Οι δρόμοι στους οδηγούς, παρακαλώ. Αυτούς που γνωρίζουν τον ΚΟΚ *ΚΑΙ* τις αδυναμίες τους, και σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω.

Οδηγώ, λοιπόν. Μ’αρέσει να οδηγώ. Όχι τόσο το καινούριο μου αυτοκίνητο (fiat 500). Είναι το πιο όμορφο αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή στους δρόμους, για μένα, ναι, είναι ένας απ’τους λόγους που το πήρα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι είχα διαβάζει σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ότι είναι και μια οδηγική απόλαυση. Αυτό ΔΕΝ είναι. Είναι μια πατάτα. Κουνάει σαν να καβαλάς γαϊδούρι σε κατσικόδρομο (φαντάζομαι), δεν τραβάει με τίποτα, αν το συνηθίσεις κάτι γίνεται, αλλά αν σου αρέσει να οδηγείς, απογοητεύεσαι. Τέλος πάντων, μετά τη σύντομη κριτική επιστρέφω στο θέμα μου.

Οδηγώ, λοιπόν. Στην Αττική Οδό (ναι, αυτή για την κατασκευή της οποίας δώσαμε χρήματα μέσω φόρων στο κράτος, αλλά την πληρώνουμε και δεύτερη φορά με τα ακριβά της διόδια). Καθ’ότι έχω βγει στην αριστερή λωρίδα να προσπεράσω μια σειρά από αυτοκίνητα στη μεσαία, οδηγώ και λίγο, *γκούχουμ*, πάνω απ’το όριο. Έπρεπε! Και τσουπ! Μία κοτούλα (να πήγαινε με 70;) βαρέθηκε στη μεσαία λωρίδα που ήταν (παρεμπιπτόντως, γιατί οι κοτούλες οδηγούν στη μεσαία λωρίδα; Γιατί οδηγούν γενικότερα, από τη στιγμή που φοβούνται το τιμόνι;) και είπε να αλλάξει τον αέρα της, να βγει να δει πώς είναι κι η αριστερή, βρε παιδί μου! Οι καθρέφτες, βεβαίως, παίζουν διακοσμητικό ρόλο στα αυτοκίνητα, όπως και τα φλας. Με αποτέλεσμα, να μου βγει ξαφνικά μπροστά, και να πλακωθώ στα φρένα, μπας και κάνω χριστούγεννα και φέτος, κι εγώ κι όσοι με ακολουθούσαν. Γιατί έτσι, κάποια ήθελε να αλλάξει τον αέρα της….. Διότι δεν υπήρχε άλλος λόγος.

Βέβαια, για να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, τα χειρότερα σιχτιριάσματα τα έχω ρίξει σε άντρες, όποτε είμαι στο δρόμο. Που κυμαίνονται από τον τύπο που κοιμάται στο τιμόνι στην αριστερή λωρίδα, στον άλλο που μέσα στην κίνηση μιλάει στο κινητό, πάει πέρα-δώθε, βασανιστικά αργά, κι ας δημιουργεί πίσω του το χάος, στον νταή που σου χώνεται μπροστά στο φανάρι με το έτσι θέλω και αργεί και να ξεκινήσει, στον δημοσίως αχαρακτήριστο που νιώθει πολύ πιο έξυπνος και ικανός από τους υπόλοιπους οδηγούς και κάνει σφήνες χωρίς να ξέρει να κάνει σφήνες, οι οποίες καμιά φορά είναι απαραίτητες, όχι όμως αναγκάζοντας τους γύρω να φρενάρουν αποχαιρετώντας την ψυχή τους, γιατί του άλλου του ήρθε να χωθεί κάπου που δε χωρούσε ούτε ποδήλατο καθέτως.

