Ένας Ρουσόπουλος, πέντε σπίτια, και σκανδαλισμένοι δημοσιογράφοι που σοκάρονται. Γιατί είναι τόσο αγγελικά πλασμένος τούτος ο κόσμος μας!

Μπορώ να καταλάβω πολλούς λόγους για τους οποίους κάποιος τα βάζει με τον Ρουσόπουλο. Με αρκετούς συμφωνώ κι εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, αυτή την εμπάθεια των ελλήνων δημοσιογράφων. Γιατί αυτό είναι το θέμα μου εδώ, όχι ο Ρουσόπουλος.

Τους πειράζει που έχει 4 σπίτια. Πόσοι έλληνες δεν έχουν σπίτι-κληρονομιά από παππούδες σε κάποιο χωριό; Μήπως τα έχει στην Αθήνα τα σπίτια; Σε χωριά τα έχει.. Και αυτή τη «βίλα», πια, στο Κολωνάκι την έχτισε, ή στην Εκάλη; Στο Καπανδρίτι είναι! Δεν κοστίζει το ίδιο, ούτε το οικόπεδο, ούτε το σπίτι…. Και όχι, για μένα, τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου τρομερό να χτίσει κανείς «βίλα» στο Καπανδρίτι μετά από κάμποσα χρόνια δουλειάς σε ένα από τα πιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα στην Ελλάδα. Ή μήπως οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» που λύσσαξαν πια με τα σπίτια του Ρουσόπουλου έχουν λιγότερα περιουσιακά στοιχεία; Αν και πολλοί εξ’αυτών δεν έχουν και πολλά στο δικό τους όνομα, φοβούμενοι τις εκάστοτε αγωγές εναντίων τους. Τα γράφουν σε συγγενείς, ή σε «εταιρίες» κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ή μήπως έπρεπε ο άνθρωπος να πουλήσει την περιουσία του απλώς και μόνο για τα μάτια του κόσμου – κι ας μάζευε εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα από την πώλησή τους; Στη δημοσιογραφική Ελλάδα μόνο ό,τι φαίνεται μας απασχολεί.

Δεν υπερασπίζομαι τον Ρουσόπουλο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρω ποιον να πιστέψω, και ως συνήθως δεν πολυπιστεύω κανέναν – και το δάχτυλο στην πληγή να βάλω, πάλι αμφισβητώ. Δεν μπορώ, όμως, να παρακολουθώ, ή να διαβάζω, εμπαθείς δημοσιογράφους. Που μου θυμίζουν το κλασσικό ανέκδοτο με τον Έλληνα, που επειδή ο γείτονας έχει δύο γαϊδάρους ενώ ο ίδιος έναν, ζητά απ’το θεό να σκοτώσει τον έναν απ’τους γάιδαρους του γείτονα.

Για να μη μιλήσω, πια, γι’αυτόν τον ανδριάντα του Πρετεντέρη που έχει στηθεί από τα ΜΜΕ.. Μόνο δική μου εντύπωση ήταν ότι οι ερωτήσεις του προς τον Ρουσόπουλο ήταν σαν να παίρνει συνέντευξη από τον κολλητό του που θέλει να του φτιάξει την εικόνα; Μου θύμισε συνέντευξη του Ρουβά στον Χατζηνικολάου – νομίζω έδωσα σαφή εικόνα. Επειδή είπε τη φράση «συλλογή κατοικιών», πχ, έγινε ξαφνικά δημοσιογράφος με πυγμή. Ή επειδή έλεγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής «εγώ δε συμφωνώ μαζί σας, αλλά εντάξει». Τους έχει μάθει ποτέ κανείς να παίρνουν συνεντεύξεις;! ΠΟΙΟΝ ενδιαφέρει αν ο ίδιος συμφωνεί, ή όχι με τον εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο; Το αντικείμενο μίας συνέντευξης ΔΕΝ είναι ο δημοσιογράφος που την κάνει, ο δημοσιογράφος υποτίθεται πρέπει να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος, όχι να παίρνει θέση. Μου έφερε στο μυαλό εικόνες από τον γλείφτη της τάξης. Αυτός και ο Αυτιάς, παρεμπιπτόντως. Που είναι σπασικλάκι στο διάβασμα, αλλά όχι και το πρώτο μυαλό, οπότε δεν καταφέρνει να μάθει ποτέ πραγματικά τίποτα, μόνο αποστηθίζει με ευλάβεια. Και που ρίχνει το απαραίτητο γλείψιμο στον καθηγητή, ενώ καρφώνει και τους υπόλοιπους συμμαθητές του, προσπαθώντας να έχει την εύνοιά του και να ξεχωρίσει. Δυστυχώς και οι περισσότεροι καθηγητές αντί να αποθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, συνήθως τις εκτιμούσαν δεόντως, και τελικά κάτι τέτοια ανθρωπάκια έφτασαν να έχουν πολύ σημαντικά πόστα σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Και φεύγοντας από τους «μεγαλοδημοσιογράφους» - τρομάρα τους – ήρθε η ώρα και των «μικρών». Αυτών που συνήθως γράφουν σε εφημερίδες. Όχι ρεπορτάζ. Για πολλούς πάνε αυτά. Τώρα πια γράφουν τη γνώμη τους (αν δεν παρουσιάζουν «φωτοτυπίες»), και πληρώνονται γι’αυτό. Πληρώνονται για να μας λένε συνέχεια πόσο κομπλεξικοί και τιποτένιοι είναι οι Έλληνες – όλοι μας, δηλαδή – σε αντίθεση με εκείνους – πού τι είναι; Που έχουν βαλθεί να αποδείξουν – στους εαυτούς τους όταν ξαναδιαβάζουν τα «άρθρα» τους τυπωμένα στις εφημερίδες τους – ότι ακόμα και κάτι παρακμιακό που μπορεί να τους αρέσει, είναι στην πραγματικότητα δείγμα κουλτούρας και ανώτερου πολιτισμού και όχι απλώς μία δική τους αδυναμία– ακόμα κι αν αναφέρονται σε «σκυλάδικα» τραγούδια, ή μελό κινηματογραφικές ταινίες με τον Καΐλα στην καλύτερη περίπτωση – κι αν σε κάποιους αυτά δεν αρέσουν, είναι δήθεν και βλάχοι που ντρέπονται να αγκαλιάσουν την κουλτούρα τους…. Αν δεν είσαι ίδιος με μένα είσαι παρακατιανός, κι αν είσαι ίδιος με μένα είναι γιατί με μιμείσαι. Έπιασα μια πένα και καβάλησα.

