Εξωτερική Πολιτική Επιπέδου σε εγχώρια μουσικά (….) βραβεία

Συνειδητοποίησε κανείς τι έγινε σήμερα; Η υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, παρέδωσε μουσικό βραβείο αμφιβόλου θεσμού σε λαϊκή τραγουδιάρα. Ένιωσα ξεφτίλα ως Έλλην. Ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός! Δεν μπορεί ο καθένας σαν υπουργός εξωτερικών να εμφανίζεται όπου του καπνίσει και να βραβεύει όποιον γουστάρει. Ας πήγαινε εκεί σαν Ντόρα Μπακογιάννη, που και πάλι, λίγη υπομονή μέχρι να σταματήσει να κατέχει αυτό το αξίωμα, δε θα πείραζε να κάνει.

Και πού; Στα «Αρίων»! Είδε ποτέ κανείς τον Colin Powel να δίνει grammy; Που έχουν κι ένα κάποιο κύρος σαν βραβεία, δηλαδή, κι οι καλλιτέχνες εκεί κάποιο μεγαλύτερο ειδικό βάρος, και παγκόσμια επιρροή. Και πάει η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας να βραβεύσει τη «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» - «θα τραγουδάω και σαν μούμια απ’τον τάφο» Μαρινέλα;

Ντροπή. Για το κράτος που ζω και για τους εκπροσώπους μου, ένιωσα. Που δεν τη διάλεξα να με εκπροσωπήσει σαν υπουργός εξωτερικών, δηλαδή, κανείς μας δεν τη διάλεξε, κι αυτός θα ήταν ένας λόγος παραπάνω να μας σεβαστεί όλους περισσότερο. Διότι όπως είπα, ο υπουργός εξωτερικών είναι θεσμός. Και ως τέτοιος πρέπει να συμπεριφέρεται όποιος κατέχει αυτό το αξίωμα. Αλλά ποιος να πονάει το κεφαλάκι του τώρα με τα σκοπιανά και τα κυπριακά και δε συμμαζεύεται. Δείχνουμε το κύρος και την πυγμή της χώρας στο εξωτερικό βραβεύοντας μια λαϊκή τραγουδίστρια που δεν καταλαβαίνει ότι δε μπορεί πια να τραγουδήσει.

Αν ήμουν πρωθυπουργός αύριο θα την καλούσα στο γραφείο μου να μου δώσει εξηγήσεις και να της ζητήσω να παραδώσει το υπουργείο. Δυστυχώς πρωθυπουργός είναι ο Κωστάκης Καραμανλής.

Κατάντια

Ο ΣΚΑΙ μιλάει

Για οικολογία. Και για νομιμότητα. Και για «δίκαιο» (όπου χωράει μεγάλη συζήτηση για τον ορισμό του και τους «οριστές» του). Πρώτος τρέχει στις φωτιές, στις καταπατήσεις γης, στους μολυνσμένους ποταμούς, έχει στήσει και παρατηρητήριο στην Πάρνηθα. Και κάθε τρεις και λίγο από το ραδιόφωνό του μεταδίδει διαφημίσεις για το Καζίνο Μont Parnes. Οι σκέψεις δικές σας.

Εκλογές

Τα σημερινά πρωτοσέλιδα δε σας έκαναν να νιώσετε ότι γυρίσατε ένα μήνα πίσω στο χρόνο; ;ρ

Σαν σήμερα….

Γενέθλια (ναι, πάλι ;ρ)

Μμμμμ, σήμερα είχε γενέθλια ο πατέρας της μητέρας μου, η Μελίνα Μερκούρη, κι έχουν γενέθλια ο πατέρας μου κι ο Μητσοτάκης, να ζήσουν να τους χαιρόμαστε τα τέκνα τους – όσοι ζουν τέλος πάντων – και να ξέρετε ότι τα περί γκαντεμιάς δεν είναι καθόλου μύθος. Μόνο που στην περίπτωση του πατέρα μου βαραίνει εμένα ;ρ

Επίσης σαν σήμερα βγήκε το τότε ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. (Το αφήνω ασχολίαστο)

Καθημερινός Πολιτισμός - Μία πρόταση

Μια ζωή μιλάμε, στη χώρα μας. Για τα σπουδαία πνεύματά μας. Που είναι σπουδαία, αλλά μας τα καταπιέζει η «Ελλάδα» - για την «Ελλάδα» μιλάμε, όποτε μας δε μας βολεύει, σαν να’ναι κάποιο κακό ξωτικό, σαν να μην είναι όλοι εμείς που ζούμε σ’αυτήν και την απομυζούμε καθημερινά. Το πολύ-πολύ να ρίξουμε το φταίξιμο όχι στην «Ελλάδα» αορίστως, αλλά σε αυτούς που την κυβερνούν. Αορίστως. Κατηγορούμε χωρίς ποτέ να έχουμε μία αντιπρόταση. Για το ΤΙ είναι αυτό/αυτά που δε μας αρέσει, και ΤΙ μπορούμε να κάνουμε (και όχι μπορεί να γίνει) γι’αυτό/αυτά.

