θεωρώ αστείο. Αποθεώνεται η ανικανότητα της αστυνομίας – όταν τους βαράνε με τις καραμπίνες ακόμα και τα παππούδια – και πόσο, μα πόσο υποκριτικό είναι το θέμα επικινδυνότητας της κάνναβης, όταν σε όλη την Ευρώπη όπου δεν έχει νομιμοποιηθεί και τυπικά είναι νομιμοποιημένη ουσιαστικά, ενώ καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που προκύπτει από τα ναρκωτικά είναι το ίδιο το καθεστώς παρανομίας τους, το οποίο απαλλάσσει αυτά και τους καλλιεργητές τους από κάθε έλεγχο.

Έχω στο παρελθόν γράψει για να ναρκωτικά, για τα οποία έχω μιλήσει και δημοσίως. Πιστεύω ότι μια ελεγχόμενη αποποινικοποίηση θα έφερνε μόνο οφέλη, σε σχέση με την κατάσταση ως έχει. Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το λόγο μου στη Βουλή των Εφήβων, πολλά χρόνια πριν.

« […] Όταν λέω ‘αποποινικοποίηση’ δεν εννοώ την ελεύθερη πώληση των ουσιών αυτών στα σούπερ μάρκετ και τα περίπτερα, όπως γίνεται με τα τσιγάρα και τα ποτά. Θα πρέπει να παρέχονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ένα είδος περιπτέρων, τα οποία θα υπάρχουν σε όλα τα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας για ευνόητους λόγους. Θα πρέπει να είναι, επίσης, στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό, που να μπορεί να δίνει συμβουλές, να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, να βρίσκει απασχόληση σε όποιον την έχει ανάγκη και να βοηθά στην απεξάρτηση.

Η τιμή της πώλησης στα περίπτερα αυτά θα πρέπει να είναι σαφώς κατώτερη από αυτή που πωλείται στις ‘πιάτσες’, αλλά αρκετά υψηλή ώστε να μην αγοράζει ναρκωτικά κανείς απλώς και μόνο για να δοκιμάσει. Αυτονόητο είναι, ότι θα πρέπει να παρέχονται ελεγχόμενα, σε περιορισμένη ποσότητα κάθε φορά, μόνο για ιδιωτική χρήση.

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Μια σοβαρή αντίρρηση που πρέπει να ληφθεί με προσοχή υπ’όψιν, είναι ότι με το να είναι τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος εισροής ξένων ναρκομανών στη χώρα. Γι’αυτό και τέτοιου είδους μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας [σσ:. τονίζω ότι γράφτηκε πριν τη δημιουργία της ΕΕ]. Στο κάτω-κάτω, και δυστυχώς, ναρκωτικά πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να βάλει κανείς όλες τις προτεινόμενες λύσεις σε μια ζυγαριά και να διαλέξει την πιο ακίνδυνη και συμφέρουσα.

Με αυτού του είδους την ελεγχόμενη αποποινικοποίηση, πιστεύω, τα οφέλη θα είναι πολλά και μεγάλα. Πρώτα απ’όλα θα περιοριστεί η εγκληματικότητα που οφείλεται στα ναρκωτικά, αφού ο χρήστης θα μπορεί να τα προμηθεύεται ευκολότερα. Θα λείψει η γλύκα του παρανόμου [σσ: μιλώντας ως έφηβη, τότε, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί θέλαμε να κάνουμε πράγματα απλώς και μόνο από αντίδραση. Κάποιοι ακόμα λειτουργούμε έτσι ;ρ], ίσως κιόλας να σταματήσει το παράνομο εμπόριο, καθώς και ο εξαναγκασμός που ασκούν ορισμένα κυκλώματα προς τους νέους που προσπαθούν ν’απεξαρτηθούν, ώστε να ξανακυλήσουν στη χρήση ναρκωτικών. Και βέβαια, με τα ναρκωτικά αποποινικοποιημένα, δε θα κινδυνεύει ο χρήστης από άλλους παράγοντες, ανεξάρτητους από τη ζημιά που προκαλούν αυτές καθ’εαυτές οι ναρκωτικές ουσίες, όπως AIDS, ηπατίτιδες, και άλλες, μέσω μολυνσμένων συριγγών, μεταδιδόμενες ασθένειες, ούτε θα πεθαίνει μόνος και αβοήθητος από υπερβολική, ή νοθευμένη δόση σε απομονωμένα μέρη, τουαλέτες, εγκαταλειμμένα σπίτια, όπως συμβαίνει τώρα συχνά. Θα είναι πιο ασφαλής και προστατευμένος.