Άσχετο 1: Ο Αλογοσκούφης υποστηρίζει την κίνηση της Κυβέρνησης (λέμε και κανένα αστείο να περνά η ώρα) να χρηματοδοτήσει με 28 ΔΙΣ ευρώ τις τράπεζες, με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα: Μπορεί να δώσουμε 28 ΔΙΣ ευρώ στις τράπεζες, αλλά θα κερδίζουμε 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ το χρόνο από αυτή τη συμφωνία! Ουάου! Μα τελικά κορόιδο τις πιάνει τις τράπεζες η «κυβέρνηση». Ποιος του έμαθε μαθηματικά; Αν και έτσι εξηγούνται διάφορα σχετικά με την ελληνική οικονομία..

Άσχετο 2: Ο Ομπάμα μας συμφέρει στην ηγεσία των ΗΠΑ. Επίσης συμφέρει και την Κένυα πάρα πολύ, αν κρίνουμε από τους πανηγυρισμούς της γιαγιάς του που δεν τον είδε ποτέ γιατί είναι μάνα του πατέρα του, με τον οποίο ο Ομπάμα δεν είχε και πολλά πάρε-δώσε. Ναι, όλους μας συμφέρει ο Ομπάμα. Γιατί γι’αυτό τον εξέλεξαν οι αμερικάνοι. Για να δώσει πίσω τη Μικρά Ασία στους Έλληνες και για να καθαρίσει την Αφρική από τη διαφθορά, την πείνα και τις αρρώστιες. Οι ΗΠΑ μπορεί να’χουν ένα σωρό εσωτερικά προβήματα, αλλά ποιος ασχολείται μωρέ; Εξάλλου, από πού κι ως πού να είναι πιο σημαντικό για τον μέσο Αμερικάνο αν θα έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας, ή αν θα σταματήσουν να υπάρχουν οικοδομικά τετράγωνα με τους άστεγους στη σειρά στο πεζοδρόμιο, από το να πιάσει ο Μπαράκ τον Κωστάκη απ’τον ώμο και να πει «Πάμε να δείξουμε στους παλιότουρκους τι εστί βερίκοκο!» (είναι πιο εκλεπτυσμένος απ’τον Μπους);

Άσχετο 3: και καθόλου πολιτικό. Μα φυσικά και κανένα μοντέλο δεν ξέρει καν τι είναι κοκαΐνη!

Άσχετο 4: Ο καλός πρωθυπουργός φαίνεται όταν πηγαίνει κόντρα σε αυτά που θέλει ο λαός και σε αυτά που ζητά η βουλή! Δεν το φαντασιώνεται τα βράδια ο Καραμανλής, ούτε τα είπε κάποιος δικτάτορας κάπου στον κόσμο. Λόγια του Μπλερ ήταν (θυμάται κανείς πώς συνεχίστηκε ο «πόλεμος» στο Ιράκ;). Έχει γίνει το σιωπηρό μότο των πολιτικών παγκοσμίως. Αν δεν ήταν ανέκαθεν. Τουλάχιστον εκείνος ο «θεματοφύλακας» της «δημοκρατίας» το δήλωσε και δημοσίως. (Λόγω των ημερών θυμάμαι μεγάλες πολιτικές στιγμές της εποχής μας….)

Άσχετο 5: Μόνο από τα ΜΜΕ έχω πάρει χαμπάρι τη διεθνή οικονομική κρίση. Στο «μεγάλο κραχ» ο κόσμος πηδούσε από τα μπαλκόνια, αν μη τι άλλο. Σε αυτή την κρίση, μεταξύ άλλων, έχει πέσει η τιμή της βενζίνης. Κατά τα άλλα, τα τελευταία 10 χρόνια σε «κρίση» βρισκόμαστε στην Ελλάδα, κι αν τώρα τη ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς τι να καταλάβουμε από αυτήν; Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια..