Παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο έξω από τα κεντρικά γραφεία της city bank στην Κηφισιά «μυρίστηκε» η αντιτρομαροκρατική (18.2.09)και απέτρεψε το αιματοκύλισμα!
Καημό άλλο δεν έχουν οι «τρομοκρατικές οργανώσεις» στη χώρα μας, απ’το να τινάζουν άσχετα οικοδομικά τετράγωνα στον αέρα, έτσι γιατί τους κατέβηκε. Κι η αστυνομία μας είναι τόσο σπίρτο που είδε το αυτοκίνητο και κατάλαβε ότι είναι παγιδευμένο, σώζοντάς μας από τον αφανισμό.
Δε μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους και μας ζητούν να γίνουμε καταδότες. Και μάλλον ό,τι «φυτεύουν» οι ίδιοι μόνο, μπορούν και «βρίσκουν».
20 Φεβ 2009
6 Φεβ 2009
Ελληνικά εισαγόμενα
Άνοιξα το περιοδικό «on off» της ελευθεροτυπίας και διάβασα « Η παιδοφιλία […]», «κατάφερε να κλέψει κυριολεκτικά την παράσταση-ερμηνεία που της αξίζει να βραβευτεί το Όσκαρ δεύτερου ρόλου.». Απορώ πώς γίνεται να κλέψει κάποιος κυριολεκτικά μια παράσταση, ή μια ερμηνεία…. Απορώ, επίσης, πώς γίνεται κάποιος να βραβευτεί κάτι(!) και όχι ΜΕ κάτι. Κι αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη νεοεισαχθείσα μορφή…βράβευσης, τα υπόλοιπα τα βλέπει να χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους πάντες.
Έτσι το «κυριολεκτικά» χρησιμοποιείται για να δηλώσει…μεταφορά! Η δε «παιδεραστία» έχει γίνει «παιδοφιλία». Από την Αγγλική, προφανώς. Ενώ ρήματα όπως το «βραβεύομαι» στην προαναφερθείσα περίπτωση, η το «επικοινωνώ» έχουν αλλάξει πια χρήση∙ «βραβεύομαι το βραβείο» και «επικοινωνώ τη στρατηγική/ το προϊόν», ελληνικά κινέζικα….
Σας παρακαλώ, σεβαστείτε λίγο τη Γλώσσα και τους αναγνώστες/μαθητές/ακροατές/θεατές/πελάτες σας, και αν σας είναι τόσο δύσκολο, αλλάξτε, απλώς, επάγγελμα….
3 Φεβ 2009
Ξέρουν οι απεργοί τι σημαίνει «απεργία»;
Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία και ΜΟΝΟ. Ώστε να στερήσεις την κοινωνία από τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες σου, με σκοπό να εκτιμηθεί η αναγκαιότητά τους, και να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τα αιτήματά σου που σχετίζονται με την εργασία σου. Αυτό.
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Απεργία ΔΕΝ είναι να κλείνεις τους δρόμους. Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους ΔΕΝ είναι απεργοί. Είναι μικροί δικτάτορες, που δε σέβονται κανέναν, φτάνει να περάσει το δικό τους. Καταδυναστεύουν τη ζωή των συμπολιτών τους, στερώντας τους ένα αγαθό που ΔΕΝ τους ανήκει, ούτε και συνέβαλαν στη δημιουργία, ή την απόκτησή του. Ακόμα κι αυτοί που κατασκευάζουν τους δρόμους δεν έχουν το δικαίωμα να τους κλείσουν, παρά μόνο να απέχουν από τα έργα που γίνονται για την αποπεράτωση νέων.
Πόσο, μάλλον, όταν είναι αγρότες, ή φορτηγατζήδες. Που επειδή έχουν ογκώδη οχήματα, έχουν βρει το κόλπο να στερούν την ελεύθερη διέλευση από τους συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα δεν ευθύνονται για την όποια κατάσταση του κλάδου τους. Δεν είναι απεργοί. Είναι παράνομοι τραμπούκοι, που οι ίδιοι προτάσσουν το νόμο της ζούγκλας, που οι ίδιοι βασίζονται στο δίκιο του ισχυρού, αφού με αυτό τον τρόπο κλείνουν τους δρόμους. Το κράτος, λοιπόν, εφόσον ΔΕΝ έχει πια να κάνει με απεργούς, γιατί να αντιδρά διαφορετικά; Ο αγρότης που απεργεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και διάλογο. Ο αγρότης που κόβει την Ελλάδα στα…δέκα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τα ματ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην απεργία. Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί την ελευθερία των συμπολιτών μας.
Πέραν του ότι υπάρχουν και κλάδοι που ΔΕ μπορούν να απεργήσουν, και ΔΕΝ απεργούν ολοκληρωτικά, σεβόμενοι τον άνθρωπο. Φαντάζεστε να απεργούσαν μαζικά οι γιατροί;
Έτσι, λοιπόν, όποιον τον παίρνει να είναι τραμπούκος και να καταπατά τα δικαιώματα των υπολοίπων, αυτοαποκαλείται απεργός και αγωνιστής, και απαιτεί από την κοινωνία να τον στηρίζει και να θεωρεί εγκληματία το κράτος όταν τον αντιμετωπίζει με τα μέσα που πρώτος εκείνος επιστράτευσε.
Μήπως για να γίνουμε κάποτε πραγματικοί πολίτες, πραγματικοί αγωνιστές, πραγματικοί επαναστάτες, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το σύμπλεγμά μας να θεωρούμε αγωνιστή οποιονδήποτε εναντιώνεται στο κράτος με οποιαδήποτε αιτιολογία; Κάποιος που παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’όλους να είναι καλύτερος ο ίδιος. Δε μπορεί να ζητά δικαιώματα, στερώντας, παράλληλα, αυτά των υπολοίπων.
Απεργία σημαίνει να σταματάς την εργασία σου. Να στερηθείς και ο ίδιος, επιδιώκοντας να κάνεις τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά σου, ώστε να ικανοποιήσεις τα αιτήματα που δεν ικανοποιούνταν. Τότε έχεις και τη συμπαράσταση των συμπολιτών σου. Μέχρι να το καταλάβουν αυτό όσοι κλείνουν τους δρόμους με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο, χίλιες φορές να έρθουν αντιμέτωποι με τα ματ.
Δε γίνεται να επικαλούμαστε, να ζητάμε, να έχουμε κοινωνικά δικαιώματα, όταν είμαστε οι πρώτοι που τα στερούμε από τους άλλους κατά το δοκούν..
Πτυχιούχος Πανεπιστημίου χωρίς Ακαδημαϊκά και Επαγγελματικά Δικαιώματα.
Αυτό είναι όποιος έχει bachelor από το εξωτερικό. Το αντίστοιχο, παγκοσμίως, δηλαδή, του ελληνικού πανεπιστημιακού πτυχίου, εκτός από την Ελλάδα.
Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.
Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.
Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.
Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.
Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.
Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;
Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.
Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.
Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.
Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.
Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.
Για να αναγνωριστεί ένα πτυχίο του εξωτερικού, ακόμα και από πολύ καλό πανεπιστήμιο, διεθνώς αναγνωρισμένο, στην Ελλάδα, ο πτυχιούχος θα πρέπει να έχει κάνει ΚΑΙ μεταπτυχιακό, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις, για να αναγνωριστεί το πτυχίο του ΜΕ το μάστερ ως ισότιμο του ελληνικού πτυχίου, ενώ οι σπουδές στο πανεπιστήμιο που πήρε το bachelor, ουσιαστικά θεωρούνται ως μη γενόμενες, αφού το πανεπιστήμιο στο οποίο θεωρείται ότι σπούδασε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του, είναι αυτό στο οποίο έκανε το μεταπτυχιακό! Το δε μεταπτυχιακό θεωρείται bachelor. Παράλογο; Είναι.
