Προς κάθε λογής υπερασπιστές της Ηθικής και του Ορθού.

Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους δε σημαίνει ότι τα υποβαθμίζεις. Καλό είναι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις να ξέρουμε τι σημαίνουν και πώς τις χρησιμοποιούμε. Άλλο πράγμα σημαίνει «ρατσισμός», παραδείγματος χάριν, άλλο «κοινωνική διάκριση», χωρίς το ένα να βαραίνει σε σχέση με το άλλο.

Επίσης να τονίσω ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας όταν θεωρούμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Μην περνούμε στο άλλο άκρο από ακραία υποκρισία, και από φόβο μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή. Ακόμα και οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους, ΚΑΙ βιολογικές. Το να βλέπεις αυτό που είναι μπροστά σου δεν είναι ρατσιστικό. Το να *ΑΡΝΕΙΣΑΙ* τις διαφορές *είναι*.

Γυναίκες – άντρες, κανονικοί – χοντροί, έξυπνοι – χαζοί, αρτιμελείς – ανάπηροι, λευκοί – μαύροι, υγιείς – άρρωστοι, και πάρτε ένα σωρό άλλες τέτοιες κατηγορίες, είμαστε ΙΣΟΙ, αλλά δεν είμαστε ΙΔΙΟΙ, και *δεν πρέπει* ν’αντιμετωπιζόμαστε ως ίδιοι, γιατί τότε παύουμε να είμαστε «ΙΣΟΙ»!

Η υποκρισία μας έφαγε. Και το να στήνουμε μαύρα πρόβατα για να νιώθουμε εμείς καλοί. Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να λύσεις προβλήματα, όταν δεν τα κοιτάζεις κατάματα. Σαν τους θρησκευτικούς φανατικούς που λιθοβολούν τη γυναίκα που φάνηκε ο αστράγαλος, για να δείξουν πόσο καλοί πιστοί είναι οι ίδιοι και δεν ανέχονται τέτοια πράγματα….

Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
_______
ΥΓ: Η γυναίκα που παίρνει ένα χρόνο άδεια μετ’αποδοχών από τη δουλειά γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι τυχερή, ούτε αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από το σύστημα, είναι η μάνα μου, η μάνα σου, η μάνα που μας φέρνει στον κόσμο, που όλοι την έχουμε ανάγκη, και που πρέπει όλοι να της σταθούμε. ΑΥΤΟ είναι ισότητα, όχι να εξισώνουμε τη δουλειά της εργαζόμενης μητέρας με τη δική μας, αλλά να βοηθούμε την εργαζόμενη μητέρα ΜΕ τη δουλειά μας. Το κοινωνικό κράτος ξεκινάει από την ίδια την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το κοινωνικό κράτος εξαρτάται από εμάς.

Το τέλος της Ιστορίας;

Έχω κατακτήσει κάτι. Να μην αναλώνομαι σε θέματα χωρίς νόημα. Έτσι δε με απασχολεί το ασφαλιστικό. Καθόλου. Δε με ενδιαφέρει πόσο αδιάφορο μπορεί να ακούγεται. Ξέρω ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει μια σταθερή εργασία, και μέχρι να φτάσει η μέρα να βγω στη σύνταξη, οι σχετικοί νόμοι θα έχουν αλλάξει 876547890 φορές. Όσο για το μεσοδιάστημα, δε βλέπω να αλλάζει τίποτα στην περίθαλψη των συμμετεχόντων στα διάφορα ταμεία που έχουν δικούς τους γιατρούς. Απλώς είμαι της γνώμης ότι είναι ως έχει για να κάνει δύσκολη τη ζωή των ασφαλισμένων σε αυτά, και να βολεύει περισσότερο κόσμο στο δημόσιο.

Δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό. Πριν από καμιά βδομάδα άρχισα να νιώθω ότι οι ειδήσεις ασχολούνταν για πολύ καιρό με τα ίδια θέματα, που στην τελική δεν ήταν σημαντικά για την κοινωνία – όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν, τουλάχιστον. Κι όλο αναμασούνταν τα ίδια πράγματα. Μελαγχόλησα και σταμάτησα να παρακολουθώ τι συμβαίνει στον κόσμο (αλλά δε μας δείχνουν – ζωή να’χουν τα εκάστοτε Ζωνιανά…).

Δε μπορώ να βρω έμπνευση στον κόσμο γύρω μου. Ίσως περνάω μια φάση. Ίσως τη φάση την περνάει η εποχή. Το μόνο για το οποίο έχω να γράψω είναι ότι δεν έχω για τι να γράψω. Κι όμως αυτό για μένα είναι άξιο καταγραφής. Μήπως τελικά όντως σταμάτησε η Ιστορία (όπως ισχυριζόταν κι ο Fukuyama στο «the end of history»); Μήπως, τελικά, μόνο κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας σαν ανθρωπότητα χωρίς να έχουμε/θέλουμε/μπορούμε πια να πάμε κάπου; Μήπως το γύρισα πολύ στην αοριστολογία;

ΥΓ: Τι τους έφταιξε ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης; :(