Ξεκίνησε ο «πόλεμος» κατά του Ιράν;

Ιράν. Και ΗΠΑ. Στο εγγύς μέλλον. Εκεί θέλω να καταλήξω. Με ένα σύντομο κείμενο, που να μη μοιάζει με περίληψη, ούτε και να υποδύεται την απόλυτη αλήθεια. Έχω απομακρυνθεί καιρό τώρα από τα διεθνή τεκταινόμενα. Σίγουρα δε γνωρίζω σε βάθος αυτά για τα οποία έχω σκοπό να γράψω. Είναι, απλώς, ό,τι αποκομίζω από αυτά που παρακολουθώ κυρίως μέσα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Ό,τι μας δείχνουν, δηλαδή, ό,τι θεωρούν ότι είναι άξιο δημοσίευσης. Με κάποια οπτική γωνία.

Αφετηρία για τον προβληματισμό μου ήταν τα ρεπορτάζ που έκαναν την εμφάνισή τους τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις πορείες διαμαρτυρίας στο Ιράν, κατά του Αχμαντινετζάντ. Πώς μπορεί το ίδιο γεγονός, ανάλογα με την παρουσίασή του, να αποκτήσει διαφορετικά μεγέθη, βαρύτητα, σοβαρότητα, νομιμότητα. Πόσο εύκολα δείχνει κανείς ένα καθεστώς καταπιεστικό, αναφέροντας, απλώς, ότι τις εξελίξεις τις μαθαίνει από το twitter, μέσα από το οποίο οι νέοι δίνουν τη μάχη τους ενάντια στον τύραννο. Αν μαθαίνεις τις ειδήσεις σε μια χώρα από το twitter, και όχι από επίσημες πηγές ενημέρωσης, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Και κάπως έτσι, δεν ενδιαφέρεσαι καν να ερευνήσεις τι στ’αλήθεια συμβαίνει τώρα, τι έχει προηγηθεί, σε τι βαθμό όλα αυτά συμβαίνουν, και αν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα από πίσω.

Κι έτσι έφτασα, ενώ κάποτε ένιωθα περήφανη για τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τώρα να ντρέπομαι. Διότι υιοθετούν χωρίς προβληματισμό οτιδήποτε αναρτηθεί στα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, χωρίς δική τους έρευνα, απλώς με δικά τους λόγια. Ποιος κουράζεται τώρα να κάνει τη δουλειά του; Υπάρχει έτοιμη. Κι αφού οι ειδήσεις στο Ιράν έρχονται από τους νέους στο twitter, τότε σε αυτή τη χώρα τα πράγματα πρέπει να είναι πολύ άσχημα, και ο ηγέτης πρέπει σίγουρα να είναι κάποιος φρικτός τύραννος! Μήπως οι δημοσιογράφοι έπαψαν να είναι δημοσιογράφοι, και μοιάζουν πιο πολύ με δημόσιους υπάλληλους, πολλές φορές χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, και χωρίς παιδεία;

Ας επανέλθουμε στο Ιράν. Μερικά πράγματα, ενίοτε, τα παίρνω σαν δεδομένα. Για παράδειγμα, ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει τις όχι ακριβώς καλές σχέσεις των ΗΠΑ με αυτό το κράτος. Και πολλές φορές πέφτω έξω. Όπως είπα στην αρχή, δε θέλω να κάνω μάθημα ιστορίας, ούτε επίδειξη γνώσεων που δεν κατέχω. Θα πω, απλώς, όμως, ότι οι ΗΠΑ έχουν αναμειχθεί στα εσωτερικά του Ιράν – όχι για καλό σκοπό, βέβαια, πότε παρενέβη μια χώρα στα εσωτερικά μιας άλλης ανιδιοτελώς; - από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ενώ χειροτέρεψαν μετά την Ιρανική Επανάσταση, όταν οι Ιρανοί ανέτρεψαν τον αμερικανόφιλο σάχη Παχλεβί, και τα ηνία του της νεοσύστατης Ισλαμικής Δημοκρατίας ανέλαβε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, που δεν ήταν και τόσο αμερικανόφιλος. Για να μη μακρηγορώ, από τότε ως σήμερα, οι σχέσεις των δύο χωρών δεν υπήρξαν οι καλύτερες. Προσθέστε σε όλα αυτά τη στρατηγική θέση του Ιράν και τον ορυκτό του πλούτο, κι έχετε μια καλύτερη εικόνα.

Πόλεμος χωρίς κάποια αφορμή, όμως, έστω και εντελώς ηλίθια, δε γίνεται (δε θα ξεστρατίσω, όσο δελεαστικό κι αν είναι).

Και φτάνουμε στην 11 Σεπτεμβρίου 2001. Οπότε και το Ιράν ανάγεται σε μία από τις χώρες που αποτελούν τον «Άξονα του Κακού» - μπρρρρ - ! Λουκούμι για τις ΗΠΑ, βρίσκουν αφορμή να ξεκινήσουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «πόλεμο» (αλλά είναι μονομερής επίθεση) κατά της «τρομοκρατίας» (ο «τρομοκράτης» του ενός, είναι ο επαναστάτης, μαχητής, απελευθερωτής, κοκ, του άλλου, όμως). Και τον ξεκινούν σκοτώνοντας κόσμο στο Αφγανιστάν, μπας και μέσα σ’όλους πετύχουν κατά τύχη και τον Μπιν Λάντεν (υποτίθεται), και μετά κατά του Ιράκ, που είχε όπλα μαζικής καταστροφής (που τελικά δεν είχε, αλλά δεν το ήξεραν, υποτίθεται), σαν αυτά που έχουν και οι ίδιοι και το Ισραήλ, για παράδειγμα (αλλά ξεστρατίζω), και αφού τους έβγαλε σ’αυτές τις χώρες ο δρόμος τους, ε, είπαν να εγκαταστήσουν και τις δικές τους κυβερνήσεις, καθόλου καινούρια πρακτική της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής/κυριαρχίας.

Πόσα μέτωπα ν’ανοίξει, όμως, ένας πρόεδρος; Και να μην αφήσει κάτι και στον επόμενο; Άλλωστε, δε γίνεται να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ που σέβεται τον εαυτό του και τη θέση του, και να μην ξεκινήσεις έναν δικό σου πόλεμο∙ στη χειρότερη περίπτωση, απλώς συνεχίζεις έναν που σου άφησε δώρο ο προηγούμενος. Μπορείς να τον χειροτερέψεις, κι όλας, και να πάρεις και νόμπελ Ειρήνης, ενίοτε. Ακόμα κι ο πιο αγαπημένος πρόεδρος των αμερικάνων, ο Κένεντι, ενώ έταξε ότι θα βγάλει τις ΗΠΑ από τον πόλεμο (εισβολή) του Βιετνάμ, τελικά έστειλε περισσότερα στρατεύματα και πράκτορες από τον προκάτοχό του (δεν κρατήθηκα). Α, το ίδιο κάνει και ο Ομπάμα στο Αφγανιστάν, ανοίγοντας παράλληλα κι ένα μέτωπο κατά του Πακιστάν. Δηλαδή της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν, ντε! Και πήρε και νόμπελ Ειρήνης!

Και τελικά, αυτές τις μέρες βλέπουμε τους Ιρανούς νέους να θέλουν την ελευθερία τους, να σκοτώνονται στους δρόμους από το κακό καθεστώς, και η μόνη τους δίοδος επικοινωνίας με τον έξω, ελεύθερο κόσμο, να είναι το twitter (αυτό πώς δεν το έχει μπλοκάρει αυτό το απολυταρχικό κράτος;)! Παράλληλα, έχουμε έναν νεαρούλη από τη Νιγηρία να αποπειράται να ανατινάξει ένα αεροπλάνο χριστουγεννιάτικα, ο οποίος τελευταία έμενε στην Υεμένη, στην οποία τα τελευταία χρόνια μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Στον οποίο πόλεμο, η κυβέρνηση υποστηρίζεται από τη σύμμαχο των ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο το στηρίζει το Ιράν. Παράλληλα, οι ΗΠΑ κάνουν λόγο για πυρήνα της Αλ Κάιντα στην Υεμένη.

Μήπως, τώρα, καθαρίζει λίγο περισσότερο η εικόνα; Μήπως η απόπειρα «τρομοκρατικού χτυπήματος» τα Χριστούγεννα δεν ήταν τόσο τυχαία; Μήπως εξυπηρετεί κάποια πλευρά υπερβολικά πολύ; Μήπως θυμίζει γεγονότα που ξεκίνησαν 8 χρόνια (και κάτι μήνες) πριν, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί άμαχο αμερικάνικο αίμα αυτή τη φορά;

Όλοι οι πρόεδροι είχαν τον πόλεμό τους. Έτσι μένουν στην Ιστορία. Ο Ομπάμα δε γίνεται να μείνει στην Ιστορία σαν μεγάλος ηγέτης συνεχίζοντας απλά πολέμους που του κληροδότησαν οι προηγούμενοι. Και το Ιράν είναι στο στόχαστρο των ΗΠΑ δεκαετίες τώρα. Η κοινή γνώμη έχει ήδη καλλιεργηθεί. Και οι τυχαίες εξελίξεις γυροφέρνουν όλο και πιο στενά το Ιράν. Έφτασε ο καιρός για ακόμα έναν αμερικάνικο «πόλεμο» κατά της τρομοκρατίας, υπέρ της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης» και της «ανεξαρτησίας», βομβαρδίζοντας αδιακρίτως, εγκαθιστώντας στρατιωτική κυριαρχία, εξαφανίζοντας κόσμο στα εκάστοτε Γκουαντάναμο, επιβάλλοντας κυβέρνηση; Ελπίζω να είμαι απλώς μία ακόμα βαρεμένη που βλέπει θεωρίες συνομωσίας και προβοκάτσιες, και όλα τα παραπάνω, κυρίως τα συμπεράσματά μου, να είναι ανυπόστατα. Αλλιώς μας περιμένουν πολύ χειρότερες εποχές, όχι μόνο λόγω ενός ενδεχομένου πολέμου στο Ιράν. Με επικεφαλής έναν νομπελίστα της Ειρήνης….