Και βέβαια υπάρχει και η ακόμα χειρότερη φάρα, των μοτοσικλετιστών. Αυτοί θεωρούν ΧΡΕΟΣ τους να σου χωθούν μπροστά στο φανάρι, ακόμα κι αν οδηγούν παπί και σε κολλήσουν πίσω τους (δεν έχω βρει ακόμα μηχανή να ξεκινά πριν από’μένα, αυτό για τους «μηχανόβιους» που νομίζουν ότι καλά κάνουν). Μπροστά σου μπαίνουν, ευτυχώς όχι όλοι, και στα διόδια. Όπου εκεί δεν υπάρχει και καμία λογική στο να σου πάρουν τη σειρά. Επίσης, αν βρεθούν δυο-τρεις, πιάνουν όλο το δρόμο μπροστά, όσες λωρίδες κι αν έχει, και δε δίνουν δεκάρα αν εσύ παρακαλάς από κάπου να τους προσπεράσεις, με την ψυχή στο στόμα μην κι ακουμπήσεις κανέναν τους – παρόλο που είναι οι ίδιοι που δεν προσέχουν τους εαυτούς τους με την οδική συμπεριφορά τους. Για να μη μιλήσω για τις τόσες προσπεράσεις από τα δεξιά, ακόμα και σε μονή λωρίδα. Ή όταν σε προσπερνούν δύο ταυτόχρονα, ένας από κάθε πλευρά. Ή όταν έχεις δει τον κύριο στη μηχανή μακριά πιο πίσω, βγάζεις φλας ν’αλλάξεις λωρίδα, αλλά πρέπει να περιμένεις να περάσει πρώτα αυτός – χάνοντας συνήθως και την ευκαιρία να αλλάξεις λωρίδα – γιατί το λιγότερο που σε περιμένει μετά είναι μια μούτζα αν δεν περάσει πρώτος.

Α, τέτοια έχω φάει ακόμα και από μηχανάκι που πήγαινε ανάποδα σε μονόδρομο, επειδή τόλμησα να μπω εγώ σωστά και να του κόψω το δρόμο, αμέ! Οι μηχανές είναι υπεράνω ΚΟΚ πάντα. Μούτζα έφαγα, επίσης, χθες από τύπο σε μηχανή. Ανέβαινα τη Δουκίσης Πλακεντίας, στην αριστερή λωρίδα. Δεξιά μου ένα αργό σαραβαλάκι, που επίσης θα χρειαζόταν να μπει στα αριστερά, γιατί πιο μπροστά είχε γίνει ατύχημα και έκλειναν το δρόμο δύο αυτοκίνητα. Ο τύπος στη μηχανή, λοιπόν, απαιτούσε με τον προβολέα του να του αδειάσω τη γωνιά (πετώντας, ίσως;), όλη την αριστερή λωρίδα, δηλαδή, για να περάσει η μηχανούλα του. Οι υπόλοιποι μπορούσαμε απλώς να πεθάνουμε, φτάνει να είχε το δρόμο δικό του. Αφού περάσαμε τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, προσπέρασε κι αυτός, και με μούτζωσε – μπράβο του.

Παρόμοια μούτζα έχω φάει κι από τύπο σε μεγάλο τζιπ. Πάνω στο βουνό. Όπου ήδη πήγαινα γρήγορα στις στροφές. Σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης που ίσα που χωρούσαν δύο αυτοκίνητα, κι από κάτω γκρεμός. Χωρίς ευθεία ούτε για δείγμα, χωρίς καμία ορατότητα, και καθόλου χώρο να κάνει κανείς στην άκρη. Ο «κύριος» αυτός, λοιπόν, είχε κολλήσει από πίσω μου, με τους προβολείς, κλασσικά, κορνάροντας, να φύγω από τη μέση, το οποίο σήμαινε, ή να μπω τελείως στο αντίθετο ρεύμα για να με περάσει από δεξιά, ή να πέσω στο γκρεμό. Σε κάποια στροφή, τυφλή, με προσπέρασε, αδιαφορώντας τι μπορεί να προκαλούσε, μου έριξε και μια περιποιημένη μούτζα. Σημειωτέον, δεν είχα δημιουργήσει κανένα «καροτσάκι» από πίσω μου. Και πάντα, όταν είναι εφικτό, κάνω στην άκρη να περάσει ο όποιος «μάγκας».

ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχουν αυτοκίνητο οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας, ας μου πει κάποιος! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να είχα ένα μπαζούκα να τους τίναζα στον αέρα! Μόνο μέσα στο αυτοκίνητο βρίζω! Όποτε μπαίνω να πάω κάπου, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για πόλεμο! Ο καθένας κάνει Ο,ΤΙ του κατεβεί, από ΚΟΚ δεν έχουν ιδέα, από τρόπους επίσης δεν έχουν ιδέα.. ΓΙΑΤΙ δεν τους μαζεύουν όσους πουλάνε διπλώματα, να τους κλείσουν φυλακή για τα καλά; Γιατί οπλισμένους δυνάμει δολοφόνους βγάζουν στους δρόμους. Γιατί όσοι ξέρετε κάποιον που σκοπεύει να πληρώσει για να πάρει το δίπλωμα δεν του κόβετε τον αέρα και τον κώλο; Γιατί δεν τον κόβετε και στους γνωστούς σας που το έχουν ήδη κάνει; Γιατί είναι «μαγκιά» να πάρεις ένα δίπλωμα πληρώνοντας; Τίποτα δεν παίρνεις πληρώνοντας, ένα χαρτί παίρνεις, το δίπλωμα δεν είναι το χαρτί, είναι η ουσία που δε θα αποκτήσει αυτός που πλήρωσε ποτέ! Και αυτοί που τα πουλάνε, και αυτοί που τα αγοράζουν, κλείσιμο θέλουν. Γιατί δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, πάνω απ’όλα. Πόσο μάλλον να σέβονται, γενικότερα.

Κι έχουμε κράτος. Και αστυνομία, μουάχαχαχ. Που σε γράφει αν τρέξεις με 140, μ’ένα αυτοκίνητο που με ασφάλεια πάει και με 200, αλλά συνειδητά δεν το κάνεις. Που σε γράφει αν παρκάρεις κάτω από ένα κολωνάκι από το οποίο λείπει η πινακίδα, ενώ είναι ήδη παρκαρισμένα σε σειρά κι άλλα αυτοκίνητα, αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα νύχια σου ότι το ανύπαρκτο σήμα ήταν απαγορευτικό (μου έχει συμβεί, δεν το βγάζω απ’το μυαλό μου). Που σε γράφει για χίλιους-δυο ηλίθιους λόγους. Και που ποτέ δε θα γράψει την κοτούλα, τον νταή, τον κάθε αχαρακτήριστο, που κάθε μέρα βγαίνει στο δρόμο για να προκαλέσει ατυχήματα. Γιατί δεν περνάει το όριο ταχύτητος….. Γιατί το φοράει το κράνος….. Γιατί έχει δίπλωμα, άσχετα πώς το πήρε. Γιατί δίνει διπλώματα, άσχετα πώς τα δίνει….

Περιμένει κανείς κάποια θετική αλλαγή μέσα από ψυχολογία και δράση όχλου;

Προς σκέψη.
Χωρίς άλλα λόγια. Oι προσωπικοί μου προβληματισμοί σχετικά βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα.

Ξανασκοτώνοντας τον Άγνωστο Στρατιώτη

Κι όμως, υπάρχουν ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη), που στο όνομα δεν ξέρω τίνος, αποφασίζουν να καταστρέψουν εθνικά μνημεία. Τη βιβλιοθήκη της νομικής και το κτήριο στο οποίο στεγάζεται (στεγαζόταν), το σπίτι του Κωστή Παλαμά.. Να μαγαρίσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη, το αφιερωμένο στους προγόνους μας μνημείο, αυτών που σκοτώθηκαν για την πατρίδα μας και την ελευθερία μας, για την ελευθερία αυτών που τους ξανασκοτώνουν.

Νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη. Είναι απαράδεκτο να νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη στην ίδια μου τη χώρα, επειδή η αστυνομία δε μπορεί να παρέμβει να σώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Και γι’αυτό ευθύνεται ο Παυλόπουλος. Ακόμα κι ο στρατός θα έπρεπε να πάει και να προστατέψει τον Άγνωστο Στρατιώτη, ο στρατός! Καταλαβαίνω να νιώθω απροστάτευτη λόγω διεθνών εξελίξεων που δε μπορεί κανείς να ελέγξει. Όχι όμως κι επειδή η αστυνομία δε μπορεί να κάνει ένα ντου, και να μπαγλαρώσει τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει να με συγκινεί σαν Ελληνίδα. Να τα μπαγλαρώσει για πάντα! Και μετά ας μπαγλαρώσει και τους πολιτικούς που τα παίρνουν. Αλλά πρώτα αυτά!

Κλαίω γι’αυτά που γίνονται. Κλαίω, γιατί δεν είναι επανάσταση αυτό. Είναι χουλιγκανισμός, που μεταφέρθηκε από τα γήπεδα στους δρόμους, χωρίς αιτία, με μόνο λόγο την καταστροφή! Δε σέβονται κανέναν. Ούτε τους δικούς τους, ούτε το παιδί που δολοφονήθηκε, ούτε τα παιδιά που είναι στους δρόμους, ούτε την πατρίδα τους, ούτε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας, ούτε καν τους εαυτούς τους. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ; ΔΕΝ είναι αναρχικοί αυτοί, όπως πολλοί, τιμητικά, τους αποκαλούν. Ένας αναρχικός είναι αρκετά ώριμος κοινωνικά και πολιτικά, ώστε να μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία χωρίς εξουσία, αρμονικά! Χωρίς σεβασμό πάμε κατά διαόλου. Εκεί που πάμε και αυτές τις ημέρες, δηλαδή.

Εχθρούς μου τους νιώθω όλους αυτούς που βανδαλίζουν την πατρίδα μας, φοβάμαι και τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Εχθρούς μου. Και είναι και δικοί σου εχθροί.

Συμπολίτες μου, τι περιμένουμε για να στείλουμε αυτή την παρωδία κυβέρνησης στον αγύριστο μαζί με τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που λυμαίνονται την πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες; Παρεμπιπτόντως, την πιο μεγάλη ευθύνη την έχετε εσείς που ψηφίσατε αυτό το κόμμα να μας κυβερνήσει, και κυρίως όσοι το ξαναψηφίσετε. Μήπως έχουμε κι εμείς δημοκρατική παιδεία, για να μπορέσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη μιας δημοκρατίας; Ούτε στις δουλειές μας, ούτε στα σπίτια μας είμαστε δημοκράτες. Πόσο μάλλον την ώρα των εκλογών…..

Δεν έχω λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Ελπίζω να αντιδράσει κάποια στιγμή το κράτος. Και να πάρουν τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) αυτό που τους αξίζει.


ΥΓ: Φωτιά στη ΓΑΔΑ είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά σε ακριβά βενζινάδικα είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στα διόδια για δρόμους - ηλεκτρικές καρέκλες είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στο σπίτι του Καραμανλή είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Η καταστροφή εθνικών μνημείων, η φωτιά σε βιβλιοθήκες, και οι λεηλασίες καταστημάτων, ΔΕΝ είναι κοινωνικοπολιτική δήλωση. Δεν είναι διαμαρτυρία. Δεν είναι επαναστατική πράξη. Είναι βανδαλισμός, ασέβεια, κλοπή. Και ως βάνδαλοι και κλέφτες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτοί που τα πράττουν. Όχι ως απηυδισμένοι, εξεγερμένοι, επαναστατημένοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες. Διότι σίγουρα δε νοιάζονται για την κοινωνία, παρά μόνο για την πάρτη τους.

