Οι δρόμοι στους οδηγούς, παρακαλώ. Αυτούς που γνωρίζουν τον ΚΟΚ *ΚΑΙ* τις αδυναμίες τους, και σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω.

Οδηγώ, λοιπόν. Μ’αρέσει να οδηγώ. Όχι τόσο το καινούριο μου αυτοκίνητο (fiat 500). Είναι το πιο όμορφο αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή στους δρόμους, για μένα, ναι, είναι ένας απ’τους λόγους που το πήρα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι είχα διαβάζει σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ότι είναι και μια οδηγική απόλαυση. Αυτό ΔΕΝ είναι. Είναι μια πατάτα. Κουνάει σαν να καβαλάς γαϊδούρι σε κατσικόδρομο (φαντάζομαι), δεν τραβάει με τίποτα, αν το συνηθίσεις κάτι γίνεται, αλλά αν σου αρέσει να οδηγείς, απογοητεύεσαι. Τέλος πάντων, μετά τη σύντομη κριτική επιστρέφω στο θέμα μου.

Οδηγώ, λοιπόν. Στην Αττική Οδό (ναι, αυτή για την κατασκευή της οποίας δώσαμε χρήματα μέσω φόρων στο κράτος, αλλά την πληρώνουμε και δεύτερη φορά με τα ακριβά της διόδια). Καθ’ότι έχω βγει στην αριστερή λωρίδα να προσπεράσω μια σειρά από αυτοκίνητα στη μεσαία, οδηγώ και λίγο, *γκούχουμ*, πάνω απ’το όριο. Έπρεπε! Και τσουπ! Μία κοτούλα (να πήγαινε με 70;) βαρέθηκε στη μεσαία λωρίδα που ήταν (παρεμπιπτόντως, γιατί οι κοτούλες οδηγούν στη μεσαία λωρίδα; Γιατί οδηγούν γενικότερα, από τη στιγμή που φοβούνται το τιμόνι;) και είπε να αλλάξει τον αέρα της, να βγει να δει πώς είναι κι η αριστερή, βρε παιδί μου! Οι καθρέφτες, βεβαίως, παίζουν διακοσμητικό ρόλο στα αυτοκίνητα, όπως και τα φλας. Με αποτέλεσμα, να μου βγει ξαφνικά μπροστά, και να πλακωθώ στα φρένα, μπας και κάνω χριστούγεννα και φέτος, κι εγώ κι όσοι με ακολουθούσαν. Γιατί έτσι, κάποια ήθελε να αλλάξει τον αέρα της….. Διότι δεν υπήρχε άλλος λόγος.

Βέβαια, για να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, τα χειρότερα σιχτιριάσματα τα έχω ρίξει σε άντρες, όποτε είμαι στο δρόμο. Που κυμαίνονται από τον τύπο που κοιμάται στο τιμόνι στην αριστερή λωρίδα, στον άλλο που μέσα στην κίνηση μιλάει στο κινητό, πάει πέρα-δώθε, βασανιστικά αργά, κι ας δημιουργεί πίσω του το χάος, στον νταή που σου χώνεται μπροστά στο φανάρι με το έτσι θέλω και αργεί και να ξεκινήσει, στον δημοσίως αχαρακτήριστο που νιώθει πολύ πιο έξυπνος και ικανός από τους υπόλοιπους οδηγούς και κάνει σφήνες χωρίς να ξέρει να κάνει σφήνες, οι οποίες καμιά φορά είναι απαραίτητες, όχι όμως αναγκάζοντας τους γύρω να φρενάρουν αποχαιρετώντας την ψυχή τους, γιατί του άλλου του ήρθε να χωθεί κάπου που δε χωρούσε ούτε ποδήλατο καθέτως.

Και βέβαια υπάρχει και η ακόμα χειρότερη φάρα, των μοτοσικλετιστών. Αυτοί θεωρούν ΧΡΕΟΣ τους να σου χωθούν μπροστά στο φανάρι, ακόμα κι αν οδηγούν παπί και σε κολλήσουν πίσω τους (δεν έχω βρει ακόμα μηχανή να ξεκινά πριν από’μένα, αυτό για τους «μηχανόβιους» που νομίζουν ότι καλά κάνουν). Μπροστά σου μπαίνουν, ευτυχώς όχι όλοι, και στα διόδια. Όπου εκεί δεν υπάρχει και καμία λογική στο να σου πάρουν τη σειρά. Επίσης, αν βρεθούν δυο-τρεις, πιάνουν όλο το δρόμο μπροστά, όσες λωρίδες κι αν έχει, και δε δίνουν δεκάρα αν εσύ παρακαλάς από κάπου να τους προσπεράσεις, με την ψυχή στο στόμα μην κι ακουμπήσεις κανέναν τους – παρόλο που είναι οι ίδιοι που δεν προσέχουν τους εαυτούς τους με την οδική συμπεριφορά τους. Για να μη μιλήσω για τις τόσες προσπεράσεις από τα δεξιά, ακόμα και σε μονή λωρίδα. Ή όταν σε προσπερνούν δύο ταυτόχρονα, ένας από κάθε πλευρά. Ή όταν έχεις δει τον κύριο στη μηχανή μακριά πιο πίσω, βγάζεις φλας ν’αλλάξεις λωρίδα, αλλά πρέπει να περιμένεις να περάσει πρώτα αυτός – χάνοντας συνήθως και την ευκαιρία να αλλάξεις λωρίδα – γιατί το λιγότερο που σε περιμένει μετά είναι μια μούτζα αν δεν περάσει πρώτος.

Α, τέτοια έχω φάει ακόμα και από μηχανάκι που πήγαινε ανάποδα σε μονόδρομο, επειδή τόλμησα να μπω εγώ σωστά και να του κόψω το δρόμο, αμέ! Οι μηχανές είναι υπεράνω ΚΟΚ πάντα. Μούτζα έφαγα, επίσης, χθες από τύπο σε μηχανή. Ανέβαινα τη Δουκίσης Πλακεντίας, στην αριστερή λωρίδα. Δεξιά μου ένα αργό σαραβαλάκι, που επίσης θα χρειαζόταν να μπει στα αριστερά, γιατί πιο μπροστά είχε γίνει ατύχημα και έκλειναν το δρόμο δύο αυτοκίνητα. Ο τύπος στη μηχανή, λοιπόν, απαιτούσε με τον προβολέα του να του αδειάσω τη γωνιά (πετώντας, ίσως;), όλη την αριστερή λωρίδα, δηλαδή, για να περάσει η μηχανούλα του. Οι υπόλοιποι μπορούσαμε απλώς να πεθάνουμε, φτάνει να είχε το δρόμο δικό του. Αφού περάσαμε τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, προσπέρασε κι αυτός, και με μούτζωσε – μπράβο του.

Παρόμοια μούτζα έχω φάει κι από τύπο σε μεγάλο τζιπ. Πάνω στο βουνό. Όπου ήδη πήγαινα γρήγορα στις στροφές. Σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης που ίσα που χωρούσαν δύο αυτοκίνητα, κι από κάτω γκρεμός. Χωρίς ευθεία ούτε για δείγμα, χωρίς καμία ορατότητα, και καθόλου χώρο να κάνει κανείς στην άκρη. Ο «κύριος» αυτός, λοιπόν, είχε κολλήσει από πίσω μου, με τους προβολείς, κλασσικά, κορνάροντας, να φύγω από τη μέση, το οποίο σήμαινε, ή να μπω τελείως στο αντίθετο ρεύμα για να με περάσει από δεξιά, ή να πέσω στο γκρεμό. Σε κάποια στροφή, τυφλή, με προσπέρασε, αδιαφορώντας τι μπορεί να προκαλούσε, μου έριξε και μια περιποιημένη μούτζα. Σημειωτέον, δεν είχα δημιουργήσει κανένα «καροτσάκι» από πίσω μου. Και πάντα, όταν είναι εφικτό, κάνω στην άκρη να περάσει ο όποιος «μάγκας».

ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχουν αυτοκίνητο οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας, ας μου πει κάποιος! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να είχα ένα μπαζούκα να τους τίναζα στον αέρα! Μόνο μέσα στο αυτοκίνητο βρίζω! Όποτε μπαίνω να πάω κάπου, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για πόλεμο! Ο καθένας κάνει Ο,ΤΙ του κατεβεί, από ΚΟΚ δεν έχουν ιδέα, από τρόπους επίσης δεν έχουν ιδέα.. ΓΙΑΤΙ δεν τους μαζεύουν όσους πουλάνε διπλώματα, να τους κλείσουν φυλακή για τα καλά; Γιατί οπλισμένους δυνάμει δολοφόνους βγάζουν στους δρόμους. Γιατί όσοι ξέρετε κάποιον που σκοπεύει να πληρώσει για να πάρει το δίπλωμα δεν του κόβετε τον αέρα και τον κώλο; Γιατί δεν τον κόβετε και στους γνωστούς σας που το έχουν ήδη κάνει; Γιατί είναι «μαγκιά» να πάρεις ένα δίπλωμα πληρώνοντας; Τίποτα δεν παίρνεις πληρώνοντας, ένα χαρτί παίρνεις, το δίπλωμα δεν είναι το χαρτί, είναι η ουσία που δε θα αποκτήσει αυτός που πλήρωσε ποτέ! Και αυτοί που τα πουλάνε, και αυτοί που τα αγοράζουν, κλείσιμο θέλουν. Γιατί δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, πάνω απ’όλα. Πόσο μάλλον να σέβονται, γενικότερα.

Κι έχουμε κράτος. Και αστυνομία, μουάχαχαχ. Που σε γράφει αν τρέξεις με 140, μ’ένα αυτοκίνητο που με ασφάλεια πάει και με 200, αλλά συνειδητά δεν το κάνεις. Που σε γράφει αν παρκάρεις κάτω από ένα κολωνάκι από το οποίο λείπει η πινακίδα, ενώ είναι ήδη παρκαρισμένα σε σειρά κι άλλα αυτοκίνητα, αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα νύχια σου ότι το ανύπαρκτο σήμα ήταν απαγορευτικό (μου έχει συμβεί, δεν το βγάζω απ’το μυαλό μου). Που σε γράφει για χίλιους-δυο ηλίθιους λόγους. Και που ποτέ δε θα γράψει την κοτούλα, τον νταή, τον κάθε αχαρακτήριστο, που κάθε μέρα βγαίνει στο δρόμο για να προκαλέσει ατυχήματα. Γιατί δεν περνάει το όριο ταχύτητος….. Γιατί το φοράει το κράνος….. Γιατί έχει δίπλωμα, άσχετα πώς το πήρε. Γιατί δίνει διπλώματα, άσχετα πώς τα δίνει….

Περιμένει κανείς κάποια θετική αλλαγή μέσα από ψυχολογία και δράση όχλου;

Προς σκέψη.
Χωρίς άλλα λόγια. Oι προσωπικοί μου προβληματισμοί σχετικά βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα.

Ξανασκοτώνοντας τον Άγνωστο Στρατιώτη

Κι όμως, υπάρχουν ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη), που στο όνομα δεν ξέρω τίνος, αποφασίζουν να καταστρέψουν εθνικά μνημεία. Τη βιβλιοθήκη της νομικής και το κτήριο στο οποίο στεγάζεται (στεγαζόταν), το σπίτι του Κωστή Παλαμά.. Να μαγαρίσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη, το αφιερωμένο στους προγόνους μας μνημείο, αυτών που σκοτώθηκαν για την πατρίδα μας και την ελευθερία μας, για την ελευθερία αυτών που τους ξανασκοτώνουν.

Νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη. Είναι απαράδεκτο να νιώθω απροστάτευτη και ανήμπορη στην ίδια μου τη χώρα, επειδή η αστυνομία δε μπορεί να παρέμβει να σώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Και γι’αυτό ευθύνεται ο Παυλόπουλος. Ακόμα κι ο στρατός θα έπρεπε να πάει και να προστατέψει τον Άγνωστο Στρατιώτη, ο στρατός! Καταλαβαίνω να νιώθω απροστάτευτη λόγω διεθνών εξελίξεων που δε μπορεί κανείς να ελέγξει. Όχι όμως κι επειδή η αστυνομία δε μπορεί να κάνει ένα ντου, και να μπαγλαρώσει τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει να με συγκινεί σαν Ελληνίδα. Να τα μπαγλαρώσει για πάντα! Και μετά ας μπαγλαρώσει και τους πολιτικούς που τα παίρνουν. Αλλά πρώτα αυτά!

Κλαίω γι’αυτά που γίνονται. Κλαίω, γιατί δεν είναι επανάσταση αυτό. Είναι χουλιγκανισμός, που μεταφέρθηκε από τα γήπεδα στους δρόμους, χωρίς αιτία, με μόνο λόγο την καταστροφή! Δε σέβονται κανέναν. Ούτε τους δικούς τους, ούτε το παιδί που δολοφονήθηκε, ούτε τα παιδιά που είναι στους δρόμους, ούτε την πατρίδα τους, ούτε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας, ούτε καν τους εαυτούς τους. ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ; ΔΕΝ είναι αναρχικοί αυτοί, όπως πολλοί, τιμητικά, τους αποκαλούν. Ένας αναρχικός είναι αρκετά ώριμος κοινωνικά και πολιτικά, ώστε να μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία χωρίς εξουσία, αρμονικά! Χωρίς σεβασμό πάμε κατά διαόλου. Εκεί που πάμε και αυτές τις ημέρες, δηλαδή.

Εχθρούς μου τους νιώθω όλους αυτούς που βανδαλίζουν την πατρίδα μας, φοβάμαι και τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει. Εχθρούς μου. Και είναι και δικοί σου εχθροί.

Συμπολίτες μου, τι περιμένουμε για να στείλουμε αυτή την παρωδία κυβέρνησης στον αγύριστο μαζί με τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) που λυμαίνονται την πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες; Παρεμπιπτόντως, την πιο μεγάλη ευθύνη την έχετε εσείς που ψηφίσατε αυτό το κόμμα να μας κυβερνήσει, και κυρίως όσοι το ξαναψηφίσετε. Μήπως έχουμε κι εμείς δημοκρατική παιδεία, για να μπορέσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη μιας δημοκρατίας; Ούτε στις δουλειές μας, ούτε στα σπίτια μας είμαστε δημοκράτες. Πόσο μάλλον την ώρα των εκλογών…..

Δεν έχω λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Ελπίζω να αντιδράσει κάποια στιγμή το κράτος. Και να πάρουν τα ….; (συμπληρώστε εσείς τη λέξη) αυτό που τους αξίζει.


ΥΓ: Φωτιά στη ΓΑΔΑ είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά σε ακριβά βενζινάδικα είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στα διόδια για δρόμους - ηλεκτρικές καρέκλες είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Φωτιά στο σπίτι του Καραμανλή είναι κοινωνικοπολιτικά συμβολική. Η καταστροφή εθνικών μνημείων, η φωτιά σε βιβλιοθήκες, και οι λεηλασίες καταστημάτων, ΔΕΝ είναι κοινωνικοπολιτική δήλωση. Δεν είναι διαμαρτυρία. Δεν είναι επαναστατική πράξη. Είναι βανδαλισμός, ασέβεια, κλοπή. Και ως βάνδαλοι και κλέφτες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτοί που τα πράττουν. Όχι ως απηυδισμένοι, εξεγερμένοι, επαναστατημένοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες. Διότι σίγουρα δε νοιάζονται για την κοινωνία, παρά μόνο για την πάρτη τους.

«Καλημέρα κύριε μπάτσε!»

Θυμάμαι πριν χρόνια, ξημερώματα έξω από ένα club και τρώγοντας μια τυρόπιτα, πέρασε από μπροστά μου ένας αστυνομικός (δεν καταλαβαίνω γιατί τους λένε «στρουμφάκια» - αυτά είναι γλυκά και χαριτωμένα….). Του λέω, κι εγώ (αγαπώντας όλο τον κόσμο από το ποτό – από club είχα βγει), «Καλημέρα κύριε μπάτσε!» ;)

Μόνο που δε με «πλάκωσε». Προφανώς και απείλησε ότι θα με μπαγλαρώσει που τόλμησα να τον αποκαλέσω «μπάτσο».. Δεν μπορώ να φανταστώ αστυνομικό στην Αγγλία, πχ, να του πω «Good morning mr. Cop!» και να μη με καλημερίσει με τη σειρά του – κι ας τον αποκαλούσα «cop» αντί για «officer» – με αποτέλεσμα να με βάλει καλύτερα στη θέση μου, και να μου γίνει και συμπαθής, αντί να μου πουλήσει τσαμπουκά στο «καλημέρα» μου….

Επίσης, ξανά στην Αγγλία, θυμάμαι να βλέπω αστυνομικούς, πραγματικούς αστυνομικούς, να κάνουν σύλληψη. Ο τύπος τους έβριζε και τους χτυπούσε. Αυτοί, γνωρίζοντας, προφανώς, ότι δε βρίζει αυτούς προσωπικά, αφού δεν τους ξέρει, αλλά αυτό που εκπροσωπούν, δεν άπλωσαν χέρι πάνω του, ούτε καν θύμωσαν. Του «κλείδωσαν» το χέρι, και τον μάζεψαν πολιτισμένα.

Κατά τα άλλα, ιστορίες κατάχρησης εξουσίας μπάτσων προς εμάς, πόσω μάλλον και προς άλλους, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε. Το παραπάνω ήταν απλώς αστείο. Να με μπαγλαρώσει ασφαλίτης με πολιτικά, επειδή μου έκανε «καμάκι» στα Εξάρχεια και δεν του «κάθισα», για παράδειγμα, δεν είναι αστείο. Όταν δεν ήξερα κι όλας καν ότι είναι αστυνομικός μέχρι να φτάσουμε στο τμήμα. Με την ασφαλίτισσα που περίμενε στο αυτοκίνητο, αντί να με προστατέψει, όταν την είδα και ζήτησα τη βοήθειά της, να μου απαντά «και ποια νομίζεις ότι είσαι κοπελιά να σου την πέσει ο συνάδελφος;»! Όντας σε υπηρεσία, κι αυτή, και όλοι της οι συνάδελφοι γενικότερα, αντί αντιδράσει σαν αστυνομικός που δουλειά της είναι να προστατεύει τον πολίτη, αντέδρασε σαν «γκόμενα»…. Όσο σαν «θιγμένη γκόμενα» αντέδρασε κι ο συνάδελφός της. Αναγκάζοντάς με να περάσω τη νύχτα στο τμήμα, και τους φίλους μου στο μπαρ που καθόμασταν – είχα πεταχτεί στο περίπτερο – να μην ξέρουν τι μου συνέβη και δε γύρισα ποτέ….

Όπως δεν είναι αστείο να κάνουν ότι δε βλέπουν όταν μπορεί να τους έχω χρειαστεί – είμαι σίγουρη, ούτε όταν τους έχετε χρειαστεί –, ή όταν πρέπει να παρέμβουν γιατί…. ΠΡΕΠΕΙ! Θυμάμαι γύφτο να βάζει ένα κοριτσάκι γύρω στα 10, στις καφετέριες στην πλατεία Βικτωρίας, να χορεύει στα τραπέζια «ντυμένο» σαν χανουμάκι, μέρα-μεσημέρι, ενώ πιθανόν να το εξέδιδε κι όλας αν κάποιος πλήρωνε αρκετά, και δεν παρενέβη κανείς! Δεν έπρεπε ένας αστυνομικός να το προστατέψει;

Είναι δράμα αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα, μετά τη δολοφονία του πιτσιρίκου από τον μπάτσο. Και δυστυχώς ήταν ατύχημα που περίμενε να συμβεί. Με την «αστυνομία» που έχουμε. Και που έχει ξανασυμβεί, αλλά κανείς δεν ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούσαν, όπως δεν έγινε και τώρα. Όπως και σε κανέναν δεν αποδόθηκαν οι ευθύνες και οι ποινές που έπρεπε. Όπως θα γίνει και τώρα. Έκαναν ανθρώπους με τίποτα να χάσουν. Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο. Τελικά έχω, όμως, και μια απορία∙ γιατί δεν είδα να καταστρέφεται κανένα αστυνομικό τμήμα, για παράδειγμα, ούτε και έξω από το σπίτι του Καραμανλή, ή του οποιουδήποτε υπουργού, πολιτικού, ή επιχειρηματία που έχει ευθύνες για την κατάσταση στη χώρα μας, είδα να διαμαρτύρεται κανένας.. Πώς ακριβώς δείχνεις την αντίδρασή σου στο κατεστημένο, καίγοντας το μαγαζάκι του «μπαρμπα-Θωμά», και του κάθε πολίτη, φτωχού, ή μη, που με, ή χωρίς κόπο, αλλά πάντως με εργασία, κατάφερε να στήσει κάτι στη ζωή του; Μήπως έχουν βρει λάθος στόχο; Μήπως, τελικά, κάποιοι εκμεταλλεύονται το κοινό – αρνητικό – αίσθημα, απλώς γιατί γουστάρουν να καταστρέφουν, επειδή δε γουστάρουν να δημιουργούν; Μήπως όλο αυτό οδηγήσει την Ελλάδα να γίνει σαν τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου τους; Μήπως κάποιοι που ούτε αγαπούν, ούτε πονούν, ούτε νοιάζονται αυτή την πατρίδα – όχι τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες της, αλλά την πατρίδα – απλώς βρήκαν αφορμή να νιώσουν εξουσία; Μήπως, τελικά, είναι ίδιοι με τον κάθε «στρατόγκαυλο» μπάτσο;




*Ευχαριστώ τη μητέρα μου για τον προβληματισμό, σήμερα και ανέκαθεν. Που σε φορτισμένες στιγμές σαν και αυτή, ξέρει να σκέφτεται ψύχραιμα, κοιτάζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα.




ΥΓ: Το σπίτι του Κωστή Παλαμά και η βιβλιοθήκη της νομικής είναι εθνική κληρονομιά, δεν είναι ο εχθρός….

ΥΓ2: Κάποτε κουκούλες φορούσαν οι δοσίλογοι και οι δήμιοι.

Καλό ταξίδι στο «πράσινο μίλι»! Πάτρα-Κόρινθος η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Πότε θα’ρθει η μέρα που θ’αρχίσουμε να καίμε βενζινάδικα και σταθμούς διοδίων θέλω να δω.

Το χειρότερο πολίτευμα είναι μια αδιάφορη ολιγαρχία αυτοαποκαλούμενη δημοκρατία, ώστε να θεωρείται εχθρός του λαού όποιος θελήσει ν’αντιδράσει.

Κάτι που επιβεβαιώνεται κάθε μέρα σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Και που αφορμή, σήμερα και για μια ακόμη φορά, μου’δωσε ο εθνικός κατσικόδρομος Κορίνθου-Πατρών.

Κι έτσι έχουμε φτάσει να πληρώνουμε 3 ευρώ διόδια για να διανύσουμε το εθνικό μας «πράσινο μίλι» (Κορίνθου-Πατρών), 1 ευρώ το λίτρο τη βενζίνη όταν έχει πέσει στα 50 δολάρια το βαρέλι, και πρόστιμα επειδή πατάμε διπλή λωρίδα να προσπεράσουμε τους τρελλαμένους νταλικέρηδες, ελλείψει δεύτερης λωρίδας και διαχωριστικής νησίδας, φωτός και ενίοτε και γραμμών στο ελεεινό οδόστρωμα – κόστος 3 ευρώ η διαδρομή του τρόμου. Στην οποία το ένα τριαξονικό με ισομεγέθη καρότσα προσπερνά το άλλο σαν να μην υπάρχει αύριο, και εσύ είτε στο αντίθετο – μονό – ρεύμα, είτε από πίσω, βλέπεις κάθε 5 λεπτά την εικόνα δύο νταλικών πάνω σου και το χάρο να σου κλείνει το μάτι.

Δε γίνεται να παθαίνω απανωτά εγκεφαλικά από τα νεύρα κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο, αναφερόμενη κυρίως στην κατ’ευφημισμόν εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών, επειδή νιώθω ότι παντού μ’εκμεταλλεύονται, και μικρές ανακοπές επειδή κάθε λεπτό στοιχηματίζω πότε θα μου’ρθει καπέλο κάποιο άλλο όχημα..

Τους δρόμους τους πληρώνουμε με τους φόρους. Αν το κράτος γουστάρει να προσλαμβάνει ιδιωτικές εταιρίες για την κατασκευή τους, δικό του πρόβλημα. Εμείς έχουμε ήδη πληρώσει. Δε γίνεται να ξανά-πληρώνουμε μέσω διοδίων. Ή το ένα, ή το άλλο είναι το νόμιμο. Όπως επίσης δε γίνεται να έχουμε «κράτος»(…) και να μην επιβάλλει πλαφόν στα καύσιμα. Δε γίνεται με 50 δολάρια το βαρέλι η βενζίνη να είναι πάνω από 70 λεπτά το λίτρο, πόσο μάλλον 1 ευρώ! Δε γίνεται να κάνουν καρτέλ οι βενζινάδες στην επαρχία και στις εθνικές οδούς, οι τιμές να ξεπερνούν και τα όρια της αισχροκέρδειας, και να μην παρεμβαίνει το κράτος. Ή μήπως περιμένει καταγγελίες από πολίτες σε μικρές κοινωνίες, όπου όποιος τολμήσει να το κάνει έχει μπει στη μπούκα, όχι μόνο από τους βενζινάδες, αλλά και από το σόι και τους φίλους τους, με όσα αυτό συνεπάγεται;

Όσοι από εσάς διαβάζετε και σκέφτεστε «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αξίζει/γίνεται να κάνεις τίποτα», συνεχίστε να στήνετε κώλο όποτε σας το ζητάνε και να τους πληρώνετε και από πάνω για να συνεχίζουν. Enjoy!

Δυστυχώς στην εποχή μας είναι πιο δύσκολο από ποτέ να παλέψουμε για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη, γιατί υποτίθεται τα έχουμε. Το κατεστημένο μπορεί να μας χαρακτηρίσει εχθρούς των παραπάνω αγαθών και να μας επιβάλλει κυρώσεις αναλόγως. Να θυμάστε, όμως, ότι το σύνταγμά μας όχι μόνο μας προστατεύει, αλλά μας επιβάλλει κι όλας την ανατροπή οποιουδήποτε καθεστώτος που δε σέβεται τον πολίτη και τον άνθρωπο, ακόμα κι αν οι διοικούντες το έχουν ονομάσει «δημοκρατία». Και μας έχουν περάσει ότι είναι μιζέρια και γραφικότητα να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Του χελ (sic).

Ένας Ρουσόπουλος, πέντε σπίτια, και σκανδαλισμένοι δημοσιογράφοι που σοκάρονται. Γιατί είναι τόσο αγγελικά πλασμένος τούτος ο κόσμος μας!

Μπορώ να καταλάβω πολλούς λόγους για τους οποίους κάποιος τα βάζει με τον Ρουσόπουλο. Με αρκετούς συμφωνώ κι εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, αυτή την εμπάθεια των ελλήνων δημοσιογράφων. Γιατί αυτό είναι το θέμα μου εδώ, όχι ο Ρουσόπουλος.

Τους πειράζει που έχει 4 σπίτια. Πόσοι έλληνες δεν έχουν σπίτι-κληρονομιά από παππούδες σε κάποιο χωριό; Μήπως τα έχει στην Αθήνα τα σπίτια; Σε χωριά τα έχει.. Και αυτή τη «βίλα», πια, στο Κολωνάκι την έχτισε, ή στην Εκάλη; Στο Καπανδρίτι είναι! Δεν κοστίζει το ίδιο, ούτε το οικόπεδο, ούτε το σπίτι…. Και όχι, για μένα, τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου τρομερό να χτίσει κανείς «βίλα» στο Καπανδρίτι μετά από κάμποσα χρόνια δουλειάς σε ένα από τα πιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα στην Ελλάδα. Ή μήπως οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» που λύσσαξαν πια με τα σπίτια του Ρουσόπουλου έχουν λιγότερα περιουσιακά στοιχεία; Αν και πολλοί εξ’αυτών δεν έχουν και πολλά στο δικό τους όνομα, φοβούμενοι τις εκάστοτε αγωγές εναντίων τους. Τα γράφουν σε συγγενείς, ή σε «εταιρίες» κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ή μήπως έπρεπε ο άνθρωπος να πουλήσει την περιουσία του απλώς και μόνο για τα μάτια του κόσμου – κι ας μάζευε εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα από την πώλησή τους; Στη δημοσιογραφική Ελλάδα μόνο ό,τι φαίνεται μας απασχολεί.

Δεν υπερασπίζομαι τον Ρουσόπουλο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρω ποιον να πιστέψω, και ως συνήθως δεν πολυπιστεύω κανέναν – και το δάχτυλο στην πληγή να βάλω, πάλι αμφισβητώ. Δεν μπορώ, όμως, να παρακολουθώ, ή να διαβάζω, εμπαθείς δημοσιογράφους. Που μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τον Έλληνα, που επειδή ο γείτονας έχει δύο γαϊδάρους ενώ ο ίδιος έναν, ζητά απ’το θεό να σκοτώσει τον έναν απ’τους γάιδαρους του γείτονα.

Για να μη μιλήσω, πια, γι’αυτόν τον ανδριάντα του Πρετεντέρη που έχει στηθεί από τα ΜΜΕ.. Μόνο δική μου εντύπωση ήταν ότι οι ερωτήσεις του προς τον Ρουσόπουλο ήταν σαν να παίρνει συνέντευξη από τον κολλητό του που θέλει να του φτιάξει την εικόνα; Μου θύμισε συνέντευξη του Ρουβά στον Χατζηνικολάου – νομίζω έδωσα σαφή εικόνα. Επειδή είπε τη φράση «συλλογή κατοικιών», πχ, έγινε ξαφνικά δημοσιογράφος με πυγμή. Ή επειδή έλεγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής «εγώ δε συμφωνώ μαζί σας, αλλά εντάξει». Τους έχει μάθει ποτέ κανείς να παίρνουν συνεντεύξεις;! ΠΟΙΟΝ ενδιαφέρει αν ο ίδιος συμφωνεί, ή όχι με τον εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο; Το αντικείμενο μίας συνέντευξης ΔΕΝ είναι ο δημοσιογράφος που την κάνει, ο δημοσιογράφος υποτίθεται πρέπει να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος, όχι να παίρνει θέση. Μου έφερε στο μυαλό εικόνες από τον γλείφτη της τάξης. Αυτός και ο Αυτιάς, παρεμπιπτόντως. Που είναι σπασικλάκι στο διάβασμα, αλλά όχι και το πρώτο μυαλό, οπότε δεν καταφέρνει να μάθει ποτέ πραγματικά τίποτα, μόνο αποστηθίζει με ευλάβεια. Και που ρίχνει το απαραίτητο γλείψιμο στον καθηγητή, ενώ καρφώνει και τους υπόλοιπους συμμαθητές του, προσπαθώντας να έχει την εύνοιά του και να ξεχωρίσει. Δυστυχώς και οι περισσότεροι καθηγητές αντί να αποθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, συνήθως τις εκτιμούσαν δεόντως, και τελικά κάτι τέτοια ανθρωπάκια έφτασαν να έχουν πολύ σημαντικά πόστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Και φεύγοντας από τους «μεγαλοδημοσιογράφους» - τρομάρα τους – ήρθε η ώρα και των «μικρών». Αυτών που συνήθως γράφουν σε εφημερίδες. Όχι ρεπορτάζ. Για πολλούς πάνε αυτά. Τώρα πια γράφουν τη γνώμη τους (αν δεν παρουσιάζουν «φωτοτυπίες»), και πληρώνονται γι’αυτό. Πληρώνονται για να μας λένε συνέχεια πόσο κομπλεξικοί και τιποτένιοι είναι οι Έλληνες – όλοι μας, δηλαδή – σε αντίθεση με εκείνους – πού τι είναι; Που έχουν βαλθεί να αποδείξουν – στους εαυτούς τους όταν ξαναδιαβάζουν τα «άρθρα» τους τυπωμένα στις εφημερίδες τους – ότι ακόμα και κάτι παρακμιακό που μπορεί να τους αρέσει, είναι στην πραγματικότητα δείγμα κουλτούρας και ανώτερου πολιτισμού και όχι απλώς μία δική τους αδυναμία– ακόμα κι αν αναφέρονται σε «σκυλάδικα» τραγούδια, ή μελό κινηματογραφικές ταινίες με τον Καΐλα στην καλύτερη περίπτωση – κι αν σε κάποιους αυτά δεν αρέσουν, είναι δήθεν και βλάχοι που ντρέπονται να αγκαλιάσουν την κουλτούρα τους…. Αν δεν είσαι ίδιος με μένα είσαι παρακατιανός, κι αν είσαι ίδιος με μένα είναι γιατί με μιμείσαι. Έπιασα μια πένα και καβάλησα.

Άσχετο 1: Ο Αλογοσκούφης υποστηρίζει την κίνηση της Κυβέρνησης (λέμε και κανένα αστείο να περνά η ώρα) να χρηματοδοτήσει με 28 ΔΙΣ ευρώ τις τράπεζες, με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα: Μπορεί να δώσουμε 28 ΔΙΣ ευρώ στις τράπεζες, αλλά θα κερδίζουμε 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ το χρόνο από αυτή τη συμφωνία! Ουάου! Μα τελικά κορόιδο τις πιάνει τις τράπεζες η «κυβέρνηση». Ποιος του έμαθε μαθηματικά; Αν και έτσι εξηγούνται διάφορα σχετικά με την ελληνική οικονομία..

Άσχετο 2: Ο Ομπάμα μας συμφέρει στην ηγεσία των ΗΠΑ. Επίσης συμφέρει και την Κένυα πάρα πολύ, αν κρίνουμε από τους πανηγυρισμούς της γιαγιάς του που δεν τον είδε ποτέ γιατί είναι μάνα του πατέρα του, με τον οποίο ο Ομπάμα δεν είχε και πολλά πάρε-δώσε. Ναι, όλους μας συμφέρει ο Ομπάμα. Γιατί γι’αυτό τον εξέλεξαν οι αμερικάνοι. Για να δώσει πίσω τη Μικρά Ασία στους Έλληνες και για να καθαρίσει την Αφρική από τη διαφθορά, την πείνα και τις αρρώστιες. Οι ΗΠΑ μπορεί να’χουν ένα σωρό εσωτερικά προβήματα, αλλά ποιος ασχολείται μωρέ; Εξάλλου, από πού κι ως πού να είναι πιο σημαντικό για τον μέσο Αμερικάνο αν θα έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας, ή αν θα σταματήσουν να υπάρχουν οικοδομικά τετράγωνα με τους άστεγους στη σειρά στο πεζοδρόμιο, από το να πιάσει ο Μπαράκ τον Κωστάκη απ’τον ώμο και να πει «Πάμε να δείξουμε στους παλιότουρκους τι εστί βερίκοκο!» (είναι πιο εκλεπτυσμένος απ’τον Μπους);

Άσχετο 3: και καθόλου πολιτικό. Μα φυσικά και κανένα μοντέλο δεν ξέρει καν τι είναι κοκαΐνη!

Άσχετο 4: Ο καλός πρωθυπουργός φαίνεται όταν πηγαίνει κόντρα σε αυτά που θέλει ο λαός και σε αυτά που ζητά η βουλή! Δεν το φαντασιώνεται τα βράδια ο Καραμανλής, ούτε τα είπε κάποιος δικτάτορας κάπου στον κόσμο. Λόγια του Μπλερ ήταν (θυμάται κανείς πώς συνεχίστηκε ο «πόλεμος» στο Ιράκ;). Έχει γίνει το σιωπηρό μότο των πολιτικών παγκοσμίως. Αν δεν ήταν ανέκαθεν. Τουλάχιστον εκείνος ο «θεματοφύλακας» της «δημοκρατίας» το δήλωσε και δημοσίως. (Λόγω των ημερών θυμάμαι μεγάλες πολιτικές στιγμές της εποχής μας….)

Άσχετο 5: Μόνο από τα ΜΜΕ έχω πάρει χαμπάρι τη διεθνή οικονομική κρίση. Στο «μεγάλο κραχ» ο κόσμος πηδούσε από τα μπαλκόνια, αν μη τι άλλο. Σε αυτή την κρίση, μεταξύ άλλων, έχει πέσει η τιμή της βενζίνης. Κατά τα άλλα, τα τελευταία 10 χρόνια σε «κρίση» βρισκόμαστε στην Ελλάδα, κι αν τώρα τη ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς τι να καταλάβουμε από αυτήν; Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια..

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το χασαπομάχαιρο της Σαντορίνης.

Που δεν ξέρω και αν είναι σχιζοφρενής. Δεν ξέρω από τι ψυχική ασθένεια πάσχει. Και που για μένα είναι το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Αυτός που χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, και που τώρα παρουσιάζεται σαν τέρας που έσφαξε τη «δασκάλα με το χαμόγελο» (το’χουμε σαν έθνος να ξεφτιλίζουμε κάθε τι σοβαρό). Αυτός που όταν ξυπνήσει θα έχει χάσει τα πάντα. Τη γυναίκα του, την ελευθερία του, τη ζωή του. Που θα χρειαστεί να ζει με τις τύψεις γι’αυτό που έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί. Αυτός που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος – άλλο ένα αγαπημένο σπορ της ελληνικής κοινωνίας η εύρεση τέτοιων. Μιας ελληνικής κοινωνίας που τους ψυχικά ασθενείς τους θεωρεί «τρελούς», τους κάνει αντικείμενο κοροϊδίας, ή φόβου. Που τους διώχνει μακριά από τη θεραπεία, φοβούμενη το στίγμα.

Ένας δολοφόνος τραγικό θύμα αυτής της ελληνικής κοινωνίας, και της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Που βάζει την «κοινωνία» πάνω από τον άνθρωπό της. Που θεωρεί ότι ο πόνος του καρκίνου είναι παράσημο, αλλά η ψυχική ασθένεια ντροπή. Που εθελοτυφλούσε για να μην την κουβεντιάσουν στο χωριό.

Από πότε μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον ανήμπορο να βρει μόνος του τη βοήθεια; Όταν περιμένεις από κάποιον ψυχικά άρρωστο να πάει από μόνος του στον ψυχίατρο, είναι σαν να περιμένεις από τον κουτσό να πάει περπατώντας στον ορθοπεδικό. Αν μπορούσε να το κάνει, ΔΕ θα είχε πρόβλημα. Επειδή έχει πρόβλημα, χρειάζεται τους δικούς του ανθρώπους να τον παρακινήσουν, και να τον παρακολουθούν. Να φροντίζουν ώστε να λαμβάνει θεραπεία και να την ακολουθεί. Όχι να στρουθοκαμηλίζουν και μετά να περιμένουν τη συμπαράσταση και την προσοχή του κόσμου, σαν να ήταν οι ίδιοι τα θύματα. Επειδή δε βοήθησαν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον φίλο τους, τον αδερφό τους.

(Πρέπει να διευκρινίσω, πάντως, ότι δεν είναι όλες οι ψυχικές ασθένειες ίδιες, δεν αρνούνται όλοι οι ασθενείς τη βοήθεια γιατρού ή τα φάρμακα που χρειάζονται, ούτε και όλοι αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματός τους, εφόσον ο όρος «ψυχική νόσος» δεν περιγράφει μόνο μία ασθένεια. Να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να υποστηρίζει ότι και όλες οι σωματικές ασθένειες είναι το ίδιο, με τα ίδια συμπτώματα, τις ίδιες επιπτώσεις, και θεραπεύονται με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για κρύωμα, είτε πρόκειται για AIDS)

Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε. Όμως δεν είναι δολοφόνος. Είναι ασθενής. Που δεν έλαβε τη θεραπεία που χρειαζόταν. Και που οι άνθρωποί του δεν τον στήριξαν όπως εκείνος χρειαζόταν, αλλά όπως χρειάζονταν οι ίδιοι. Που έκανε κάτι φρικτό χωρίς να είναι ο εαυτός του, και που θα πληρώνει γι’αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του.

Δε λέω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να γυρνάει. Λέω, όμως, ότι δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος που χρειάζεται, και χρειαζόταν φροντίδα. Και που αν κάποιος τον αγαπούσε πραγματικά, θα το έβλεπε. Και θα τον έβαζε πάνω από τα «λόγια του κόσμου».

Με έχει σοκάρει κι εμένα. Και μου προκαλεί θλίψη. Λυπάμαι που ακόμα μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αλλά κι ο θάνατός της θα πάει χαμένος αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει αντιλήψεις και στάση απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Αν δε σταματήσει να αποκαλεί τους ψυχίατρους «τρελογιατρούς». Αν δεν ξεκινήσει να αντιμετωπίζει τους ψυχικά ασθενείς σαν κάθε άλλον ασθενή, που χρειάζεται, αν μη τι άλλο, κατανόηση. Είτε η ασθένειά του είναι διαβήτης, είτε καρκίνος, είτε κατάθλιψη, είτε σχιζοφρένεια.