Εάν, λοιπόν, για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος που σπούδασε έξω ΔΕΝ έχει κάνει μεταπτυχιακό, για το ελληνικό κράτος έχει απλώς τελειώσει το λύκειο. Αφού δεν έχει ούτε ακαδημαϊκά – δε μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Ελλάδα, για παράδειγμα – , ούτε επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ στους τύπους τα πτυχία είναι «αναγνωρισμένα», στην ουσία αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί δεν είναι «ισότιμα» των ελληνικών. Κι επειδή δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο τα πτυχία της αλλοδαπής να είναι ισότιμα, είναι, ουσιαστικά, σαν να μην υπάρχουν.
Ακόμα και η διεθνής φοιτητική ταυτότητα (ISIC) – αν κι αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί όποιον έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξωτερικό – έχει ισχύ σε ολόκληρο τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τη χώρα μας.
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι οι σπουδές σε κάποιες χώρες, όπως στην Αγγλία, για το πτυχίο διαρκούν τρία χρόνια, αντί των τεσσάρων που διαρκούν στην Ελλάδα.
Κατ’αρχάς, σε άλλες χώρες, με περισσότερα χρόνια σπουδών, τα πτυχία της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν συναντούν προβλήματα στην «ισοτιμία». Ακόμα και οι Έλληνες, σε περιπτώσεις με λιγότερα χρόνια σπουδών (με λιγότερα χρόνια ειδικότητας στην ιατρική, για παράδειγμα), στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι επιστήμονες. Τα χρόνια σπουδών δεν έχουν ευθέως ανάλογη σχέση με την ποιότητα των σπουδών. Ένα μάθημα που σε μία χώρα μπορεί να «απλωθεί» σε τρία εξάμηνα, παραδείγματος χάριν (με τη συμμετοχή περισσότερων καθηγητών….), σε μία άλλη μπορεί να διδαχθεί εξίσου καλά «συμπυκνωμένο» σε ένα εξάμηνο, με έναν πιο αποδοτικό τρόπο διδασκαλίας. Η κάθε χώρα αποφασίζει τον τρόπο που οι φοιτητές θα πάρουν τις γνώσεις που χρειάζονται για το πρώτο τους πτυχίο. Κι αυτό παντού στο εξωτερικό το σέβονται, εκτός από τη χώρα μας.
Προφανώς, η αναγνώριση ως ισότιμων των πτυχίων του εξωτερικού, στην Ελλάδα, θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, που τρέφει την παραπαιδεία. Εκεί θεωρώ ότι είναι ο λόγος που δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται με άχρηστα στην χώρα μας χαρτιά στα χέρια τους.
Κατ’αρχάς, ένα παιδί που ξέρει ότι μπορεί να σπουδάσει στο εξωτερικό, και να έχει ίσα δικαιώματα όταν επιστρέψει με αυτούς που σπούδασαν στην Ελλάδα, μπορεί πολύ εύκολα να παρακάμψει το σύστημα των φροντιστηρίων. Τα χρήματα που απαιτούνται για σπουδές, ακόμα και στην Αγγλία, είναι πολύ πιο λίγα από τα χρήματα που δαπανά μια οικογένεια για τρία χρόνια φροντιστηρίων στα σχολικά μαθήματα. Ποια οικογένεια θα διάλεγε να δαπανήσει χιλιάδες ευρώ σε άχρηστη παπαγαλία, ώστε να μπει μετά το παιδί της σε ένα πανεπιστήμιο που τον περισσότερο καιρό είναι κλειστό, όταν με λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να σπουδάσει για τρία, έστω, χρόνια, συγκεντρωμένο στις σπουδές που πραγματικά επιθυμεί;
Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι που θεωρούν ότι όσοι πάνε στο εξωτερικό για σπουδές, πάνε, απλώς, διακοπές διαρκείας. Είναι αστείο επιχείρημα, αν συγκρίνει κανείς δύο εικόνες.