«Καλημέρα κύριε μπάτσε!»

Θυμάμαι πριν χρόνια, ξημερώματα έξω από ένα club και τρώγοντας μια τυρόπιτα, πέρασε από μπροστά μου ένας αστυνομικός (δεν καταλαβαίνω γιατί τους λένε «στρουμφάκια» - αυτά είναι γλυκά και χαριτωμένα….). Του λέω, κι εγώ (αγαπώντας όλο τον κόσμο από το ποτό – από club είχα βγει), «Καλημέρα κύριε μπάτσε!» ;)

Μόνο που δε με «πλάκωσε». Προφανώς και απείλησε ότι θα με μπαγλαρώσει που τόλμησα να τον αποκαλέσω «μπάτσο».. Δεν μπορώ να φανταστώ αστυνομικό στην Αγγλία, πχ, να του πω «Good morning mr. Cop!» και να μη με καλημερίσει με τη σειρά του – κι ας τον αποκαλούσα «cop» αντί για «officer» – με αποτέλεσμα να με βάλει καλύτερα στη θέση μου, και να μου γίνει και συμπαθής, αντί να μου πουλήσει τσαμπουκά στο «καλημέρα» μου….

Επίσης, ξανά στην Αγγλία, θυμάμαι να βλέπω αστυνομικούς, πραγματικούς αστυνομικούς, να κάνουν σύλληψη. Ο τύπος τους έβριζε και τους χτυπούσε. Αυτοί, γνωρίζοντας, προφανώς, ότι δε βρίζει αυτούς προσωπικά, αφού δεν τους ξέρει, αλλά αυτό που εκπροσωπούν, δεν άπλωσαν χέρι πάνω του, ούτε καν θύμωσαν. Του «κλείδωσαν» το χέρι, και τον μάζεψαν πολιτισμένα.

Κατά τα άλλα, ιστορίες κατάχρησης εξουσίας μπάτσων προς εμάς, πόσω μάλλον και προς άλλους, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε. Το παραπάνω ήταν απλώς αστείο. Να με μπαγλαρώσει ασφαλίτης με πολιτικά, επειδή μου έκανε «καμάκι» στα Εξάρχεια και δεν του «κάθισα», για παράδειγμα, δεν είναι αστείο. Όταν δεν ήξερα κι όλας καν ότι είναι αστυνομικός μέχρι να φτάσουμε στο τμήμα. Με την ασφαλίτισσα που περίμενε στο αυτοκίνητο, αντί να με προστατέψει, όταν την είδα και ζήτησα τη βοήθειά της, να μου απαντά «και ποια νομίζεις ότι είσαι κοπελιά να σου την πέσει ο συνάδελφος;»! Όντας σε υπηρεσία, κι αυτή, και όλοι της οι συνάδελφοι γενικότερα, αντί αντιδράσει σαν αστυνομικός που δουλειά της είναι να προστατεύει τον πολίτη, αντέδρασε σαν «γκόμενα»…. Όσο σαν «θιγμένη γκόμενα» αντέδρασε κι ο συνάδελφός της. Αναγκάζοντάς με να περάσω τη νύχτα στο τμήμα, και τους φίλους μου στο μπαρ που καθόμασταν – είχα πεταχτεί στο περίπτερο – να μην ξέρουν τι μου συνέβη και δε γύρισα ποτέ….

Όπως δεν είναι αστείο να κάνουν ότι δε βλέπουν όταν μπορεί να τους έχω χρειαστεί – είμαι σίγουρη, ούτε όταν τους έχετε χρειαστεί –, ή όταν πρέπει να παρέμβουν γιατί…. ΠΡΕΠΕΙ! Θυμάμαι γύφτο να βάζει ένα κοριτσάκι γύρω στα 10, στις καφετέριες στην πλατεία Βικτωρίας, να χορεύει στα τραπέζια «ντυμένο» σαν χανουμάκι, μέρα-μεσημέρι, ενώ πιθανόν να το εξέδιδε κι όλας αν κάποιος πλήρωνε αρκετά, και δεν παρενέβη κανείς! Δεν έπρεπε ένας αστυνομικός να το προστατέψει;

Είναι δράμα αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα, μετά τη δολοφονία του πιτσιρίκου από τον μπάτσο. Και δυστυχώς ήταν ατύχημα που περίμενε να συμβεί. Με την «αστυνομία» που έχουμε. Και που έχει ξανασυμβεί, αλλά κανείς δεν ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούσαν, όπως δεν έγινε και τώρα. Όπως και σε κανέναν δεν αποδόθηκαν οι ευθύνες και οι ποινές που έπρεπε. Όπως θα γίνει και τώρα. Έκαναν ανθρώπους με τίποτα να χάσουν. Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο. Τελικά έχω, όμως, και μια απορία∙ γιατί δεν είδα να καταστρέφεται κανένα αστυνομικό τμήμα, για παράδειγμα, ούτε και έξω από το σπίτι του Καραμανλή, ή του οποιουδήποτε υπουργού, πολιτικού, ή επιχειρηματία που έχει ευθύνες για την κατάσταση στη χώρα μας, είδα να διαμαρτύρεται κανένας.. Πώς ακριβώς δείχνεις την αντίδρασή σου στο κατεστημένο, καίγοντας το μαγαζάκι του «μπαρμπα-Θωμά», και του κάθε πολίτη, φτωχού, ή μη, που με, ή χωρίς κόπο, αλλά πάντως με εργασία, κατάφερε να στήσει κάτι στη ζωή του; Μήπως έχουν βρει λάθος στόχο; Μήπως, τελικά, κάποιοι εκμεταλλεύονται το κοινό – αρνητικό – αίσθημα, απλώς γιατί γουστάρουν να καταστρέφουν, επειδή δε γουστάρουν να δημιουργούν; Μήπως όλο αυτό οδηγήσει την Ελλάδα να γίνει σαν τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου τους; Μήπως κάποιοι που ούτε αγαπούν, ούτε πονούν, ούτε νοιάζονται αυτή την πατρίδα – όχι τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες της, αλλά την πατρίδα – απλώς βρήκαν αφορμή να νιώσουν εξουσία; Μήπως, τελικά, είναι ίδιοι με τον κάθε «στρατόγκαυλο» μπάτσο;




*Ευχαριστώ τη μητέρα μου για τον προβληματισμό, σήμερα και ανέκαθεν. Που σε φορτισμένες στιγμές σαν και αυτή, ξέρει να σκέφτεται ψύχραιμα, κοιτάζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα.




ΥΓ: Το σπίτι του Κωστή Παλαμά και η βιβλιοθήκη της νομικής είναι εθνική κληρονομιά, δεν είναι ο εχθρός….

ΥΓ2: Κάποτε κουκούλες φορούσαν οι δοσίλογοι και οι δήμιοι.

Καλό ταξίδι στο «πράσινο μίλι»! Πάτρα-Κόρινθος η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Πότε θα’ρθει η μέρα που θ’αρχίσουμε να καίμε βενζινάδικα και σταθμούς διοδίων θέλω να δω.

Το χειρότερο πολίτευμα είναι μια αδιάφορη ολιγαρχία αυτοαποκαλούμενη δημοκρατία, ώστε να θεωρείται εχθρός του λαού όποιος θελήσει ν’αντιδράσει.

Κάτι που επιβεβαιώνεται κάθε μέρα σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Και που αφορμή, σήμερα και για μια ακόμη φορά, μου’δωσε ο εθνικός κατσικόδρομος Κορίνθου-Πατρών.