Πάνω απ’όλους λυπάμαι αυτόν που σκότωσε.

Απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους;

Τότε, με την επανάσταση. Πραγματικά; Ουσιαστικά; Πώς γίνεται να επικρατούν πάντα οι άχρηστοι και οι ανάξιοι, και όποιος αξίζει να αντιμετωπίζεται σαν εχθρός; Σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Πώς γίνεται να αντέχει κανείς να κάνει ό,τι του «κάτσει», τελικά, γιατί έμαθε ότι ποτέ δε θα μπορέσει να κάνει αυτό για το οποίο είναι πλασμένος, επειδή μένει στη χώρα που γεννήθηκε και αγαπά; Δεν υπάρχει ελευθερία. Δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης, ελευθερία επιλογών, ελευθερία λόγου.. Μόνο στα λόγια, μόνο στη ρητορική. Δεν υπάρχει ελευθερία όταν σου στερούν όλες τις επιλογές. Υπάρχει μονόδρομος. Υπάρχει αδιέξοδο. Δεν υπάρχει ελευθερία. Για τι πολέμησαν οι πρόγονοί μας; Αυτό θέλαμε; Αυτό που έχουμε σήμερα και ονομάζουμε ελληνική κοινωνία; Να μη μας νοιάζει πώς θα εξελιχθούμε, αρκεί να μην εξελιχθεί ο διπλανός; Αυτά είναι «Ελλάδα»; Πιστεύω σε μια Ελλάδα αρχέτυπη. Που όμως δε ζει πια. Υπάρχει μόνο μέσα μου. Ελπίζω και μέσα σου….

Μεγάλοι Έλληνες στον ΣΚΑΙ. Πλάκα μου κάνουν.

Για να καταλάβετε τον τίτλο, παραθέτω τα 8 παρακάτω ονόματα, που έκαναν σε εμένα τη μεγαλύτερη εντύπωση. Είναι 8 από τα άτομα που κάποιοι από τους Έλληνες (ίσως και αλλοδαπούς, δε γνωρίζω τι εθνικότητος ήταν όλοι όσοι ψήφισαν) θεωρούν ότι ανήκουν στους 100 πιο σημαντικούς Έλληνες όλων των εποχών!

Με τη σειρά που αντίκρυσα τα ονόματά τους στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έθνους μας, σύμφωνα με την πλειοψηφία

1. Χριστόδουλος
2. Βουγιουκλάκη
3. Πύρρος Δήμας
4. Βέγγος
5. Ζαγοράκης
6. Σιμήτης
7. Λαζόπουλος
8. Παπαδόπουλος (όχι αυτός με τα μπισκότα, πάντως)

Δεν μπορώ να βρω λόγια για να σχολιάσω την επιλογή του κάθε προσώπου…. Κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να ανήκουν σε μία αρνητική λίστα, και πάλι πολύ θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πάντα. Κάποιοι, χωρίς να αρνούμαι την ποιότητά τους ως ανθρώπων, δεν μπορώ να καταλάβω με τι τρόπο έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην Ελληνική ως τώρα καταγεγραμμένη Ιστορία.

Δε μου είναι αρεστές όλες οι άλλες προσωπικότητες της λίστας, μπορώ, όμως, να καταλάβω με τι σκεπτικό αρκετοί τους ψήφισαν. Όμως,

Χριστόδουλος και Παπαδόπουλος «Μεγάλοι Έλληνες»;

Από όλους τους Έλληνες πολιτικούς από το 2300 πΧ μέχρι σήμερα, ο Σιμήτης ανήκει στους «μεγαλύτερους»;!

Οι υπόλοιποι της ενδεικτικής αυτής λίστας, είναι τόσο σημαντικοί που να βρίσκονται στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών; Ίσως σε μία λίστα του 20ου αιώνα. Αλλά όλης της Ιστορίας μας;

Δεν είναι οι μόνες προσωπικές ενστάσεις που έχω διαβάζοντας τα ονόματα στη λίστα. Aπό τη λίστα αυτή λείπουν, για παράδειγμα, πολλές γυναίκες. Όπως, πχ, θα μπορούσε να βρίσκεται η Ασπασία, ακόμα και στη θέση του Περικλή! Αν και κατανοώ ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πολλές σημαντικές γυναίκες, από τη στιγμή που ως επί το πλείστον η Ιστορία τις αγνοούσε και τις αγνοεί.

Δεν έχω λόγια….

http://www.skai.gr/greatgreeks/

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί 2 – η συνέχεια.

Το χειρότερο είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να ελκυόμαστε από τα παιδιά και την παιδικότητα. Σε μια εποχή που τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς για τη γυναίκα και τον άντρα δεν είναι πια η θυλικότητα που προκύπτει απ’την ωριμότητα, αλλά η παιδικότητα. Οι γυναίκες πρέπει να παλεύουν, άνισα, το χρόνο, για να παραμένουν «μπεμπέκες» ώστε να είναι αποδεκτές στην κοινωνία. Με την πρώτη φανερή ρυτίδα απορρίπτονται και αντικαθίστανται από όλο και πιο μικρά κοριτσάκια, όλο και πιο μικρά παιδιά. Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα πιο παιδεραστική, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο post εδώ (http://maria-iliana.blogspot.com/2007/09/blog-post_13.html). Να βλέπει κανείς την τηλεόραση να κανιβαλίζει ακόμα και μωρά δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε σοκαριστικό, πια, δυστυχώς. Δυστυχία είναι, όμως, να βλέπει κανείς γονείς να κανιβαλίζουν τα παιδιά τους.

Τοποθετούμαστε σαν «δυτική» κοινωνία κατά της παιδικής εργασίας. Κι όμως, σπρώχνουμε τα παιδιά μας, κυρίως τα κοριτσάκια μας, να γίνουν «ηθοποιοί», «παίκτες» σε τηλεπαιχνίδια, και το χειρότερο ίσως, «μοντέλα», από τα 12, ή και πιο μικρά. Για να τα μαγαρίζουν από την τηλεόραση και τα περιοδικά μάτια και διεστραμμένα μυαλά. Και μακάρι να έχουν όλα αυτά τα παιδιά την τύχη να μη συναντηθούν ποτέ με τέτοιους σάτυρους κι από κοντά.

Λυπάμαι και ντρέπομαι. Όχι, οτιδήποτε έχει παραγάγει η Αμερική ΔΕΝ είναι καλό. Να μπαίνουν τα παιδιά στο στίβο της επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης πριν ενηλικιωθούν και έχοντας «πηδήξει» την παιδική ηλικία ΔΕΝ είναι καλό. Δεν είναι καλό για τα ίδια τα παιδιά, όσο καλό κι αν κάνει στην τσέπη και το ψώνιο των προαγωγών-παραγωγών και τον προαγωγών-«γονέων».

Είναι απαράδεκτο να μην προστατεύει το κράτος τα παιδιά που «εκδίδονται» στην τηλεόραση και τα φώτα της δημοσιότητας, πόσω μάλλον με τις ευλογίες των γονιών τους. Κι είναι για κρέμασμα οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν προϊόν προς πώληση κι όχι σαν ό,τι πιο ιερό τους χάρισε ποτέ η ζωή, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο σεβασμό και Αγάπη!

Παιδικά talent-show / τηλεόραση και γονείς προαγωγοί.

Θλιβερό να βλέπεις παιδάκια να λικνίζονται και να τραγουδούν σαν μικρομέγαλα, θλιβερό να πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνομήλικά τους μετά από μια «αποτυχία» τους σε πανελλήνια αναμετάδοση, μα το πιο θλιβερό, να ξερογλείφονται κοιτάζοντάς τα να παριστάνουν τα «σέξυ» στην τηλεόραση, οι κάθε λογής λιγούρηδες και παιδεραστές…..

Αγαπη

Το μόνο που αξίζει πραγματικά στον κόσμο αυτόν είναι αγάπη. Η αγάπη των γονιών, η αγάπη του συντρόφου, η αγάπη των παιδιών. Η αγάπη προς όλους. Μακάρι από όλους. Το μόνο που αξίζει στη ζωή, το μόνο δώρο στη ζωή είναι η αγάπη. Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Είναι δώρο.

Η αγάπη δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη ούτε καν ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Η αγάπη είναι πάντα δώρο. Και όποτε μας δίνεται, όποτε τη νιώθουμε, είναι ένα δώρο για το οποίο νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω τυχερή. Τελικά είμαι τυχερή. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη, ακόμα κι αν αυτή που «θα έπρεπε» να είναι δεδομένη, έρθει αργά, αργότερα έστω. Δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Είναι δώρο. Κι είναι τύχη, είναι ευτυχία να την αποκτήσεις.

Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα. Δεν υπάρχει τίποτα που να την αγοράζει, τίποτα που να την πουλάει, τίποτα που να αξίζει όσο εκείνη, τίποτα που να μπορεί να σταθεί σε μια σύγκριση μαζί της. Η αγάπη είναι πάνω απ’όλα.

Και μπορεί να κάνει πολλά χρόνια να εμφανιστεί. Και τελικά να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της όταν πια πιστεύεις ότι είναι μια ουτοπία. Και τότε κάνει την καρδιά σου να λιώσει, και να εκτιμήσεις το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να σου δώσει. Να εκτιμήσεις τη ζωή, γιατί υπάρχει αυτή, η αγάπη. Γιατί δίνει πνοή στην ύπαρξη, και λόγο.

Η αγάπη είναι όλα. Και μακάρι όλα να ήταν αγάπη. Αν όλοι αγαπούσαν όλους δε θα χρειαζόταν να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο. Κι είναι κάτι τόσο απλό. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας, και δε χρειάζεται να θυσιάσουμε ή να στερηθούμε τίποτα. Γιατί όσο πιο πολλή αγάπη δίνουμε, τόσο πιο πλούσιοι πραγματικά γινόμαστε. Υπέροχος θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ζει με αγάπη. Ανιδιοτελή, προς όλους, αγάπη.

Τελικά είμαι τυχερή. Δεν ήμουν πάντα. Είχα απελπιστεί. Όμως η αγάπη αγαπάει τα παιδιά της. Και τα παιδιά της είμαστε κάθε τι με ζωή, με ψυχή μέσα του. Από ένα λουλούδι ως ένα σκυλάκι, κι έναν άνθρωπο. Μας διαλέγει και μας χτυπάει την πόρτα. Να μας προσφέρει το δώρο της. Κάποιοι το δέχονται αμέσως. Κάποιοι δεν της ανοίγουν ποτέ την πόρτα – αληθινή δυστυχία. Κάποιοι αργούν – κάλιο αργά παρά ποτέ. Κι είμαι τόσο ευγνώμον γι’αυτό. Αγάπη σ’αγαπάω. Και σ’ευχαριστώ που τελικά υπάρχεις και στη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που you didn’t give up on me. Τελικά είμαι τυχερή. Και σ’αγαπώ. Πάντα αγαπούσα.

Όποιος πραγματικά αγαπά, όποιος έχει αγάπη μέσα του, αγαπά. Αγαπά τα πάντα, αβίαστα, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή. Αγαπά τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα, την πατρίδα του, τα παιδιά, τα ζώα, τα φυτά, τη φύση, τον ήλιο. Αγαπά. Είναι ο ίδιος αγάπη. Kι όταν είναι ο ίδιος αγάπη και δεν μπορεί να τη δει πουθενά γύρω του απογοητεύεται, νομίζει ότι ζει σε μια ουτοπία. Όμως υπάρχει. Τελικά υπάρχει. Και νικά τα πάντα, γιατί είναι survivor. Κι όταν πιστεύεις πραγματικά σ’αυτήν, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Κι όσοι γύρω σου δεν μπορούσαν να τη βρουν μέσα τους, γιατί η ζωή τους κρατούσε μακριά της, θα τη βρουν, τη βρίσκουν. Και ξαφνικά άξιζε που υπέμενες όλα αυτά τα χρόνια. Κι όλα γυρνούν πίσω, και συνάμα ανοίγουν το δρόμο για το μέλλον. Που πια βλέπεις φως, όχι ένα σκοτεινό μαύρο κλουβί. Αυτό το μαύρο κλουβί υπάρχει πάντα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Και θα μας ακολουθεί. Ξέρεις πια όμως ότι έχεις το φως μέσα σου, και μπορείς να το φωτίσεις. Μπορείς να το φωτίσεις. Και να φτιάξεις τον δικό σου παράδεισο. Με τους δικούς σου όρους. Τώρα που υπάρχεις. Τώρα που – τελικά για κοίτα! – είσαι ζωντανός, πραγματικά ζωντανός! Τώρα έχεις δύναμη, γιατί υπάρχει η αγάπη. Τώρα γιατί έχεις τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Γιατί τίποτα δεν αξίζει χωρίς την αγάπη, ούτε το χρήμα, ούτε καν αυτή η υγεία. Γιατί τα πάντα είναι η αγάπη. Εκεί που τελειώνουν και ξεκινούν και ζουν όλα.

Αγάπη. Τα πάντα είναι η αγάπη. Κι αν όλοι αγαπήσουμε όλους, δε χρειάζεται να πεθάνουμε για να βρούμε τον παράδεισο.
_______________________________



Στην Αγάπη∙ τον Πέτρο∙ τον Φοίβο∙ το Ζίγκυ∙ την Παντίτσα∙ τη Μαρία∙ τον Ηλία∙ τη Χρηστίνα. Σε όλο τον κόσμο ♥ (

«Δημοσιογράφοι», κοινωνία, «υπαρκτός πουριτανισμός» και ανύπαρκτη ντροπή.

Δε με ενδιαφέρει ποιός πήγε πού ποιό DVD και δε συμμαζεύεται. Στην αρχή η υπόθεση με τον «κομιστή» - αλήθεια, ποιανού έμπνευση ήταν αυτός ο χαζός χαρακτηρισμός με τον οποίο έχουν πορωθεί όλοι οι δημοσιογράφοι; - μου φαινόταν ένα πιπεράτο παρελκόμενο της σοβαρής υπόθεσης που αφορούσε το γενικό γραμματέα του υπουργείου πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπόθεση μας έχει αφήσει χρόνους. Στη συνέχεια έγινε, η συγκεκριμένη ιστορία, βαρετή. Μετά κουραστική. Πλέον, για μένα τουλάχιστον, είναι εκνευριστική. Άλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος, να ασχολείται με τις περιπτύξεις του χοντρού με την 35χρονη, λες και αυτό λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας, ή της πατρίδας μας.

Αυτό πάντως που έχει βιάσει και τσαλαπατήσει την αισθητική μου από τότε που ξεκίνησε αυτό το θέμα, και όσο περνάει ο καιρός ασελγεί πάνω της όλο χειρότερα είναι η ύπαρξη του Τριανταφυλλόπουλου. Με ενοχλεί. Με προσβάλλει. Δεν έχασε ευκαιρία να βγει από όποιο μέσο μπορεί (από όλα δηλαδή, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες) να μιλάει σαν «κατίνα» για τον κάποτε «φίλο» του. Δε ντρέπεται όταν γυρνάει σπίτι του και ακούει ξανά τον εαυτό του; Όταν ακούει πώς εκφράζεται δημοσίως; Τα χίλια δίκια να έχει, που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν έχει, είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τη δημοσιότητα και τα μέσα που έχει και που του παρέχονται, για να μιλάει τόσο τιποτένια. Υπάρχει πάντα πιο πολιτισμένος τρόπος να πεις και τα χειρότερα πράγματα. Και πάνω απ’όλα, ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, αυτό το καθημερινό και σχεδόν 24ωρο είναι, πλέον, ανυπόφορο, και ασεβές προς κάθε τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη. Έλεος!

Δεν είμαι με το μέρος του κυρίου Αναστασιάδη. Κι αν έχει κάνει παρανομίες, καλώς να τιμωρηθεί γι’αυτές. Αυτό, όμως, αφορά τον ίδιο και τη δικαιοσύνη. Όχι την τηλεθέαση του πρώην συνεργάτη του. Και δε θα μου φανεί ύποπτος για οτιδήποτε επειδή δε βγήκε από την πρώτη στιγμή να ξεκατινιαστεί παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο και τους υπόλοιπους (θα’θελαν) δημοσιογράφους μπροστά σε όλους εμάς που δεν τους χρωστάμε τίποτα.