Κοκορευόμαστε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού. Είμαστε. Κοκορεύομαι κι εγώ γι’αυτό. Παράλληλα, όμως, είναι κάτι για το οποίο, σήμερα, ντρέπομαι. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά τίποτε και κανείς γύρω μου που να το αποδεικνύει. Λέω, λοιπόν, σήμερα, να το πιάσω απ’τη βιτρίνα. Και όποιος αρνηθεί το σπουδαιότατο ρόλο που ανέκαθεν παίζει η αισθητική στη ζωή των Ελλήνων και κάθε όντος στον πλανήτη, μάλλον δεν έχει δικαίωμα να μιλά εκ’μέρους κανενός πολιτισμού και κανενός Έλληνα.

Η βιτρίνα μας είναι τα κτίριά μας. Χτισμένα άναρχα, άχρωμα, άσχημα. Παρατημένα. Η καλύτερη λύση, βέβαια, θα ήταν να πέσουν μερικές βόμβες πάνω στην Ελλάδα, να ισοπεδώσουν τις πόλεις, και ν’αρχίσουμε να χτίζουμε απ’την αρχή, με πολεοδομικό κι αρχιτεκτονικό σχέδιο. Θα ήταν πολύ δραστικό μέτρο αυτό, όμως, ομολογώ, και δαπανηρό σε σημείο που καμία οικονομία στον κόσμο δεν πιστεύω ότι θα το άντεχε. Αντ’αυτού έχω μια άκρως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να προτείνω. Που δε θα ομορφύνει μόνο τις πόλεις, αλλά θα κάνει πιο υπεύθυνους και τους πολίτες.

Όλα ξεκινούν από το πρόστιμο, βεβαίως και δυστυχώς. Γιατί στην όμορφη πατρίδα μας έχουμε ξεχάσει τις έννοιες «σεβασμός» κι «αισθητική», πόσω μάλλον το ότι κάποια πράγματα, όπως εν προκειμένω η θέα, ανήκουν σε όλους, και ως τέτοια πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προσέχουμε περισσότερο κι απ’το ίδιο μας το σπίτι.

Κατ’αρχάς θα πρέπει να ενισχυθεί η θέση της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας. Σε κάθε περιοχή να οριστεί και επιβληθεί με ευλάβεια ο πολεοδομικός, αρχιτεκτονικός και εικαστικός χαρακτήρας της. Και από κει και πέρα να θεσπιστεί και να τηρείται αυστηρός νόμος σχετικά με το ποιος χτίζει τι, πού και πώς. Αυτό για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα από εδώ και πέρα. Γι’αυτό θα πρέπει να είναι ένας νόμος που να ισχύει και αναδρομικά.

Θα πρέπει όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων να υποχρεωθούν δια νόμου να φτιάξουν τις προσόψεις των κτιρίων τους σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά πρότυπα της περιοχής. Μία νεοκλασική πρόσοψη σ’ένα κτίριο, για παράδειγμα και αναλόγα με την περιοχή, δεν κοστίζει όσο ένα κτίριο, προφανώς, και ανυψώνει στο ανάλογο μέτρο το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Κι αυτός είναι ένας νόμος που θα έπρεπε να ξεκινήσει να εφαρμόζεται σταδιακά, από ιδιοκτήτες μεγάλων οικοδομημάτων, αρχικά, έως ότου υποχρεώσει και τον τελευταίο πολίτη της χώρας να συμμορφωθεί – άλλωστε το κόστος του εξωραϊσμού των κτιρίων είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθός τους. Το βρίσκω απαράδεκτο, πχ, να περνάω έξω από ξενοδοχεία πολυτελείας και πρώτης κατηγορίας στο κέντρο της Αθήνας, και να επιβαρύνουν με ασχήμια το ήδη πληγωμένο αστικό τοπίο. Όταν οι ιδιοκτήτες τους σαφώς και έχουν τους πόρους να τα κάνουν κοσμήματα, όχι όπως κατεβάσει το (νεόπλουτο;) μυαλό τους, αλλά όπως θα έχει κρατικά, κεντρικά σχεδιαστεί και καθοριστεί πώς πρέπει να είναι η αρχιτεκτονική εικόνα της Αθήνας και της κάθε ελληνικής πόλης. Είναι απαράδεκτο τα πρώτα κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική ημών των πολιτών να είναι οικοδομήματα επιχειρηματιών που όπως πολύ καλά λέει ο λαός «δεν ξέρουν τι έχουν». Σε περίπτωση που κάποιος δε συμμορφώνεται με το μέτρο, θα οφείλει να καταβάλλει (φουσκωμένο, ελπίζω) πρόστιμο. Το οποίο, τουλάχιστον, θα είναι από τις λίγες φορές που θα επιβάλλεται για πραγματικά καλό σκοπό!

