Ένα καράβι για την τουρκία

Αυτοί οι 9 νεκροί ακτιβιστές(;) της, πολύ την ωφέλησαν τελικά την τουρκία. Τα πλοία μπορεί να έφυγαν από την Ελλάδα (με αποτέλεσμα να προκληθεί κάποιο θέμα στις σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ), τα πληρώματά τους αποτελούνταν από πολλές εθνικότητες, αλλά όλος ο κόσμος έξω πλέον μιλάει γι'αυτά σαν να ήταν αμιγώς τούρκικα, με τούρκικο πλήρωμα μονάχα. Στο μεταξύ η τουρκία το έχει εκμεταλλευτεί δεόντως, αναδιαμορφώνοντας το ρόλο της στη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό κόσμο καθώς και το προφίλ της στη Δύση, ενώ οι σχέσεις της με το Ισραήλ δεν ξέρω κατά πόσο είναι όντως κακές, ή αν αυτό είναι απλώς μια επιφάνεια. Πολύ αμφιβάλλω ότι έχουν κόψει τις οικονομικές και στρατιωτικές τους συναλλαγές οι δύο αυτές χώρες.

Κι αν όλα έγιναν σε συνεννόηση με το Ισραήλ; Κι αν παίζουν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι; Κι αν εμείς έχουμε απλώς τσιμπήσει το δόλωμα, και πάμε και ανοίγουμε παρτίδες με το Ισραήλ βλέποντάς το σαν διπλωματική ευκαιρία (τρομάρα μας, πότε θα σταματήσουμε επιτέλους να έχουμε τόσο κοντόφθαλμη και καιροσκοπική πολιτική, σε όλους τους τομείς;), γκρεμίζοντας όσα ο “μπαμπάς” είχε χτίσει, στην καλύτερη περίπτωση;

Είναι απλώς μια θεωρεία συνωμοσίας. Αλλά βγάζει τόσο νόημα! Όπως οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας, ανάλογα με τα πιστεύω και τις προσδοκίες μας..

Είσαι ό,τι λες

Ο Στάλιν ήταν χειρότερος από τον Χίτλερ, γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά η Γαλλία δεν είχε ποτέ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Οτσαλάν είναι κολλητός της οικογένειας Μπους – γι'αυτό άλλωστε βρίσκεται και σε φυλακή της Τουρκίας και όχι σε κάποιο τροπικό νησί αυτή τη στιγμή – ενώ οι Κούρδοι πολεμούν για λόγους οικονομικών συμφερόντων. Η τουρκία είναι μια μοντέρνα δημοκρατική χώρα, η ΠΓΔΜ είναι η Μακεδονία, “η Κύπρος και η Κρήτη δεν ανήκουν στην Τουρκία;” (ερώτηση Βάσκου..) Οι ιστορικές και πολιτικές αλήθειες Ιταλών, Γάλλων, Άγγλων, Ισπανών (συγγνώμη, Βάσκου), Βουλγάρας, Σέρβας και τουρκάλας με τους οποίους συναναστρέφομαι στη Γαλλία τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Κι ό,τι κι αν πει η Ελληνίδα αντιμετωπίζεται ντε φάκτο με απαξιωτικό χαμόγελο, ως γραφικό, διότι είμαστε γραφικοί ως χώρα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα απονομής ιστορικής και πολιτικής δικαιοσύνης, όλοι οι μετανάστες είναι αδέρφια μας, και η δύση πρέπει να βοηθήσει τα αφρικανικά κράτη να προοδεύσουν. Ωραία λόγια, ευγενή, όποιος τα ξεστομίζει χαρακτηρίζεται αμέσως καλός άνθρωπος, “αριστερός”, από τους ομοίους του. Ή μήπως είναι υποκριτικά; Χωρίς καμία χρησιμότητα; Χωρίς καμία πρόταση για το πώς αυτά μπορούν να εφαρμοστούν, ρεαλιστικά; “Μπορούμε να τους στέλνουμε τρόφιμα που δε θα είναι ποτέ αρκετά, φάρμακα που δε θα είναι ποτέ αρκετά. Το σημαντικό είναι να φτάσει η ίδια η κοινωνία τους σε ένα σημείο που να θέλει να διεκδικήσει κάποια πράγματα. Αυτά που θέλει η ίδια. Διότι αυτά που θεωρούμε εμείς ιερό δισκοπότηρο, δεν είναι εξίσου ιερά σε άλλες κουλτούρες. Η ελευθερία και τα δικαιώματα στην ιστορία της ανθρωπότητας κερδίζονται με αίμα, δυστυχώς, ποτέ δεν έχουν χαριστεί. Κι η επανάσταση δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο, σαν να επέμβει η δύση στα κράτη τους και να τους επιβάλλει το “σωστό”. Απαιτεί από την κοινωνία να έχει φτάσει να συνειδητοποιεί και να επιζητά το δικό της δίκαιο”. Απαξιωτικά χαμόγελα, μα τι λέει αυτή, δεν είναι δίκαιο να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους οι άνθρωποι, εμείς πρέπει να τους τα παράσχουμε, οι δυνατοί της δύσης που τους εκμεταλλευόμαστε (γιατί κατά τα άλλα στα κράτη τους όλα είναι ρόδινα). Ωραία, ας τους τα παράσχουμε, λοιπόν, μαζί σας. Πώς;

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, παντού. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο όσων λες, φτάνει όσα λες να ακούγονται όμορφα. Σημασία έχει να γίνεσαι αρεστός, όχι εποικοδομητικός. Και οι συμμετέχουσες στα καλλιστεία είναι οι πιο άξιες πολίτες (πολίτισσες) του κόσμου! (σύμφωνα με αυτή τη λογική)

Σημασία έχει στο προσωπικό σου blog να γράφεις απρόσωπα, σαν σωστός δημοσιογράφος. Όχι τη γνώμη σου, γιατί καταργεί τη σοβαρότητα όσων γράφεις – γνώμη Έλληνα δημοσιογράφου, αυτή, κι ας μην είμαι δημοσιογράφος, ούτε και το blog μου ενημερωτικού χαρακτήρα.

Κι εμένα πρέπει να με νοιάζουν όλα τα παραπάνω. Ίσως, αλλά ας με νοιάξουν πάλι από αύριο. Σήμερα ήθελα απλώς να γράψω αυτό που σκέφτομαι, σαν σκέψεις, δικές μου, όχι σαν πανανθρώπινη αλήθεια.


________


ΥΓ: Και βέβαια τα “ντολμαδάκια”, οι “ντολμάδες”, το “μπριάμ”, ο “μπακλαβάς”, ίσως ακόμα και το “γαλακτομπούρεκο” και τα “μπουρέκια” γενικότερα, είναι όλα τούρκικα, γιατί είχαν κολοκυθάκια και μέλι, και κάτι αμπελώνες εκεί στη Μογγολία, φημισμένοι οινοπαραγωγοί! ;ρ
Μήπως πρέπει να τους αλλάξουμε ονόματα;

ΥΓ2: Να ενημερώσω, επίσης, ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα νέα Ελληνικά.

Γεννημένοι το 1900..

Τι έχουν ζήσει όσοι γεννήθηκαν γύρω στο 1900.. Δύο παγκόσμιους πολέμους, και βαλκανικούς αν ήταν στην περιοχή μας, εμφυλίους, μοναρχίες, δικτατορίες, δημοκρατίες, “δημοκρατίες”, βασίλεια να καταρρέουν, κράτη, έθνη να δημιουργούνται, να κατακερματίζονται, ή να χάνονται, είδαν να μπαίνει στη ζωή τους το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, το ηλεκτρικό ρεύμα, το τρεχούμενο νερό, το τηλέφωνο, το πλυντήριο, η τηλεόραση, οι υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα, είδαν τον άνθρωπο να επεμβαίνει, ή και να καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, να πηγαίνει στο διάστημα, να πατά και στο φεγγάρι, να νικά τις αρρώστιες, πρόλαβαν ζωντανούς μεγάλους συνθέτες, γνώρισαν και τη ροκ μουσική.. δέος και συγκίνηση

Σου χρωστάω, μου χρωστάς, τους χρωστάμε, μας χρωστούν....

Από τη στιγμή που σε επίπεδο διεθνούς κοινότητας οι πάντες χρωστούν στους πάντες, γιατί να μη διαγραφούν όλα τα χρέη, όλων των κρατών, ταυτόχρονα, και τα χρήματα, πλέον, να μην πηγαίνουν στους τόκους, αλλά στην ευημερία των πολιτών; Γιατί πρέπει να υπάρχει η τραπεζολατρεία; Γιατί προσκυνάμε ένα οικονομικό μοντέλο που δε μας εξυπηρετεί; Και ίσως, μετά, καλό θα ήταν να επανασχεδιαζόταν το τραπεζικό σύστημα και ο τρόπος που λειτουργεί. Ίσως θα έπρεπε να καταργηθούν οι τόκοι γενικότερα. Ίσως οι τράπεζες να μην πρέπει να είναι κερδοσκοπικά ιδρύματα. Αυτό, όμως, είναι κάτι που θα μπορούσαν να σχεδιάσουν οικονομολόγοι χωρίς εμμονή με τους αριθμούς, μαζί με κοινωνιολόγους και πολιτικούς, τουλάχιστον, αφού η οικονομία ανθρώπους αφορά. Το χρήμα δημιουργήθηκε για να μας εξυπηρετεί, όχι για να μας σκλαβώνει, όπως συμβαίνει από τότε που εφευρέθηκε. Πότε θα του δώσουμε τη σημασία που του αρμόζει;

Ντου και ξύλο και φωτιά, για να βρούμε λευτεριά!

Κι εν όψει καλοκαιρινής περιόδου, με τις πρώτες πυρκαγιές ήδη να έχουν εκδηλωθεί, τα καμένα πυροσβεστικά οχήματα είναι πολύ επαναστατικά και χρήσιμα.

Ενώ τώρα που έσπασαν και έκαψαν αυτοκίνητα, μαγαζιά και κτίρια ακόμα μία φορά, το χρέος της χώρας θα εξαφανιστεί, θα αποδοθεί δικαιοσύνη και το βιωτικό μας επίπεδο θα βελτιωθεί.

Αλλάζει, άραγε, το πολιτικό κατεστημένο με καταστροφές; Αλλάζει ακόμα και με πορείες διαμαρτυρίας;

Ίσως γι'αυτή την κατάσταση φταίει και η ανοχή μας, στην καλύτερη περίπτωση, απέναντι στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας που βάζουν μέσο για να κάνουν οτιδήποτε, δίνουν, ή παίρνουν φακελάκια, χτίζουν παράνομα, αγοράζουν το δίπλωμα αυτοκινήτου, ή το πτυχίο τους, ή το παίρνουν με σκονάκια, που κάνουν μεταπτυχιακά χάρη στις κομματικές τους διασυνδέσεις στο πανεπιστήμιο, διορίζονται χάρη στις γνωριμίες τους χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προσόντα γνωρίζοντας ότι παίρνουν τη δουλειά κάποιου που την αξίζει, χρεώνονται μέχρι τα μπούνια για να τους βλέπουν με ακριβό αυτοκίνητο, ή τσάντα, πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο, γεμίζουν ομπρέλες, ή χαίρονται να βρίσκουν ξαπλώστρες σε άλλοτε παρθένες πανέμορφες παραλίες, και δεν ξέρω πού να τελειώσω. Ίσως φταίμε κι εμείς. Επειδή ζούμε έτσι, επειδή έχουμε τέτοιους φίλους και δεν τους κατακρίνουμε, επειδή απλώς το ανεχόμαστε.. Από τη δική μας κοινωνία βγαίνουν και αυτοί που ψηφίζουμε. Ποιος να βρεθεί να τους καταδικάσει κι αυτούς;και τους επιχειρηματίες που έχουν κατακλέψει τον τόπο τόσα χρόνια; Οι όμοιοι, ή εαυτοί τους;



ΥΓ: Δε θέλω να επεκταθώ στο θάνατο τριών συνανθρώπων μας κι ενός αγέννητου μωρού, θύματα όλοι τους της κοινωνίας μας, κατ'αρχήν, και μετά των μολότοφ.. Ένα μεγάλο μέρος της οποίας θεωρεί ότι με τη βία θα επιβάλλει το δικό του δίκαιο – είτε αυτό ταυτίζεται είτε όχι με το δίκαιο του συνόλου.

Δύο πανό σκοτώνουν τον τουρισμό

Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο η ανάρτηση δύο πανό στην Ακρόπολη κάνει κακό στον τουρισμό της Ελλάδας.. Από τη στιγμή, μάλιστα, που ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοικτός, και τα πανό κρέμονται στη μία πλευρά του βράχου. Ναι μεν δε μου φαίνεται σωστό να μην αφήνει κανείς τους τουρίστες να αποβιβαστούν, ή επιβιβαστούν στα πλοία που τους μεταφέρουν – σίγουρα αυτοί δεν ευθύνονται για κανένα από τα δεινά μας, και δεν είναι θεμιτό να δεινοπαθούν για τα δικά μας δίκαια. Όμως πιστεύω ότι δύο πανό στην Ακρόπολη που καλούν τους λαούς της Ευρώπης να εξεγερθούν, ένας τουρίστας θα το αντιμετώπιζε είτε με συμπάθεια, είτε σαν happening. Έτσι θα αντιμετώπιζα κι εγώ ένα αντίστοιχο πανό στον πύργο του Άιφελ, στο Άγαλμα της Ελευθερίας, ή στο Stonehedge, για παράδειγμα. Μάλλον το'χουμε ξεφτιλίσει λίγο με τον “αντιαγωνιστικισμό” μας. Κι αν μη τι άλλο, προσωπικά δε δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δίνω δίκαιο σε κάθε ομάδα που απεργεί, όχι όμως στις ομάδες που καταστρατηγούν την ελευθερία των υπολοίπων. Όπως για παράδειγμα, δε δίνω δίκαιο σε αγρότες που κλείνουν δρόμους (τη στιγμή που η ΕΕ ζητά πίσω τα χρήματα που παρανόμως εισέπραξαν – όχι μόνο με δική τους ευθύνη, είναι αλήθεια – και ξόδεψαν σε αυτοκίνητα, σπίτια και μπουζούκια, τα οποία θα πληρώσουμε όλοι εμείς που ταλαιπωρηθήκαμε εξ'αιτίας τους, μέσω της φορολογίας). Αλλά γιατί πρέπει να μας τη δίνουν κι όσοι απλώς νιώθουν ότι αδικούνται και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και μας, απέχοντας μονάχα από την εργασία τους, συμμετέχοντας σε προγραμματισμένες πορείες, ή αναρτώντας πανό;

Κατά τα άλλα, όλα καλά πήγαιναν με τον τουρισμό στην Ελλάδα, από την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και τις τιμές στα ξενοδοχεία, μέχρι τα καθαρά και γρήγορα μεταφορικά μέσα, ή την τιμιότητα όσων εμπλέκονται με τους τουρίστες, για παράδειγμα, δύο πανό στη μία πλευρά του Ιερού Βράχου τον κατέστρεψαν..

Όλου του κόσμου οι κόρες του Αλεξάνδρου

Γιατί δεν προωθεί το Ελληνικό κράτος την αδελφοποίηση όλων των Αλεξάνδρειων και Αλεξανδρουπόλεων του κόσμου; Μέσω της δικής μας Αλεξανδρούπολης, βεβαίως – αφού τις αδελφοποιήσεις, εν προκειμένω, τις αναλαμβάνουν οι πόλεις, όχι τα κράτη. Οικονομικά, τουλάχιστον, δε θα κόστιζε κάτι. Το αφήνω σαν ιδέα, χωρίς ν'αναφέρω πιθανές προεκτάσεις..

--------

ΥΓ: Ασχετότατο, αλλά. Μ'ένα net-book (μικρή οθονίτσα) και ασύρματη σύνδεση (χαμηλή ταχύτητα), δε μπορώ να εμπνευστώ (ώστε να ερευνήσω και να γράψω), το blog μου έχει μπει στον πάγο..

Ξεκίνησε ο «πόλεμος» κατά του Ιράν;

Ιράν. Και ΗΠΑ. Στο εγγύς μέλλον. Εκεί θέλω να καταλήξω. Με ένα σύντομο κείμενο, που να μη μοιάζει με περίληψη, ούτε και να υποδύεται την απόλυτη αλήθεια. Έχω απομακρυνθεί καιρό τώρα από τα διεθνή τεκταινόμενα. Σίγουρα δε γνωρίζω σε βάθος αυτά για τα οποία έχω σκοπό να γράψω. Είναι, απλώς, ό,τι αποκομίζω από αυτά που παρακολουθώ κυρίως μέσα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Ό,τι μας δείχνουν, δηλαδή, ό,τι θεωρούν ότι είναι άξιο δημοσίευσης. Με κάποια οπτική γωνία.