Με προσβάλλουν, όμως, όλοι οι δημοσιογράφοι που αντί να επιτελούν το έργο τους, που είναι να με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα μας, καθώς και να ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία, χαίρονται να σκανδαλίζονται με τα του οίκου τους, και ένα μήνα τώρα να πληρώνονται για να κουτσομπολεύουν και να βρίζονται μεταξύ τους. Είναι αυτό που έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ∙ οι χειρότεροι πάντα χαίρονται να βρίσκουν και να στήνουν ένα μαύρο πρόβατο στον τοίχο, ώστε διατυμπανίζοντας την αντίθεσή τους με όλα τα κακά που κατά τα λεγόμενά τους εκείνο αντιπροσωπεύει, να νιώθουν ότι οι ίδιοι είναι και προβάλλονται σαν «άγιοι».

Αγάπη δεν υπάρχει σ’αυτήν τη χώρα. Ο σεβασμός, έστω και τυπικός αν ήταν, των παππούδων μας, άρχισε να χάνεται από τη γενιά των γονιών μας (εκείνης της γενιάς της καθολικής αμφισβήτησης) και πλέον εξαφανίστηκε. Τώρα πια χάσαμε, ως κοινωνία, και τη ντροπή. Συμπεράνετε.

Ο «ιππότης» της δημοσιογραφίας…..

Ο κύριος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δηλώνει την αντίθεσή του για τις άσεμνες φωτογραφίες που παρουσιάστηκαν από την εφημερίδα του, καθώς και εν γένει για τα «ροζ» ρεπορτάζ. Θα ήθελα να ήξερα τι γνώμη έχουν δύο εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα της πατρίδας μας σχετικά, οι κύριοι Ασλάνης και Κορκολής.

Με τόση υποκρισία, διαπλοκή και παρανομία παντού τριγύρω, προτιμώ ώρες-ώρες να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο.

Η πρότασή μου για μια προσοδοφόρα και ωφέλιμη για την Οικονομία, μισθολογική πολιτική:

Να οριστεί ανώτατος μηνιαίος μισθός στο δημόσιο τα 5.000 ευρώ. Για διευθυντές σε οποιονδήποτε οργανισμό έχει σχέση με το δημόσιο. Νοσοκομεία, δικαστήρια, ΔΕΚΟ, Βουλή, κοκ. 5.000 ευρώ είναι ένας αξιοπρεπέστατος μισθός. Και τα τεράστια ποσά που εξοικονομηθούν από αυτήν τη μισθολογική εκλογίκευση μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ανεβεί ο κατώτατος μισθός στα 1000 ευρώ. Που μετά βίας επιτρέπει σε κάποιον να ζήσει αξιοπρεπώς. Ώστε να κλείσει κάπως η ψαλίδα. Ώστε να ζουν ανθρώπινα όσοι εργάζονται. Ώστε να αναλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο άνθρωποι που το επιδιώκουν γιατί θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία, και όχι γιατί αποσκοπούν στον πλουτισμό.

Όσοι θέλουν να πλουτίσουν, μπορούν να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, με τους όρους του ιδιωτικού τομέα και της ελεύθερης αγοράς. Ο δημόσιος τομέας έχει λόγο ύπαρξης για να εξυπηρετεί τον πολίτη, όχι για να τον απομυζά ώστε να εξυπηρετεί τους επικεφαλής του. Μόνο έτσι μπορεί να εξυγιανθεί το Δημόσιο. Όταν αποκοπεί η υπηρεσία σε αυτό από ευκαιρίες και προσδοκίες πλουτισμού. Πάντα σε βάρος του κοινού καλού.

Δεν είναι παιδιάστικο αυτό που γράφω. Είναι εφικτό, βιώσιμο, και τίμιο. Προσωπικά το βλέπω σαν μονόδρομο για ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται «κράτος πρόνοιας». Μένει να δούμε αν υπάρχουν πολιτικοί αρκετά αξιοπρεπείς ώστε να προχωρήσουν σε ανάλογες μεταρρυθμίσεις.

Σιγά μη βγει περπατώντας ο Χρήστος Ζαχόπουλος από το νοσοκομείο.

Εξηγούμαι. Τόσο βαθιά που είναι χωμένος σε όσα η κυβέρνηση, και ειδικά το σόι Καραμανλή, θα ήθελαν να συμβαίνουν προς όφελός τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι, για να μπορούν να κοιμούνται τα βράδια, υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν να πάει σε δίκη; Γιατί μετά το νοσοκομείο προφανώς τον περιμένουν τα έδρανα του δικαστηρίου, αν δεν έχει καταλυθεί το κράτος μας ακόμα. Αυτό που βλέπω να γίνεται είναι όταν βρει τις αισθήσεις του να μην το μάθουμε ποτέ. Να πει ό,τι έχει να πει στον κύκλο που «πρέπει», και μετά να τον φάνε ήσυχα κι ωραία, «τελικά υπέκυψε στα τραύματά του».

5 μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιχορηγούνται από το υπουργείο πολιτισμού. Από πότε έχουν πάρε-δώσε, άρα και εξάρτηση, με το κράτος οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις»;

Πρόεδρος της μίας – «Ανέμη» - η σύζυγος του πρωθυπουργού. Θα ήθελα να ξέρω την ανάμιξη του Χ. Ζαχόπουλου και στην απόκτηση του πτυχίου της επίσης.

Επί της γραμματείας του τάφοι των Σαλαμινομάχων ρίχτηκαν στη θάλασσα, στον υγρό τάφο των τριήρεων της ιστορικής ναυμαχίας, και ο χώρος μετετράπη σε νεκροταφείο πλοίων, σε σκουπιδότοπο πάνω στα ιερά και όσια της εθνικής μας κληρονομιάς. Η ναυτιλιακή υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες καταστροφές ανήκει στη σύζυγο του κυρίου(;) Αχιλλέα Καραμανλή. Παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με τη λατόμηση του όρους Λαϊλιά στις Σέρρες, απόπειρα τεράστιας οικολογικής καταστροφής αποσκοπούσα σε πρόσκαιρο υπερκέρδος, με έναν από τους πρωτοστάτες τον κύριο…Α.Καραμανλή.

Επίσης, στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα, σε μία από τις ευτυχείς στιγμές που δεν ασχολήθηκε με UFO και φαντάσματα, αλλά με πιο ουσιαστικό για την καθημερινότητα, το παρόν και το μέλλον μας θέμα, είδα με τα μάτια μου να σκάβεται αρχαιολογικός χώρος στη Χίο, με τις ευχές του υπουργείου πολιτισμού, για να χτιστεί πολυκινηματογράφος!

Θυμάται κανείς κάποιον Βασίλη Ζαχόπουλο; Πρόεδρος της ομοσπονδίας του καράτε, εκπαιδευτής αστυνομίας, στρατού και ειδικών δυνάμεων, οικογενειάρχης. Πέθανε στη φυλακή από καρδιά, αφού συνελήφθη για επίθεση με χειροβομβίδες στο σπίτι του αδερφού της ερωμένης του, ενώ αποκαλύφθηκε και ότι πουλούσε προστασία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των δύο Ζαχόπουλων. Δε γνωρίζω, θα ήθελα εάν κάποιος ξέρει να με διαφωτίσει. Η εξωτερική ομοιότητα είναι πάντως ιδιαίτερη, καθώς και η καταγωγή.

Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να αναφέρω κάτι καινούριο, κάτι που κάποιοι δημοσιογράφοι, ή ενεργοί πολίτες δεν έχουν ήδη ανα/αποκαλύψει. Τα γράφω για να τα καταγράψω, κάπου. Για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως τόσα άλλα όταν κάποιο όμορφο θέμα τύπου «Ζωνιανά» βγει στην επικαιρότητα ξανά για να το κουκουλώσει – τα ναρκωτικά είναι πάντα καλό θέμα, αναμοχλεύει το συναίσθημα, εξοργίζει, πουλάει. Το καταγράφω για να ζει. Και γιατί θέλω να δω και εάν διαθέτω ικανότητες μέντιουμ, να δω εάν τελικά ο «κύριος» θα επιζήσει για να δικαστεί. Και για να μην το ξεχάσω ούτε η ίδια. Για να έχω ένα ακόμα κομμάτι του παζλ όταν κάτι καινούριο προκύψει κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τη συγκεκριμένη συντεχνία. Για να δούμε….