Εικόνα από Ελλάδα: Φοιτητές που μετά από 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο βρίσκονται ακόμα στη μέση των σπουδών τους, παρόλο που στις εξετάσεις που δίνουν κάθονται όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, άλλοι περνώντας σκονάκια ο ένας στον άλλο, άλλοι αντιγράφοντας από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούν – ποιος να τους ελέγξει καθισμένους στο αμφιθέατρο; Που η κύρια ασχολία τους στις παραδόσεις είναι οποιαδήποτε άλλη από την παρουσία τους στη σχολή, και το μόνο τους ανάγνωσμα είναι το σύγγραμμα του καθηγητή τους.
Εικόνα από Αγγλία: Φοιτητές που είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται σε όλες τις παραδόσεις και τα σεμινάρια. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να μην περάσουν τη χρονιά, αφού την πρώτη φορά που θα μείνουν το ποσό που θα πρέπει να πληρώσουν για να την επαναλάβουν είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους, ενώ τη δεύτερη φορά αποχαιρετούν το πανεπιστήμιο. Φοιτητές που μετά από κάθε παράδοση πρέπει να διαβάσουν βιβλία από πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς, όλων των απόψεων. Φοιτητές που στις εξετάσεις πρέπει να αφήνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην είσοδο, ακόμα και το πανωφόρι τους, κι έχουν μαζί τους μόνο ένα στυλό. Ενώ κάθονται σε μονά θρανία με διάδρομο μπροστά, πίσω, δεξιά κι αριστερά τους, από όπου περνούν οι εξεταστές. Ενώ τα γραπτά τους στέλνονται ΕΚΤΟΣ πανεπιστημίου για βαθμολόγηση. Διακοπές.
Έχοντας πει αυτά, δεν έχω αμφιβολία ότι υπάρχουν φοιτητές στην Ελλάδα που παίρνουν πραγματικά στα σοβαρά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, δε μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι από αυτούς που παίρνουν εξίσου σοβαρά τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Τελικά, πιστεύω, μόνο δύο κλάδοι έχουν να χάσουν από την ισότιμη αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού. Αυτός της παραπαιδείας, κι αυτός των πανεπιστημιακών καθηγητών. Αφού για να «βολέψουν» τους δικούς τους, σπάνε τα μαθήματα σε αχρείαστα πολλά εξάμηνα, με αποτέλεσμα να φορτώνονται και οι φοιτητές με υπερβολικά πολλά μαθήματα στο τέλος. Όταν το εφόδιο που έπρεπε να πάρουν είναι ο τρόπος να αναζητήσουν μετά το πανεπιστήμιο αυτό που θα χρειαστούν.
Είναι κρίμα. Και το πιο κρίμα απ’όλα είναι να βλέπω φοιτητές να διαδηλώνουν, ουσιαστικά, κατά συμφοιτητών τους. Πιστεύοντας ότι διαδηλώνουν για το καλό της Παιδείας, όταν το μόνο καλό που εξυπηρετούν είναι αυτό των καθηγητών τους.
Εθνική Οικονομία και κόστος ζωής. Γιατί το απλό να θεωρείται αφελές;
Απλώς μια σκέψη,
δεδομένου ότι το κόστος ζωής στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια έχει τριπλασιαστεί, αφού οι μισθοί έμειναν λίγο-πολύ σταθεροί, τα προϊόντα, όμως, μετά την έλευση του «ευρώ» ακρίβυναν υπερβολικά.
ΔΕΝ είναι αφελής πρόταση, αν κάτι θα ήταν αφελές, θα ήταν να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση με διάθεση να ασχοληθεί πραγματικά με τη χώρα και τι είναι καλό για τους πολίτες.