Κι έτσι έχουμε φτάσει να πληρώνουμε 3 ευρώ διόδια για να διανύσουμε το εθνικό μας «πράσινο μίλι» (Κορίνθου-Πατρών), 1 ευρώ το λίτρο τη βενζίνη όταν έχει πέσει στα 50 δολάρια το βαρέλι, και πρόστιμα επειδή πατάμε διπλή λωρίδα να προσπεράσουμε τους τρελλαμένους νταλικέρηδες, ελλείψει δεύτερης λωρίδας και διαχωριστικής νησίδας, φωτός και ενίοτε και γραμμών στο ελεεινό οδόστρωμα – κόστος 3 ευρώ η διαδρομή του τρόμου. Στην οποία το ένα τριαξονικό με ισομεγέθη καρότσα προσπερνά το άλλο σαν να μην υπάρχει αύριο, και εσύ είτε στο αντίθετο – μονό – ρεύμα, είτε από πίσω, βλέπεις κάθε 5 λεπτά την εικόνα δύο νταλικών πάνω σου και το χάρο να σου κλείνει το μάτι.

Δε γίνεται να παθαίνω απανωτά εγκεφαλικά από τα νεύρα κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο, αναφερόμενη κυρίως στην κατ’ευφημισμόν εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών, επειδή νιώθω ότι παντού μ’εκμεταλλεύονται, και μικρές ανακοπές επειδή κάθε λεπτό στοιχηματίζω πότε θα μου’ρθει καπέλο κάποιο άλλο όχημα..

Τους δρόμους τους πληρώνουμε με τους φόρους. Αν το κράτος γουστάρει να προσλαμβάνει ιδιωτικές εταιρίες για την κατασκευή τους, δικό του πρόβλημα. Εμείς έχουμε ήδη πληρώσει. Δε γίνεται να ξανά-πληρώνουμε μέσω διοδίων. Ή το ένα, ή το άλλο είναι το νόμιμο. Όπως επίσης δε γίνεται να έχουμε «κράτος»(…) και να μην επιβάλλει πλαφόν στα καύσιμα. Δε γίνεται με 50 δολάρια το βαρέλι η βενζίνη να είναι πάνω από 70 λεπτά το λίτρο, πόσο μάλλον 1 ευρώ! Δε γίνεται να κάνουν καρτέλ οι βενζινάδες στην επαρχία και στις εθνικές οδούς, οι τιμές να ξεπερνούν και τα όρια της αισχροκέρδειας, και να μην παρεμβαίνει το κράτος. Ή μήπως περιμένει καταγγελίες από πολίτες σε μικρές κοινωνίες, όπου όποιος τολμήσει να το κάνει έχει μπει στη μπούκα, όχι μόνο από τους βενζινάδες, αλλά και από το σόι και τους φίλους τους, με όσα αυτό συνεπάγεται;

Όσοι από εσάς διαβάζετε και σκέφτεστε «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αξίζει/γίνεται να κάνεις τίποτα», συνεχίστε να στήνετε κώλο όποτε σας το ζητάνε και να τους πληρώνετε και από πάνω για να συνεχίζουν. Enjoy!

Δυστυχώς στην εποχή μας είναι πιο δύσκολο από ποτέ να παλέψουμε για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη, γιατί υποτίθεται τα έχουμε. Το κατεστημένο μπορεί να μας χαρακτηρίσει εχθρούς των παραπάνω αγαθών και να μας επιβάλλει κυρώσεις αναλόγως. Να θυμάστε, όμως, ότι το σύνταγμά μας όχι μόνο μας προστατεύει, αλλά μας επιβάλλει κι όλας την ανατροπή οποιουδήποτε καθεστώτος που δε σέβεται τον πολίτη και τον άνθρωπο, ακόμα κι αν οι διοικούντες το έχουν ονομάσει «δημοκρατία». Και μας έχουν περάσει ότι είναι μιζέρια και γραφικότητα να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Του χελ (sic).