Η θέα – όπως και το περιβάλλον – δεν ανήκει σε κανέναν. Η θέα ανήκει σε όλους. Ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του, την ιστορία του και το μέλλον του, πρέπει να μπορεί να προστατέψει τον πολιτισμό του, κι η βιτρίνα του πολιτισμού του είναι η εικόνα των πόλεών του. Ένα υπεύθυνο κράτος πρέπει να βρει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να θεσπίσει νόμο και να διδάξει αισθητική στους πολίτες του. Αισθητική που ξεκινά από την καθημερινότητά μας.

Όχι. Δεν είναι πολυτέλεια αυτό που προτείνω. Είναι πρωταρχική βασική ανάγκη. Όλων μας.

Χωρίς Λόγο

Αλλάζουν τα πράγματα; Μένουν ίδια; Από πότε έχει κάτι ν’αλλάξει; Δεν είναι η αλλαγή μέρος της στατικότητας σ’έναν κόσμο όπου «τα πάντα ρει»; Γιατί ελπίζουμε στην αλλαγή; Στην όποια αλλαγή, σε όποιο τομέα της ζωής μας; Την ίδια στιγμή που ουσιαστικά βρίσκουμε ασφάλεια στη σταθερότητα. Μας αρέσει η αλλαγή, ή θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα κατά πώς μας βολεύουν ώστε μετά να μείνουν σταθερά εκεί; Είναι δυνατόν ποτέ να μείνει οτιδήποτε σταθερό; Όσο όμορφο ή απαίσιο κι αν είναι; Είναι κρίμα τα όμορφα πράγματα να μην κρατούν για πάντα. Είναι καλό, όμως, που ούτε τα άσχημα είναι παντοτινά. Και τελικά στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε τα καλά για πάντα, διατηρώντας τα αλλάζοντάς τα, αγαπώντας πάντα τη σταθερή ουσία τους.

Αφορά τα πάντα. Τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους, το περιβάλλον, την πολιτική, το κοινωνικό σύστημα, αφορά τα πάντα. Γιατί, τελικά, όλοι ελπίζουμε σε μια αλλαγή που θα φέρει την ποθητή για τον κάθε ένας μας σταθερότητα..

Ένα post χωρίς λόγο, με αφορμές.

________
*Έχω πολύ καιρό να παρακολουθήσω τις πολιτικές εξελίξεις, καλώς, ή κακώς..

8 Οκτώβρη, πολλά χρόνια μετά

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun, but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one ....year (....) closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the ....Hellenic (?) way
The time has gone, the song is over, thought I'd something more to say


*Το τραγούδι, προφανώς, ανήκει στους pink floyd. Οι παρεμβάσεις σε μένα. Ο λόγος ύπαρξης αυτού του post είναι τελείως ιδιοτελής – να πω πως δεν έχω σκοπό να γράψω άλλα post που απευθύνονται στον εαυτό μου! ;) p
Επίσης θέλω να πιστεύω ότι δε θα μπω αύριο στο internet, οπότε είπα να μου αφιερώσω αυτό το τραγούδι από σήμερα για την αυριανή μέρα, αφού όσο πλησιάζει τόσο περισσότερο το σιγομουρμουρίζω….

ΥΓ: δε λέω να σταματήσω να μεγαλώνω, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία! ;ρ

Δημόσια Δωρεάν Παιδεία (πανεπιστήμια και – τελικά και - σχολεία)

Δε θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια σε αυτή τη χώρα! Όχι! Γιατί θέλουμε η παιδεία να είναι δημόσιο και ελεύθερο αγαθό για όλους. Να πω κι άλλο ανέκδοτο;

Ας αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα δαπανά μία ελληνική οικογένεια για κάθε της τέκνο που θέλει να στείλει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σε σχέση με μία οικογένεια που το στέλνει σε ένα του εξωτερικού. Όποιος πιστεύει πως στην Αγγλία καταφεύγουν μόνο τα πλουσιόπαιδα, ας το ξανασκεφτεί. Η φοίτηση σε αγγλικό πανεπιστήμιο κοστίζει από τίποτα (ανάλογα με τη φορολογική δήλωση του χρηματοδότη του φοιτητή) έως 1.500 λίρες, περίπου, το χρόνο, για τους πολίτες της ΕΕ. Τρία χρόνια φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα προς εξέταση για τις εισαγωγικές εξετάσεις, μήπως κοστίζουν κάτι παραπάνω;