Αφετηρία για τον προβληματισμό μου ήταν τα ρεπορτάζ που έκαναν την εμφάνισή τους τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις πορείες διαμαρτυρίας στο Ιράν, κατά του Αχμαντινετζάντ. Πώς μπορεί το ίδιο γεγονός, ανάλογα με την παρουσίασή του, να αποκτήσει διαφορετικά μεγέθη, βαρύτητα, σοβαρότητα, νομιμότητα. Πόσο εύκολα δείχνει κανείς ένα καθεστώς καταπιεστικό, αναφέροντας, απλώς, ότι τις εξελίξεις τις μαθαίνει από το twitter, μέσα από το οποίο οι νέοι δίνουν τη μάχη τους ενάντια στον τύραννο. Αν μαθαίνεις τις ειδήσεις σε μια χώρα από το twitter, και όχι από επίσημες πηγές ενημέρωσης, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Και κάπως έτσι, δεν ενδιαφέρεσαι καν να ερευνήσεις τι στ’αλήθεια συμβαίνει τώρα, τι έχει προηγηθεί, σε τι βαθμό όλα αυτά συμβαίνουν, και αν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα από πίσω.

Κι έτσι έφτασα, ενώ κάποτε ένιωθα περήφανη για τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τώρα να ντρέπομαι. Διότι υιοθετούν χωρίς προβληματισμό οτιδήποτε αναρτηθεί στα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, χωρίς δική τους έρευνα, απλώς με δικά τους λόγια. Ποιος κουράζεται τώρα να κάνει τη δουλειά του; Υπάρχει έτοιμη. Κι αφού οι ειδήσεις στο Ιράν έρχονται από τους νέους στο twitter, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Μήπως οι δημοσιογράφοι έπαψαν να είναι δημοσιογράφοι, και μοιάζουν πιο πολύ με δημόσιους υπάλληλους, πολλές φορές χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, και χωρίς παιδεία;

Ας επανέλθουμε στο Ιράν. Μερικά πράγματα, ενίοτε, τα παίρνω σαν δεδομένα. Για παράδειγμα, ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει τις όχι ακριβώς καλές σχέσεις των ΗΠΑ με αυτό το κράτος. Και πολλές φορές πέφτω έξω. Όπως είπα στην αρχή, δε θέλω να κάνω μάθημα ιστορίας, ούτε επίδειξη γνώσεων που δεν κατέχω. Θα πω, απλώς, όμως, ότι οι ΗΠΑ έχουν αναμειχθεί στα εσωτερικά του Ιράν – όχι για καλό σκοπό, βέβαια, πότε παρενέβη μια χώρα στα εσωτερικά μιας άλλης ανιδιοτελώς; - από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ενώ χειροτέρεψαν μετά την Ιρανική Επανάσταση, όταν οι Ιρανοί ανέτρεψαν τον αμερικανόφιλο σάχη Παχλεβί, και τα ηνία του της νεοσύστατης Ισλαμικής Δημοκρατίας ανέλαβε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, που δεν ήταν και τόσο αμερικανόφιλος. Για να μη μακρηγορώ, από τότε ως σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών δεν υπήρξαν οι καλύτερες. Προσθέστε σε όλα αυτά τη στρατηγική θέση του Ιράν και τον ορυκτό του πλούτο, κι έχετε μια καλύτερη εικόνα.

Πόλεμος χωρίς κάποια αφορμή, όμως, έστω και εντελώς ηλίθια, δε γίνεται (δε θα ξεστρατίσω, όσο δελεαστικό κι αν είναι).

Και φτάνουμε στην 11 Σεπτεμβρίου 2001. Οπότε και το Ιράν ανάγεται σε μία από τις χώρες που αποτελούν τον «Άξονα του Κακού» - μπρρρρ - ! Λουκούμι για τις ΗΠΑ, βρίσκουν αφορμή να ξεκινήσουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «πόλεμο» (αλλά είναι μονομερής επίθεση) κατά της «τρομοκρατίας» (ο «τρομοκράτης» του ενός, είναι ο επαναστάτης, μαχητής, απελευθερωτής, κοκ, του άλλου, όμως). Και τον ξεκινούν σκοτώνοντας κόσμο στο Αφγανιστάν, μπας και μέσα σ’όλους πετύχουν κατά τύχη και τον Μπιν Λάντεν (υποτίθεται), και μετά κατά του Ιράκ, που είχε όπλα μαζικής καταστροφής (που τελικά δεν είχε, αλλά δεν το ήξεραν, υποτίθεται), σαν αυτά που έχουν και οι ίδιοι και το Ισραήλ, για παράδειγμα (αλλά ξεστρατίζω), και αφού τους έβγαλε σ’αυτές τις χώρες ο δρόμος τους, ε, είπαν να εγκαταστήσουν και τις δικές τους κυβερνήσεις, καθόλου καινούρια πρακτική της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής/κυριαρχίας.