[…] Επίσης, ίσως ακούγεται κυνικό, το κράτος μπορεί να κερδίσει πολλά από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών μέσω της φορολόγησής τους, όπως συμβαίνει με τα τσιγάρα και τα ποτά. […] »

Θα ήθελα να πω ότι με τα χρόνια έχω αλλάξει λίγο τοποθέτηση απέναντι στις ναρκωτικές ουσίες. Δε βάζω, δηλαδή, πλέον, την κάνναβη και την ηρωίνη στο ίδιο καλάθι. Ούτε και πιστεύω, όπως πίστευα στο λύκειο, ότι κάποιος που καπνίζει χασίς, οπωσδήποτε θα το ρίξει και στην πρέζα. Γηράσκω αεί διδασκόμενη.

Επίσης κατανοώ ότι είναι δύσκολο, κυρίως πολιτικά παρά οικονομικά, να υλοποιήσει κανείς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Το θέτω εδώ όμως, σαν τον προβληματισμό ενός 16χρονου κοριτσιού, που συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά πολλά χρόνια μετά. Η τηλεόραση μπορεί να σταμάτησε τα καθημερινά δελτία θανάτων ναρκομανών όπως συνέβαινε κάποτε, το πρόβλημα, όμως, ακόμα υπάρχει, ίσως κι εντονότερο.

Επίσης θεωρώ ότι είναι ζήτημα αυτοδιάθεσης του ατόμου, και μου τη δίνει να μου απαγορεύουν να κάνω ό,τι γουστάρω με τον εαυτό μου, όπως δε βρίσκω πού είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μου προκαλεί η κάνναβη σε σχέση με τη νικοτίνη, ή το αλκοόλ. Το μόνο που βλέπω, ως έχουν τα πράγματα, είναι ότι το πρώτο μπορεί να με στείλει φυλακή, σε σχέση με τα άλλα δύο. Από’κει και πέρα, μήπως το αλκοόλ δεν καίει εγκεφαλικά κύτταρα, ίσως και περισσότερα, ενώ επιπλέον καταστρέφει και το συκώτι; Στις συνέπειες του καπνίσματος δε χρειάζεται καν ν’αναφερθώ εγώ, τις γράφουν και τα πακέτα τους ;ρ

Δυστυχώς το γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σε καιρούς που πολίτης καλός είναι ο εγκεφαλικά νεκρός. Η ενημέρωση ελέγχεται πια από μεγιστάνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπου θέση δεν έχουν ανεξάρτητες και ενοχλητικές φωνές που μπορεί να ταράξουν τον όμορφο ύπνο της κοινής γνώμης. Και, στο θέμα μας, ίσως, τελικά, το κράτος να κερδίζει πολύ περισσότερα από το παράνομο, παρά από το νόμιμο εμπόριο των ναρκωτικών. Διότι όταν για να βρει κανείς το λόγο κάθε επιχειρηματικής ή κρατικής πράξης πρέπει ν’ακολουθήσει το χρήμα, οδηγείται στο παραπάνω συμπέρασμα, όχι; Ή καταφέρνει ένα τσούρμο χωριάτες από το νησί της Κρήτης χρόνια τώρα να κάνει εμπόριο με ολόκληρο κράτος της ΕΕ, χωρίς να χαμπαριάζει, ή έχοντας απέναντί του πραγματικά, την επίσημη Ελλάδα; Διότι εάν ζω σε τόσο ανίκανο τόπο, ή εάν οι Ζωνιανοί είναι τόσο απελπιστικά έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, να πάω να μετακομίσω κι εγώ εκεί!

Αφιερωμένο στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται τόσα χρόνια ανάμεσα στους χασισέμπορους και την ένδοξη Ελληνική Αστυνομία, και πάνω απ’όλα σ’εκείνους τους χωριατάκους της Κρήτης, που φτάσαμε στο σημείο να ρίχνουν ελικόπτερα και κανείς να μην τολμά να πλησιάσει στο χωριό τους να τα ψάξει…. Όχι, δεν τους θαυμάζω. Με την κάλυψη και τη βοήθεια του κράτους ο καθένας θα μπορούσε να πράττει αναλόγως. Απλά, όπως είπα, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο αστεία….