Πόσο «δωρεάν» είναι η παιδεία μας;

Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη. Ο κάθε μαθητής να επιλέγει πού θέλει να φοιτήσει, και να του επιτρέπεται να σπουδάσει αυτό που αγαπά, κι όχι αυτό που θα του λάχει. Θέλουν όλοι να μπουν στην ιατρική; Ας μπουν όλοι στην ιατρική. Ξέροντας, όμως, δύο πράγματα: κατά πόσον αυτό το επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και τι προοπτικές απορρόφησης έχει μετά. Καθώς και ότι το να μπεις στην ιατρική (για παράδειγμα) είναι ελεύθερο, για να αποφοιτήσεις όμως θα πρέπει να το αξίζεις.

Εκεί θα έπρεπε να πέσει το βάρος. Σε έναν σωστό και σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Και στην ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. Χωρίς «αιώνιους φοιτητές», αλλά με φοιτητές που φοιτούν γιατί θέλουν να μάθουν το αντικείμενο που σπουδάζουν. Με σοβαρές σπουδές. Με λιγότερα μαθήματα και λιγότερους καθηγητές, ώστε πραγματικά ο φοιτητής να μπορεί να μάθει ό,τι διδάσκεται.

Έχω την εντύπωση ότι το παρόν σύστημα υπάρχει για δύο λόγους ως έχει. Για να παρέχει θέσεις σε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές – οπότε πρέπει να υπάρχουν ένα σωρό περιττά μαθήματα για να δικαιολογείται η θέση τους – και στην παραπαιδεία – αυτή είναι γενική εντύπωση. Διότι με ελεύθερη είσοδο στα δημόσια πανεπιστήμια κανείς δε θα στέλνει το παιδί του σε φροντιστήρια. Ενώ με τη δημιουργία σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Αυτό θίγει τα συμφέροντα και όσων απασχολούνται στην παραπαιδεία, καθώς και όσων κατέχουν καταχρηστικά θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Έχει, λοιπόν, στόχο, την προστασία της παιδείας και των μαθητών/φοιτητών το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων;

Καταχρηστικά, κι εγώ, στο παρόν άρθρο σχετικά με τα πανεπιστήμια, να κάνω μια σύντομη αναφορά και στο σχολικό σύστημα. Το οποίο για μένα είναι εντελώς πεπερασμένο. Βασίζεται σε ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε εδώ και αιώνες. Όταν δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε διαδίκτυο. Καλώς ή κακώς, δε θα το κρίνω, τα παιδιά πια δε διαβάζουν βιβλία. Σίγουρα όχι για να αντλήσουν πληροφορίες και γνώσεις. Όχι αποκλειστικά βιβλία, έστω. Η ποιότητα των μαθητών, σύμφωνα με τους δάσκαλους, τους καθηγητές, και τους γονείς τους, πέφτει χρόνο με το χρόνο. Μα, είναι λογικό να θεωρεί κανείς ότι όσο περνούν τα χρόνια τα παιδιά «χαζεύουν»;….

Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος διδασκαλίας δε συμβαδίζει πια με την εποχή; Μήπως θα έπρεπε η διδασκαλία να χρησιμοποιεί πολυμέσα, και όχι, απλά, βιβλία; Μήπως δε χρειάζεται απλώς «αναδιάρθρωση» της παιδείας, αλλά επανασχεδιασμός της από την αρχή; Πράγμα που όμως, δυστυχώς, θίγει τα συμφέροντα και των σχολικών καθηγητών. Αφού θα πρέπει και οι ίδιοι να μορφωθούν και να γίνουν γνώστες των αντικειμένων που διδάσκουν, καθώς και της νέας τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν, και να μεταδίδουν γνώσεις στους μαθητές τους. Ουσιαστικά και τους σχολικούς καθηγητές εξυπηρετεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, αφού αποποιούνται των ευθυνών τους, τις οποίες εναποθέτουν στα φροντιστήρια.

Και τελικά, αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα εξυπηρετεί τους πάντες. Εξυπηρετεί όλους όσους* έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’αυτό, εκτός από τους μαθητές! Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι το οποίο απασχολεί, ξεκουράζει και πλουτίζει τόσο κόσμο. Και το οποίο θα βολέψει και τους μαθητές που θα το αφήσουν πίσω τους σε λίγα χρόνια…. Και τελικά, όλα καταλήγουν σε ένα∙ την παιδεία μας ως κοινωνίας….

________
*επίτηδες το έχω γράψει έτσι αντί του "όλους όσοι", παρ΄όλα αυτά είμαι ανοιχτή σε κάθε συζήτηση σχετικά