Συν Αθηνά και χείρα κίνει..

Ε άει σιχτίρ, όμως. Υποτίθεται κάνω μάθημα σε 17 άτομα. Ο καθένας διαλέγει πότε θέλει να έρθει, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, βεβαίως. Εγώ, με τις σπουδές και την πρακτική, κοιμάμαι 2-4 ώρες τη μέρα. Για να πάω εκεί, εθελοντικά, οδηγώ 1 ώρα πήγαινε-έλα. Πληρώνω 6 ευρώ διόδια. Συν βενζίνη. Ξοδεύω και πόση ώρα (ώρες) να ετοιμάζω το μάθημα. Γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Σαν ουσία. Και θέλω να βοηθήσω αυτούς που έχουν ανάγκη. Αλλά αυτοί, φαίνεται, νιώθουν πως τους χρωστάω. Έρχεται η μία, 20 λεπτά καθυστερημένη. Ωραία, είμαστε οι δυο μας, ας διαβάσουμε κάτι. ΚΑΘΕ φορά, εδώ και 3 μήνες, την παρακαλάω να μάθει την ΑΒ, διότι χωρίς αυτή σαν βάση δεν κάνουμε τίποτα. Ναι; Ναι. «Γεια σου». Τι λέει εδώ; Ό,τι να’ναι….. Καλή μου, πρέπει να μάθεις, τουλάχιστον, τα γράμματα, και για να τα μάθεις, πρέπει εσύ να κάτσεις να διαβάσεις, εγώ, λυπάμαι, ΔΕΝ μπορώ να σου τα βάλω στο κεφάλι. 40 λεπτά μετά, έρχεται ο δεύτερος, από τους 17. Γιατί άργησες; Κοιμόμουν :) Αχ καλό μου, κοιμόσουν, τι γλυκό!! ……………… Μεγάλοι άνθρωποι, πρόσφυγες, υποτίθεται έχουν φύγει από κακουχίες να έρθουν εδώ για μια καλύτερη ζωή. Κι εγώ θέλω να τους βοηθήσω, όσο περνάει απ’το χέρι μου, να τη βελτιώσουν. Αλλά φαίνεται πως θεωρούν ότι τους χρωστάω. Και τους εξήγησα ότι ΔΕΝ τους χρωστάω, να τους βοηθήσω θέλω, αλλά πρέπει να βοηθήσουν κι αυτοί τον εαυτό τους. Ότι ξοδεύω χρόνο και χρήμα γιατί νοιάζομαι, αλλά πρέπει κι αυτοί να νοιάζονται. Ότι εγώ είμαι εκεί και προσπαθώ γι’αυτούς επειδή τους σέβομαι σαν ανθρώπους, αλλά πρέπει κι αυτοί να προσπαθούν, και όταν δεν ανοίγουν τετράδιο σπίτι τους και έρχονται όποτε τους καπνίσει, επειδή «I was sleeping», δε σέβονται εμένα. Ζήτησα συγγνώμη από το προσωπικό, είπα ότι λυπάμαι πολύ, μου είπαν κι αυτοί να την κάνω, διότι πρέπει να μάθουν κι οι αλλοδαποί να προσπαθούν για να ενταχθούν σε μια κοινωνία που έρχονται να ζήσουν, είπα και στους αλλοδαπούς ότι λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω μάθημα σήμερα (στο μεταξύ, δεν είχε έρθει κανένας άλλος – διότι κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να έρχονται και μισή ώρα πριν το τέλος του 2ωρου μαθήματος..) και έφυγα. Είναι κρίμα. Είναι κρίμα γιατί δεν καταλαβαίνουν, κάποιοι εξ’αυτών, δεν ξέρω αν είναι η πλειοψηφία ή η μειοψηφία, ότι βρίσκονται σε μία χώρα που η χρυσή αυγή έχει φτάσει να είναι το τρίτο κόμμα, όπου ο κόσμος έχει απηυδήσει με τους μετανάστες δικαίως ή αδίκως (αδίκως για’μένα, δεν είναι «οι μετανάστες» αλλά η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής το πρόβλημα – αν και πολύ φοβάμαι ότι το παρόν πρόβλημα *είναι* μέρος κάποιας μεταναστευτικής πολιτικής..), υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν γι’αυτούς κι αυτοί τους απομακρύνουν με τη στάση τους. Μα ακόμα κι όταν είναι στο μάθημα, άμα γουστάρουν να μιλήσουν στο κινητό ή άμα τους έρθει να παίξουν κανένα παιχνίδι σε αυτό, το κάνουν, έτσι απλά, χωρίς καν, έτσι, για τα προσχήματα, να το βάλουν και στο αθόρυβο.. Ε, σιχτίρ, όμως. Περιμένω λίγο σεβασμό. Περιμένω *πολύ* σεβασμό. Αυτόν που δείχνω κι εγώ σε όλους, επειδή είναι άνθρωποι, de facto. Από εκεί και πέρα, σαν προσωπικότητες κάποιοι μπορεί και να τον χάσουν. Αλλά σε πρώτη φάση, περιμένω αυτόν τον de facto σεβασμό. Καταλαβαίνω ότι έχουν άλλες κουλτούρες, έχουν έρθει από άλλες κοινωνίες. Όμως δε δέχομαι να με θεωρούν υπηρέτριά τους, που είναι υποχρεωμένη να είναι πάντα εκεί, αδιαμαρτύρητα, επειδή….; Όχι, δε θα με καταντήσουν χρυσαυγήτισσα αυτοί. Θα συνεχίσω να βλέπω τα πράγματα από ψηλά, κι από εκεί βλέπω το big picture, και το big picture δε σπρώχνει σε άκρα, συνήθως, ούτε σε πάθη και μίση. Όμως έχω απογοητευτεί. Κι έχω στεναχωρηθεί, σήμερα, και γι’αυτό γράφω αυτό εδώ τώρα. Περίμενα ότι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, και αναζητούν μία καλύτερη τύχη, προσπαθούν, σέβονται, κατανοούν – τελικά είμαστε όλοι άνθρωποι, ε; Κι είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Και θα συνεχίσω να αγαπάω τον άνθρωπο, με τα ελαττώματά του, κι ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που παλεύει με αυτά, και προσπαθεί να γίνεται πάντα καλύτερος. Τον σεβασμό μου, όμως, τον χάνουν τόσοι, από το 90% των οδηγών στον δρόμο και στα πάρκινγκ που δεν έπρεπε να έχει δίπλωμα (…………) μέχρι τον πρόσφυγα που θεωρεί ότι όλοι του χρωστάνε – ουφ, όχι. Και πάλι, όχι. Οι άχρηστοι οδηγοί, ναι, τον έχουν χάσει τον σεβασμό μου. Οι καημένοι του κόσμου όχι, θέλω και δεν μπορώ! Στεναχωριέμαι, όμως.. 

“If we take man as he is we make him worse, but if we take man as he should be, we make him capable of becoming what he can be”

Γιατί εμείς να χάνουμε τα δικαιώματά μας...

… και οι άλλοι όχι; Να τα χάσουν κι αυτοί! Αθάνατη ελληνική κοινωνία, ψόφα επιτέλους, μπας και από τις στάχτες σου γεννηθεί κάτι καλό..