Εάν λοιπόν, αύριο ψηφιζόταν και εφαρμοζόταν ένας νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η τιμή ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ στη χώρα θα έπρεπε να μειωθεί κατά 50% (σε περιπτώσεις που οι πρώτες ύλες είναι εισαγόμενες και η μείωση στο 50% δεν αφήνει περιθώρια κέρδους, μπορεί να εφαρμόζεται ένα πλαφόν που να μην επιτρέπει την αισχροκέρδεια), ενώ οι μισθοί θα παρέμεναν σταθεροί; Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα; Οι μισθοί ουσιαστικά θα διπλασιάζονταν, αφού η αγοραστική δύναμη θα διπλασιαζόταν. Και κανείς δε θα έχανε τίποτα, αφού μπορεί το κέρδος από το προϊόν, ή την υπηρεσία που παρείχε, να ήταν χαμηλότερο, τα έξοδά του, όμως, θα μειώνονταν, επίσης, στο μισό, σε περισσότερους τομείς, οπότε κι αυτός κερδισμένος θα ήταν. Ο πληθωρισμός θα εξαφανιζόταν.
Όταν ήρθε το Ευρώ, βρήκαν όλοι οι ψαροκωσταίοι την ευκαιρία να «πλουτίσουν». Δεν φταίνε οι ασύδοτοι πολίτες, όμως. Φταίει το κράτος, που δεν πήρε κεφάλια σε όσους εκμεταλλεύτηκαν το νέο νόμισμα για να κερδοσκοπήσουν. Όταν έπρεπε να παρέμβει, και να κρατήσει τις τιμές χαμηλά, για το καλό ΟΛΩΝ, δεν το έκανε. Με αποτέλεσμα τώρα για τα ίδια πράγματα όλοι να πληρώνουμε παντού περίπου το τριπλάσιο. Και σε κανένα να μη φτάνουν τα χρήματα. Κι αντί η πολιτική να είναι ελεγκτική ως προς την αγορά, αφού, προφανώς, οι Έλληνες ΔΕΝ ξέρουν από κανόνες εμπορίου, και να συγκρατεί τις τιμές, είναι αδιάφορη. Κι έχει γίνει «σφαγή». Κι ο κάθε «εμποράκος» (είτε πρόκειται για μικρούς επιχειρηματίες, είτε για μεγαλέμπορους, είτε για προϊόντα, είτε για υπηρεσίες) θεωρεί ότι θα πλουτίσει ανεβάζοντας κι άλλο τις τιμές, παρασέρνοντας έτσι όλη την αγορά προς τα πάνω, και τελικά κάνοντας κακό και στον ίδιο. Όπως προείπα, όμως, δε γίνεται να περιμένουμε από τον κάθε πολίτη χωριστά να γνωρίζει από Οικονομία. Πρέπει να το περιμένουμε, όμως, από την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας να το κάνει ΓΙΑ εμάς.
Δυστυχώς, είναι πιο εύκολο να είναι απούσα. Από ΟΛΑ τα προβλήματα. Να νίπτει τας χείρας της, είτε πρόκειται για την Παιδεία, είτε για την Υγεία, είτε για το Περιβάλλον, είτε για την Εξωτερική Πολιτική, είτε, εν προκειμένω, για την Οικονομία. Είναι πιο βολικό να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη, και να αφήνει τους πολίτες στο έλεος της ανοργανωσιάς τους. Να τα κάνουμε μόνοι μας μαντάρα, και να μη βλέπουμε ούτε εμείς ποιος πραγματικά έχει την ευθύνη.
Προτείνω, λοιπόν, στο θέμα της Οικονομίας, να ψηφιστεί αυστηρός νόμος, να πέσουν παντού οι τιμές στο μισό. Κι όποιος δεν ακολουθήσει, να στερηθεί την άδειά του. Αντί να κοιτάμε πώς να απομυζήσουμε τον διπλανό, να κοιτάξουμε πώς μπορούμε όλοι να ζήσουμε καλύτερα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