Πόσα μέτωπα ν’ανοίξει, όμως, ένας πρόεδρος; Και να μην αφήσει κάτι και στον επόμενο; Άλλωστε, δε γίνεται να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ που σέβεται τον εαυτό του και τη θέση του, και να μην ξεκινήσεις έναν δικό σου πόλεμο∙ στη χειρότερη περίπτωση, απλώς συνεχίζεις έναν που σου άφησε δώρο ο προηγούμενος. Μπορείς να τον χειροτερέψεις, κι όλας, και να πάρεις και νόμπελ Ειρήνης, ενίοτε. Ακόμα κι ο πιο αγαπημένος πρόεδρος των αμερικάνων, ο Κένεντι, ενώ έταξε ότι θα βγάλει τις ΗΠΑ από τον πόλεμο (εισβολή) του Βιετνάμ, τελικά έστειλε περισσότερα στρατεύματα και πράκτορες από τον προκάτοχό του (δεν κρατήθηκα). Α, το ίδιο κάνει και ο Ομπάμα στο Αφγανιστάν, ανοίγοντας παράλληλα κι ένα μέτωπο κατά του Πακιστάν. Δηλαδή της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν, ντε! Και πήρε και νόμπελ Ειρήνης!

Και τελικά, αυτές τις μέρες βλέπουμε τους Ιρανούς νέους να θέλουν την ελευθερία τους, να σκοτώνονται στους δρόμους από το κακό καθεστώς, και η μόνη τους δίοδος επικοινωνίας με τον έξω, ελεύθερο κόσμο, να είναι το twitter (αυτό πώς δεν το έχει μπλοκάρει αυτό το απολυταρχικό κράτος;)! Παράλληλα, έχουμε έναν νεαρούλη από τη Νιγηρία να αποπειράται να ανατινάξει ένα αεροπλάνο χριστουγεννιάτικα, ο οποίος τελευταία έμενε στην Υεμένη, στην οποία τα τελευταία χρόνια μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Στον οποίο πόλεμο, η κυβέρνηση υποστηρίζεται από τη σύμμαχο των ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο το στηρίζει το Ιράν. Παράλληλα, οι ΗΠΑ κάνουν λόγο για πυρήνα της Αλ Κάιντα στην Υεμένη.

Μήπως, τώρα, καθαρίζει λίγο περισσότερο η εικόνα; Μήπως η απόπειρα «τρομοκρατικού χτυπήματος» τα Χριστούγεννα δεν ήταν τόσο τυχαία; Μήπως εξυπηρετεί κάποια πλευρά υπερβολικά πολύ; Μήπως θυμίζει γεγονότα που ξεκίνησαν 8 χρόνια (και κάτι μήνες) πριν, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί άμαχο αμερικάνικο αίμα αυτή τη φορά;

Όλοι οι πρόεδροι είχαν τον πόλεμό τους. Έτσι μένουν στην Ιστορία. Ο Ομπάμα δε γίνεται να μείνει στην Ιστορία σαν μεγάλος ηγέτης συνεχίζοντας απλά πολέμους που του κληροδότησαν οι προηγούμενοι. Και το Ιράν είναι στο στόχαστρο των ΗΠΑ δεκαετίες τώρα. Η κοινή γνώμη έχει ήδη καλλιεργηθεί. Και οι τυχαίες εξελίξεις γυροφέρνουν όλο και πιο στενά το Ιράν. Έφτασε ο καιρός για ακόμα έναν αμερικάνικο «πόλεμο» κατά της τρομοκρατίας, υπέρ της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης» και της «ανεξαρτησίας», βομβαρδίζοντας αδιακρίτως, εγκαθιστώντας στρατιωτική κυριαρχία, εξαφανίζοντας κόσμο στα εκάστοτε Γκουαντάναμο, επιβάλλοντας κυβέρνηση; Ελπίζω να είμαι απλώς μία ακόμα βαρεμένη που βλέπει θεωρίες συνομωσίας και προβοκάτσιες, και όλα τα παραπάνω, κυρίως τα συμπεράσματά μου, να είναι ανυπόστατα. Αλλιώς μας περιμένουν πολύ χειρότερες εποχές, όχι μόνο λόγω ενός ενδεχομένου πολέμου στο Ιράν. Με επικεφαλής έναν νομπελίστα της Ειρήνης….